Κυριακή, 19 Ιουνίου 2011
Το ξύπνημα γίνεται όλο και πιο δύσκολο μετά από 2 μέρες γεμάτες με συναυλίες και έτσι την τρίτη και τελευταία αργεί αρκετά να ανοίξει το μάτι, με αποτέλεσμα μία κάποια αύξηση ταχύτητας στην πορεία για να μην χάσουμε τις πρωινές μπάντες. Η πρώτη από αυτές ήταν οι Φιλανδοί 
TURISAS, τους οποίους ήθελα πολύ να δω και γιατί μου αρέσουν πολύ, αλλά και γιατί μου έχουν κινήσει την περιέργεια για την ποιότητα των συναυλιών τους. Βαμμένοι με τα γνωστά κόκκινα-μαύρα χρώματα ξεχύνονται στη σκηνή μεταδίδοντας αμέσως το πολεμικό viking κλίμα στους αρκετούς (κοίτα να δεις που δεν το περίμενα!) ηρωικούς που κατάφεραν να ξυπνήσουν για να τους παρακολουθήσουν. Αν και ήταν αισθητά λίγος ο χρόνος που έπαιξαν, μου άρεσαν αρκετά με αποτέλεσμα να ψάχνω άμεσα την ημερομηνία που θα μπορέσω να τους δω σε full set. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο έχει βρεθεί ήδη το πότε και το που, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Για τα πρακτικά, στη μισή ώρα που εμφανίστηκαν πρόλαβαν να παίξουν μόνο 4 κομμάτια, τα οποία ήταν τα ‘’To Holmgard And Beyond’’, ‘’Take The Day!’’, ‘’The Great Escape’’ και το ‘’Battle Metal’’.
Σειρά είχαν οι δικοί μας FIREWIND που, για να πω την μαύρη αλήθεια, νομίζω κόλλησαν στο billing λόγω της παρουσίας του OZZY OSBOURNE την ίδια μέρα και του κοινού παρανομαστή Gus G. Σίγουρα δεν είδαμε κάτι καινούριο από το συγκρότημα, καθώς τους έχουμε δει τόσες φορές που η πιθανότητα να εκπλαγούμε έχει μειωθεί. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ανταπόκριση και το χειροκρότημα που λάμβαναν από τους λίγους που παραβρέθηκαν στη Main Stage 1 εκείνη τη στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι στο εξωτερικό ίσως έχουν την μεγαλύτερη απήχηση και φήμη που απολαμβάνει ελληνικό συγκρότημα. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε ότι οι FIREWIND, που μαζί με τους SEPTIC FLESH ήταν οι μόνες δύο ελληνικές μπάντες σε όλο το festival, είχαν τον χειρότερο ήχο που άκουσα όλο το τριήμερο. Τυχαίο; Το ελπίζω!
Ο ανεφοδιασμός σε βρώσιμη, αλλά και πόσιμη μορφή, κρίνεται απαραίτητος και μας βοηθά στο να αντέξουμε το συνεχές πήγαινε-έλα από σκηνή σε σκηνή και την ένταση και κούραση που, μέσα σε όλα τα καλά, έχει ένα festival σαν το Hellfest. Έτσι, χορτάτοι και ξεδιψασμένοι ξεκινάμε για να δούμε το συγκρότημα του Duff McKagan, τους DUFF MCKAGAN'S LOADED. Μέχρι πρότινος δεν είχα και μεγάλη επαφή με τις προσωπικές δουλείες του ψιλόλιγνου μπασίστα που έγινε γνωστός από τους GUNS N’ ROSES, αλλά τον τελευταίο καιρό έτυχε να δώσω περισσότερο σημασία σε κομμάτια των LOADED και έτσι καταλαβαίνω περισσότερα από την τελευταία φορά που τους παρακολούθησα απλά από περιέργεια. Συνθέσεις και από τα τρία album που έχουν κυκλοφορήσει παίζονται σε αυτό εδώ το live και εμείς θα ξεχωρίσουμε τα ‘’Seattlehead’’ και ‘’Dark Days’’. Φυσικά στις διασκευές των ‘’Attitude’’ και ‘’It’s So Easy’’ ο παλμός ανέβηκε, αφού όλοι σχεδόν τα γνώριζαν, και έτσι έκλεισε το set πιο εμφατικά και με περισσότερη ένταση και χειροκρότημα απ’ ότι ξεκίνησε. Εμείς όμως θα φύγουμε γρήγορα γρήγορα για να προλάβουμε την έναρξη των 
