«Η ιστορία είναι γνωστή...» θα μπορούσε να ξεκινάει αυτό το κείμενο, αν όντως είχαν έτσι τα πράγματα. Όμως, η περίπτωση του Bill Fay διατηρεί τα σκιώδη χαρακτηριστικά της, παρά τη σχετική δραστηριότητά του, των τελευταίων χρόνων, στο μουσικό τοπίο.
Έπειτα, λοιπόν, από δύο άλμπουμ που αγνοήθηκαν καταφανώς στον καιρό τους (Bill Fay/1970, Time Of The Last Persecution/1971), ο Βρετανός τραγουδοποιός αποτραβήχτηκε από το προσκήνιο, παραμένοντας όμως δημιουργικός καθ’ όλη τη διάρκεια της μετέπειτα ζωής του. Μπορεί η αγάπη του Jeff Tweedy των Wilco για τα τραγούδια του να συνέβαλε στην επαναφορά, την τελευταία δεκαετία, του βετεράνου, πια, Fay στην ενεργό δισκογραφική δράση, όμως, λίγα πράγματα άλλαξαν ως προς τον αντίκτυπο της ύπαρξής του στο (όποιο) κοινό.
Το Countless Branches είναι το τρίτο άλμπουμ του Fay για τον νέο αιώνα, έπειτα από τα Life Is People (2012) και Who Is The Sender? (2015). Κι αποτελεί μια ακόμα αποτύπωση της χαμηλότονης τέχνης του, με φιλοσοφικές αναφορές και αναζητήσεις από εκείνες στις οποίες μάς έχει συνηθίσει: η Ζωή, η Φύση, ο Άνθρωπος παραμένουν τα αγαπημένα θέματά του.
Η διαφορά, εδώ, είναι στα μέσα και τους τρόπους που επιλέγει για να αποτυπώσει το μήνυμά του. Πιο συγκεκριμένα, τα 10 αυτά τραγούδια ξεδιπλώνονται σε σύντομους χρόνους, με μόλις ένα να ξεπερνά τα 3 λεπτά σε διάρκεια. Επίσης, οι ενορχηστρώσεις απομένουν λιτές, όσο δεν πάει άλλο, πολλές φορές, με το πιάνο και/ή την κιθάρα να κρατάνε τα ακόρντα, κι ένα-δύο όργανα να χρωματίζουν, μια εδώ και μια εκεί.
Μελωδίες αδρές, λέξεις που μεταφέρουν καθαρά νοήματα, και μια φωνή φθαρμένη αλλά σταθερά εκφραστική είναι τα όπλα του Bill Fay για να κερδίσει την προσοχή. Δεν είναι εύκολο αυτό, στην εποχή που η τεχνολογία παίζει τον γνωστό ρόλο της, όμως, για τον συγκεκριμένο δημιουργό, με τη συγκεκριμένη ιστορία, δεν πρόκειται αυτό να αποτελέσει άγχος. Φαίνεται πως το προσπαθεί, πάντως: στο δεύτερο δισκίο της Deluxe έκδοσης, καταθέτει ακόμη 7 ηχογραφήσεις (4 από τις οποίες αποτελούν επανεκτελέσεις τραγουδιών του κυρίως άλμπουμ), με πιο πλούσια ενορχήστρωση και συμμετοχή πλήρους μπάντας. Οπωσδήποτε υπάρχουν θέλγητρα και σε αυτές, όμως, μοιάζουν να αποτελούν προϊόντα μιας άλλης λογικής και μάλλον, πρέπει να ιδωθούν ξεχωριστά.
Είναι η φωνή που μιλάει χωρίς πρεμούρα για να ακουστεί, αυτή του Bill Fay. Η φωνή που έχει πράγματα να πει -ίσως όχι πράγματα πρωτότυπα ούτε θαυμαστά, αλλά οπωσδήποτε αληθινά και διαχρονικά. Η φωνή που δεν νιώθει σπουδαία ούτε χρεωμένη με κάποιου είδους αποκλειστική επιφοίτηση. Που περιμένει ήσυχη και καρτερική, να έρθει η σειρά της να μεταδώσει το μήνυμά της –κι ας είναι ελάχιστοι αυτοί που θα έχουν διάθεση να ακούσουν.
Φωνές σαν κι αυτή υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλές. Αυτή, οπωσδήποτε, είναι μια πολύ γνωστή ιστορία.
{youtube}kMP704Kec8c{/youtube}
Ακούτε ολόκληρο τον δίσκο εδώ.
