Κυριακή, πέντε σχεδόν το πρωί... Ο Jason Pierce με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι και τρία πακέτα τσιγάρα να τον συντροφεύουν («δεν θέλω να ξεμένω ποτέ από τσιγάρα!» θα πει λίγο αργότερα) κοιτάζει τον αθηναϊκό ουρανό καθισμένος σε ένα παγκάκι στον πεζόδρομο μπροστά από καφέ-στέκι της περιοχής των Εξαρχείων. Κάνει αρκετό κρύο, όμως αυτό δεν δείχνει να τον επηρεάζει. Ύστερα από αρκετά λεπτά σιωπής, και ενώ δεν έχει σταματήσει να έχει καρφωμένα τα γαλανά του μάτια στον ουρανό, ψιθυρίζει κάτι με το οποίο δεν είμαι τόσο σίγουρος αν πραγματικά απευθύνεται προς εμένα ή αν απλά μονολογεί... «Ι Love My Life…»
Αυτός λοιπόν είναι ο περίφημος Jason Pierce; Ο αυταρχικός, και δύσκολος χαρακτήρας που εδώ και δύο σχεδόν δεκαετίες μας ταξιδεύει μουσικά είτε ως μέλος των Spacemen 3 είτε ως ηγέτης των Spiritualized;
Αυτός είναι ο δύστροπος βρετανός, τον οποίο τον περιβάλλει εδώ και χρόνια ένα πέπλο μυστηρίου και τον οποίο ακολουθούν ιστορίες και φήμες αυτοκαταστροφής, καταχρήσεων, και ένα ιδιαίτερο φλερτάρισμα με την “άλλη πλευρά”; Δεν νομίζω...
Νωρίτερα το βράδυ του Σαββάτου ο Jason Pierce βρέθηκε για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά στη σκηνή του Club 22. Για άλλη μία φορά, οι Spiritualized μάγευαν τους Έλληνες φίλους τους. Είχαν προηγηθεί μία ακόμα στο Ρόδον καθώς και η εντελώς τριπαρισμένη εμφάνισή τους στο Rockwave της Φρεαττύδας.
«Aν είναι κάτι που θυμάμαι, και το διαπιστώνω και τώρα πάλι, είναι ότι μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω στην Ελλάδα και να τριγυρνάω τους δρόμους της Αθήνας. Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα, είναι ότι υπάρχει ένα σημαντικό υπόγεια κινούμενο rock’n’roll ρεύμα! Υπάρχουν τόσα παιδιά εδώ που λατρεύουν το rock’n’roll, και κάνουν τα πάντα να διατηρήσουν αυτή την αγάπη για αυτό το πρωτόγoνο rock όσο πιο αγνή γίνεται».
Το απογευματάκι, καθώς ο Jason έπινε το τσάι του στον Διόνυσο, μπροστά από την Ακρόπολη, μου έλεγε πόσο του αρέσει που βρίσκεται στην Αθήνα. Πόσο θαυμάζει την αρχαία αρχιτεκτονική, αν και γνωρίζει ελάχιστα πράγματα γι’αυτήν. Τον ρωτάω ποιες είναι οι αναμνήσεις του από τις δύο προηγούμενες επισκέψεις του στην χώρα μας. «Τίποτα! ΟK, όχι ακριβώς τίποτα, αλλά ελάχιστα πράγματα! Κοίτα, η μνήμη μου, ειδικά για ορισμένες περιόδους της ζωής μου, είναι ένα χάος. Συνήθως, όταν θέλω θυμηθώ κάτι συγκεκριμένο, βγάζω έξω ένα σωρό χαρτιά όπου πιθανόν θα βρω κάποια στοιχεία τα οποία θα με οδηγήσουν σε αυτό που θέλω. Όμως σχεδόν πάντα αυτά που βρίσκω με μπερδεύουν ακόμα περισσότερο και επηρεάζουν αρνητικά και τις ελάχιστες αναμνήσεις που έχω!»
Δεν είναι δυνατόν όμως να μην θυμάται καθόλου και την εμφάνιση των Spiritualized στην παραλία της Φρεαττύδας! Για μένα ως ακροατή, είναι μία από τις πιο ωραίες συναυλιακές εμπειρίες... Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, είτε με κλειστά τα μάτια, είτε κοιτάζοντας τα αστέρια, ακούγοντας τη μουσική και την φωνή του Jason να αναμειγνύεται με τον ήχο της θάλασσας.