GHOST, ενός συγκροτήματος που έχει ταράξει αρκετά τα νερά του χώρου τον τελευταίο χρόνο με το ντεμπούτο album τους. Εμείς θέλουμε απλά να ανακαλύψουμε αν οι αμφιλεγόμενοι Σουηδοί το αξίζουν, αλλά μάλλον το ίδιο θέλει και πολύς κόσμος ακόμα, οπότε έχουμε το φαινόμενο ‘’μπούγιο’’ στην Terrorizer Tent. Αφού καταφέρνουμε να βρούμε μία καλή θέση, βρισκόμαστε μπροστά από μία τελετή στην οποία οι κουκουλοφόροι GHOST και ο skeleton-priest τραγουδιστής τους είναι οι πρωταγωνιστές. Λίγη σημασία έχει ποια τραγούδια παίχτηκαν (σχεδόν το 75% του δίσκου που κυκλοφόρησαν συν μία διασκευή στο ‘’Here Comes The Sun’’ των BEATLES) αφού αυτό που τραβούσε τα βλέμματα όλων ήταν η σκηνική παρουσία του συγκροτήματος που κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι. Μηδέν ομιλία πέρα από τους στίχους, κινήσεις αργές και απόκοσμες και παρουσίαση του συγκροτήματος σε μορφή παρουσίασης απορρυπαντικών. Όλοι ίδιοι με μαύρους μανδύες και κουκούλες και το Skip… εεε ο τραγουδιστής θέλω να πω, να ξεχωρίζει, όχι γιατί έκανε κάτι διαφορετικό, απλά γιατί είναι ντυμένος διαφορετικά. Δεν δικαιολογώ απόλυτα τον πάταγο και τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά τους, αλλά παραδέχομαι ότι έχει κάποια βάση. Έχουν ενδιαφέροντα κομμάτια, ακόμη πιο ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία με τονισμένο το cult στοιχείο και ακολουθούν ένα δρόμο που, όσο μένουν άγνωστες οι ταυτότητές τους, θα τους οδηγεί στην καταξίωση.
Η πολύ σκόνη και το χώμα που έχει σηκωθεί μπροστά από την Main Stage 1 έχει μονάχα μία εξήγηση και μόλις τα φαινόμενα καταλαγιάζουν για λίγο βλέπουμε πως ήδη έχουν αρχίσει το set τους οι CAVALERA CONSPIRACY. Τα αδέρφια Max και Igor Cavalera έχουν δημιουργήσει ένα σύνολο διόλου ευκαταφρόνητο και μπορεί ο μεγάλος χαμός να γίνεται στα κομμάτια SEPULTURA που παίζουν, όπως τα ‘’Refuse/Resist’’ και ‘’Territory’’, αλλά και οι δικές τους κυκλοφορίες σαν CONSPIRACY δεν υστερούν σε κάτι. Δίνουν φυσικά μεγάλο κομμάτι χρόνου σε αυτές τις δουλειές, όμως είπαμε ότι ο κόσμος περιμένει να ακούσει συνθέσεις που φέρουν το όνομα και των Andreas Kisser και Paulo Jr. Το ‘’Roots Bloody Roots’’, που θα κλείσει την εμφάνισή τους, αφήνει άπαντες ικανοποιημένους, αν και εμείς διατηρούμε μια κάποια αμφιβολία και ερωτηματικά για την ακεφιά στο πρόσωπο του Max Cavalera. Δεν μπορέσαμε να την εξηγήσουμε, αλλά την ξεπεράσαμε γρήγορα γιατί έπρεπε να αρχίσουμε να μετακινούμαστε προς την Terrorizer Tent και 
