Κάποτε παρακαλάγαμε για μια εμφάνιση τους στη χώρα μας... Από το 2004 και μετά μας επισκέπτονται σχεδόν κάθε χρόνο. Σημάδι παρακμής; Μάλλον, αλλά δεν παύουν να παραμένουν ζωντανή ιστορία του metal.
25 Ιουλίου 2011, Θεσσαλονίκη
Τους W.A.S.P. κατά σύμπτωση τους είχα δει μόνο μια φορά, το μακρινό 2004 στο Fix, και η αλήθεια είναι πως έχω καλές αναμνήσεις από τότε. Οι φετινές τους εμφανίσεις στη χώρα μας όμως, μέσα στον συναυλιακό καταιγισμό, με προβλημάτιζαν, εξαιτίας των πολύ αρνητικών κριτικών που έχω διαβάσει για αυτούς τα τελευταία χρόνια. Εν τέλει όμως αποφάσισα να τους τιμήσω, αν μη τι άλλο για να αποκτήσω και προσωπική γνώμη για το επίπεδο που στέκονται σήμερα.Πριν περάσω στο ψητό, οφείλω να παραδεχτώ την πολύ καλή δουλειά που έγινε από τους διοργανωτές, αντιστρόφως ανάλογη από αυτήν που η ίδια εταιρία μας προσέφερε στους TWISTED SISTER. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, η προσθήκη τεσσάρων ελληνικών γκρουπ ήταν εξαιρετική ιδέα και η Βαβυλωνία του Μύλου είναι ένας πανέμορφος ανοικτός χώρος ανάμεσα σε διατηρητέα κτίρια και δέντρα, που αν δεν κάνω λάθος πρώτη φορά φιλοξένησε metal συναυλία και μακάρι να ξαναφιλοξενήσει.
Η αλήθεια είναι πως δυστυχώς από τους OUT OF THE LAIR, SLEAZY RIDERS, JAILCAT και WEREWOLVES που πλαισίωσαν τους W.A.S.P κατάφερα να παρακολουθήσω μόνο τους τελευταίους. Δυστυχώς εμφανίστηκαν στο κλειστό club του Μύλου σε συνθήκες κάτι παραπάνω από τροπικές, πράγμα που έκανε την παρακολούθηση ολόκληρης της συναυλίας τους αδύνατη. Ο ήχος επίσης ήταν τραγικός με μια απαίσια βαβούρα που συχνά πυκνά κάλυπτε την κιθάρα και ο τραγουδιστής τους ήταν σε κακή μέρα. Ακούσαμε, μεταξύ άλλων, διασκευές στα ''Am I Evil?'' (DIAMOND HEAD) και ''Night Of The Demon'' (DEMON), που δε με ενθουσίασαν και μάλλον οι WEREWOLVES χρειάζονται αρκετή δουλίτσα, αν και οι συνθήκες σίγουρα δεν μου επιτρέπουν να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα.
Η έφοδος στη σκηνή της μεγάλης μορφής του Blackie Lawless και της παρέας του έγινε όπως πάντα υπό τους ήχους του “On Your Knees”. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο γερασμένος και καταβεβλημένος δείχνει πλέον ο Blackie. Το show και η σκηνική του παρουσία είναι πολύ χαμηλά σε σχέση με παλιότερα, η φωνή του όμως είναι σε σχετικά καλά επίπεδα. Επίσης, τεράστια εντύπωση μου προξένησε η πιστότητα με την οποία αποδόθηκαν τα τραγούδια σε σχέση με τις αυθεντικές εκτελέσεις. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας πίσω από τη σκηνή έπαιζαν τα video των τραγουδιών και σε κάποιες φάσεις αυτό που τραγουδούσε ο Blackie το διάβαζες παράλληλα και στα χείλη του στο video! Εντυπωσιακό!
