Αρκούν δύο μεγαλειώδεις δίσκοι για να χαρακτηρίσουμε ένα συγκρότημα ως μεγάλο; Κατά τη γνώμη μου όχι, αφού η δισκογραφική συνέπεια και η διατήρηση του συγκροτήματος στην επικαιρότητα είναι θεμελιώδης αρχές για να χτίσεις καριέρα και να χαίρεις ευρείας αναγνωσιμότητας. Γι’ αυτό ας σταματήσουν οι υπερβολές για μεγάλα και αδικημένα συγκροτήματα του βεληνεκούς των HEIR APPARENT. Μεγάλο συγκρότημα όχι, τεράστιοι δίσκοι, ναι. Τουλάχιστον. Η εξαιρετικά μεγάλη απουσία τους από τα δρώμενα σε συνδυασμό με το σήριαλ που εξελίχτηκε η εν λόγω συναυλία, η οποία ακυρώθηκε δύο φορές μέχρι να οριστικοποιηθεί, και ο τραγουδιστής που τελικά τους ακολούθησε ήταν ο τρίτος επιλαχών (λεπτομέρειες στη συνέχεια), δεν περίμενα να μαζέψει κόσμο.
Αν και στους νεοσύστατους TIDAL DREAMS φάνηκα να επιβεβαιώνομαι σχετικά με την προσέλευση, μέχρι το τέλος της συναυλίας είχε μαζευτεί κόσμος που υπερέβαινε κατά πολύ τις προβλέψεις μου. Οι TIDAL DREAMS λοιπόν, είναι ένα «κλασικομεταλίζον» συγκρότημα με power καταβολές, κυρίως της Αμερικάνικης σχολής. Όση ώρα έμειναν στη σκηνή κράτησαν το ενδιαφέρον μου τόσο ώστε να μου δημιουργήσουν την επιθυμία να ακούσω το ντεμπούτο τους όταν αυτό βγει, χωρίς όμως να με ενθουσιάσουν. Μέχρι τότε θα ήθελα να είχαν κάποιο δείγμα της δουλειά τους, αλλά από δική τους επιλογή (απ’ ότι τουλάχιστον καταλαβαίνω) δεν υπάρχει τίποτα ούτε στο διαδίκτυο. Έπαιξαν και δύο διασκευές, η μια ιδιαιτέρως καλή (STORMWITCH - “Arabian Nights”) και η άλλη όχι και τόσο (SAVATAGE – “24 Hours Ago”).
Συνέχεια με CLAIRVOYANT, παλαίμαχους της ελληνικής σκηνής, αλλά για ακόμα μια φορά που τους παρακολούθησα live ήταν το λιγότερο κουραστικοί. Κάκιστη φωνή, η σκηνική παρουσία ολόκληρης της μπάντας ανύπαρκτη και συνθέσεις τουλάχιστον αδιάφορες. Τις διασκευές σε Malmsteen και OMEN, απλά τις προσπερνάμε. Την πρώτη φορά μάλιστα που τους είχα παρακολουθήσει live αδυνατούσα να πιστέψω ότι η μπάντα που έβλεπα στη σκηνή ήταν η ίδια με αυτή που κυκλοφόρησε το “Fighter’s Soul” (το ντεμπούτο τους) έναν δίσκο σίγουρα όχι εξαιρετικό, αλλά με αρκετές ωραίες στιγμές. Την αγάπη τους σε αυτή τη μουσική την αποδεικνύει η μακροχρόνια ύπαρξή τους σαν συγκρότημα και αυτό είναι τουλάχιστον σεβαστό. Από τη στιγμή όμως που παίζουν σε έστω και ελάχιστα μεγαλύτερα ακροατήρια όπως το συγκεκριμένο, λογικό είναι να υπάρχουν απαιτήσεις στις οποίες τελικά δεν ανταποκρίνονται.