πάλι, για χάρη των GRAND MAGUS. Ξέραμε από την αρχή ότι δεν θα μπορέσουμε να δούμε ολόκληρο το set τους εξαιτίας του επόμενου group που μας καίει αρκετά, αλλά το γεγονός ότι τους έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές στο παρελθόν μας ικανοποιεί ακόμα και την ακρόαση των 5 συνθέσεων που προλάβαμε. Είναι σίγουρα συγκρότημα που ξέρει να δίνει ωραίες κα δυνατές συναυλίες, να ανεβάζει το κοινό και να δημιουργεί ατμόσφαιρα που μόνο λίγοι μπορούν να δημιουργήσουν. Το πιο πρόσφατο album τους ‘’Hammer Of The North’’ είναι ένα αριστούργημα και τιμάται δεόντως από την τριάδα από την Στοκχόλμη της Σουηδίας. Βέβαια δεν λείπουν και παλαιότερες συνθέσεις, όπως τα ‘’Kingslayer’’ και ‘’Like The Oar Strikes The Water’’, που δίνουν την αφορμή στον κόσμο να τραγουδήσει. Σίγουρα οι GRAND MAGUS είναι από τις εγγυήσεις για καλή συναυλία και το αποδεικνύουν ακόμα μια φορά, κάνοντας μας πάντα να φεύγουμε ευχαριστημένοι.
Το πρόγραμμα όμως δεν μπορεί να περιμένει και η ώρα που θα δούμε για πρώτη φορά τους επανενωμένους MR. BIG έχει φτάσει. Ένα group που κάποτε μεσουρανούσε στο χώρο του, τώρα έχει βαλθεί να αποδείξει ότι δεν τα έχει φάει τα ψωμιά του. Είμαστε εκεί, όχι μόνο γιατί δεν είχαμε καταφέρει ποτέ να τους δούμε, αλλά και γιατί πιστεύουμε ότι μπορούν ακόμα να δώσουν συναυλίες αντάξιες του ονόματός τους. Και δεν πέσαμε καθόλου έξω. Σε ρυθμό πολυβόλου πετάνε το ένα κομμάτι μετά το άλλο και δεν αφήνουν κανένα να πάρει ανάσα. Οι Billy Sheenan και Paul Gilbert κρατάνε την ομάδα σε φόρμα και η τετράδα ζωγραφίζει στη μία ώρα που είχαμε τη χαρά να τους απολαύσουμε. Το μόνο παράπονο αφορά στο ότι δεν ακούσαμε την hit μπαλάντα τους ‘’To Be With You’’, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται σε κάποια δυσλειτουργία της ακουστικής κιθάρας του Gilbert. Πάντως ακούσαμε πολλά από αυτά τα διαμάντια που μας έκαναν παλαιότερα να τους αγαπήσουμε και καταλάβαμε για τα καλά πως επέστρεψαν και ήρθαν για να μείνουν. Όσο ακόμα μπορούν να έχουν τέτοια απόδοση, κανείς δεν θα τους προσάψει τίποτα.
Μετά από κάτι τέτοιο μόνο λίγοι θα μπορούσαν να μας αποσπάσουν και πάλι την προσοχή. Και εκτός από τη μπύρα, υπήρξε και ένα ακόμα θηλυκό που τα κατάφερε και φέρει το βαρύ σαν ιστορία όνομα DORO. Η βασίλισσα του heavy metal παρέδιδε μαθήματα true παιξίματος, είτε αυτό γινόταν με προσωπικά της κομμάτια, είτε με αναφορές στους WARLOCK, που δεν ήταν και λίγες στο set της. Χάρηκα ιδιαιτέρως γιατί συνέβη αυτό που ούτε καν φανταζόμουν. Αν επέλεγα εγώ τα 11 κομμάτια που θα παίζονταν σήμερα, θα επέλεγα αυτά ακριβώς τα 11 που τελικά παίχτηκαν. Οπότε η εμφάνιση αυτή ήταν ιδανική για μένα από πλευράς set list και αυτό την ανέβασε κι άλλα σκαλιά στο πόσο πετυχημένη ήταν. Δυστυχώς λίγες γυναίκες σε αυτό το χώρο απολαμβάνουν το σεβασμό που απολαμβάνει η DORO, όμως κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν τον αξίζει με το ήθος, τη δυναμική και το χαρακτήρα που έχει επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια που μας κερνάει ύμνους. Μπράβο της και εύχομαι να ξανασυναντηθούν κάπου οι δρόμοι μας σύντομα.
