Φέτος η επέτειος του Όχι έτυχε να πέσει Παρασκευή και πολλοί ήταν όσοι εκμεταλλεύτηκαν το τριήμερο που προέκυψε και έφυγαν από την Αθήνα. Εμείς που μείναμε πίσω, πάλι, χαρήκαμε ένα άνετο κέντρο, με λιγοστή κίνηση και φασαρία. Χωρίς λοιπόν βιασύνες και νεύρα στους δρόμους, έφτασα στις 20:20 στο Piraeus 117 Academy. Εκείνη την ώρα οι Foray Between Ocean, το support σχήμα της βραδιάς, είχαν μόλις ανέβει στη σκηνή.
Όλα τα μέλη, έχουν αρκετά χρόνια παρουσίας στον χώρο, πέρυσι μάλιστα κυκλοφόρησαν και το ντεμπούτο τους Depression Neverending, λαμβάνοντας καλές κριτικές. Περίμενα επομένως ένα ανάλογο αποτέλεσμα. Κατά κύριο λόγο, οι Foray Between Ocean παίζουν death metal, παρεμβάλλοντας στοιχεία από όλο το φάσμα του extreme μεταλλικού ιδιώματος. Η μουσική αυτή είναι πολύ απαιτητική στην οργανοπαιξία, αλλά και στα ηχοληπτικά ζητήματα τα οποία προκύπτουν –ειδικά όταν οι ταχύτητες είναι άνω των 180bpm και υπάρχουν και προηχογραφημένα μέρη. Έτσι, η μπάντα χρησιμοποίησε μετρονόμο επί σκηνής, κάτι ιδιαιτέρως δύσκολο, που προϋποθέτει τεράστια εμπειρία επί του αντικειμένου, μα και πολλή δουλειά στις πρόβες.
Οι χαμηλομεσαίες συχνότητες από την αρχή δεν μου άρεσαν και φαντάστηκα πως και οι μουσικοί δεν θα είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα στα monitor τους. Ο κακός ήχος επηρρέασε τη σκηνική τους παρουσία, δημιουργώντας ένα είδος τρακ, που δυστυχώς δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν μέχρι το τέλος της εμφάνισής τους. Επιπλέον, τα προηχογραφημένα σημεία ήταν ασυγχρόνιστα χρονικά και υπήρχαν στιγμές που μετά βίας καταλάβαινα τι γινόταν. Τα καθαρά φωνητικά ήταν δύσκολο να ερμηνευτούν σε αυτό το κλίμα και ένιωθα έτσι τη φωνή να ζορίζεται να τραγουδήσει τις μελωδικές γραμμές. Γενικά, οι δυσκολίες που αντιμετώπισε ο κάθε μουσικός ξεχωριστά, δεν επέτρεψαν στους Foray Between Ocean να έχουν ένα καλό αποτέλεσμα. Εάν πάντως κρίνω από την εμπειρία τους και τη στουντιακή τους δουλειά, ήταν μία ατυχής στιγμή.
Μισή ώρα έπαιξαν οι Foray Between Ocean στους 600 περίπου παρευρισκόμενους στο Piraeus 117 Academy, οι οποίοι τους παρακολούθησαν μέχρι τις 21:00. Μισή ώρα χρειάστηκε έπειτα ο χώρος για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στο stage, όσο εισέρχονταν και περίπου 400 άτομα ακόμα. Στις 21.30, λοιπόν, ο Jeff Waters με την παρέα του πήραν τα όργανά τους ανά χείρας, εξαπολύοντάς μας το ανελέητο καναδέζικο thrash τους.
