Για να γράψω κάτι για αυτό το αφιέρωμα μπήκα στον πειρασμό να ψάξω το κουτί με τα φυλαγμένα εισιτήρια συναυλιών. Αλλά δεν το έκανα τελικά, διότι η μνήμη μου στεκόταν μεταξύ της επανασύνδεσης των Pavement που είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο Λονδίνο το 2010 και της ιστορίας που θα ακολουθήσει λόγω της καθοριστικής της σημασίας.
Μια φορά κι έναν καιρό θυμάμαι πως δύο φορές τον μήνα έκανα κατάθεση από το χαρτζιλίκι και τις οικονομίες μου στο Record House ή στο τότε κραταιό Metropolis. Ελλείψει κάποιας γονικής ή συγγενικής παραίνεσης, για να ανακαλύψω τις μουσικές που μου άρεσαν άκουγα Rock FM –ο οποίος βρισκόταν στην τελευταία καλή του φάση, έχοντας ένα κάρο καλές εκπομπές– και διάβαζα μανιωδώς ΠΟΠ+ΡΟΚ.
Ένα απόγευμα πέφτω πάνω σε ολοσέλιδη κριτική του Θανάση Μήνα για το νέο δίσκο μίας μπάντας που δεν είχα ξανασυναντήσει. Οι Godspeed You Black Emperor! (με συγχωρείτε αλλά εκεί είχαν τότε το θαυμαστικό τους...) μόλις είχαν κυκλοφορήσει το Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven. Το κείμενο με συνεπήρε και πήγα να αγοράσω τον δίσκο το συντομότερο δυνατό. Ακολούθησαν πολλές μοναχικές ακροάσεις με εμένα να χαζεύω το ωραιότατο booklet και να σημειώνω με ακρίβεια λεπτών τα μέρη που με ενθουσίαζαν σε κίτρινα post-it «για να μην τα ξεχάσω όταν μεγαλώσω» (πρώτη ένδειξη εμμονής). Η μητέρα μου είχε μάλιστα πει έντρομη το αμίμητο: «παιδί μου, τι είναι αυτό που ακούς τόσες μέρες; Είναι σαν να τραγουδάνε φαντάσματα...» (μάλλον για έγχορδα και τα γκάζια στις παραμορφώσεις).
Λίγους μήνες αργότερα, τον Φλεβάρη του 2002, πήγαινα ακόμα σχολείο και οι GYBE! έρχονται στην Ελλάδα για ένα διήμερο στο Ρόδον και άλλη μία συναυλία στη Θεσσαλονίκη. Αυτή ήταν και η πρώτη συναυλία που παρακολούθησα μόνος μου: πήγα στο Ρόδον στα κρυφά, λέγοντας ένα μικρό κατά συνθήκην ψεύδος (υποτίθεται πως είχα πάει επίσκεψη σε ξάδελφο στα Εξάρχεια). Για να μπορέσω δε να αγοράσω το εισιτήριο της συναυλίας θυσίασα όλες τις αγορές δίσκων του Ιανουαρίου. Θυμάμαι ότι καθώς περπατούσα από την Ομόνοια προς τη Μάρνη με κυρίευε μία έξαψη, η ίδια που με είχε κρατήσει σχεδόν ξάγρυπνο το προηγούμενο βράδυ, όταν, αντί να κοιμηθώ, ονειρευόμουν με τα μάτια κλειστά τη συναυλία.
Διπλό sold-out και εγώ μεταξύ αγνώστων κρατώντας ένα μπουκάλι νερό να παρακολουθώ εμβρόντητος ένα θέαμα που συγκλόνισε το μυαλό, τις αισθήσεις και το σώμα μου. Νομίζω αυτή ήταν και η πρώτη φορά που έκλεισα τα μάτια σε συναυλία και ταξίδεψα τόσο έντονα κάπου... αλλού.
Αυτό το γεγονός άνοιξε ένα μεγάλο κεφάλαιο της πορείας μου ως ακροατή, καθώς ήταν ο πρόδρομος για μία γεμάτη εξαετία post-rock ήχων από σχήματα όπως οι Mogwai, Sigur Rós, Explosion In The Sky, Low Frequency In Stereo, Giardini di Miro, Tortoise κ.ά.
Έχω να ακούσω αυτόν τον δίσκο των GYBE! από το 2008. Και μου λείπει, νομίζω.
Πάνε πολλά χρόνια, ε;
Μάριος Μπουμπής
Arte Fiasco