Η μέρα το έχει φαίνεται, κάθε επόμενο group να είναι τόσο καλό, ώστε να μας κάνει να ξεχνάμε το προηγούμενο. Έτσι με τις πρώτες νότες του ‘’Rapid Fire’’ χαιρετάμε πίσω μας τη θεά DORO και αφηνόμαστε στο έλεος των Metal Gods JUDAS PRIEST. Κάπου εδώ θα μου επιτρέψετε για 1-2 προτάσεις να αποτάξω από πάνω μου κάθε δημοσιογραφικό χαρακτηριστικό και να μιλήσω σαν οπαδός και μόνο. Τι οδοστρωτήρας ήταν αυτό το πράγμα; Τι ήταν αυτό που μας χτύπησε; Από πού ξαναβρήκε τέτοια φωνάρα ο καραφλός και ποιος θεός τους φώτισε και επέλεξαν ένα τόσο ονειρικό set list; Όπως καταλάβατε μας άρεσε πολύ η εμφάνιση των Βρετανών και το δείχνουμε χωρίς φόβο και πάθος. Στην αρχή σκεφτόμουν να μην κοιτάω αριστερά, μπας και δεν καταλάβω την απουσία του K.K. Downing, όμως παρά το ότι ο νέος κιθαρίστας μου φάνηκε αδιάφορος, δεν με ενόχλησε σχεδόν καθόλου η παρουσία του. Όσο για την επιλογή των κομματιών ότι και να πούμε είναι λίγο. Το show που θα παρακολουθούσαμε σε όλο του το μεγαλείο λίγες μέρες αργότερα 
στην Αθήνα, ήταν κάπως κομμένο λόγω του μειωμένου χρόνου που είχαν στη διάθεσή τους, αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερε να χωρέσει τα γνωστά και μη εξαιρετέα ‘’Painkiller’’ και ‘’Breaking The Law’’, αλλά και κομμάτια που δεν είχαμε ακούσει σχεδόν ποτέ στο παρελθόν, συνθέτοντας έτσι ένα σύνολο που δεν θυμάμαι παρόμοιο του να έχουν ξαναπαρουσιάσει σε 90 λεπτά live. Και σκεφτείτε ότι λίγες μέρες αργότερα είδαμε 140 λεπτά με παρομοίως εξαίσια μάζωξη διαμαντιών. Ήρθαν, τα πήραν όλα στο διάβα τους με τη Harley Davidson και μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό.
Μετά από ότι προηγήθηκε πίστεψα ότι οι THERION που ακολουθούσαν θα ήταν απλά οδοντόκρεμες. Πόσο λάθος έκανα! Με το χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο style που το διακατέχει, το συγκρότημα του Christofer Johnsson μας μεταφέρει σε άλλους κόσμους και οι τέσσερις χαρισματικοί τραγουδιστές που διαθέτει, έχουν ο καθένας ή η καθεμιά ένα διαφορετικό και μοναδικό τρόπο να αποδίδει τα φωνητικά, είτε αυτά είναι ψηλά, είτε brutal. Το ‘’To Mega Therion’’ πιστέψαμε ότι θα έκλεινε το ταξίδι στις μελωδίες και τις εμπνεύσεις του Johnsson, όμως το συγκρότημα είχε διαφορετική άποψη και μας χάρισε μία καταπληκτική διασκευή στο ‘’Summer Night City’’ των ABBA. Η ανταπόκριση του κοινού είναι μεγάλη και όλοι νομίζω αναγνώρισαν στους THERION ότι είναι πολύ καλοί μουσικοί όλοι τους και αυτό που κάνουν δεν μπορεί να γίνει από τον οποιοδήποτε.