«Ποια παραλία;;; Με δυσκολία θυμάμαι μία ανοιχτή σκηνή κάπου... Είναι πολύ περίεργο αυτό που συμβαίνει... Παίζεις σε τόσες πολλές συναυλίες και festival μέσα σε μικρές χρονικές περιόδους και στο τέλος δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά. Αλλά αν είναι κάτι που θυμάμαι, και το διαπιστώνω και τώρα πάλι, είναι ότι μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω στην Ελλάδα και να τριγυρνάω τους δρόμους της Αθήνας. Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα, είναι ότι υπάρχει ένα σημαντικό υπόγεια κινούμενο rock’n’roll ρεύμα! Υπάρχουν τόσα παιδιά εδώ που λατρεύουν το rock’n’roll, και κάνουν τα πάντα να διατηρήσουν αυτή την αγάπη για αυτό το πρωτόγoνο rock όσο πιο αγνή γίνεται. Ξέρω οτι υπάρχουν πολλές garage βραδιές στην Αθήνα και το βλέπω και από τα συγκροτήματα που έχουν παίξει στο παρελθόν ή πρόκειται να παίξουν εδώ στο μέλλον. Είναι πολύ καλό που υπάρχει σε αυτή την γωνία της Ευρώπης ένα κοινό που αγαπάει τους Fuzztones για παράδειγμα. Με αυτή την μουσική μεγάλωσα και εγώ. Όντας παιδί άκουγα πολύ groups όπως οι 13 Floor Elevators, οι Cramps... τους Fleshtones τους είχα δει αμέτρητες φορές....»
«Πάνω απ’όλα, για μένα η μουσική ποτέ δεν ήταν θέμα ικανοτήτων, με τι ταχύτητα και διαφορετικούς ρυθμούς χτυπάς τα drums ή πόσες ώρες μελετάς διαφορετικές κιθαριστικές τεχνικές. Αυτό το αγνό rock’n’roll είναι πολύ απομακρυσμένο από την λογική ότι όσοι παίζουν μουσική πρέπει να είναι ιδιοφυίες και να στέκονται εκεί ψηλά ως είδωλα που κανείς δεν μπορεί να αγγίξει. Αυτό είναι που λατρεύω στο rock’n’roll. Σημασία δεν έχει πόσο καλά παίζεις κιθάρα, αλλά εάν έχεις τα κότσια, το νεύρο και την ψυχική δύναμη να την διαλύσεις και να την κάνεις κομμάτια!»
«Με ρωτάνε αρκετές φορές τι χρειάζεται κάποιος για να δημιουργήσει μουσική. Αυτό που λέω εγώ είναι ότι όλοι μπορούν να δημιουργήσουν μουσική. Δυστυχώς, όμως, αυτό που πραγματικά οι περισσότεροι θέλουν δεν είναι να δημιουργήσουν μουσική, αλλά να πετύχουν και να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι μέσω της μουσικής, κάτι που δεν έχει καμμία εντελώς σχέση με την αυτή καθ’αυτή την δημιουργία. Το πόσο πουλάει ένα album, τι θέση έχει στα charts και πόσα χρήματα μπαίνουν στον τραπεζικό λογαριασμό δεν έχει καμία σχέση με την μουσική.»
Όμως δεν μπορεί να μην είναι ευχαριστημένος που καταφέρνει να ζει από την μουσική και δεν είναι δυνατόν να μην έχει στο μυαλό του την ενδεχόμενη εμπορική επιτυχία ή όχι.
«Ποτέ δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. “Eπιτυχία” θεωρώ μόνο το γεγονός ότι μπορώ και ηχογραφώ ότι ακριβώς θέλω. Για τους περισσότερους, δυστυχώς, η “επιτυχία” μετριέται αποκλειστικά και μόνο με οικονομικούς όρους και γραφικά διαγράμματα. Τo μόνο που μου λένε εμένα όλα αυτά διάφορα charts είναι η αποδοτικότητα των δισκογραφικών εταιριών και τίποτα άλλο. Το Νο.1 δεν έχει κάποια άλλη διαφορά από το Νο. 100 εκτός από το ότι η εταιρία του album που βρίσκεται στο Νο. 1 είχε μία πολύ πιο ικανή και αποδοτική marketing στρατηγική. Και, όμως, βλέπω μουσικούς να λένε με υπερηφάνια ότι πήγαν στο νούμερα Νο.1 και ότι σημείωσαν τεράστια επιτυχία, ενώ ξεχνάνε βέβαια ότι αυτή η “επιτυχία” δεν είναι σε καμμία περίπτωση μουσική, αλλά καθαρά “εμπορική” για την οποία ίσως να μην πρέπει να είναι και τόσο υπερήφανοι...»