Μέχρι σήμερα, ο Jeff Waters δεν έχει στεριώσει με σταθερούς συνεργάτες: τους Annihilator αποτελούσαν πάντα session μουσικοί. Ως εκ τούτου, έχει αναπτύξει μια «one man show» προσωπικότητα, η οποία φάνηκε ξεκάθαρα από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Όντας δε ένας αρκετά καλός τραγουδιστής –με αξιοπρεπέστατη έκταση φωνής– μα κι ένας από τους καλύτερους metal κιθαρίστες γενικά, τραγούδησε ο ίδιος όλα τα τραγούδια (εκτός από ένα) και έπαιξε και όλα τα σόλο, που συνήθως είναι μοιρασμένα ισόποσα όταν υπάρχει κι άλλος κιθαρίστας στο σχήμα. Και είχε αρκετούς λόγους να είναι στα κέφια του: ήταν η πρώτη συναυλία της ευρωπαϊκής τους περιοδείας για το 2016, έχει έναν καλό καινούργιο δίσκο να προμοτάρει και αγαπάει ιδιαίτερα το ελληνικό κοινό. Όπως μάλιστα μας ανέφερε, υπάρχουν στο αρχείο του βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα από τις εμφανίσεις των Annihilator στο Ρόδον τη δεκαετία του 1990, τα οποία ακόμα βλέπει.
Η σκηνική παρουσία ήταν εξαιρετική και γεμάτη ενέργεια. Η μπάντα δεν σταμάτησε να πηγαινοέρχεται πέρα-δώθε στη σκηνή, να κάνει headbanging και ενίοτε να κρύβεται πίσω από τα Marshall Stacks της για χαβαλέ ή για να αλλάξει κιθάρες. Ο ήχος ήταν κρύσταλλο και οι επιδόσεις συνολικά κρίνονται άξιες για ζωντανή ηχογράφηση. Δεν μπορώ να ανακαλέσω από μνήμης το παραμικρό λάθος. Οι δε ομιλίες του Waters ανάμεσα από τα κομμάτια ήταν τόσες, όσες χρειαζόμασταν: σχολίασε κάποια γεγονότα της ιστορίας των Annihilator, έκανε μερικά πολιτικά σχόλια, αλλά και λίγο πλάκα για την υπέρμετρη ευγένεια των Καναδών.
Πριν φτάσουμε στο Piraeus 117 Academy είχαμε τον φόβο μήπως διάλεγαν μια setlist επικεντρωμένη στα τραγούδια του τελευταίου κυρίως άλμπουμ (ή γενικά της νεότερης ιστορίας τους). Όμως ο Waters γνωρίζει καλά πως υπάρχουν πιστοί fans που τον ακολουθούν πάνω από 20 χρόνια, οπότε δεν μας άφησε παραπονεμένους. Βεβαίως, έχοντας ο ίδιος τον πρώτο ρόλο στα φωνητικά, εκτιμώ πως εσκεμμένα άφησε απέξω τις γνωστές μπαλάντες, καθώς θα τον εξέθεταν. Άλλο που δεν θέλαμε βέβαια εμείς, να ακούσουμε μόνο thrash –και ας είναι το "Sounds Good To Me" το soundtrack των σχολικών μας ερωτικών περιπετειών.
Ο Jeff Waters έκλεισε πρόσφατα 50 χρόνια ζωής, μα παραμένει παιδί στην ψυχή: ακόμα παίζει και συνθέτει μουσική με εφηβική όρεξη, ενώ ο χρόνος δεν τον έχει ακουμπήσει καθόλου. Αρκετοί είναι οι λόγοι, συνεπώς, που ο εύθυμος Καναδός με την κόκκινη Flying-V καταλαμβάνει σημαντικό μέρος στις καρδιές μας. Μακάρι να ήταν όλοι οι μουσικοί έτσι, επιτυχημένοι και μη.
Setlist
Suicide Society
King of the Kill
Creepin' Again
Annihilator
No Way Out
Set the World on Fire
Stonewall
Intro Drum Solo/ Syn. Kill 1
No Zone/ Chicken and Corn
Alison Hell
Second to None
Fantasmagoria
Welcome to your Death
Human Insecticide
{youtube}FUMSS7YFuBU{/youtube}
