Μία κουτσή ηλεκτρική κιθάρα κι ένα μπουκάλι μπίρα σε ένα one-man show με τόσα λάθη, που το έκαναν καθηλωτικά τέλειο.
Κάπως έτσι και μέσα από τις διασκευές του στους Joy Division γνωρίζουμε τον Τζίμη Πολιούδη· και κάπως έτσι τον ξαναβρίσκουμε λίγο καιρό μετά, να δισκογραφεί στην Inner Ear ένα κοκτέιλ synth, post και shoegaze, χτυπώντας στο σέικερ των pedals του τον έρωτα και την πίκρα, τα νεύρα και τον ρομαντισμό. Δίσκος πανέμορφος, χωρίς να εισηγείται τίποτα το σπουδαίο και το ρηξικέλευθο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται μάλιστα η μαγεία του.
Εμμονή στο story line, θαυμάσια φιλτραρισμένες αναβιώσεις και η κληρονομιά των Smiths να συναντάει τον κατάλογο της Sarah Records –όλα βρίσκουν τη θέση τους στο παζλ των Vagina Lips. O Πολιούδης είναι μουσικός που δεν φοβάται τις ατέλειες κι αυτό του χαρίζει ανεκτίμητη αμεσότητα· δεν φοβάται ούτε τη νοσταλγία και αυτό του χαρίζει αλήθεια. Παρότι ο ήχος του είναι κάτι που έχεις ξανακούσει σε πολλές εποχές και σε ακόμα περισσότερες εκδοχές, σε κατακτά αφοπλιστικά και με ακριβοθώρητη τιμιότητα. Στο δε Generation Y ο Πολιούδης επιβάλλεται στον παρορμητισμό και στα ένστικτά του και, χωρίς να τα προδίδει, βρίσκει το σημείο ισορροπίας του, παραδίδοντας έτσι τον πιο ολοκληρωμένο και καλοδουλεμένο δίσκο της καριέρας του.
8 τραγούδια, τα οποία λάμπουν μέσα στην απλότητά τους και στις αποχρώσεις του γκρι που στρατηγικά αποπνέουν. Το post-punk καρδιογράφημα του "This Is A Good Life" μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες του Bret Easton Ellis, ενώ αμέσως μετά το "Boy June" τρέχει με γκάζι, καθρεφτίζοντας τον δημιουργό του και την αιώνια λιακάδα μιας ενήλικης εφηβείας. Το "Destroy Me" συμπυκνώνει όλη την ευαισθησία των μεγάλων indie αυτοκαταστροφικών ερωτικών τραγουδιών των 1990s, ενώ το νικητήριο του καλύτερου τίτλου του δίσκου "Lo Fi, Hated Αnd Dinosaurs" είναι για να χορευτεί ανελέητα στις 3 το πρωί, αμέσως μετά ή ακριβώς πριν το "Doused" των DIIV. To άγγιμα του pop ονείρου δίνεται με το "Like Fire", για να σβήσει στο τέλος με το σεμνά υπαρξιακό "Skies Falling Down Οn Me".
Το Generation Y είναι ένας αντιπροσωπευτικός δίσκος της γενιάς του. Της γενιάς που δεν έχει τίποτα να κερδίσει και τίποτα να χάσει, που πρόλαβε ίσως τα 1980s (έστω και ως πιτσιρίκια), αλλά έχασε στο τσακ τους Joy Division. Της γενιάς που φοράει μπλουζάκια Joy Division, γουστάρει βραχνές indie χορδές και τα σπάει στα ηλεκτρονικά ξενυχτάδικα μέχρι πρωίας. Είναι ένα soundtrack για τα μικρά μας αστικά b-movies, το οποίο παίζει στα ασύρματα ακουστικά μας καθώς επιδιδόμαστε στο παρκούρ της καθημερινότητας.
{youtube}etPjGKo4R8Y{/youtube}