Από την άλλη, όμως, εάν επιθυμεί ο Jason Pierce να συνεχίσει να κάνει αυτό που θέλει, να μπορεί να ζει από την μουσική του και να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, δεν θα πρέπει να παίζει κι αυτός σε αυτό το “εμπορικό παιχνίδι” των εταιριών; Εάν του αρέσει να περπατάει ανέμελος στους δρόμους γύρω από την Ακρόπολη, να κοιτάει με γουρλωμένα μάτια ανάμεσα από τα κάγκελα του Ηρωδείου, για να δει καλύτερα το Ρωμαϊκό θέατρο ή να πιάνει κουβέντα με νεαρές ντροπαλές κοπέλες τα ξημερώματα στα Εξάρχεια, δεν θα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να υποχωρεί σε κάποιες επιταγές της μουσικής βιομηχανίας;
«Κοίτα να δεις...» Σταματάει, προσθέτει λίγη ακόμα ζάχαρη στο τσάι του, το σκέφτεται λίγο... «Η κατάσταση συνήθως έχει ως εξής: κανείς δεν σου λέει τι να κάνεις... Απλά ας πούμε ότι σε συμβουλεύουν ότι ή κάνεις αυτό και δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα, ή κάνεις το άλλο και θα κερδίσεις αυτό. Οι περισσότεροι ακολουθούν τη δεύτερη συμβουλή. Δεν θέλω να πω περισσότερα, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει τίποτα με το τι κάνω εγώ. Εδώ και χρόνια, αυτή η μπάντα βγάζει πολύ λιγότερα χρήματα απ’ ό,τι χρειάζονται για να διατηρηθεί. Κάθε χρόνο τα show είναι πολύ πιο φιλόδοξα. Δεν είναι δυνατόν να είναι διαφορετικά. Πρέπει να κοιτάω μπροστά για αυτό το group, να ξεπερνάω τα όρια, ειδικά live, αλλιώς θα καταλήξει σαν μία από τις τόσες αδιάφορες χιλιάδες μπάντες, ή σαν τα χαζά groups που συναντάς στα cabaret.»
«Και κάτι άλλο που το λέω εδώ και χρόνια... Ανά πάσα στιγμή μπορείς να τα κονομήσεις. Μπορείς όποτε θέλεις να πουληθείς και να γεμίσεις το πορτοφόλι σου με τόσα χρήματα, όσα δεν έχει αντικρύσει ποτέ στη ζωή σου. Όμως όταν το κάνεις, δεν μπορείς να πάρεις πίσω με κανένα τρόπο την ακεραιότητά σου και την εντιμότητά σου, τις ιδέες σου και του λόγους που αρχικά σε ώθησαν να εκφραστείς μέσω της μουσικής. Δυστυχώς, όμως, όλα αυτά δεν απασχολούν τους περισσότερους, αυτούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα πόσα μηδενικά θα έχει η επιταγή που θα πάρουν στο τέλος. Δεν είναι όμως αυτό που με οδήγησε στην μουσική, και ελπίζω ποτέ μία επιταγή να μην αποτελέσει κίνητρο για μένα προσωπικά.»
Ο Jason Pierce γεννήθηκε πριν από 38 χρόνια σε μία μικρή επαρχιακή πόλη της Αγγλίας, το Rugby. Από πάρα πολύ μικρός συμμετείχε σε διάφορα περιστασιακά groups, όπως και πολλά άλλα παιδιά της ηλικίας του τότε. Είχε άραγε σκεφτεί ποτέ τότε, ότι θα μπορούσε να ζει σήμερα από την μουσική, και να είναι τόσο επιτυχημένος σε αυτό που κάνει;
Ο Jason διστάζει για λίγο να απαντήσει. Το βλέμμα του φεύγει για λίγο από πάνω μου και στρέφεται προς ένα μικρό σμήνος πουλιών που έτυχε να περνούν πάνω από τον Παρθενώνα, ενώ ψιθυρίζει: «Κατά κάποιο τρόπο ναι... σαν ένα όνειρο βέβαια, το οποίο όμως έπρεπε να βγει προφητικό... Ένα όνειρο που γεννήθηκε ίσως από φόβο για την τροπή που θα είχε η ζωή μου αν δεν τα κατάφερνα ως μουσικός. Δεν ήξερα τότε, και δεν ξέρω και τώρα να κάνω τίποτα άλλο... Όμως χρησιμοποίησες τον χαρακτηριστικό “επιτυχημένος”… Η “επιτυχία” μετριέται μόνο στο πόσο εύκολα και πόσα χρήματα μπορώ να δανείζομαι για να κάνω αυτό που θέλω. Όταν ήμουν νέος δεν είχα αυτή την δυνατότητα. Τα πράγματα πραγματικά ήταν πολύ πιο δύσκολα. Όμως αυτό ποτέ δεν με έκανε να σκεφτώ ούτε για μια στιγμή ότι δεν θέλω να συνεχίσω να προσπαθώ ως μουσικός.»
