Αθήνα, 6 Ιανουαρίου 2012
Η τέταρτη επίσκεψη των Σουηδών death metal πατέρων ENTOMBED στην Αθήνα την τελευταία δεκαετία ήταν και αυτή με τη λιγότερη προσέλευση και για πρώτη φορά σε «μικρό» χώρο. Σημεία των καιρών, o χαμηλός χαρακτήρας της συμμετοχής, αλλά η επικαιρότητα δε δίνει περιθώρια στον περισσότερο κόσμο σε μια περίοδο ήδη γεμάτη από συναυλίες.
Όπως και να ’χει, το event άνοιξαν οι χαλκιδαίοι GOMGOMA. Από τις ανερχόμενες δυνάμεις στο ελληνικό sludge (το οποίο δεν μετράει και πολλούς εκπροσώπους – μεταξύ μας αυτό) έχτισαν ένα συμπαγές ηχητικό τείχος, με σκλαβωτικό low profile, αλλά και σωστότατο επί σκηνής attitude. Συνδυάζουν πατροπαράδοτες καταβολές (EYEHATEGOD) με μια death metal ηχητική επικάλυψη φέρνοντας στο νου τα θαυμαστά επιτεύγματα των IRON MONKEY. Λόγω του event δεν έπαιξαν την καθιερωμένη ENTOMBED διασκευή τους, αλλά μια σε ELECTRIC WIZARD. Όσοι παρακολουθείτε τη sludge φάση και δεν τους έχετε τσεκάρει, σπεύσατε.
Συνέχεια με SLAVEBREED, οι οποίοι πλέον πρέπει να θεωρούνται παλιές καραβάνες του ελληνικού grindcore. Αρκετά πιο συμμαζεμένοι στις ταχύτητες από τη μέση grind μπάντα, αφήνουν χώρο για crust/punk επιρροές, γενικά πολύ σωστή ισορροπία στη μουσική τους, φέρνει στο νου τους DISRUPT σε φάσεις και όχι μόνο λόγω της διασκευής του “Dog Eat Dog”. Παρά τη σχετικά στατική παρουσία των υπολοίπων, ο -δικός μας- frontman Λάμπρος, είναι τρεις μπάντες μόνος του και η παρουσία του είναι ένα ζωντανό όργιο που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Συνολικά αυτή ήταν η καλύτερη από τις -κάμποσες- φορές που τους έχω δει, ενώ και το κοινό ανταποκρίθηκε θετικότατα ανοίγοντας τα πρώτα mosh pits.
Κώστας Συνατσάκης
Φτάνουμε λοιπόν και στη πλευρά των ENTOMBED, οι οποίοι αποτελούν την καλύτερη και συνάμα πιο ιδιαίτερη Σουηδική death metal μπάντα που είχα ποτέ την ευχαρίστηση να παρακολουθήσω. Το συναυλιακό τους πρόσωπο έχει να κάνει περισσότερο με rock n’ roll παρά με death metal, για τον απλούστατο λόγο ότι η ευχάριστα ζοφερή ατμόσφαιρα που βιώσαμε κατά τη διάρκεια του set αναλογεί της αντίστοιχης ενός πραγματικού πάρτυ, στο οποίο μέλη και κοινό επιδιώκουν να περάσουν όσο καλύτερα μπορούν. Το intro προετοιμάζει την είσοδο της μπάντας στη σκηνή, ο L.G. λούζεται με ένα ποτήρι μπύρα και ο όλεθρος αρχίζει. Μια σκηνή που περιγράφει την ορμή που χαρακτήριζε το σύνολο της εμφάνισης, καθώς η ένταση δεν έμοιαζε να μειώνεται ούτε κατά τις εκτελέσεις των λιγότερο δημοφιλών τραγουδιών.
Όπως πολυ πιθανό να καταλάβατε, βασικός πρωταγωνιστής της θριαμβευτικής αυτής παρουσίας δεν ήταν άλλος από τον Τιτάνα L.G. Petrov, ένα πραγματικό υπόδειγμα οικογενειάρχη που χαίρεσαι να έχεις ως κολώνα του σπιτιού σου. Αν και στη πραγματικότητα η σκηνική persona του μοιάζει περισσότερο με ένα υβρίδιο φορτηγατζή, μπλουντόζας και χαρούμενου μέθυσου που δε σταματά να κερνά χαμόγελα και μπύρες τους εκάστοτε τυχαίους παρευρισκόμενους. «Be careful, don’t spill the beer, man... it’s precious»... ήταν τα λόγια του στον πρώτο τυχερό που στεκόταν στη θέση της μπάρας, πριν ξεφύγουν τα πρώτα σημάδια αφρού από το ήδη κουνημένο κουτάκι.