Δεν ξέρω αν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κλείσει ένα festival από το να βρεθείς αντιμέτωπος με τον Prince Of Darkness, τον τεράστιο OZZY OSBOURNE. Τον άνθρωπο που λίγους μήνες πριν είχε προσφέρει ένα αξέχαστο live σε όσους είχαν την ευκαιρία να τον δουν στη συναυλία του στην Αθήνα. Σε αντίθεση όμως με εκείνο το βράδυ που όλοι προσκυνήσαμε ένας από τους αρχιερείς του heavy metal, αυτή του η εμφάνιση είχε, εκτός από λιγότερα κομμάτια, και έκδηλη κούραση στο πρόσωπο και στις κινήσεις του Madman. Δεν γνωρίζω ακριβώς τι φταίει για την τόσο μεγάλη αλλαγή σε λιγότερο από ένα χρόνο, ελπίζω όμως να μην συντρέχει θέμα υγείας και να ήταν απλά μία κακή βραδιά. Είδαμε και τους κουβάδες με το νερό και τη μάνικα και ακούσαμε και τραγούδια που αγαπήσαμε, όποια ταμπέλα από τις ‘’OZZY OSBOURNE’’ και ‘’BLACK SABBATH’’ και να φέρουν. Ο Ozzy όμως έδειχνε λίγο ως πολύ ερείπιο με αποτέλεσμα να προσπαθήσουμε να σταθούμε μόνο σε όσα ακούμε και όχι τόσο σε όσα βλέπουμε. Ο Gus G δίπλα του έκανε ότι μπορούσε, όπως και οι Blasko, Adam Wakeman και Tommy Clufetos, αλλά η εικόνα δύσκολα σωζόταν και σε συνδυασμό με την κούραση των τριών ημερών που είχαν προηγηθεί, μας έκανε να ανυπομονούμε να τελειώσει το συντομότερο. Όταν αυτό έγινε, προσπάθησα να βγάλω από το μυαλό μου τις μνήμες από τη συναυλία που είχε προηγηθεί και να επαναφέρω αυτές της συναυλίας του περασμένου Σεπτεμβρίου, όταν είδαμε έναν Ozzy από άλλο πλανήτη. Έτσι θέλω να τον θυμάμαι και ευελπιστώ, αν τον ξαναπετύχω κάπου, να σκέφτομαι στο τέλος της τότε συναυλίας τη σημερινή ως μία κακή παρένθεση.
Κάνοντας τον απολογισμό του τριημέρου κάτω από τα χιλιάδες πυροτεχνήματα που φώτισαν τον γαλλικό ουρανό, συνειδητοποίησα πως μόνο σε ένα τέτοιο ή ανάλογο festival έχεις την ευκαιρία να δεις μαζεμένα ένα κάρο group που προσφέρουν ωραίες, αλλά και κακές ή μέτριες εμφανίσεις, να διασκεδάσεις παρέα με φίλους ή και να γνωρίσεις καινούριους, να πιείς και να φας όσο θέλεις και να νιώσεις για λίγο ελεύθερος από όλα τα καθημερινά άγχη προστατευόμενος από τους φράχτες που φιλοξενούν το event. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε ένα festival σαν το Hellfest νιώθω το ίδιο πράγμα και εκτός του ότι θέλω να το ξανανιώσω, δεν το αλλάζω με τίποτα. Δεν γνωρίζουμε ακόμα που θα μας φέρει ο φεστιβαλικός θεός του 2012, αλλά ο ομόλογός του για το 2011 έκανε καλή επιλογή και μας προσέφερε ένα τριήμερο που θα το θυμόμαστε για αρκετό καιρό. Ως την επόμενη φορά, take care and keep it metal!!!