«Όλοι όμως σε αυτή την προσπάθεια που ονομάζεται Spiritualized πρέπει να πληρωθούν και έτσι είχαν τα πράγματα από την αρχή. Αν δεν μπορούσα να τους πληρώσω, σίγουρα δεν θα ήταν εδώ και θα έβρισκαν κάποιο άλλο group να τους προσφέρει τα αναγκαία για μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν με πειράζει να δανείζομαι χρήματα για να πληρώνω όσους μουσικούς χρειάζομαι, όμως προσωπικά εμένα δεν με ενδιαφέρει το χρηματικό κέρδος από αυτή την υπόθεση. Παίρνω όλη μου την ανταμοιβή από την ευχαρίστηση και τον ενθουσιασμό που νιώθω για αυτά που κάνω. Δεν μπορεί κανείς να αποδώσει μία αξία σε όλα αυτά. Ανεξάρτητα αν υπάρχουν χρήματα ή όχι εγώ θα συνεχίσω...»
Η μουσική σήμερα έχει πολλές διαφορετικές παραμέτρους. Υπάρχει η διαδικασία γραφής των τραγουδιών, οι στίχοι, οι μελωδίες, υπάρχει το σύνολο των διαδικασιών που χρειάζονται για να κυκλοφορήσει ενα album, υπάρχει και η παρουσίαση της μουσικής ζωντανά, μπροστά σε φίλους και θαυμαστές. Ποιό από όλα αυτά θεωρεί πιο σημαντικό και πιο προτιμάει ο Jason Pierce;
«Σίγουρα οι συναυλίες, δεν χωράει ερώτημα. Πάντα ήταν. Υπάρχει μία συνεχής εξέλιξη στις συναυλίες, μία πρόοδος, δεν σταματάει κάπου όπως στις ηχογραφήσεις, όπου κάποια στιγμή πρέπει να φτάσεις σε κάποιο σημείο και να σταματήσεις, για να ολοκληρωθεί ένα album και τελικά να κυκλοφορήσει. Με τις συναυλίες ποτέ κάτι δεν τελειώνει. Υπάρχει πάντα ένα περιθώριο εξέλιξης, μία συνέχεια, διαφορετικοί ακροατές, διαφορετικοί μουσικοί. Όμως πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι όταν γράφεις οτιδήποτε, είτε αυτό είναι στίχοι ή μελωδίες, αντιμετωπίζεις την διαδικασία με έναν αντικειμενικό τρόπο, προσέχεις αν και πως ταιριάζουν οι λέξεις, οι νότες, όλες τις λεπτομέριες. Δεν θεωρώ ότι είναι δυνατόν, όπως πολλοί πιστεύουν, να γράψει κάποιος ένα τραγούδι σαν να βγαίνει από τα βάθη της συνείδησης και να αποτελεί ένα άνοιγμα της ψυχής όπως λένε. Είναι ελάχιστοι όσοι έχουν γράψει τραγούδια κατ’ αυτό τον τρόπο.»
«Όταν οι άνθρωποι είναι χαμένοι και κλεισμένοι στα βάθη των συναισθημάτων τους, δεν κάθονται να γράψουν τραγούδια. Όταν είναι πραγματικά ερωτευμένοι ή πραγματικά πνιγμένοι στην κατάθλιψη δεν γράφουν! Πώς είναι δυνατόν να γράψουν; Εάν είσαι πραγματικά ερωτευμένος θέλεις να ανέβεις στην κορυφή ενός λόφου και να το φωνάξεις μέχρι που να σε ακούσουν οι πάντες! Προτιμάς να περάσεις ώρες συζητώντας για απίστευτα πεζά και ασήμαντα πράγματα κοιτώντας στα μάτια ή αγκαλιάζοντας το αντικείμενο της αγάπης σου, ή να πεις σε χιλιάδες διαφορετικές γλώσσες “Σ’ αγαπώ!” Όταν λοιπόν γράφεις απλά προσέχεις να ταιριάζουν οι λέξεις με την μελωδία έτσι ώστε να βγει ένα ωραίο και σωστό αποτέλεσμα.»
