Αν είναι κάτι που ξεχωρίζει τον Mike Patton από τη συντριπτική πλειοψηφία των ερμηνευτών της πενηντάχρονης πορείας του Rock ‘n’ Roll (με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου), αυτό είναι η απαράμιλλη συνέπειά του στις άστατες κι αυθόρμητες μουσικές επιλογές του!
Μια από τις πιο πρόσφατες τον έφερε επιτέλους κι από τα μέρη μας και είναι η συνεργασία του με τον Rahzel από τους Roots. Ιδού λοιπόν τι μας είπε ο αεικίνητος μουσικός στη σαραντάλεπτη(!) προσπάθειά του να καθίσει σε μια καρέκλα δαμάζοντας το νευρώδες σώμα του. Όσο για το μυαλό του…
Αναδημοσίευση (από τον Σεπτέμβριο του 2004) με αφορμή τα 25 χρόνια Avopolis
Photos: LiveAlive Pictures / Kissadjekian
Για άλλη μια φορά μας θέλεις σαστισμένους να σε ακολουθούμε σε τούτο τον νέο σου πειραματισμό με τη φωνή σου δίπλα σε αυτή του Rahzel. Πες μας λοιπόν, πώς προέκυψε η όλη φάση;
«Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά πριν από τρία περίπου χρόνια σε ένα από τα solo show του Rahzel στο San Francisco όπου είχα πάει ως ένθερμος οπαδός του και χάρηκα πολύ όταν εκείνη τη βραδιά ανακάλυψα πως και εκείνος ήξερε τις δικές μου δουλειές και μάλιστα όπως αποδείχθηκε, με εκτιμούσε ανάλογα… Το πρώτο πράγμα που βγήκε από κείνη την πρώτη κουβέντα μας ήταν η κοινή μας διάθεση να παίξουμε κάτι μαζί. Το δεύτερο εύλογο ερώτημα ήταν το «τι ακριβώς θα ήταν αυτό;» και πάλι βρεθήκαμε να μην θέλουμε να το οριοθετήσουμε εξ αρχής. Το τρίτο βέβαια ήταν το «πώς ακριβώς θα γίνει κάτι τέτοιο;», όμως και πάλι αποφασίσαμε να βγούμε στη σκηνή και να το αφήσουμε εκείνο να μας δείξει το δρόμο. Όπως και έγινε! Αυτοσχεδιάσαμε δίχως την παραμικρή προετοιμασία, όπως άλλωστε κάνουμε έκτοτε. Έτσι θα γίνει και σήμερα! (σ.σ: η συνέντευξη δόθηκε στις 09/09/04) Θυμάμαι που εκείνη την περίοδο μάλιστα είχα μια πρόταση για μια ζωντανή εμφάνιση από έναν promoter ο οποίος με ήθελε επί σκηνής με το σχήμα της αρεσκείας μου. Έτσι και εγώ ανέβηκα με τον Rahzel και ο κόσμος από κάτω γούσταρε πολύ… Πιστεύω πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωριστείς καλά με κάποιον συνάδελφό σου. Το ρίσκο βέβαια είναι μεγάλο αφού βγαίνεις και εκτίθεσαι «γυμνός» μπροστά σε κόσμο, όμως από την άλλη αν και όταν πετύχει, το αποτέλεσμα είναι πανέμορφο και αληθινό μέχρι το κόκαλο και το συναίσθημα της δικαίωσης που απολαμβάνουμε μοναδικό. Με την πάροδο του χρόνου τέλος, μπορώ πλέον να καταλάβω τι πρόκειται να κάνει την επόμενη στιγμή, όπως και εκείνος τι πρόκειται να κάνω εγώ. Και εδώ είναι η όλη μαγεία του αυτοσχεδιασμού!»
