Σάββατο, 18 Ιουνίου 2011
Ένα καλό πρωινό πριν ξεκινήσει άλλη μία κουραστική, αλλά και ωραία ημέρα, φαίνεται σαν βάλσαμο στο στομάχι και σε αυτό συμβάλλουν οι πολύ καλοί φούρνοι της περιοχής που μένουμε με ωραιότατα croissant σοκολάτα και ζεστό καφέ σε πολύ προσιτές τιμές. Ο καιρός δείχνει από το πρωί να πηγαίνει με τα νερά μας και έτσι κάτω από έναν καυτό ήλιο, οδηγούμε προς την Clisson και το χώρο του festival, στον οποίο μπαίνουμε σε χρόνο dt όντας γνώστες πλέον της περιοχής.
Δεν υπάρχει ωραιότερος τρόπος να ξεκινήσεις μία ακόμα festival-ική ημέρα από 4 Σουηδέζες καλλονές που παίζουν hard rock. Οι CRUCIFIED BARBARA έχουν ένα τρόπο να τραβάνε ταυτόχρονα και το αυτί και το μάτι του θεατή, αφού και μουσικά (το οπτικό είναι αδιαμφισβήτητο) έχουν να επιδείξουν πολύ αξιόλογες συνθέσεις. Με δύο album στο παλμαρέ τους, προσπαθούν να χωρέσουν στο set τους όσο περισσότερα κομμάτια γίνεται, αφού ο δαίμονας του μισάωρου χτύπησε και πάλι με αποτέλεσμα να προλάβουμε να τις χαρούμε για μόλις 6. Φάτε μάτια, ψάρια μετά μουσικής. Καθόλου κακός συνδυασμός. Η συνέχεια επέβαλλε τη μετακίνησή μας στην Main Stage 2, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να μετονομαστεί σε ‘’Thrash Metal Stage’’ για την συγκεκριμένη ημέρα, αφού θα φιλοξενούσε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της Ευρωπαϊκής thrash metal σκηνής. Το πρώτο από αυτά που θα βλέπαμε δεν ήταν από την Γηραιά Ήπειρο, αλλά σίγουρα ήταν thrash και δεν ήταν άλλο από τους WHIPLASH. Ο Tony Portaro, που στην ουσία είναι το ίδιο το συγκρότημα, κυβερνά το καράβι και προσπαθεί να ζεστάνει κι άλλο το κοινό βοηθώντας έτσι τη δουλειά του ήλιου που έχει ακριβώς τον ίδιο στόχο. Δεν μπορώ να πω πως τρελάθηκα με την απόδοση τους, αλλά ξέρω πως σίγουρα μπορούν να δώσουν πολλά, ειδικά όταν το album που έχει την τιμητική του στα live τους είναι το τεράστιο ‘’Power And Pain’’.
Ένας θρύλος του NWOBHM είχε σειρά για τη συνέχεια και ακούει στο όνομα ANGEL WITCH ή αλλιώς Kevin Heybourne, που είναι και ο μόνος που έχει απομείνει στην τωρινή σύνθεση της μπάντας. Παρά την υποτονικότητα στην εμφάνιση τους, ακούσαμε κάποια από τα έπη του παρελθόντος ζωντανά, όπως τα ‘’Atlantis’’, ‘’White Witch’’ και ‘’Angel Witch’’, και μπορούμε να πούμε ότι μείναμε αρκετά ευχαριστημένοι φεύγοντας για την πρώτη μπύρα της ημέρας. Το πρόγραμμα μας φέρνει και πάλι στην Main Stage 1, έτοιμους να δούμε για μία ακόμα φορά το 
φαινόμενο HAMMERFALL. Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν, αλλά είτε παίζουν με ήλιο είτε με βροχή, είτε σε κλειστό είτε σε ανοιχτό χώρο και από 5 μέχρι 205 λεπτά, πάντα θα σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό και θα τους αποθεώσεις. Ή έγινα fan boy ή πραγματικά αυτό συμβαίνει. Μόλις 9 κομμάτια πρόλαβαν να παίξουν, τα 3 από τον μέτριο κατ’ εμέ τελευταίο τους δίσκο, και κατάφεραν οι άτιμοι να με πωρώσουν και πάλι. Το headbanging έδινε και έπαιρνε και ειδικά σε κομμάτια όπως τα ‘’Last Man Standing’’ και ‘’Let The Hammer Fall’’ μας έφυγε το λαρύγγι. Τα ισοπέδωσαν όλα! Όσες φορές και να τους δω, τελικά δεν τους χορταίνω. Σίγουρα από τα καλύτερα του τριημέρου.
