Στην εποχή που όλα έχουν ειπωθεί (ακόμη και στο σύγχρονο, «εναλλακτικό» ροκ), πρέπει να βρεις τι σε διαχωρίζει από τους υπόλοιπους για να κάνεις τη διαφορά και να αλλάξεις πίστα. Για τους Porridge Radio στη δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά, δεν είναι ούτε οι συνθέσεις, ούτε οι στίχοι, ούτε η παραγωγή, ούτε η χημεία της μπάντας - ούτε καν ο συνδυασμός τους.
Είναι ο τρόπος που η ηγέτιδα του γκρουπ, Dana Margolin, ορθώνει το λόγο της για να συμπαρασύρει όλα τα παραπάνω στο πέρασμά της και να τα ανυψώσει σε κάτι σημαντικότερο από το άθροισμα τους. Επαναλαμβάνει επιληπτικά φράσεις-κλειδιά σχεδόν σε κάθε τραγούδι. Από αυτό το “I am bored to death, let's argue” του εισαγωγικού “Born Confused” μέχρι το ειρωνικό (;) “Thank you for leaving me, thank you for making me happy” του μελωδικού, post punk έπους “Lucky”, όλα ακούγονται σαν μία απέλπιδα προσπάθεια να ξορκίσει το αληθινό νόημα των λέξεων μέσα από την εξαντλητική κατάχρηση τους. Η ζόρικη φωνή της εγείρει δραματική ένταση (“Don’t Ask Me Twice”) και δημιουργείται η αίσθηση πως, υπάρχει πάντα κάτι που διακυβεύεται, ακόμη και στις πιο «αθώες» στιγμές (“Pop Song”). Έτσι, η τρυφερότητα μετατρέπεται σε μένος (“Lilac”) και τελικά, η frontwoman κάνει τα πάντα να μοιάζουν οριακά και ενδιαφέροντα, υπό το χείλος της απόλυτης κατάρρευσης.
Μπορεί το χάρισμα της Dan Margolin ως performer να είναι αυτό που απογειώνει το Every Bad, αλλά η αλήθεια είναι πως η μπάντα ανέβηκε επίπεδο συνολικά σε σχέση με το προχειρογραμμένο ντεμπούτο της. Στην ουσία οι Porridge Radio δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να ανασυνθέτουν πολύ γνώριμα και φιλικά στο χρήστη υλικά από το indie rock, τη dream pop και το post punk, μπλέκοντάς τα μεταξύ τους, με έναν τρόπο που δεν είναι σε καμία περίπτωση μνημειώδης, αλλά καταφέρνει εύκολα να ξεπεράσει τον απογοητευτικό μέσο όρο των ημερών μας. Μελωδίες όπως αυτές του “Long” και του “Nephews” δεν γράφονται κάθε μέρα. Το “Give/Take”, από την άλλη, έχει όλα τα φόντα για ένα ακομπλεξάριστο mainstream crossover, ενώ, το χτίσιμο της συναισθηματικής έντασης στο “Lilac” απαιτεί τη μαεστρία μιας μπάντας που έχει μάθει να επικοινωνεί αρμονικά.
Ακόμη, όμως, και στις πιο δυνατές τους στιγμές, τα τραγούδια θα φαίνονταν λειψά, άνοστα, ακόμη και αδιάφορα, αν έλειπε η μεταμορφωτική παρουσία της Margolin. Ίσως είναι ο τρόπος που πλάθει πολύ αληθινές εικόνες όταν «τρώει τα νύχια της μέχρι τη σάρκα» στο “Sweet” (ταυτίζομαι πλήρως). Μπορεί και να φταίει που το μόνο που θέλει τελικά είναι να «είμαστε λίγο πιο ευγενικοί στους εαυτούς μας και τους άλλους» στο “Lilac” (αμήν). Νιώθει μπερδεμένη, συγκρούεται συνέχεια με τις σκέψεις της, δεν εμπιστεύεται ούτε την αναπνοή της.
Ίσως είναι ο τρόπος που το Every Bad μοιάζει να φτιάχτηκε ακριβώς για τους αποπνιχτικούς καιρούς που ζούμε. Ίσως γι αυτό οι Porridge Radio να ξεχωρίζουν.
