Σε ηλικία 65 ετών «έφυγε» από τη ζωή ο frontman των Pogues, Shane MacGowan. Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε το BBC News, έπειτα από ανάρτηση της συζύγου του Victoria Mary Clarke στο Instagram που αναφερόταν στην απώλειά του. Ο θρυλικός punk τραγουδιστής και εθνικό icon της Ιρλανδίας πέρασε στην αιωνιότητα έχοντας στο πλευρό του τόσο τη σύζυγό του, όσο και την αδερφή του.
Ο MacGowan υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες στην Ιρλανδική και όχι μόνο punk σκηνή, γνωστός για τις γεμάτες ενέργεια ερμηνείες του ως frontman των Pogues και με την Ιρλανδική περηφάνεια και τις περιπέτειες της διασποράς να διαπνέουν ολόκληρο το μουσικό του έργο, συνδυάζοντας κλασικούς ήχους της χώρας του με το pop στοιχείο.
Γεννημένος ανήμερα των Χριστουγέννων του 1957 στο Kent της Βρετανίας, ο Shane Patrick Lysaght MacGowan ήταν παιδί Ιρλανδών μεταναστών. Μεγάλωσε μαθαίνοντας από μικρή ηλικία την ιρλανδική μουσική παράδοση, ενώ στα 18 δημιούργησε την πρώτη του punk rock μπάντα, τους Nipple Erectors, μαζί με τον Shanne Bradley. Ο ίδιος είχε γίνει διάσημος στην τοπική κοινωνία την ίδια χρονιά, όταν μια φωτογραφία του από συναυλία των Clash βρέθηκε στο εξώφυλλο τοπικής εφημερίδας. Σε αυτήν, εκείνος εμφανίζεται με ματωμένο αυτί.
Ο MacGowan γνώρισε τον μελλοντικό του bandmate, Peter “Spider” Stacy, στις τουαλέτες συναυλίας των Ramones το 1977 στο Λονδίνο και οι δυο τους δημιούργησαν τότε τους Millwall Chainsaws μαζί με τον Jem Finer. Ο ακορντεονίστας της προηγούμενης μπάντας του, James Fearnley, θα έμπαινε το 1982 στο συγκρότημα, που θα ονομαζόταν τότε Pogue Mahone. Σύντομα θα συμμετείχαν σε αυτό και η Cait O’Riordan στο μπάσο και ο Andrew Ranken στα drums. Το 1984, θα άνοιγαν για τους Clash και σύντομα θα βρίσκονταν στο ραντάρ της Stiff Records, η οποία και θα κυκλοφορούσε τον ντεμπούτο δίσκο τους, Red Roses for Me. Το νέο τους όνομα θα ήταν πια The Pogues.
Με νέο κιθαρίστα τον Philip Chevron, οι Pogues θα κυκλοφορούσαν το δεύτερο δίσκο τους το 1985 με τίτλο Rum Sodomy & the Lash, ενώ ο Elvis Costello θα ήταν παραγωγός του.
Το 1988 θα ερχόταν το τρίτο τους LP, If I Should Fall From Grace With God, στο οποίο θα περιλαμβανόταν το κλασικό Χριστουγεννιάτικο single “Fairytale of New York” με την Kristy MacColl. Αυτό θα αποτελούσε και μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας τους.
Οι Pogues θα ηχογραφούσαν στη συνέχεια τέσσερις ακόμη δίσκους: το Peace and Love του 1989, το Hell’s Ditch του 1990, το Waiting for Herb του 1993 και το Pogue Mahone του 1996.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο MacGowan θα αντιμετώπιζε προβλήματα εθισμού στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, η κορύφωση των οποίων θα οδηγούσε τελικά τη μπάντα του στο να τον διώξει το 1991 λόγω αδυναμίας προώθησης των δίσκων τους. Ο ίδιος δεν θα συμμετείχε με αυτόν τον τρόπο στις τελευταίες δουλειές τους, όμως θα επέστρεφε στο Pogues reunion του 2001. Η μπάντα θα διαλυόταν και πάλι το 2014 εξαιτίας εσωτερικών διενέξεων. Όπως θα δήλωνε χαρακτηριστικά ο MacGowan σε συνέντευξή του στο Vice, «ήμασταν φίλοι όσο δεν βγαίναμε μαζί σε περιοδείες».
Εκτός των Pogues, ο Shane MacGowan ηχογράφησε δύο δίσκους με τους Popes, ενώ με τη Shane Gang έδωσε πληθώρα συναυλιών στην Ιρλανδία. Το 2015 κυκλοφόρησε για τον ίδιο το ντοκιμαντέρ Shane MacGowan: A Wreck Reborn ενώ το 2020 ήρθε και το Crock of Gold: A Few Rounds With Shane MacGowan. Συνεργάστηκε με τους Nick Cave και Lou Reed για φιλανθρωπικά κομμάτια, ενώ διασκευές σε δικά του μουσικά κομμάτια έκαναν οι Bono, Hamilton Leithauser, Iron & Wine και πολλοί ακόμη.
