Είναι ο Donald Glover ένας μουσικός με τη δύναμη να ακυρώσει -ή, καλύτερα, να επανεφεύρει- το δισκογραφικό marketing και την ουσία του pop icon; Σε λίγα χρόνια, θα μπορούμε να απαντήσουμε με βεβαιότητα. Προς το παρόν, ας συμφωνήσουμε στο ότι ο νέος του δίσκος είναι ό,τι πιο ζωντανό, σπαρταριστό και φρενήρες έχει να προσφέρει η φετινή pop επικαιρότητα.
Το 3.15.20 προσγειώθηκε χωρίς ανακοινώσεις, «σοσιαλμιντιακό» promo και άλλα τερτίπια-ευρηματικές επινοήσεις των δισκογραφικών στελεχών. Με ημερομηνία, αντί για κανονικό τίτλο, με χρονικές συντεταγμένες, αντί για ονόματα τραγουδιών και με το απλούστερο εξώφυλλο στην ιστορία του r’n’b, μαζί το Black Album του Prince. Καθόλου τυχαία η τελευταία αναφορά, καθώς το υλικό του Childish Gambino μοιάζει να έχει πάρει αμπάριζα από τα καλλιτεχνικά ζενίθ του Prince, αλλά και από τις ηχητικές ονειρώξεις του Andre 3000.
Ο Childish Gambino μας παρουσιάζει το υλικό του με την αθωότητα ενός ερασιτέχνη που έχει καταπιεί την ηδονιστική funk των Parliament-Funkadelic, αλλά και με την πειθώ μιας ιδιοφυΐας που θέλει να γράψει τη μουσική συνέχεια των Sly and the Family Stone, σε space age τροχιά. Το ψυχεδελικό flow του Childish Gambino μπλέκεται γλυκά με ηλιόλουστα singalongs και περιφέρεται αγκαζέ με όσα τον κινητοποιούν εσωτερικά και στιχουργικά. Και δεν χαρίζει ένα εύκολο ρεφρέν για να νιώσει ο ακροατής εύκολα οικειότητα.
Η nu-soul όπως την ξέραμε δεν κατοικεί εδώ. Ο Childish Gambino δεν σνομπάρει την παράδοση που τον έθρεψε, αλλά συμπεριφέρεται σαν τον Jean-Michel Basquiat της r’n’b: γράφει μελωδίες σαν αναγεννησιακός soulman, τραγουδάει σαν περήφανος σημαιοφόρος της αφροαμερικάνικης κουλούρας και ελίσσεται στα τραγούδια με εκφραστική ευελιξία.
Υπάρχουν φυσικά και highlights, όπως το “Time” στο οποίο συμμετέχει η Ariana Grande, το κάργα καλοκαιρινό “42.26” ή το ευρηματικό “Algorythm”. Στο σύνολό του, το 3.15.20 είναι ανήσυχο, καλομελετημένο και διαθέτει παραγωγή σχεδόν δυσθεώρητη. Αν και λιγότερο ολοκληρωμένο από την προηγούμενη δουλειά του μουσικού (Awaken My Love!) το album στέκεται πραγματικά νικηφόρο σε όλα τα τερέν. Είναι προχωρημένο και λαμπερό.
Δεν ξέρω τι περιμένω πιο ανυπόμονα απ΄ τον ο Donald Glover στη συνέχεια. Να εκθρονίσει τους ανταγωνιστές του με το γελοίο machismo και την καγκουριά στην έκφραση; Να υπογράψει έναν ακόμα κύκλο της υπέροχης σειράς Atlanta (το επεισόδιο με τον χαρακτήρα που ονομάζονταν Teddy Perkins ακόμα με στοιχειώνει); Ή να κάνει νέο θριαμβευτικό πέρασμα στο mainstream με ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο ανάλογο του “This Is America”; Μήπως όλα αυτά μαζί;
Ίσως, τελικά, ο Donald Glover να έχει ήδη επαναπροσδιορίσει την ουσία του pop icon, θυμίζοντας μας ότι αυτόν τον τίτλο τον δικαιούνται όσοι αυξάνουν τις καλλιτεχνικές προσδοκίες. Όσοι, δηλαδή, σε σηκώνουν από την θέση του παρατηρητή που χαζεύει το reality που στήνεται γύρω από τη δημόσια εικόνα τους. Ξέρετε, την εικόνα που δημιουργούν οι ευρηματικές επινοήσεις των δισκογραφικών στελεχών.
{youtube}gezFLhUznSk{/youtube}
