(Αναδημοσίευση από τον Μάρτιο του 2012 με αφορμή τα 25 χρόνια Avopolis)
Οι χαρακτηρισμοί για έναν καλλιτέχνη όπως ο Κωνσταντίνος Βήτα είναι μάλλον περιττοί: το έργο του μιλάει πολύ καλύτερα απ’ όσο θα μπορούσε να το περιγράψει ή να το χαρακτηρίσει ο οποιοσδήποτε γραφιάς. Εν όψει λοιπόν της αυριανής συναυλίας του στο Gagarin, αλλά και με επιπλέον αφορμή την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ (Χρυσαλλίδα), μας παραχώρησε μία διαδικτυακή συνέντευξη χαρακτηριστική της οξύνοιας του λόγου του…
Πού θα έλεγες ότι στηρίζεται περισσότερο η Χρυσαλλίδα, στον ηλεκτρονικό ή στον ακουστικό εαυτό σου;
Είναι ένα καθαρά ηλεκτρονικό άλμπουμ. Από το 2002 μέχρι και την Ένωση έγραφα τα demo στην κιθάρα, αυτή τη φορά έγραψα κατευθείαν στα πλήκτρα. Χρησιμοποίησα ένα παλιό rhythm box και τα παλιά μου συνθεσάιζερ. Ήθελα να έχει όλο το άλμπουμ μια ρετρό αισθητική γι’ αυτό και έφερα από μέσα μου φανκ, ντίσκο ή ποπ στοιχεία. Έκανα αρκετά άλμπουμ με ακουστικά στοιχεία και τώρα ζητούσα μια άλλη ενέργεια, η οποία μόνο με τα ηλεκτρονικά μπορούσε να δημιουργηθεί.
Εγκαινιάζεις έτσι και τη συνεργασία σου με την Inner Ear. Πώς βλέπεις την κίνηση μίας ανεξάρτητης εταιρείας να συγκεντρώσει γύρω της μερικά από τα σημαντικά ονόματα της ελληνικής σκηνής;
Είναι μια νέα εταιρεία η οποία μπήκε στα πράγματα πολύ δυναμικά και ίσως η μόνη που αυτή τη στιγμή κάνει νέες παραγωγές. Είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους, είναι νέοι άνθρωποι και άψογοι επαγγελματίες, με πολύ σοβαρή προσέγγιση σε ό,τι κάνουν. Πάντα το μέλλον ήταν οι ανεξάρτητες εταιρείες, το γνωρίζω και από παλιά, γιατί τα πιο πολλά μου άλμπουμ δημοσιεύτηκαν σε ανεξάρτητες εταιρίες –οπότε είμαι συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο.
Γιατί το project Rolla Scape δεν εντάχθηκε στη δισκογραφία του Κ.ΒΗΤΑ; Πέρα από την καθαρόαιμη ηλεκτρονική του υφή, τι το διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους (τους πιο πρόσφατους) δίσκους σου;
Το Rolla Scape είναι ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ με 3 μοναδικά τραγούδια σε αγγλικούς στίχους και τα υπόλοιπα ορχηστρικά. Δεν θα μπορούσε να είναι ένα Κ.ΒΗΤΑ άλμπουμ, γιατί θα ήταν άσχετο. Έτσι το έδωσα στην Undo Records με ένα διαφορετικό όνομα, σαν side project. Ούτως ή άλλως, ήδη την περίοδο εκείνη έγραφα κάποια τραγούδια για τη Χρυσαλλίδα και ήξερα ότι θα υπάρξει ένα νέο άλμπουμ.