«Από την άλλη λοιπόν, όταν παίζεις ζωντανά η όλη διαδικασία γίνεται υποκειμενική. Κάνεις όλες τις αλλαγές μέσα από την μουσική, και με μία μικρή αλλαγή ένα τραγούδι που πάει οπουδήποτε. Είναι τόσα πράγματα που μπορείς να κάνεις ως μουσικός μέσα σε μία βραδιά μαζί με τους συνεργάτες σου. Φυσικά, και θα έλεγε και, δυστυχώς, τα albums χρειάζονται, γιατί είναι τα μέσα για να φτάσεις να παίζεις ζωντανά. Δεν μπορείς να κάνεις μία παγκόσμια περιοδεία αν δεν έχεις κάποιο νέο album. Δεν βρίσκομαι στην Αθήνα για να προωθήσω το πρόσφατο album μου, είμαι εδώ επειδή το album μου έδωσε την ευκαιρία να βρίσκομαι εδώ! Αν μπορούσα να παίζω live συνέχεια χωρίς να χρειάζεται να κυκλοφορώ albums θα το έκανα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει με τις υπάρχουσες συνθήκες στην μουσική βιομηχανία.»
Αναπόσπαστο μέρος των live που τόσο λατρεύει ο Jason είναι και οι συνεργάτες του, που απαρτίζουν τους Spiritualized στην εκάστοτε χρονική στιγμή. Πώς νιώθει όμως γι’αυτούς; Απλοί συνεργάτες, φίλοι, σύντροφοι σε μία μουσική πορεία; Ειδικά ύστερα από το περιστατικό της ξαφνικής απόλυσης όλων σχεδόν των μουσικών που απάρτιζαν την μπάντα τα περασμένα χρόνια, έχουν λεχθεί και γραφτεί πολλά για την συμπεριφορά του Jason Pierce απέναντι στου μουσικούς του.
«Πρώτα απ’όλα, είναι μουσικοί. Αν δεν ήταν, δεν θα ήταν μαζί μου, και πιθανότατα δεν θα τους είχα γνωρίσει ποτέ. Αφήνω πάνω τους να πιάσουν το νόημα της μουσικής και να μπορέσουν να μπουν στο σύνολο των Spiritualized με επιτυχία, αλλά και να συνεισφέρουν στον ήχο της μπάντας. Ποτέ δεν δείχνω στους μουσικούς τι πρέπει να κάνουν. Πρέπει να το έχουν μέσα τους και να μπορούν να καταλάβουν μόνοι τους πως και τι πρέπει να παίξουν. Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ ευχαριστημένος με τους μουσικούς που έχω. Είναι ικανοί άνθρωποι και ξέρουν να “συνομιλούν” μουσικά μαζί μου αλλά και μεταξύ τους. Είναι όπως σε μία κανονική συνομιλία μεταξύ μιας παρέας, όλοι ξέρουν πότε κάποιος μιλάει σοβαρά, πότε αστειεύεται, πότε υποκρύπτει κάτι, και φυσικά σε μια παρέα ποτέ δεν υπάρχει κάποιος που να βγει μπροστά και να πει “εσύ πρέπει να μιλάς έτσι και εσύ να του απαντάς με αυτόν τον τρόπο”. Έτσι πρέπει να λειτουργεί μουσικά και μία μπάντα. Τα τραγούδια υπάρχουν, τα ξέρουν, και από εκεί και πέρα η ευθύνη είναι στους μουσικής να την κατανοήσουν και να μεταφέρουν σε άλλα υψηλότερα επίπεδα σε κάθε συναυλία. Άλλωστε έχουμε περάσει τόσο πολύ καιρό μαζί, οπότε πιστεύω ότι όλοι γνωρίζουν του πως λειτουργεί αυτή η μπάντα. Μπορεί βέβαια και όχι. Πάντως αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι όλο το σύνολο είναι ένα φαινόμενο, η καλύτερη μπάντα που είχα ποτέ!»
