Έπαιξε μια ισχυρή παραφιλολογία τις δύο τελευταίες εβδομάδες γύρω από το φεστιβάλ των Αναιρέσεων, που θα φιλοξενούσε τους Gang Of Four στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα –ότι πρόκειται για αρπαχτή, ότι δεν θα δούμε τους αυθεντικούς Gang Of Four και διάφορα ανάλογα. Καλό θα ήταν λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, γιατί αφενός η μπάντα βρίσκεται σε πλήρη πορεία, έχοντας βγάλει άλμπουμ το 2011 και δίνοντας συχνά συναυλίες (μπορεί να το διαπιστώσει όποιος επισκεφθεί τη σελίδα τους), αφετέρου συμβαίνει ΚΑΙ στον πανκ κόσμο και όχι μόνο στο κλασικό ροκ, όποιος έχει το δικαίωμα να φέρει το όνομα μιας μπάντας, να το κάνει προσλαμβάνοντας καινούργια μέλη, ακόμα κι αν είναι σοσιαλιστής ή λετριστής. Και το πώς θα κριθεί τελικά ένα συγκρότημα έχει αποκλειστικά να κάνει με το πώς θα σταθεί στο live, όχι ντε και καλά με την αυθεντικότητα της σύνθεσης. Ας μου ανατινάξουν τη σκηνή οι Deep Purple ή οι (εν προκειμένω) Gang Of Four κι ας έχει μείνει από το ορίτζιναλ line-up μονάχα ο ντράμερ.
Με αυτές τις σκέψεις προς επιβεβαίωση ή αναίρεση (να και το λογοπαίγνιο με το φεστιβάλ) προσήλθα μετά του υιού μου στη Γεωπονική Σχολή το βράδυ της Παρασκευής. Όπου και διαπίστωσα ότι, πέραν της κοσμοσυρροής λόγω φθηνού εισιτηρίου αλλά και μιας δεύτερης σκηνής με επικεφαλής τους Imam Baildi, τα πράγματα θα είχαν ενδιαφέρον ακριβώς επειδή αναμείχθηκαν τελείως διαφορετικά κομμάτια της ελληνικής νεολαίας (και όχι μόνο). Αριστεροί, αριστερίζοντες, περιδιαβαίνοντες, περίεργοι, τυχάρπαστοι, παλαιοί πάνκηδες (είδα τουλάχιστον καμιά δεκαριά πουροπάνκηδες γνωστούς από τα παλιά), νιουγουεϊβάδες της πρώτης –ηρωικής– περιόδου (λιγότεροι πάντως απ' όσους περίμενα), με σχεδόν πλήρη την απουσία της hype φάσης του κέντρου των Αθηνών.
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Victory Collapse, με σημαντική καθυστέρηση αλλά φορτσάτοι. Μπορεί η εμπλοκή μου με τα παιδιά σε παλαιότερους χρόνους (πίσω από την κονσόλα) να με κάνει υποκειμενικό κριτή στα μάτια κάποιων, πιστέψτε με όμως, το ίδιο αυτό γεγονός με κάνει και πιο αντικειμενικό, καθώς γνωρίζω τις νότες τους εκ των έσω. Οι Victory Collapse έχουν λοιπόν ξαναμπεί για τα καλά στο παιχνίδι μετά από ένα διάστημα στο οποίο ψαχνόντουσαν κι έχουν κατά πως φαίνεται ισχυροποιήσει την άποψή τους για το είδος μουσικής που κατασκευάζουν. Είναι ευτυχής η συγκυρία, διότι το νευρώδες μετα-πανκ βρίσκεται στα πάνω του τα τελευταία χρόνια κι εκείνοι το υποστηρίζουν πολύ καλά. Το μπάσο τους επιτέλους ακούγεται όσο πρέπει ισχυρό στα πλαίσια ενός live και οδηγεί, παρά αφουγκράζεται, τη μπότα. Η κιθάρα έχει ακόμα δρόμους να διαβεί –πιστεύω ότι χρειαζόταν περισσότερο χώρο στον τελικό ήχο– όμως η φωνή και τα ντραμς υποστηρίζουν απόλυτα το ευαγγέλιο στο οποίο πιστεύει το γκρουπ. Αστική δίνη και νεύρωση και μάλιστα μακριά από τις πιο ποπ χροιές του δίσκου τους, μια χαρά δηλαδή. Ουδόλως τυχαίως, κέρδισαν θερμό χειροκρότημα από ένα κοινό που περίμενε ανυπόμονα τους αστέρες της βραδιάς.