Μία από τις προβληματικές των στίχων σου (ιδίως στην περίοδο των Στέρεο Νόβα), μου φαίνεται πως είναι η αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων. Θεωρείς ότι σήμερα αυτή βαίνει κλιμακούμενη;
Η αποξένωση είναι από τα βασικά θέματα των στίχων μου. Και σήμερα υπάρχει αποξένωση, είναι μια φυσική κατάσταση στον κόσμο που ζούμε. Ο Αντονιόνι την έχει αποτυπώσει με αριστουργηματικό τρόπο στις ταινίες του και ειδικά στην τριλογία του, Νύχτα, Έκλειψη και Κόκκινη Έρημος. Σκέψου πως αυτές οι ταινίες γυρίστηκαν αρχές της δεκαετίας του 1960 και πως το θέμα αυτό απασχολεί ολόκληρη την τέχνη από τις αρχές του 1900 μέχρι και σήμερα. Από τότε που σιγά-σιγά μπήκαν παντού τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος. Θα υπάρχει όσο διαρκεί αυτό το σύστημα, γιατί η βασική αρχή του είναι να αποκεντρώνεται ο άνθρωπος από οτιδήποτε μπορεί να τον ενώσει ουσιαστικά με την κοινωνία, με τον συνάνθρωπό του. Θέλει τον άνθρωπο να είναι μονίμως σε αναζήτηση μια νέας εξάρτησης, να περιστρέφεται και να ασχολείται με το μικρό εγώ του. Κάτι που τελικά τον συνθλίβει σε κάθε του απόφαση. Δεν ξέρω τι θα φέρει η κρίση που ζούμε τώρα, ίσως να είναι και μια αφορμή για να ξανασκεφτούμε κάποια ζητήματα και να βάλουμε νέες βάσεις.
Έλεγες στο “Δίκτυο”: «Η ευκρίνεια μιας μοντέρνας τηλεόρασης δεν αλλάζει τη ζωή, δημιουργεί πρόβλημα όρασης». Αν μπορούμε να πούμε ότι σήμερα η «μοντέρνα τηλεόραση» έχει αντικατασταθεί με τον ωκεανό πληροφοριών που υπάρχει στο ίντερνετ, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε «πρόβλημα όρασης»;
Απολύτως. Το πρόβλημα όρασης, έτσι όπως το είχα θέσει τότε, ήταν η συνεχής εξάρτηση του ανθρώπου από πράγματα και καταστάσεις. Το σύστημά μας είναι μια δίνη που καταπίνει τα πάντα και μέσα από εκεί γεννάει συνεχώς εξαρτήσεις, παραλλαγές στερεότυπων και φαύλους κύκλους για να διαιωνίζει τον εαυτό του. Από τους Στέρεο Νόβα μέχρι και σήμερα, αυτά τα στοιχεία τα παρατηρώ και πολλές φορές για αυτά γράφω τραγούδια. Το σύστημα δημιουργεί μια δική του ελευθερία, η οποία δεν είναι άλλο από μια σχέση εξαρτήσεων και απομάκρυνσης από τη συνείδησή μας. Για να βγούμε από αυτόν τον ωκεανό πληροφοριών πρέπει να διατηρήσουμε τη σκέψη και την όρασή μας καθαρή.
Κρίση οικονομική, κρίση συστημική, κρίση ηθική, αξιακή ή κρίση κοινωνική; Ποια θεωρείς πιο επικίνδυνη;
Όλες μαζί είναι η κρίση που ζούμε τώρα. Και επειδή τώρα είμαστε βουτηγμένοι μέσα σε αυτήν, δεν μπορούμε ακόμη να ξεκαθαρίσουμε ποια έκανε την αρχή ή ποια είναι πιο επικίνδυνη. Νομίζω όμως ότι η κρίση αξιών που βλέπαμε τις τελευταίες δεκαετίες να έρχεται καταπάνω μας –και για την οποία πολλοί σοφοί άνθρωποι μιλούσαν αλλά κανείς δεν τους άκουγε– ίσως να είναι η πιο επικίνδυνη, γιατί αφήνει τον άνθρωπο γυμνό. Δύσκολη εποχή για τον άνθρωπο, παρόλα αυτά πιστεύω πως πάντα μέσα από τον πάτο γεννιέται η ανάγκη του να γνωρίσει πάλι τις ξεχασμένες αξίες. Κάτι τέτοιο μας δείχνουν και όλα αυτά τα κινήματα αλληλεγγύης που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα από απλούς ανθρώπους γύρω μας. Θέλω να πιστεύω ότι η καρδιά μας θα ζεσταθεί πάλι, για να γεννηθεί μια νέα ζωή, μια νέα ελπίδα.
