Πάνε κάποιες μέρες από τον θάνατο του μεγάλου Bill Withers και σκέφτηκα ότι αυτή είναι μια πολύ καλή ευκαιρία μαζί με το lockdown να ξαναζήσω όλο το μεγαλείο ενός μουσικού σαν και του λόγου του. Μάζεψα ό,τι δίσκο έχω με το όνομα του πάνω, έβαλα καφέ και να 'μαι. Τελικά τι κάνει έναν άνδρα μεγάλο; Η καρδιά του; Η συμπεριφορά του; Το φέρσιμο του; Αυτός εδώ τα είχε όλα και με το παραπάνω. Έχετε δοκιμάσει να βάλετε τα αγαπημένα σας τραγούδια όταν ξυπνάτε; Άμα σας βγάλουν τα σωστά συναισθήματα, αυτά της αρχής άλλης μιας σημαντικής ημέρας, τότε έκαναν καλά την δουλειά τους. Υπάρχουν, βέβαια κι εκείνα τα τραγούδια που το κάνουν αυτό (σχεδόν) για όλους. Μερικά από αυτά είχε και ο Bill (βλέπε ''Lovely Day'').
{youtube}bEeaS6fuUoA{/youtube}
Αυτός ο ψηλός και μυώδης άνδρας ήξερε να γράφει τραγούδια, να λέει ιστορίες και πάνω απ' όλα, ήξερε που να σταματήσει. Αμέτρητες ηχογραφήσεις, συναυλίες με κουραστικές περιοδείες και δισκογραφία που απαρτίζεται από 9 δίσκους. Μετά από την μεγάλη επιτυχία, αποφάσισε ότι όλο αυτό δεν του έκανε, με αποτέλεσμα να κρεμάσει τα παπούτσια σχεδόν στα μισά της καριέρας του. Ο πιο πολύς κόσμος τον έμαθε από τον τρόπο που εξέφραζε το πώς αγαπούσε. Τoυ πήρε μόλις 2 λεπτά να μιλήσει για τον έρωτα και έφτασε στην 1η θέση των charts με το ''Ain't No Sunshine'' που τραγουδήθηκε από χιλιάδες ερωτευμένους ανά τον κόσμο και διασκευάστηκε άλλες τόσες φορές (από λάτιν μέχρι hip hop εκδοχές). Και ο Withers δεν έμεινε εκεί. Κράτησε στους ώμους του όλη την Sussex Records, όπου αναδείχθηκε από τον άνθρωπο με τα πολλά χαμόγελα, τον "black godfather", Clarence Avant. Μια ολόκληρη γενιά μουσικών πάτησε απαλά πάνω του για να παράξει δικό της ήχο. Από την ύμνο φιλίας ''Lean On Me'' και το συγκινητικό ''Let Me be the One You Need'', μέχρι το στακάτο ''Who Is He'' και το ανθρώπινο ''Grandma's Hands''. Για να μην μιλήσουμε για το ''Harlem'' και την αγάπη του για το γκέτο και την ζωή του εκεί. Ένας τραγουδοποιός που διάλεξε την κιθάρα του και κάποιες, τελικά, καθόλου απλές συνθέσεις για να μιλήσει για το μέσα του.
Έχω κολλήσει ώρα στο ''Can We Pretend'' του 1974 από τον δίσκο-κατάθεση ψυχής +'Justments. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια του, που έγραψε για εκείνον η γυναίκα του, Denise Nicholas (ηθοποιός, που μεταξύ άλλων πρωταγωνίστησε στο blaxploitation φίλμ 'Blacula). Ένα τέλος εποχής με τον καταλληλότερο επίλογο: ''Can we pretend / That from now on / There is no yesterday / Paint a portrait of tomorrow / With no colors from today / There's a light that shine in your face sometimes / That takes my feeling wraps them around your need / But there's shadow hiding in your heart sometimes / That makes my feelings turn back in on me''.
{youtube}qiSmeCIi3Lo{/youtube}
Πάντα η περίπτωση του Bill Withers θα μου θυμίζει αυτή του Στέλιου Καζαντζίδη. Πέρα από τον πόνο και την αλήθεια στην χροιά, έχουν πολλά κοινά στο μυαλό μου, αφού και οι δύο αν δεν τα είχαν καλά με τον εαυτό τους, δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν στον στίβο της showbiz. Διάλεξαν να απέχουν από το σύστημα που σκότωνε αυτό που αγαπούσαν περισσότερο κι έμαθαν να εκφράζονται από την σύνθεση και το τραγούδι. Αυτό λέγεται ήθος, κυρίες και κύριοι. Και αυτός εδώ ο γίγαντας το υπηρετούσε το δικό του με πάθος. Διάλεξε κακή εποχή (αν και πάντα θα είναι κακή εποχή για κάποιον θάνατο) και αποχαιρέτησε τον πλανήτη αφήνοντας πίσω του αγάπη, ζεστασιά και αξιοπρέπεια στους στίχους του, δείχνοντας τον δρόμο για τους επόμενους. Η soul στα καλύτερα της. Μεγάλος μάγκας, με εκτόπισμα μεγατόνων. Αντίο, Μπιλ.