Οι οποίοι έκαναν παραπάνω από το αναμενόμενο μέχρι να εμφανιστούν ύστερα από το κενό που ακολούθησε τους Victory Collapse και σε καμία περίπτωση δεν κέρδισαν τις εντυπώσεις με το καλησπέρα. Ο κόσμος μάλιστα έδειξε παγωμένος ή μάλλον αμήχανος. Ίσως σε κάποιους παλιότερους να ξένισε ο John "Gaoler" Sterry στη θέση του Jon King, ευθύνεται πάντως και ο σχετικά χαμηλός ήχος, όπως και το πολύ χαμηλά τοποθετημένο στη μίξη μπάσο –γεγονός που αντικειμενικά σε ξενέρωνε, αφού μιλάμε για ένα συγκρότημα οι διδαχές του οποίου διέθεταν ένα περίεργο κράμα λευκού, στυλιζαρισμένου funk στις αποσκευές τους. Ακόμα έτσι κι όταν έσκαγαν εδώ κι εκεί κάποιες επιτυχίες τους, το κοινό ναι μεν ενθουσιαζόταν στα πρώτα ακόρντα, δεν επευφημούσε όμως με ιδιαίτερη θέρμη στο τέλος.
Αυτό βέβαια στα πρώτα 45 λεπτά. Διότι συνέβη κατόπιν το εξής, όπως συμφώνησε και ο συνεργάτης εδώ στο Avopolis Γιώργος Μιχαλόπουλος, τον οποίον πέτυχα στη Γεωπονική μετά το πέρας της συναυλίας: οι Gang Of Four δεν πτοήθηκαν από το χλιαρό ακροατήριο και επέλεξαν να δείξουν τα δόντιά τους, να βάλουν κάτω το κεφάλι και να επιμείνουν. Και ξέρετε κάτι; Ο Andy Gill και η παρέα του κέρδισαν με αυτήν ακριβώς την επιμονή. Δεν απομονώθηκαν δηλαδή μέσα στη θρυαλλίδα τους, σε στυλ «εμείς ήρθαμε να παίξουμε κι εσείς δεν αντιδράτε, άρα εσείς φταίτε». Αντιθέτως, έφτιαξαν τη μίξη και το μπάσο επιτέλους ανέβηκε κι ακούστηκε τριζάτο και στιβαρό, όπως πρέπει δηλαδή. Οπότε κάπου προς το τέλος απολαύσαμε το νεύρο των Βρετανών, ειδικά σε στιγμές όπως το "Damaged Goods" ή το "To Hell With Poverty!". Κι όταν κατέβηκαν από τη σκηνή μετά το encore βρήκαν τους εαυτούς τους καταχειροκροτούμενους: ο κόσμος τους συγχώρεσε ακόμα και τα φάλτσα στο μικρόφωνο, αν αυτό σας λέει κάτι...
Υ.Γ.: Το πρόγραμμα είχε και συνέχεια, με τα Μωρά Στη Φωτιά και σημειωτέον η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση και εντυπωσιακή με το που ξεκίνησε ο ήχος από σκηνής, ωστόσο η χρονοτριβή στην έναρξη και η επιπλέον καθυστέρηση μεταξύ των Victory Collapse και των Gang Of Four επιμήκυναν πολύ τη διάρκεια της βραδιάς, με δεδομένο ότι είχα μαζί και τον γιο μου, όπως προαναφέρθηκε.
{youtube}0CFWGE-dT24{/youtube}