Οι UFO είναι το επόμενο group που θα παρακολουθήσουμε και ήδη έχουμε αρχίσει να μπαίνουμε σε rock κλίμα, από τα πρώτα κομμάτια κιόλας με την καταπληκτική εκτέλεση του ‘’Only You Can Rock Me’’, το οποίο ο Phil Mogg απογειώνει πάντα φωνητικά. Είναι πραγματική τύχη να βλέπεις ξανά και ξανά ζωντανό κιθαριστικό παίξιμο από τους Vinnie Moore και Paul Raymond και είναι από τις λίγες φορές που δεν βαριέμαι τα solo, ειδικά του πρώτου. Φυσικά ακούσαμε τα περισσότερα γνωστά τους κομμάτια (‘’Doctor, Doctor’’, ‘’Rock Bottom’’, ‘’Lights Out’’) παιγμένα σχεδόν τέλεια και αρτιότατα. Εδώ να κάνω μία αναφορά σε μια παράδοση που έχει ξεκινήσει με τους UFO. Κάθε, μα κάθε φορά που παρακολουθώ το ‘’Rock Bottom’’ ζωντανά, στο solo του κομματιού πάντα βρέχει. Ότι καιρό και να έχει πριν ή μετά, πάντα θα ρίξει κάτι κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου solo. Αυτή τη φορά δεν έριξε καταιγίδα, αλλά ένα συννεφάκι πέρασε από πάνω μας ρίχνοντας μερικές σταγόνες. Είναι η τέταρτη συνεχόμενη φορά που συμβαίνει αυτό. Τραγούδι της βροχής; Ποιος ξέρει;
Οι THIN LIZZY δεν θα είχαν ποτέ το όνομα που έχουν, αν δεν υπήρχε ο μεγάλος Phil Lynott. Αυτό το συγκρότημα που φέρει αυτό το βαρύ όνομα τώρα δεν ξέρω πως το λέτε, εγώ πάντως το σέβομαι γιατί και εκείνο δείχνει να σέβεται τις ρίζες του και τον άνθρωπο που έκανε αυτό το όνομα γνωστό. Οι έχοντες ήδη LIZZY θητεία Scott Gorham, Brian Downey και Darren Wharton πλαισιωμένοι από τους Ricky Warwick, Richard Fortus και Marco Mendoza φτιάχνουν ένα πολύ καλό σύνολο που αποδίδει τα καλύτερα κομμάτια του Ιρλανδικού συγκροτήματος ζωντανά και αυτό έκανε και στο Hellfest. Άξιζαν πλήρως το χειροκρότημα που έλαβαν, κυρίως γιατί ήξεραν σε ποιον οφείλονται αυτές οι συνθέσεις και το έδειξαν αφιερώνοντάς του το ‘’Black Rose’’, με το οποίο και μας άφησαν να χαθούμε μέσα στην thrash πανδαισία που ακολουθούσε. Η αρχή θα γινόταν με τους DESTRUCTION που με το που ανέβηκαν, έδειξαν ότι ήρθαν για να πάρουν κεφάλια. Ο ‘’Mad Butcher’’ δεν άργησε να εμφανιστεί και το πρώτο pit βρήκε τη θέση του. Για 45 λεπτά το μόνο που βλέπαμε μπροστά μας ήταν σηκωμένο χώμα στον αέρα από τα pits, ατελείωτο χτύπημα με όλες τις έννοιες και ακούγαμε περισσότερο (η ορατότητα είχε περιοριστεί) κομμάτια που ο κύριος Schmier κοπάναγε το ένα μετά το άλλο χωρίς ανάσα. Δεν μπορώ να πω ότι είδα συναυλία, ούτε ότι άκουγα καλά μέσα στο χαμό, αλλά παρ’ ότι γεμάτος χώματα και εγώ και η παρέα ευχαριστηθήκαμε πολύ τον παλμό και το κλίμα που είχε δημιουργηθεί.
