Δεδομένου πως ο υποφαινόμενος αποτελεί παρατηρητή απαιτητικό στις απανταχού rock συναυλίες, μετά βεβαιότητας αρκετοί ανέμεναν σωρεία πικρόχολων σχολίων ή και χιούμορ καταψύκτη, ελέω ουσιωδών ενστάσεων περί της επίσκεψης των Gang Of Four στην Αθήνα. Όχι πως δεν φάνταζε αρχικά παράδοξη η χαμηλή προσέλευση, αλλά και η άνευρη παρουσία της πλειονότητας του κοινού που τίμησε το event. Άλλωστε, παρά την κιθαριστική δυσαρμονία τους, τα ίδια τα μέλη παραμένουν ρυθμικά, υπό τα πρότυπα της πιο ιδιόμορφα χορευτικής διάθεσης.
Ομολογουμένως, το ιδίωμα του post-punk διαθέτει ενσωματωμένη μια σπασμωδική έκφανση, πυροδοτούμενη από την ίδια τη φύση του. Μόνον οι εξωγενείς πτυχές του ξεγελούν συχνά τον ακροατή, αποκρύπτοντας επιμελώς τον απώτερο σκοπό του. Οι Gang Οf Four δύνανται λοιπόν να χτυπούν φορτισμένοι, χωρίς σε καμία περίπτωση να χαρακτηρίζονται ελεγειακοί. Παραμένουν άμεσοι, δίχως εκπτώσεις στην παιχνιδίζουσα υφή τους. Και εντυπώνονται υπόκωφοι, έστω κι αν αυτοαναιρούν μια καθόλα αυθόρμητη ευθύτητα. Είναι γεγονός άλλωστε πως ανέκαθεν πληγιάζονταν από αυτιστικές τάσεις, με το "Anthrax" να αποτελεί την πρώτη αφορμή επιβολής των άμετρων λοβοτομών τους.
Μην παραξενεύεστε, παρόλα αυτά. Μήπως οι δικοί μας Θεσσαλονικείς Τρύπες δεν πριόνιζαν μεταγενέστερα, έστω κι αν τα στραβοκομμένα τους σύρματα δεν άφηναν αμυχές; Ο πολυσχιδής θόρυβος που προκαλούσαν οι αλλεπάλληλες πτώσεις της κιθάρας δεν απέκρυπτε κίνδυνο, παρά έναν πειραγμένο νου, ο οποίος επένδυε τη μουσική του με κάθε διαθέσιμο μέσο. Οι χορδές της δυσαρμονίας έκαναν όμως την εμφάνισή τους σε προαπαιτούμενες δόσεις: όσο δηλαδή χρειαζόταν, ώστε να συμπληρώνουν επαρκώς την ξεχειλίζουσα rhythm section.
O Andy Gill είναι ένας Μίδας της κιθάρας, αλλά και έξυπνος καθοδηγητής της σύγχρονης πλευράς της κουλτούρας που ενέπνευσε. Ο Jonny Finnegan επέδειξε εκνευριστική σταθερότητα στα τύμπανα, όπως και ο Thomas McNeice, ο οποίος χόρευε διαρκώς στους ρυθμούς των μπασογραμμών του. Ο Jon King δεν μου έλειψε διόλου, μιας και ο John Sterry «άδειασε» όσους ανέμεναν μια παράσταση μεσήλικου rock. Το δύσμοιρο φουρνάκι δεν γλύτωσε τις αδέκαστες ροπαλιές του, ούτε και τα μικρόφωνα απώλεσαν τους απόηχους των κρότων. Παράλληλα, όμως, παρατηρούσες και το πόδι να ξεφεύγει αχρείαστα προς τη βάση του μικροφώνου: λεπτομέρεια αυθεντικού τραύματος, τόσο σε καταπίεση, όσο και ως έκφανση αναδρομής.
Όπως προανέφερα, θα μπορούσα δικαιολογημένα να αιτηθώ ενός λεπτού σιγή ή και λίγη σκέψη για τη νεκρική αταραξία της πλειονότητας του κοινού. Αλλά, όπως και να το κάνεις, όταν η ίδια μπάντα εμφανίστηκε στις Αναιρέσεις προ τριετίας, πώς να ανταγωνιστείς τιμή αντίστοιχη φοιτητικής τυρόπιτας; Διαφορετικές συνθήκες σε σύγκριση –προφανώς– όπως και διαφορετικά σταθμά, εν τέλει. Απλά παραμένει γεγονός πως η προσέλευση δεν άγγιξε τα αναμενόμενα, ενώ φαντάζει επίσης λογική η κόπωση που επήλθε ύστερα από ένα συναυλιακά χορταστικό τριήμερο.
Ο Διάβολος, η Φτώχεια και Τα Κατεστραμμένα Αγαθά. Αν ακούς να παίζουν "To Hell With Poverty" και "Damaged Goods", κάτι οδεύει στραβά όταν το club δεν σείεται σύσσωμο. Όμως η τέφρα της συνταξιοδότησης πλημμύρισε από νέο αίμα, το οποίο όργωνε τη σκηνή και άλλαζε αεικίνητα θέσεις στα μικρόφωνα. Δεν ήταν η θέληση των Gang Of Four για ένα αξιοπρεπές live, αλλά η ενδότερη πάλη με ριζωμένες ανησυχίες, οι οποίες τείνουν να αποδίδουν νοσηρούς καρπούς ακόμη και στις φωτεινότερες μέρες. Τα μέλη ταλαντεύτηκαν έτσι μεταξύ πνιγμού και χαρμολύπης, αφουγκραζόμενα για λίγο την άβυσσο –μιας και κανείς δεν γνωρίζει τι υπάρχει παραπέρα. Ίσως και να ενέδωσαν σε μια βουτιά, σύντομη όσο και οι διάρκειες των μουσικών τους μαρτυρίων.
«This is another 3-minute torture». Διακοπή όμως εδώ. Δύο βήματα μπροστά, έξι βήματα πίσω. Είμαι Τουρίστας Από το Σπίτι ή Κριτικός του Καναπέ; Ο κόσμος βιντεοσκόπησε το "Stranded", ακριβώς όπως η μπάντα το ζήτησε, αλλά η αύρα της δεν έμοιαζε διόλου κινηματογραφική εν τέλει. Για την ακρίβεια, σπάνια ανακαλύπτει κανείς την πληρότητα ενός νεότερου line-up, όχι με την έννοια της αναπλήρωσης, μα με αυτή μιας ομοιογενούς ανάφλεξης στο σκονισμένο σανίδι.
Αντί μιας αίσθησης «μισθοφορικής», οι Gang Οf Four ήρθαν λοιπόν στην Αθήνα και απέδειξαν πως δεν προσκολλώνται σε Συμμορίες, παρά στην ουσιώδη ζωτικότητα ενός αρχέτυπου χαρακτήρα. Και για να είμαστε ειλικρινείς: η συναυλία φάνταζε τόσο απολαυστική, σε βαθμό ώστε δύσκολα θα ικανοποιούσαν βαθύτερα και επί των Xρυσών Hμερών τους.
{youtube}IeKySn_7JAM{/youtube}
