Δεν νομίζω να εξέπληξε κανέναν η συναυλιακή συνεργασία του Θάνου Μικρούτσικου με τον Μίλτο Πασχαλίδη. Πρόκειται άλλωστε για δύο καλλιτέχνες που ταιριάζουν τα χνώτα τους, που έχουν κοινούς στενούς συνεργάτες, που οι αισθητικές τους συγγενεύουν.
Η έκπληξη, πάντως, απουσίασε και από το αποτέλεσμα της σύμπραξής τους, στη συναυλία που έδωσαν στο Βεάκειο τουλάχιστον (η οποία έγινε προς ενίσχυση της κοινωνικής/συνεταιριστικής επιχείρησης ΑΚΤ-ΕΙΝ). Παρότι εμφανίστηκαν ορεξάτοι, με τα αλληλοπειράγματα να δίνουν και να παίρνουν σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς –επιβεβαιώνοντας την πολύ καλή μεταξύ τους χημεία– αυτό που παρουσίασαν ήταν υπερβολικά τυπικό και αναμενόμενο.
Ξεκινώντας με το ολοένα και πιο επίκαιρο "Ανεμολόγιο", οι δυο τους έκαναν τη διαφορά στην αρχή, συστήνοντας και παρουσιάζοντας διεξοδικά τους μουσικούς που τους συνοδεύουν στη φετινή τους περιοδεία: τον Θύμιο Παπαδόπουλο στα ποικίλα πνευστά, τη Μιρέλα Πάχου στο ακορντεόν, στα πλήκτρα και στα φωνητικά, τον Δημήτρη Σινογιάννη στις κιθάρες, τον Δημήτρη Μουτάφη στο μπάσο και τον Ηλία Δουμάνη στα τύμπανα.
Στο πρώτο μισάωρο, η από κοινού παρουσία των δύο πρωταγωνιστών είχε πολύ καλά αποτελέσματα. Ειδικά ο Πασχαλίδης άγγιξε μερικές ερμηνευτικές κορυφές σε τραγούδια όπως τα “Η Ζωή Των Άλλων” και “Ο Τυμβωρύχος” –το λαχάνιασμά του κάθε που τελείωνε κάποιο κομμάτι έδειχνε ότι αποτελούσαν υπέρβαση για τον ίδιο. Από τη στιγμή όμως που άρχισαν οι εκ περιτροπής απουσίες από το σανίδι, το πράγμα άρχισε να χαλαρώνει. Όποτε ειδικά ο Πασχαλίδης έλεγε τα δικά του τραγούδια, το αποτέλεσμα έμοιαζε κάπως βιαστικό και διεκπαιρεωτικό, παρότι κινησιολογικά και σε επίπεδο φωνητικών εντάσεων ο ίδιος υπήρξε ιδιαίτερα δοτικός. Για να μην τον αδικήσω, σημειώνω ότι σε ορισμένα σημεία έμοιαζε να αντιμετωπίζει προβλήματα με τον ήχο των μόνιτορ που είχε μπροστά του.
Ο Μικρούτσικος, από την άλλη, δεν χαλαρώνει ποτέ –όπως είναι γνωστό. Καταφέρνει μάλιστα, με έναν θαυμαστό τρόπο, να παίζει πιάνο, να χτυπιέται, να μοιράζει εύσημα αλλά και παρατηρήσεις για λάθη, τη στιγμή που τρέχει ακόμα και το πιο απαιτητικό τραγούδι. Είναι μια αστείρευτη πηγή ενέργειας ο συνθέτης και διόλου τυχαία η κορυφαία (και μόνη ανατριχιαστική, δυστυχώς) στιγμή της συναυλίας ήρθε όταν βρέθηκε μόνος στη σκηνή, για να διανύσει τον κάθε φορά διαφορετικό δρόμο του "Οι Εφτά Νάνοι Στο S/S Cyrenia". Ο τρόπος που αυτοσχεδιάζει στην εισαγωγή, ακολουθώντας το νήμα ακόμα και της (φαινομενικά) πιο μπανάλ ιδέας προκειμένου να βγει στο φως, εξηγεί διεξοδικά το μέγεθος της μουσικής προσωπικότητάς του. Διόλου ανεξήγητο το γεγονός ότι σύσσωμο το ακροατήριο τον χειροκροτούσε για ώρα αφού κραύγασε το τελευταίο «μάνα θα πάω στα καράβια».