«Όσον αφορά στο προηγούμενο σύνολο, επίτηδες δεν το μετέφερα το θέμα σε προσωπικό επίπεδο, όμως πρέπει να πω ότι μετά από κάποιο σημείο μοναδικό σκοπός και ύπαρξής τους τους σε αυτήν την μπάντα ήταν να κερδίσουν πολλά χρήματα. Ήθελαν μόνο να παίξουν στις συναυλίες που θα τους αποδώσουν όσο γίνεται περισσότερα λεφτά, με σκοπό ύστερα απλά να μην κάνουν τίποτα δημιουργικό εκτός από το να καθίσουν σπίτι τους και να χαρούν τα λεφτά τους!»
Όταν όμως κάποιοι από τους “απολυμένους” μουσικούς επανεμφανίστηκαν ως Lupine Howl πλεόν, και οι ίδιοι ήταν πολύ σκληροί για τον Jason Pierce σε συνεντεύξεις τους. Δικτάτορας, μεγαλομανής, ουδέποτε ανικανοποίητος, και πολύ σκληρός, άδικος και αχάριστος, ήταν λίγοι μόνο από τους χαρακτηρισμούς που εκσφενδονίστηκαν προς τον ηγέτη των Spiritualized.
«Πυροβολούσαν στον αέρα μήπως και πετύχουν κάτι. Όμως δεν είναι χαζοί άνθρωποι, ξέρουν ότι αν απομονώσουν κάποιες στιγμές μου και δηλώσεις μου, κάποιοι από αυτούς τους χαρακτηρισμούς κολλάνε. Είναι κρίμα που εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα, διότι πραγματικά δεν ήταν απλά μία απόφασή μου να τους απολύσω, ήμουν αναγκασμένος να το κάνω, και αυτό πίστεψέ το! Πρέπει να ξέρεις ότι είμαι πολύ άνετος και χαλαρός και με τη ζωή μου και με τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν πρόκειται ποτέ να πω στον άλλο που βρίσκεται εκτός τάξης, ή έχει μετατρέψει σε ένα χάλι την ζωή του, να επανέρθει εκεί που ήταν προηγουμένως, να “ισιώσει”. Λογικά, θα το καταλάβουν και θα αλλάξουν συμπεριφορά μόνοι τους, γιατί θα συνειδητοποιήσουν τελικά τι είναι καλό γι’αυτούς. Θα μπορούσα να κάτσω και να τους περιμένω για πάντα. Όμως στην προκειμένη περίπτωση ήμουν αναγκασμένος να το κάνω. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Είχαν φτάσει στο σημείο να αποφασίζουν και να μου το λένε μία-δύο μέρες πριν από κάποια συναυλία ότι δεν θα έρθουν να παίξουν διότι τα λεφτά που θα κέρδιζαν δεν τους φτάνουν! Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Δεν πήγαινε άλλο αυτή η αταξία και η έλλειψη σεβασμού προς το group, δεν ήταν δυνατό σε καμμία περίπτωση να συνεχίσω έτσι!»
«Το πιο λυπηρό είναι όμως, ότι αυτή η ιστορία δεν έγινε γνωστή όταν συνέβει, αλλά χρησιμοποιήθηκε έτσι ώστε να διαφημίσουν την δισκογραφική τους δουλειά ως Lupine Howl. Δεν νομίζω ότι είναι σωστά πράγματα αυτά. Όταν κυκλοφορείς ένα album, αναφέρεσαι στην μουσική αυτή καθ’ αυτή, και όχι σε παλιές ιστορίες έτσι ώστε να τραβήξεις την προσοχή του κοινού.»
Οι ιστορία της απόλυσης των μουσικών από τον “κακό”, όπως τον παρουσίασαν τότε, Jason Pierce ήταν ένα καταπληκτικό θέμα για τον βρετανικό Τύπο, που διψάει για τέτοιες καταστάσεις, και πάνω σε αυτό στηρίχθηκε όλη η προώθηση των Lupine Howl στο ΝΜΕ κυρίως. Αμφιβάλλω αν αισθανόταν ιδιαίτερα ωραία τότε ο Jason Pierce…
«Δεν με ενόχλησε πάρα πολύ να σου πω την αλήθεια γιατί το περίμενα. Πραγματικά στεναχωρήθηκα περισσότερο που δεν καταφέραμε να τα βρούμε και αναγκάστηκα να πάρω αυτή την απόφαση. Αν θέλαμε να βγάλουμε λεφτά θα μπορούσαμε να μειώσουμε τα έξοδα με διάφορους τρόπους. Θα μπορούσαμε να μην έχουμε δικά μας φώτα για τα show για παράδειγμα, και αν κόβαμε με αυτό τον τρόπο λίγα από εδώ, λίγα από εκεί, θα μπορούσαμε να βγάζαμε περισσότερα λεφτά, και το group στο τέλος να έβγαζε κέρδος. Όμως δεν είναι δυνατόν να δω ένα group ως μία επιχείρηση, της οποίας ο σκοπός είναι το κέρδος. Δεν είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί κάθε show πρέπει να είναι όσο το δυνατόν καλύτερο, και για τον κόσμο που μας παρακολουθεί αλλά και για εμάς. Αυτοί ίσως έβλεπαν τα πράγματα αρκετά διαφορετικά.»