Βέβαια. Αλήθεια, με ποια άλλα σχέδιά σου καταπιάνεσαι αυτή την περίοδο; Αναφέρομαι κυρίως στο χώρο της δισκογραφίας και όχι στις όποιες ζωντανές εμφανίσεις σου…
«Μόλις τελείωσε ο νέος δίσκος με τον Νορβηγό φιλαράκο μου, τον Kaada, ο οποίος έχει ηχογραφήσει άλλο ένα album για την δισκογραφική μου εταιρία στο παρελθόν και φέτος κινείται ξανά στα ευρύτερα πλαίσια της ηλεκτρονικής pop. Όλη η δουλειά κατασκευάστηκε από τον ίδιο μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών στο σπίτι του και ακούγεται παράξενη, αφού ώρες-ώρες θυμίζει ακούσματα των 60’ς! Τη μια στιγμή ακούς “doo-wap”, την επόμενη “country”… Ιδιαίτερο. Στην τελική θα έλεγα πως μοιάζει με soundtrack για ταινία. Μέχρι τα τέλη του χρόνου θα είναι στα ράφια των δισκοπωλείων. Επίσης είναι στα σκαριά το master μιας συνεργασίας μου με τους X-ecutioners, μια ομάδα τεσσάρων τρελαμένων DJ’s από τη Νέα Υόρκη. Εξτρεμιστικό μείγμα χορευτικής μουσικής με τρελή σιληνική παρουσία. Μετά έχω μια καθαρά προσωπική υπόθεση που ονομάζω Piping Tom, όπου παίζω εγώ όλα τα όργανα και γκρουβάρει πολύ. Ήλπιζα να το έχω έτοιμο μέχρι το Δεκέμβρη και τούτο όμως δεν το βλέπω με τίποτε για πριν τις απαρχές του επόμενου χρόνου. Τέλος, έχουμε και το επερχόμενο album των Tomahawk όπου θα ασχοληθούμε αποκλειστικά και μόνο με τη μουσική παράδοση των Ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής(!), όπως και τη νέα προσπάθεια των Fantomas… Αρκετά σκατούλια θα έλεγα, έτσι;;;»
Για άλλη μια φορά εντυπωσιάστηκα! Άλλωστε είμαι σίγουρος πως ξέρεις κι εσύ ότι θεωρείσαι ένας από τους πιο ευέλικτους ερμηνευτές του πλανήτη…
«Καλή φάση! (γέλια). Αν και δεν θα έλεγα πως με κατατάσσω έστω και στα ευρύτερα πλαίσια του rock, όπως και σε οποιοδήποτε άλλο ιδίωμα… Ξέρω πως υπάρχουν μπόλικοι φανταστικοί τραγουδιστές εκεί έξω, όμως ανήκουν στο rock ή κάπου αλλού;;; Αν μιλάς από την πλευρά που ένας οπαδός του Metal Hammer πρεσβεύει, τότε μπορεί και να έχεις δίκιο. Όμως αν το δεις γενικότερα, η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιστών του Heavy Rock στριγκλίζει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς! Το οποίο και το γουστάρω τρελά, αφού είναι ένα από τα βασικά μου βιώματα. Τους τύπους τους έχω μες την καρδιά μου! Όμως έχω ακούσει και εξαίρετους ερμηνευτές σε Γρηγοριανούς Ύμνους, πώς να στο πω…»
Εννοείται! Και εσύ το έχεις αποδείξει έμπρακτα πως δεν καταλαβαίνεις από στεγανά και ταμπέλες…
«Ναι, δεν τα αντιλαμβάνεται το αυτί μου.»
Άρα θα μπορούσαμε να πούμε με βεβαιότητα πως είσαι απόλυτα σύμφωνος με τη στάση του μακαρίτη Frank Zappa που είχε δηλώσει πως υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής: η καλή μουσική και η κακή!
«Όλα τα λεφτά ο τύπος, ως συνήθως! Βεβαίως! Και η πλάκα είναι πως το μέτρο του καλού και του κακού διαφέρει για καθένα από εμάς… Εκεί να δεις! Ποτέ δεν συμπίπτει για δυο διαφορετικούς ανθρώπους, για σένα και για μένα! Και τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, ίσως δε συμφωνώ απόλυτα με το Frank. Υπάρχουν όντως μόνο δύο είδη μουσικής, μα αυτά είναι η Country και η Western! (γέλια)».
Μάλιστα! Καλό κι αυτό… Να υποθέσουμε λοιπόν πως και τα μουσικά σου βιώματα ως ακροατή ήταν εξίσου «ανοιχτόμυαλα»;
«Όχι απαραίτητα. Βλέπεις μέχρι κάποια ηλικία παραμένεις συνειδητά προσκολλημένος στις πρώτες σου αγάπες αφήνοντας για αργότερα τους πειραματισμούς. Και τούτο γιατί ωριμάζοντας γίνεσαι όλο και πιο περίεργος… Εμένα αυτή η αλλαγή μου συνέβη γύρω στα δεκαπέντε μου χρόνια. Μέχρι τότε άκουγα σαν τρελός hard core, death metal, grind core…»
Μήπως μπορείς να αναφέρεις μερικά ενδεικτικά ονόματα;
«Μάλιστα… Ξέρεις μωρέ, μπάντες όπως οι D.R.I., Venom, Exploited, Slayer, Bad Brains…”
