Για μια ολόκληρη γενιά –αυτή που βρίσκεται πια σε εκείνο το άβολο «too old to rock 'n' roll, too young to die» μεταίχμιο– οι Nightstalker υπήρξαν οι δικοί μας Monster Magnet. Τίτλο που δεν κέρδισαν με φτηνά κόλπα και απομιμήσεις, αλλά με τον ιδρώτα των επικών τους live και με την αλητεία των κιθάρων τους. Δικαίως λοιπόν σήμερα, 25 και βάλε έτη μετά την ίδρυσή τους, στέκονται ως εμβληματικοί πιονέροι μιας ελληνικής stoner σκηνής την οποία πραγματικά έχτισαν πετραδάκι πετραδάκι, για να τη δουν να αυγατίζει σε δημοφιλία, γενόμενη ένα από τα πιο «καυτά» ρεύματα ανάμεσα στη ροκ πιτσιρικαρία του σήμερα.
Ο καινούριος δίσκος δεν περιέχει εκπλήξεις για όσους έχουν παρακολουθήσει αυτήν τη ξέφρενη πορεία, πετυχαίνει όμως να προσθέσει το δικό του «κάτι» στην όλη κληρονομιά. Οι Nightstalker του As Above So Below δεν κρύβονται δηλαδή πίσω από την αγορίστικη, σέξι λαγνεία και τον rock 'n' roll τσαμπουκά του εξαιρετικού για τους κώδικες της σκηνής τους εξωφύλλου, μα αποδεικνύονται αντάξιοι των υποσχέσεών του.
Ακόμα λοιπόν κι αν σε μερικά σημεία τους αισθάνεσαι να έχουν «κολλήσει» στο προ τετραετίας Dead Rock Commandos –άλμπουμ που τους κέρδισε κάμποσο νέο σε ηλικία κοινό, το οποίο έδειξε τον παλμό του στο μεγάλο live του 2014 στο Gagarin– ακόμα κι αν τραγούδια όπως το "Forever Stoned" μοιάζουν με κάτι που έχεις ακούσει ξανά και ξανά, ο Argy και οι υπόλοιποι (Ανδρέας Λάγιος στο μπάσο, Τόλης Μότσιος στην κιθάρα & Ντίνος Ρούλος στα ντραμς) βρίσκονται σε μεγάλα κέφια και παραδίδουν έτσι κάτι πολύ ζωντανό, κάτι γεμάτο από μια γκρουβαριστή ενέργεια. Αυτή, για παράδειγμα, που κάνει το "My Electric Head" να σείεται μαζί με το δικό σου κεφάλι.
Είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι οι Nightstalker του 2016 δεν παίζουν stoner, αλλά πρεσβεύουν έναν ευρύ heavy rock ήχο, ο οποίος διατηρεί μεν τα παλιά τους πατήματα, μα τα μπολιάζει με riffs σκληρού rock 'n' roll βγαλμένα από τη μεγάλη των 1970s σχολή, με απροσδόκητες μα εν τέλει θαυμάσιες πολυφωνίες (βλ. "Blue Turns To Black"), όπως και με μια βαριά, αργόσυρτη μα λειτουργική ψυχεδέλεια, που στους μεταλλάδες μέχρι και doom μπορεί να θυμίσει –χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το καταπληκτικό "We Belong To The Dead". Ως εκ τούτου, δεν είναι να απορείς που το As Above So Below περιέχει ακόμα και κάτι που μπορείς να αποκαλέσεις «πιασάρικο»: αν υπάρχει σοβαρό ροκ ραδιόφωνο στην Ελλάδα της παρελθοντολαγνείας, του βλαμμένου χιπστερισμού και του βαρετού αριστερού διανοουμενισμού, το "The Dog That No-One Wanted" θα συγκαταλέγεται ανάμεσα στα δίκαια hits των επόμενων μηνών.
Επιστροφή επομένως με τα όλα της για τους Nightstalker, με έναν παλικαρίσιο δίσκο ο οποίος αναμένεται να ξεσηκώσει τους οπαδούς, διατηρώντας παράλληλα το respect των υπολοίπων μουσικόφιλων απέναντι σε μια αληθώς ιστορική μπάντα.
{youtube}-uyjScAvyOE{/youtube}