Κάποια στιγμή σε μία επικοινωνία που είχα με τον Julian Cope, τον είχα ρωτήσει πότε πρόκειται επιτέλους να ηχογραφήσει το νέου του album. Εκείνος με τον ιδιαίτερο τρόπο του μου αποκρίθηκε ότι θα το ηχογραφήσει όταν επιτέλους ο Spaceman του δώσει πίσω την μπάντα του! Το αναφέρω αυτό στον Jason Pierce, για να ελαφρύνει λίγο η ατμόσφαιρα, η οποία είχε κάπως βαρύνει τα τελευταία λεπτά, και εκείνος γελάει!
«Αλήθεια αυτό σου είπε; Είναι περίεργος ο Julian μερικές φορές. Νομίζω ότι θα προσπαθούσε να σου δικαιολογηθεί με κάποιο τρόπο για την ανικανότητα του πλέον να γράψει έστω και δέκα αξιοπρεπή τραγούδια για ένα album! Από την άλλη, ρώτα όποιον μουσικό μου θες, και θα δεις ότι κανείς δεν θέλει να συνεργαστεί με τον Julian πλέον. Εκτός βέβαια από τον Thighpaulsandra, o οποίος είναι και αυτός τρελός σαν τον φίλο του!»
Θέλω να δω όταν θα μεταφέρω τα προηγούμενα στον Αrch-drude τι θα μου πει. Προς το παρόν όμως θα ήθελα να ξέρω αν γνωρίζει ή αν το έχει σκεφτεί ο Jason τι είναι αυτό που κάνει τόσους διαφορετικούς ανθρώπους από όλες τις γωνίες του πλανήτη να τους αρέσουν τα τραγούδια που γράφει και ηχογραφεί.
«Κατ’ αρχάς ποτέ δεν θα πω στους ακροατές των δουλειών μου ότι αυτό θέλω να πω, κάτω από αυτές τις συνθήκες πρέπει να ακούτε τα τραγούδια μου και άλλες τέτοιες ανοησίες. Και δεν απαιτώ σε καμμία περίπτωση από κάποιον να ξέρει τι θέλω να πω, και να μου πει τι καταλαβαίνει εκείνος. Θα σου πω όμως γιατί μου αρέσει εμένα η μουσική γενικά. Το να ακούς και να ζεις πραγματικά την μουσική δεν είναι εύκολο, είναι πραγματικά εξουθενωτικό! Δεν είναι μόνο νότες, είναι μία ολόκληρη χημεία μέσα στο κεφάλι, και ο τρόπος που επηρρεάζει το σώμα και το μυαλό, τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν. Θέλω να ελπίζω ότι σε κάποια στιγμή της ζωής μου, οι άνθρωποι θα μπορέσουν να νιώσουν και να επηρεαστούν με αυτό τον τρόπο από την μουσική μου, γιατί αυτό είναι που προσπαθώ να επιτύχω τόσα χρόνια. Θέλω να γράψω και να ηχογραφήσω μουσική που θα μεταβάλλει κατά κάποιο τρόπο ορισμένους ανθρώπους, αν και ξέρω ότι αυτό δεν είναι εύκολο. Πάντα έλεγα ότι αν έχεις υπερβολικά μεγάλες φιλοδοξίες, σε τέτοιο σημείο που ορισμένοι να σε χλευάζουν, ακόμα και αν ούτε καν δεν τις πλησιάζεις στο τέλος, πάντα καταφέρνεις πολύ περισσότερα πράγματα, από ότι θα κατάφερνες αν είχες φτωχές φιλοδοξίες.»