Η κόπωση είχε αρχίσει να φαίνεται και πάλι και έτσι αποφάσισα να ‘’κάψω’’ τους Φιλανδούς APOCALYPTICA, τους οποίους ευτυχώς είχα ξαναδεί στο παρελθόν, και να καθίσω για ξεκούραση, ευτυχώς σε σημείο που μπορούσα κάπως να δω το συγκρότημα, όμως από αρκετά μακριά. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν μπορώ να εξάγω ασφαλές συμπέρασμα για το πώς και τι 
έπαιξαν. Το αποτέλεσμα της ξεκούρασης ήταν να πάω να δω τους SODOM με αρκετή όρεξη και δυνάμεις και αποφεύγοντας αυτή τη φορά τα circle pits να περάσω ακόμη καλύτερα βλέποντας και ακούγοντας καθαρά. Ο Tom Angelripper παίζει ανελέητα το μπάσο του σε ρυθμούς ‘’Outbreak Of Evil’’, ενώ αργότερα θα πάρει το ‘’Μ-16’’ του για να πυροβολήσει όσους ακόμα δεν νιώθουν. Εμείς ευτυχώς δεν ανήκουμε σε αυτούς και θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και το album ‘’Agent Orange’’ να τιμάται με το ομώνυμο κομμάτι και το ‘’Remember The Fallen’’. Πιστεύω πως τους πετύχαμε σε πολύ καλή ημέρα, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται τόσο ισοπεδωτική εμφάνιση. Μακάρι κάθε φορά να είναι έτσι και να μας προσφέρουν τέτοια live. Τέλειοι!
Την ώρα που ανακατευόμαστε μέσα στον κόσμο για να δούμε τους BLACK LABEL SOCIETY του Zakk Wylde, συνειδητοποιώ ότι έχουν πολύ φανατικό και πιστό κοινό που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι στην Αμερική όταν βρίσκεσαι μέσα του. Κάπως έτσι πρέπει να ένιωθε και ο Zakk, αφού με το 
που βγήκε μας πέταγε τα κομμάτια στη μούρη το ένα μετά το άλλο. Πάρε και ‘’Bleed For Me’’ και ‘’Funeral Bell’’ και ‘’Suicide Messiah’’ και ‘’Stillborn’’. Όση ώρα έπαιξαν (να ‘ταν και 1 ώρα;) έδωσαν το κάτι παραπάνω από αυτό που περίμενα και νομίζω όλοι όσοι τους έβλεπαν για πρώτη φορά. Μοναδική εξαίρεση το σχεδόν 13λεπτο solo που έκανε ο πρώην κιθαρίστας του Ozzy, το οποίο με έκανε να βαρεθώ κάπως. Με μοναδική παραφωνία αυτό, είδαμε σίγουρα μία από τις καλύτερες συναυλίες που μπορεί να δώσει ο Zakk Wylde και το συγκρότημά του στην μετά-αποτοξίνωση εποχή.
