Επιτρέψτε μου να υποθέσω πως κάπως έτσι θα ακούγεται ο ορισμός της cool τζαζ, αν προσπαθούσαμε να τον εκφράσουμε με σημερινούς όρους. Και μιλάω για ορισμούς, γιατί τα πράγματα εδώ δίνονται ξεκάθαρα.
Ένας απλός ρυθμός, σταθερός στα 4/4 και από πάνω μια τρομπέτα και μια κιθάρα να τραβούν σε δρόμους οικείους μα ταυτόχρονα ξαλαφρωμένους από το βάρος πολυκαιρισμένων συνδηλώσεων.
Τόσο απλό, που σου προξενεί εντύπωση η σιγουριά με την οποία κρατάει το προσωπικό του στίγμα. Και ταυτόχρονα τόσο κομψό που μπορεί να σαγηνεύσει ακόμα κι όσους συγκαταλέγονται στους «απαιτητικούς».