Κάτι είχαμε ακούσει για μια έκπληξη κατά τη διάρκεια της βραδιάς, η οποία ήρθε με την εμφάνιση των FINGER OF SCORN, μια tribute μπάντα στους CIRITH UNGOL, από τους οποίους ακούσαμε ψυχωμένες εκτελέσεις των “Blood And Iron”, “Black Machine” και “I'm Alive”. Όπως τελικά αποδείχτηκε, ήταν η καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς…
Αυτό που είχε αρχικά ανακοινωθεί και «κωλοχαρήκαμε», ήταν ότι στην σύνθεση τους οι HEIR APPARENT θα είχαν και τον Davidson, με το setlist να περιλαμβάνει ολόκληρο το “Graceful Inheritance”, κάτι που η παρουσία του συγκεκριμένου τραγουδιστή επιβάλει. Κάτι στράβωσε στην πορεία και ανακοινώθηκε νέος τραγουδιστής. ΟK, συμβαίνουν αυτά, ειδικά σε μπάντες που δεν είναι ιδιαίτερα ενεργές. Όταν όμως λίγες μέρες πριν το live ανακοινώνουν ότι θα έρθουν με έναν τρίτο τραγουδιστή τελικά, με το κύριο κριτήριο για την επιλογή του να είναι η κατοχή διαβατηρίου, νομίζω ότι όλοι, λίγο πολύ ψυλλιάστηκαν τι θα ακολουθούσε.
Όπως ήταν αναμενόμενο ο τραγουδιστής δεν ανταποκρίθηκε των προσδοκιών. Χαμηλοβλεπούσος σε υπερθετικό βαθμό, αφού το κεφάλι του ήταν συνεχώς στραμμένο στο πάτωμα, όπου υπήρχαν οι στίχοι τους οποίους φυσικά δεν ήξερε (λογικό, δεν γίνεται να μάθεις τόσα τραγούδια σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και δεν μιλάω μόνο για τους στίχους…) με μια μετριότατη φωνή που επιπρόσθετα ήταν και εντελώς αταίριαστη με το ύφος των συνθέσεων. Το αποτέλεσμα τραγικό, χωρίς το παραμικρό νόημα σύγκρισης με οποιαδήποτε από τις δύο φωνάρες των δίσκων των HEIR APPARENT.
Το υπόλοιπο συγκρότημα στάθηκε μια χαρά και με μια καλή φωνή θα είχαμε ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα. Το γεγονός όμως παραμένει και δεν μπορείς να αγνοήσεις τη φωνή που συνοδεύει τα κομμάτια. Ομολογουμένως σε κάποια τραγούδια στάθηκε καλύτερα (“Keeper Οf Τhe Reign”) ενώ άλλα τα κατακρεούργησε (“Masters Οf Invasion”, “Cacophony Of Anger” -όνομα και πράμα- και φυσικά ένα από τα καλύτερα κομμάτια που μας έχει δώσει αυτή η μουσική, το “Hands Οf Destiny”). Τουλάχιστον ακούσαμε και ένα κομμάτι όπως έπρεπε. Το "R.I.P.”.
Κατά τ’ άλλα, στο μόνο κομμάτι που υπήρξε μια ένθερμη ανταπόκριση κοινού ήταν το “Tear Down Τhe Walls” (το οποίο έπαιξαν και δεύτερη φορά) και το “Dragon's Lair” (στο οποίο μάλλον κρίνω από τον εαυτό μου). Γενικότερα για το setlist δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει παράπονο και μερικά ακόμα κομμάτια που ακούσαμε ήταν τα: “En Trance”, “The Servant”, “Decorated”, “Another Candle”, “The Haunting”, “Young Forever” και τη διασκευή στο “Heaven And Hell”.
Σίγουρα θα βρεθούν πολλοί που θα μιλήσουν για τιμιότητα της εμφάνισης, παρά τις αντιξοότητες που συνάντησαν, αλλά η πραγματικά τίμια αντίδραση της μπάντας από την στιγμή που οι συνθήκες δεν τους επέτρεψαν να δώσουν μια συναυλία που να ανταποκρίνεται στα στάνταρ των οπαδών, αλλά και σε αυτά που η μπάντα μόνη της έπρεπε να θέτει για τον εαυτό της, να ακυρώσουν ή ακόμα καλύτερα να αλλάξουν την ημερομηνία της συναυλίας και να δώσουν την εμφάνιση που τους αξίζει.