Η τριάδα του γερμανικού thrash θα συμπληρωνόταν αμέσως μετά με τους KREATOR να σείουν τα εδάφη της Clisson. Μέσα σε κόκκινα φώτα που δημιούργησαν μία άκρως τρομακτική ατμόσφαιρα, ο Mille Petrozza και το υπόλοιπο παρεάκι σκάνε μύτη για να θερίσουν ότι απέμεινε από τους προηγούμενους. Έναρξη με το πολύ καλό και καινούριο ‘’Hordes Of Chaos (A Necrologue For The Elite)’’ και τα μυαλά έχουν ήδη αρχίσει να φεύγουν. Χάος επικρατούσε στα ‘’Pleasure To Kill’’, ‘’Phobia’’ και ‘’Violent Revolution’’, ενώ στο κλείσιμο με τα πρωτόγονα ‘’Flag Of Hate’’ και ‘’Tormentor’’ θυμηθήκαμε πως είναι να είσαι πιτσιρικάς που ακούει πρώτη φορά Kreator και θέλει κάπου να βγάλει τα απωθημένα της εφηβείας. Δεν πίστευα ότι θα γίνει ποτέ, αλλά πλέον μπορώ να λέω και εγώ ότι έχω δει τους big three του γερμανικού thrash metal την ίδια ημέρα, στην ίδια σκηνή και με τουλάχιστον πολύ καλή απόδοση.
Για headliner σήμερα το menu έχει τους SCORPIONS και η 6η φορά που θα βρεθώ να τους παρακολουθώ, δεν με κάνει καθόλου να βαριέμαι. Το σκηνικό είναι ίδιο με αυτό στο Σ.Ε.Φ. πριν μερικούς μήνες και το set list μία από τα ίδια. Ε και τι μ’ αυτό; Οι Σκορπιοί έχουν πάντα να δώσουν κάτι στο κοινό που τους βλέπει ζωντανά, ακόμα κι αν παίζουν τα ίδια κομμάτια συνέχεια. Απαράμιλλη ενέργεια, humor και συναίσθημα, κάτι που μας έλειψε σε μια μέρα γεμάτη με ‘’καφρίλες’’. Το μόνο που έλειπε σε σχέση με την εμφάνιση της Αθήνας είναι το ‘’Wind Of Change’’ και έτσι απαλλασσόμαστε από το να σφυρίξουμε, δίνοντας όλο μας το ‘’είναι’’ σε επίσης κλασικά κομμάτια, όπως τα ‘’Loving You Sunday Morning’’, ‘’Bad Boys Running Wild’’ και το (λέγε με τρελό hit) ‘’Rock You Like A Hurricane’’. Αυτό που χάρηκα όσο τίποτα ήταν ότι ο ήχος, ειδικά στους SCORPIONS, ήταν επιεικώς τέλειος. Μπορεί να μην ήταν η καλύτερη εμφάνιση του συγκροτήματος σε σχέση με άλλες που έχουμε δει, αλλά το γέγονος ότι ακούγαμε τέλεια τα πάντα μέτρησε υπέρ.
Scorpions set list:Για τον υποφαινόμενο το επόμενο συγκρότημα ήταν την επόμενη μέρα. Για τους υπόλοιπους όμως της παρέας η thrash day δεν έχει τελειώσει, γιατί περίμεναν οι Ελβετοί CORONER στην Main Stage 2, που ένα από τα πολύ λίγα live που θα έκαναν φέτος, θα γινόταν στο γαλλικό Hellfest. Όσο λοιπόν οι δικοί μου κοπανιόντουσαν μπροστά στους thrashers από τη χώρα με τα ρολόγια και τα σοκολατάκια, βρήκα την ευκαιρία για ξεκούραση και ανεφοδιασμό (φαί, μπύρα κλπ). Εντάξει, ομολογώ ότι προς το τέλος του set πλησίασα και εγώ λίγο στη σκηνή και μου ψιλοάρεσε αυτό που άκουγα εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα σας πει με σαφήνεια τι και πως έπαιξαν. Αν κρίνω πάντως από τις μετέπειτα αντιδράσεις των υπολοίπων, τότε μάλλον πέρασαν αρκετά καλά και εκπλήρωσαν και αυτοί το απωθημένο τους. Μην τα συζητάμε πολύ. Ύπνος και ξεκούραση. Αύριο κι αν έχει πράμα!