Σε μια τέτοια συναυλία ήταν φυσικά αδύνατο να χωρέσουν όλες οι επιτυχίες του Μικρούτσικου· προτιμήθηκαν έτσι εκείνα τα τραγούδια που μπορούσαν να ερμηνευθούν από τον ίδιο, τον Πασχαλίδη, αλλά και τη Μιρέλα Πάχου. Σχετικά με την τελευταία, η παρουσία της είναι ιδιαίτερα θελκτική και καλύπτει σημαντικό πεδίο με την οργανοπαιξία της. Όμως στο ερμηνευτικό επίπεδο έχει, νομίζω, αρκετό δρόμο να καλύψει. Ειδικά σε μεγάλα τραγούδια όπως το “Σταυρός Του Νότου”, παραδόξως και στη δική της επιτυχία "Μιρέλα", αποδείχθηκε μάλλον λίγη και με όχι ιδιαίτερα καθαρή άρθρωση. Η συνολική δουλειά της στα δεύτερα φωνητικά, αλλά και το ότι είπε πολύ καλύτερα τη "Θεσσαλονίκη" στο κλείσιμο, δείχνει πάντως ότι έχει προοπτικές.
Τη στιγμή που ένα γεμάτο Βεάκειο χειροκροτάει συνεχώς, τραγουδάει και στο τέλος αποθεώνει τους καλλιτέχνες, το να φεύγεις ανικανοποίητος ίσως δηλώνει ότι το πρόβλημα είναι δικό σου. Ίσως... Πάντως, έχοντας δει τον Θάνο Μικρούτσικο πολλές φορές σε συναυλίες –και βλέποντας το θέμα εντελώς ψυχρά– η έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος από την προχθεσινή του εμφάνιση με τον Μίλτο Πασχαλίδη, επίσης δεν αποτελεί έκπληξη, με δεδομένη και την εδώ και χρόνια δισκογραφική του στασιμότητα. Την οποία στασιμότητα θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς με βάση την ηλικία του, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θα είχε απόλυτο δίκιο.
Νομίζω ότι ένα πρόβλημα για τον συνθέτη είναι ότι πολύ συχνά τελευταία επιλέγει εγχειρήματα τα οποία αποτελούν πρόκληση περισσότερο για τους εκάστοτε συνεργάτες του, παρά για τον ίδιο. Αυτή είναι η αίσθηση που μου έμεινε, βλέποντάς τον να παίζει με τη συγκεκριμένη ορχήστρα, με τους συγκεκριμένους συνεργάτες. Κι όταν στο τέλος τον άκουσα να λέει, ευχαριστώντας μας, πόσο σημαντικοί ήμασταν κι εμείς στην επιτυχία της συναυλίας, ένιωσα ότι ούτε κι αυτό ήταν δύσκολο, τελικά: το κοινό το είχε στο χέρι με το καλημέρα.
Όσο για το ...καληνύχτα, εκεί ήταν που οι Μικρούτσικος και Πασχαλίδης μάς την έφεραν, καθώς για να αποφύγουν τα αιτήματα για encore έβαλαν να παίξει δυνατά από τα ηχεία το "Sultans Of Swing" των Dire Straits. Φταίω εγώ τώρα που αυτή η 40ετής ηχογράφηση μου φάνηκε πιο φρέσκια από σχεδόν οτιδήποτε ζωντανό είχα ακούσει τις προηγούμενες 2,5 ώρες;
Setlist:
1. Ανεμολόγιο
2. Η Ζωή Των Άλλων
3. Όσο Κρατάει Ένας Καφές
4. Ο Τυμβωρύχος
5. Μικρές Νοθείες
6. Ο Τρελός
7. Πηνελόπη
8. Ο Ακροβάτης
9. Διόδια
10. Ελιοματούσα
11. Βυθισμένες Άγκυρες
12. Κακές Συνήθειες
13. Φωτιά Μου
14. Άρλεκιν
15. Ο Άμλετ Της Σελήνης
16. Σταυρός Του Νότου
17. Ένα Μαχαίρι
18. Federico Garcia Lorca
19. Ένας Νέγρος Θερμαστής Από Το Τζιμπουτί
20. Οι Εφτά Νάνοι Στο S/S Cyrenia
21. Μιρέλα
22. Τι Να Θυμηθώ
23. Της Λήθης Το Πηγάδι
24. Ερωτόκριτος (Τα Θλιβερά Μαντάτα)
25.Αγύριστο Κεφάλι
26. Πάντα Γελαστοί
27. Ερωτικό
28. Ρόζα
29. Σ' Τα Είπα Όλα
30. Παραμύθι Με Λυπημένο Τέλος/Μαντήλι Καλαματιανό
31. Θεσσαλονίκη
{youtube}AFwlHBzQO8g{/youtube}