Το περίμενα. Πάμε τώρα σε κάτι άλλο που με απασχολεί πολύ τα τελευταία χρόνια… Κατά τη γνώμη μου το πλήρωμα του χρόνου μας βρίσκει να βιώνουμε την «υπερηλικίωση» του Rock ‘n’ Roll, αφού τα είδωλά μας εκ των πραγμάτων «ζαρώνουν» ολοένα και περισσότερο μπροστά στα μάτια μας… Αναμενόμενο μεν, άκρως σοκαριστικό δε. Εσύ ως νεότερος και ως ακροατής πώς το αντιλαμβάνεσαι αυτό;
«Μα αυτό συνέβαινε εξ αρχής! Έπειτα είναι ανάλογα με την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου… Για παράδειγμα, δες σήμερα τον Little Richard και τον Chuck Berry. Γεράσανε πολύ. Κι όμως, παραμένουν αξιοπρεπείς! Εγώ θα πως όμως και κάτι άλλο: το κοινό έχει αποκτήσει μια αίσθηση του χιούμορ όσον αφορά τις διασημότητες εν γένει, γεγονός που οι ίδιες οι δισκογραφικές και τα media στις Η.Π.Α. ανέκαθεν αμφισβητούσαν! Εδώ υπάρχουν κάποια reality shows στα τηλεοπτικά κανάλια όπου οι καλεσμένοι είναι παροπλισμένοι μουσικοί των προηγούμενων δεκαετιών που έρχονται και καλά αντιμέτωποι μπροστά στους πάλαι ποτέ οπαδούς τους. Θυμάμαι ας πούμε τον Vanilla Ice, τον MC Hammer και αποτυχημένους σαν κι αυτούς… Άστα, δραματική η κατάσταση! Σκέτα σκουπίδια! Όμως από την άλλη, κακά τα ψέματα, ο κόσμος φαίνεται πως έχει την ικανότητα να καυτηριάσει όσους δέχονται να διασυρθούν για τα φράγκα…»
Ναι, ξέρω τι εννοείς. Υπάρχουν σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Για μένα ας πούμε ο Tom Jones παραμένει αξιοπρεπέστατος…
«Μα τι λες τώρα, δεν το συζητάω! Ο άνθρωπος έχει το αίσθημα της αξιοπρέπειας υπερενισχυμένο! Αυτός είναι πολύ cool για να ξεπέσει…»
Και κατέχει ακόμη την ίδια φωνάρα που είχε πάντα!
«Εννοείται! Είναι απίστευτος! Τον είδα τις προάλλες στο (Las) Vegas και ο τύπος το κατέχει ακόμη το άθλημα!!! Είδα τις μπροστινές ακροάτριες να του πετούν τα σλιπάκια τους με μανία- κάτσε καλά! (γέλια)»
Συμφωνώ απόλυτα! Πες μου τώρα, τι άκουσες τον τελευταίο καιρό που σου έκανε εντύπωση;
«Για να δούμε… Evil Papasov, έναν Βούλγαρο μουσικοσυνθέτη που γράφει μουσική για γάμους(!!!), τσέκαρέ τον. Μετά άκουσα το νέο album των Melt Banana, ενός Ιαπωνικού σχήματος, όπως και το πρόσφατο δίσκο των Massive Attack που μου αρέσει όλο και πιο πολύ όσο τον ακούω, αφού χρειάζεται χρόνο για να τον καταλάβεις… Επίσης, Black Eyed Pies, ένα hip hop σχήμα στη χώρα μας. Τέλος ακούω αρκετά και το soundtrack μιας παλιάς ταινίας του Coppola με τίτλο “The Conversation” και μου άρεσε πολύ και το album των δικών σας Άβατον που μου πρότεινε ο διοργανωτής της συναυλίας μας στην Αθήνα. Πολύ ξεχωριστό και ενδιαφέρον άκουσμα! Μέχρι τώρα το μοναδικό μου άκουσμα από Ελληνική μουσική ήταν ο Χατζιδάκις, του οποίου τα έργα είναι παθιασμένα και συναισθηματικά…»
Απίστευτο. Μοιάζεις με ένα ζωντανό μείγμα των ακουσμάτων σου, σαν ένα καζάνι όπου λιώνουν και μετουσιώνονται όλες οι μουσικές του Κόσμου…
«(γέλια) Αυτή είναι η Αμερική!»
Όντως! Και μια τελευταία ερώτηση τώρα: γνωρίζουμε πως ανάμεσα σε όλα τα άλλα έλαβες μέρος στο tribute album για τον Marc Bolan των T-Rex. Έτσι θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου για την πρωτοφανή, «οδηγούμενη» εμπορική επιτυχία των The Darkness…
«Ααααα, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως αν τους πετύχαινα σε κάποιο από τα τηλεοπτικά κανάλια με zapping, θα προλάβαινα μονάχα να σκάσω στα γέλια για τρία δευτερόλεπτα και αμέσως μετά θα άλλαζα κανάλι! (γέλια) Μα, όπως πολύ σωστά είπες, η μεγάλη εμπορική τους επιτυχία είναι καθ’ όλα οδηγούμενη! Και τούτο γιατί πατά πάνω στη συναισθηματική ανάγκη των ακροατών μιας άλλης γενιάς, σαν τη δική μας (σ.σ: ο Mike είναι τριανταέξη χρονών) να ανατρέξουν στα βιώματα της νιότης τους που τα έχουν συνδέσει με τις συγκεκριμένες retro μουσικές… Και δεν το κατακρίνω αυτό! Η νοσταλγία δεν είναι έγκλημα! Απλά, εκεί που οι γονείς μας θα βάλουν να ακούσουν Frank Sinatra, κάποιοι από εμάς θα επέλεγαν τους Flock Of Seagulls, θα χτυπούσαν ο ένας στον άλλο της πλάτη και θα μυξοκλαίγανε πίνοντας μπύρα!!!»