Το party συνεχίστηκέ με τα κλασικά “The Real Me” και “L.O.V.E. Machine” μέχρι και την πρώτη βουτιά στην τελευταία δουλειά του συγκροτήματος, το αρκετά καλό “Babylon”, για τα “Crazy” και “Live To Die Another Day”, για να περάσει από το “Wild Child” και να κορυφωθεί στην πιο συναισθηματική στιγμή της εμφάνισης των W.A.S.P., το “The Idol”. Ειδική μνεία αξίζει εδώ στον κιθαρίστα Doug Blair για το πολύ καλό του σόλο, στον εν λόγω ύμνο. Κατά τα άλλα, το παιχνίδι με το κοινό στο “I Wanna Be Somebody” ήταν μάλλον κλασικό και –ελαφρώς- χιλιοακουσμένο, ενώ δεν ήταν και ιδιαίτερα έξυπνη η απόφαση του να ανεβάσει στη σκηνή ένα παλικάρι από το κοινό για να τραγουδήσει. Αντίθετα, ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη το συγκινητικότατο και πανέμορφο “Heaven's Hung In Black” στο encore, πριν βέβαια το “Blind In Texas”, που για ακόμη μια φορά έκλεισε την εμφάνισή τους. Εξαιρετικός ήταν τέλος ο Mike Dupke στα ντραμς. Κοπάναγε αλύπητα και έχυσε πολλά κιλά ιδρώτα!
Η απόδοση των W.A.S.P. ήταν θα έλεγα αρκούντως ικανοποιητική και με δεδομένη την αγάπη που τρέφει για αυτούς το κοινό στη χώρα μας, σίγουρα όσοι παρευρεθήκαμε διασκεδάσαμε, πράγμα που εν τέλει είναι και το ζητούμενο. Από την άλλη όμως λίγο η πολύ μικρή διάρκεια, λίγο το σχεδόν «playback», λίγο η έλλειψη εκπλήξεων δίνει μια εικόνα παρακμής για τους W.A.S.P. Θα με ρωτήσετε βέβαια, δίκαια, «καλά ρε φιλαράκι δεν τα ήξερες όλα αυτά;» Τα ήξερα, πήγα προετοιμασμένος εξ ου και χάρηκα και διασκέδασα και νομίζω πως το ίδιο ισχύει και για την πλειοψηφία των παρευρισκόμενων. Δύσκολα βέβαια να τους ξαναδώ, με βάση αυτά τα δεδομένα και σίγουρα η σύγκριση με τον οδοστρωτήρα που ακούει στο όνομα TWISTED SISTER και προηγήθηκε λίγες μέρες νωρίτερα δεν κολακεύει ιδιαίτερα τον Blackie και το συγκρότημα του.
Ανταποκριτής @ Θεσσαλονίκη: Πάνος Παπαπανάγου
26 Ιουλίου 2011, Αθήνα
Αναλαμβάνοντας τη σκυτάλη για το Αθηναϊκό μέρος της επίσκεψης, αξίζει να αναφέρω πως αυτή ήταν η 8η φορά που παρακολουθούσα ζωντανά τους W.A.S.P. οπότε οι προσδοκίες μου ήταν κάπως διαφορετικές σε σχέση με τις αντίστοιχες του συνάδελφου Παναγιώτη. Οι W.A.S.P. είναι ικανοί για το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο δυνατό όσον αφορά τη σκηνική τους απόδοση για το λόγο ότι ο Blackie έχει περάσει τα δικά του προβλήματα υγείας – ποιός ξεχνά άραγε την ακυρωθείσα εμφάνιση ελέω της μικρής περιπέτειας που πέρασε με τη καρδιά του – με την ηλικία και τα παραπανίσια κιλά να επιβαρύνουν τις όποιες προσωπικές επιδόσεις. Από εκεί κι ύστερα, όμως, η τελευταία εμφάνιση του σχήματος καταλήγει πραγματικά καλή δεδομένου του πρόσφατου μελανού παρελθόντος. Για πρώτη φορά στα χρονικά, οι W.A.S.P. δεν έμελλε να αποδώσουν ενώπιον ενός κατάμεστου club για τον απλούστατο λόγο ότι η προηγούμενη επίσκεψη αποτέλεσε την χειρότερη που έχουν επιδείξει εν Ελλάδι. Η μικρή διάρκεια του setlist σε συνδυασμό με ένα καταπονημένο δεύτερο μέρος αποτέλεσε το στοιχείο κλειδί που άφησε αρκετούς οπαδούς του σχήματος απογοητευμένους σε βαθμό αποστροφής.