Λένε πως η τέχνη ανθεί σε δύσκολους καιρούς. Αστικός μύθος ή μήπως μία από τις πραγματικές διεξόδους μας;
Αν κοιτάξεις πίσω στην Ιστορία θα βρεις πολλές παρόμοιες καταστάσεις και δύσκολους καιρούς και θα δεις την Τέχνη να ανθίζει παντού. Η Τέχνη φτιάχνεται από την αγάπη του ανθρώπου για τον συνάνθρωπό του. Οι σελίδες της ιστορίας είναι γεμάτες από Τέχνη, τόμοι ολόκληροι ακόμα και μέσα στον πόλεμο και στην εξαθλίωση: τα γράμματα και οι τέχνες ποτέ δεν σταμάτησαν να συντροφεύουν τον άνθρωπο. Την Τέχνη δεν μπορεί να τη σταματήσει καμία κρίση, παρά μόνο η ίδια της η καρδιά.
Σε τούτη την εποχή του άγριου οικονομικού ρεαλισμού, υπάρχει άραγε χώρος για ρομαντικούς;
Μα, ο ρομαντισμός που ορίστηκε και από τον Βίκτωρα Ουγκώ, με άξονα τους Άθλιους (οι οποίοι είναι και το ευαγγέλιό του), γράφτηκε μέσα στην εξαθλίωση της Ευρώπης. Μέσα από το βιβλίο αυτό ο άξονας είναι η ανθρώπινη συνείδηση που αγωνίζεται να σωθεί από τις κακές έξεις και από τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος. Ο ρομαντισμός είναι η δύναμη της αλήθειας. Σαφώς και υπάρχει χώρος για ρομαντικούς σε αυτή την εποχή. Υπάρχουν παντού, αλλά είναι πολύ ταπεινοί για να τους αναγνωρίσουμε.
Την Αθήνα του 2012 πώς τη βιώνεις; Ποιο μέρος της σε ηρεμεί και ποιο σε εξαγριώνει; Εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για σένα;
Η Αθήνα εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης, είναι η πόλη μου και την αγαπώ, μαθαίνω να την αγαπώ κάθε μέρα. Μ’ αρέσει να περπατάω κάποια βράδια στη Θηβών, στους δρόμους στο Περιστέρι. Μ’ αρέσει η Λεωφόρος Συγγρού για περπάτημα τη νύχτα, τα Πετράλωνα… Είναι μια όμορφη πόλη και θα μπορούσε να είναι η ομορφότερη, αλλά κακόπεσε η δόλια! Την αγαπώ και όταν τα βράδια γυρίζω σπίτι, της το ψιθυρίζω.
Πηγαίνοντας λίγο πίσω στον χρόνο, πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να βρεις τον απόλυτα προσωπικό σου κώδικα έκφρασης; Με ποιους τρόπους αισθάνεσαι ότι τον έχεις βελτιώσει μέσα στα χρόνια;
Δεν μπορώ να καταλάβω τον προσωπικό μου κώδικα έκφρασης ή να τον αναλύσω σε κάποιον απλά, γιατί είμαι ο δημιουργός του. Κάνω τα πράγματα όπως τα κάνω, γιατί έρχονται από μέσα μου. Μου αρέσει να μελετώ, να διαβάζω και αυτό είναι από μόνο του μία μέθοδος κι ένα άνοιγμα προς τη ψυχή μου. Από εκεί έρχονται όλα. Δεν γνωρίζω να πω κάτι άλλο πάνω σε αυτό.
Αντιμετωπίζεις κάθε άλμπουμ σου ως διαφορετικό ή ως τη συνέχεια του προηγουμένου;
Το αντιμετωπίζω σαν να είμαι καινούργιος στη μουσική κάθε φορά. Σαν να μην έχω κάνει τίποτε πριν, έχω την ίδια αμηχανία και νιώθω σαν καινούριος στην πιάτσα. Προσπαθώ να μεταφέρω από μέσα μου αποσπάσματα, θραύσματα και κομμάτια από ένα τοπίο συνείδησης. Είναι σαν να ανοίγω ένα ημερολόγιό μου στον κόσμο.
Τι άλλο ετοιμάζει για το άμεσο μέλλον;
Όλο και ετοιμάζω, φτιάχνω πράγματα, ποτέ δεν κάθομαι, μου αρέσει να δουλεύω. Προσπαθώ, όπως όλοι γύρω μου. Θα κάνω κάποιες συναυλίες και έχω κατά νου κάποιες εμφανίσεις ειδικές, αλλά ακόμα δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο.
{youtube}QAh2M5BERjg{/youtube}