Φτάσαμε να μιλάμε για φιλοδοξίες λοιπόν.... Ποια είναι η επόμενη φιλοδοξία του Jason Pierce για το μέλλον; Τι περιέχουν τα άμεσα σχεδιά του;
«Κατ’αρχάς, αυτές οι μέρες είναι οι τελευταίες για το group σε αυτή την 13μελή σύνθεση, Έχω σκοπό να επιστρέψω σε μία 7μελή μπάντα, χωρίς όλα αυτά τα πνευστά, τα οποία ήταν αναγκαία για τον ήχο που ήθελα για αυτή την περιοδεία. Οι νέοι εφτά Spiritualized θα αποτελέσουν μία πιο ωμή rock’n’roll μπάντα, και έτσι ίσως επισκεφτούμε πάλι την Αθήνα το καλοκαίρι».
Δεν σκέφτεται να παρουσιάσει ζωντανά το “Let It Come Down” όπως ακριβώς το ηχογράφησε, με την πολυμελής χορωδία να τον συνοδεύει;
«Ναι φυσικά! Ελπίζω να είμαι σε θέση να το πραγματοποιήσω κάποια στιγμή στο τέλος της Άνοιξης. Βέβαια αυτό προϋποθέτει ότι θα πρέπει να δανειστώ και άλλα χρήματα, διότι πως αλλιώς θα είναι δυνατόν να πληρώσω όλους αυτούς τους ανθρώπους; Θα κάνω σίγουρα μερικές μεγάλες συναυλίες με την χορωδία σε χώρους όπως το Royal Albert Hall, και ελπίζω να καταφέρω να μεταφέρω το show και σε άλλες χώρες. Αυτό δεν είναι όμως τόσο εύκολο, διότι όταν έχεις μαζί σου έναν τόσο μεγάλο αρiθμό ανθρώπων γίνεται γρήγορα κουραστικό και βαρετό, άσε που είναι και πάρα πολύ δύσκολο να βρεις promoters οι οποίοι θα ήταν διατεθημένοι να προσφέρουν αμοιβή ικανή να καλύψει τουλάχιστον τα έξοδα μεταφοράς και διαμονής ενός τόσο μεγάλου crew. Μακάρι να μπορούσα να έρθω πάλι στην Ελλάδα με την χορωδία αλλά δεν νομίζω να είναι και τόσο εύκολο.»
Ο Jason Pierce φαίνεται ειλικρινά να χαίρεται που είναι στην χώρα μας. Το βράδυ κουβέντιαζε για αρκετή ώρα με αρκετούς φίλους του, οι οποίοι με έκπληξη τον έβλεπαν να πίνει με ηρεμία μαζί με τον John Coxon, τον ένα κιθαρίστα των Spiritualized, και παράλληλα το ήμισι των εξαιρετικών Spring Heel Jack. Κάποια στιγμή τα ξημερώματα παραπονιέται...
«Είναι άδικο που μας φέρνουν να παίξουμε μόνο στην Αθήνα. Θέλω να γυρίσω αυτή τη χώρα. Μίλησα με παιδιά που ήρθαν να μας δουν από πολλές άλλες πόλεις. Μου είπαν για την Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και για το πόσα παιδιά ταξίδεψαν από εκεί, ξόδεψαν λεφτά, φορτώθηκανε σε φίλους για να κοιμηθούνε το βράδυ... Είναι άδικο... Εμείς οι μουσικοί πρέπει να πηγαίνουμε κοντά σε όλα αυτά τα παιδιά.»
Προσπαθούμε να του εξηγήσουμε πόσο δύσκολο είναι να γίνει κάτι τέτοιο (είναι;) και την λογική (;) των Ελλήνων διοργανωτών συναυλιών...
«Όχι είναι άδικο για αυτά τα παιδιά... Την επόμενη φορά θα ζητήσω να παίξω σε κάποια άλλη πόλη, όχι πάλι στην Αθήνα. Και σε κάποιο νησί! Σε εκείνο το νησί που είναι γεμάτο clubs! Στην Μύκονο!»
Οι Spiritualized στην Μύκονο; Δεν νομίζω ότι είναι και πολύ καλή ιδέα Jason…
«Μα γιατί; Δεν είναι οι Spiritualized μία dance band; Ίσως είναι και ευκαιρία να κάνω και κάποια special dance remix στα τραγούδια μου!»
Ότι θέλει ο καλός μας Jason! Αρκεί να τον ξαναδούμε σύντομα στην χώρα μας...