Κάπως έτσι, δεν είναι δυνατόν να μη περάσεις καλά στην εμφάνιση μιας μπάντας που βγάζει θετική ενέργεια, ικανή να διατηρήσει τα υψηλά επίπεδα αδρεναλίνης και διάθεσης επί 100 λεπτά μουσικής. Θα προσέθετα τη χαρακτηριστική φράση «όσοι δεν ήρθαν έχασαν», αλλά αν έχετε δει ξανά τους ENTOMBED γνωρίζετε πως το μοναδικό θέμα στο οποίο αδυνατούν είναι να δώσουν μια αντικειμενικά μέτρια εμφάνιση. Κατάφεραν να κλέψουν τη παράσταση από τους EXODUS δύο έτη πριν, με μια κιθάρα λιγότερη και εμφανώς λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες, άρα δε μπορώ να αντιληφθώ για ποιο λόγο θα μπορούσε κανείς να τρέφει προσδοκίες κατώτερες του απλά τέλειου. Το μόνο που εύχομαι είναι να μη χρειαστεί να περάσει μια δεκαετία για να τους δούμε headliners ξανά, καθότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που απέδωσαν σε τόσο υψηλά standards από τη μνημειώδη εκείνη εμφάνιση που έδωσαν ανάμεσα στους CANDLEMASS και DARK TRANQUILITY τον Οκτώβρη του 2002.
Γιάννης Καγκελάρης
Θεσσαλονίκη, 7 Ιανουαρίου 2012
Την τελευταία φορά που είδα τους ENTOMBED live, ήταν το 2002 στην περιοδεία του "Morning Star". Το συγκεκριμένο "κράμα" death n' roll, στο οποίο διέπρεπαν οι ENTOMBED εκείνη την περίοδο, αποτυπώθηκε έντονα σαν συναίσθημα μέσα μου.
Δέκα χρόνια μετά, έχοντας κυκλοφορήσει το "Inferno" και το "Serpent Saints", εμφανίστηκαν στην σκηνή του Eightball Club με death metal διάθεση και rock n' roll συναίσθημα. Η εισαγωγή του ''Left Hand Path'' καλωσόρισε το, ως επί των πλείστον, death metal playlist με κομμάτια απο τους δυο τελευταίους τους δίσκους, δίνοντας την σειρά τους στα "Clandestine" και "Left Ηand Ρath". Η ατμόσφαιρα ήταν συγκεκριμένη και οι λάτρεις του παλιομοδίτικου Σουηδικού death metal είχαν μπεί στο ανάλογο κλίμα. Τα νεότερα μέλη της μπάντας, έχοντας δεθεί πολύ όμορφα με τον βαρύτονο L.G. και τον Alex Hellid (τα μόνα ιδρυτικά μέλη των ENTOMBED σήμερα) δώσανε το στίγμα τους σε κομμάτια απο το "To Ride, To Shoot Straight And Speak The Truth" και απο το "Wolverine Blues", κάνοντας τον κόσμο να περάσει απο το headbanging σε μία rock n' roll και pongo διάθεση. Το "Wolverine Blues", απο τον ομώνυμο δίσκο, ανέδειξε για ακόμη μια φορά την "αδυναμία" της μπάντας στη horror αισθητική, μουσικά και στιχουργικά. Το "Out Of Hand" συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, με την συμβολή του drummer Olle Dahlstedt να δίνει την δική του δυναμική στα τύμπανα. Η διασκευή Rocky Erickson στο "Night Of The Vampire" καλωσόρισε επάξια και διακριτικά τις πρώτες νότες του "Chief Rebel Angel", σε μία ήδη θερμή ατμόσφαιρα. Το συγκεκριμένο κομματι έγινε η δεύτερη εισαγωγή στο death metal "παραλήρημα" που συνεχίστηκε, με κομμάτια απο τους πρώτους δίσκους.
Οι ENTOMBED συνέχισαν να παίζουν μέχρι που άγγιξαν τις δύο ώρες, με full όρεξη, φιλική διάθεση και μία άψογα σκοτεινή ατμόσφαιρα, ανάλογη με το ιδιαίτερο death metal παρελθόν τους, την μετέπειτα death n' roll περίοδο και το δημιουργικό παρόν.