Πριν προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα, μικρή παρένθεση απαιτείται για το εναρκτήριο σχήμα της βραδιάς ονόματι LUCKY THIR13N, οι οποίοι στάθηκαν άψογοι στο προγραμματισμένο ρόλο τους. Καλογραμμένες συνθέσεις, πιασάρικα θέματα κι επιρροές από εναλλακτικές μέχρι hard rock / glam δομές (τουλάχιστον όσον αφορά τη πρώτη αυτή ζωντανή εντύπωση) αποτέλεσαν τα συστατικά μιας αρκούντως επιτυχημένης συναυλιακής παρουσίας. Κερασάκι στη τούρτα δε, προσπερνώντας το medley τύπου METALLICA, MAIDEN, AC/DC, θαρρώ πως στάθηκε ο φόρος τιμής στους HINDER για το λόγο ότι αποτελούν μια εξαίρετη περίπτωση σχήματος που μένει παραγνωρισμένη στα εγχώρια δρώμενα.
Συνεχίζοντας με το κομμάτι των W.A.S.P. η εμφάνιση της Αθήνας δεν είχε ιδιαίτερες διαφορές με τη περιγραφή του φίλτατου συναδέλφου. Για την ακρίβεια, στάθηκε παντελώς πανομοιότυπη από άποψη «στησίματος» με τη περσινή διαβόητη συναυλία, ξεκινώντας από το intro που περιελάμβανε υπό μορφή medley διάφορα τραγούδια των W.A.S.P. και καταλήγοντας στις οθόνες και τα διάφορα παιχνίδια με τον κόσμο. Μοναδική διαφορά αποτέλεσε η προβολή ενός οπαδού στη θέση του μικροφώνου, ο οποίος προσπάθησε να αποδώσει με όσο το δυνατό περισσότερο σθένος στιγμές από το refrain του «Ι Wanna Be Somebody» με τον Blackie να ξεκουράζεται δίδοντας παράλληλα ένα ενδιαφέρον χρώμα στη βραδιά.
Ποιά ήταν όμως η τελική κατάληξη; Άξιζε το κόπο να παρακολουθήσουμε για μια ακόμη φορά τους W.A.S.P.; Τα φαινόμενα καταδεικνύουν πως τα δεύτερα φωνητικά ήταν προηχογραφημένα κατά ένα μέρος τους, γενόμενο που έχει δυσαρεστήσει στο παρελθόν αρκετούς οπαδούς. Δεν είναι εντελώς παράλογο άλλωστε, καθώς με αυτό τον τρόπο μειώνεται το όποιο συναυλιακό feeling. Το setlist από την άλλη παρέμεινε μικρό με τη διάρκεια να μη ξεπερνά τα 13 τραγούδια (...το medley από μόνο του δεν έφερε διάρκεια ανάλογης δύο ολόκληρων κομματιών). Η συνολική απόδοση όμως κατέληγε πραγματικά καλή με έναν Blackie αποφασισμένο να διώξει το κακό φάντασμα της προηγούμενης εμφάνισης. Δεδομένα, δεν αποτέλεσε τον καλύτερο εαυτό που θα μπορούσαμε να περιμένουμε, αλλά το όλο αποτέλεσμα υποδεικνύει πως οι W.A.S.P. όφειλαν να παραδώσουν ένα απολαυστικό rock n’ roll show κι αυτό παρέδωσαν εν τέλει.
Υ.Γ.: Κι αντί να παραπονούμαι – όπως οι περισσότεροι φίλοι του σχήματος – αυτό το υστερόγραφο έρχεται για να δώσει μια λύση. Ο Blackie έχει κουραστεί από το βεβαρημένο της ηλικίας του, κάτι που ο καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί και να κατανοήσει. Κανείς όμως δεν θα είχε το παραμικρό πρόβλημα αν οι W.A.S.P. παρέδιδαν ένα set 20 τραγουδιών με ένα διάλειμμα της τάξης των 15 λεπτών ενδιάμεσα. Για σκεφθείτε το.
Ανταποκριτής @ Αθήνα: Γιάννης Καγκελάρης
