Είναι στιγμές σε ταξίδια και εξορμήσεις που χαίρεσαι το ίδιο και την πορεία και τον προορισμό. Δεν εύχεσαι να είναι απαραίτητα μακρύς ο δρόμος, ούτε βγαίνεις πάντα στον πηγαιμό για την Ιθάκη, αλλά συνήθως και η προετοιμασία και το αποτέλεσμα σε χαροποιούν το ίδιο. Η προετοιμασία για ένα μεγάλο Ευρωπαϊκό festival, εκτός από την αγορά των εισιτηρίων ή της κράτησης σε ξενοδοχείο, εμπεριέχει προσμονή, ενθουσιασμό και πολλές φορές ξενέρωμα στην θέα των συγκροτημάτων που ανακοινώνονται. Και πιστέψτε με, όταν τα έχεις όλα έτοιμα για να φύγεις, κάθε καινούρια αγαπημένη σου μπάντα που προστίθεται είναι και ένας λόγος παραπάνω για να πας. Φέτος επιλέξαμε να παρευρεθούμε σε ένα festival που κάποια χρόνια πριν προσωπικά ούτε που θα σκεφτόμουν την περίπτωση να πάω. Τα τελευταία όμως χρόνια το γαλλικό Hellfest έχει έρθει πιο κοντά στα γούστα μου και δεν δυσκολεύτηκε πολύ να γίνει ο φετινός festival-ικός προορισμός της παρέας. Τρεις μέρες έντασης, αγαπημένης μουσικής, πολύ ποτού και φαγητού αλλά και κούρασης. Πήγαμε, τις ζήσαμε και σας τις παρουσιάζουμε…
Παρασκευή, 17 Ιουνίου 2011
Από την πρώτη κιόλας μέρα είχαμε χάσει έναν σύμμαχο, τον καιρό. Όπως συνήθως συμβαίνει σε βορειότερες περιοχές της Ευρώπης ήταν συννεφιασμένος από το πρωί, ακόμα και Ιούνιο μήνα, με σχετικό κρύο και πολλές υποψίες, που αργότερα έγιναν βεβαιότητες, βροχής. Αυτό όμως δεν ήταν ικανό να μας σταματήσει και έτσι μετά την χθεσινοβραδινή μας βόλτα στην όμορφη Νάντη της βορειοδυτικής Γαλλίας, παίρνουμε τον δρόμο που οδηγεί 33 χιλιόμετρα νοτιότερα στην Clisson και στο Val De Moine Sport Complex, που είναι και ο χώρος που γίνεται το festival. Δεν μπορώ να πω ότι είναι κανένας μεγάλος χώρος, αλλά είναι πολύ εξυπηρετικός και έχει γίνει τέτοια διαρρύθμιση που βολεύει σε όλες τις μετακινήσεις με ή χωρίς το αμάξι και φυσικά στο parking. Με σχετικά συνοπτικές διαδικασίες, που στην Ελλάδα μάλλον αποτελούν επιστημονική φαντασία, προμηθευόμαστε τα απαραίτητα wristbands για την καθημερινή μας είσοδο και κάνουμε μια γρήγορη πρώτη εξερεύνηση του χώρου πριν ξεκινήσει το ουσιαστικό κομμάτι του τριημέρου, η μουσική.
Το Hellfest πιάνει ένα σχετικά μικρό κομμάτι γης, που διευκολύνει όσο τίποτα τη μετάβαση από σκηνή σε σκηνή και μειώνει το χρόνο της στο ελάχιστο. Αποτελείται από 4 σκηνές που φιλοξενούν πάνω από 100 συγκροτήματα σε 3 ημέρες. Οι δύο μεγάλες Main Stage 1 και 2 βρίσκονται η μία δίπλα στην άλλη και παίζουν εναλλάξ, ενώ οι Rock Hard Tent και Terrorizer Tent είναι μικρότερης χωρητικότητας, κλειστές και σε αυτές, εκτός από καταφύγιο από τη βροχή, βρήκαμε συγκροτήματα χαμηλότερου βεληνεκούς, μα πολλές φορές με μεγαλύτερο πάθος. Πλήθος bar και food spots βρίσκονται ανάμεσα στις σκηνές κάνοντας τον ανεφοδιασμό πιο εύκολο, ενώ δεν λείπουν και τα σημεία με merchandise του festival ή των συγκροτημάτων, καθώς και ένα μεγάλο metal market που καθένας μπορεί να βρει κάθε λογής αντικείμενο, από t-shirts και αφίσες μέχρι μαστίγια και kinky εσώρουχα.
Έχοντας κατατοπιστεί πλήρως και μετά από κάποιες απαραίτητες αγορές που συμπεριλαμβάνουν και τις αγαπημένες μας μπύρες, κοιτάμε το πρόγραμμα και ευθύς αμέσως πηγαίνουμε στην Main Stage 1, όπου οι τρελό-punkers VALIENT THORR κηρύττουν για εμάς την έναρξη του festival. Στη μόλις μισή ώρα που έχουν στη διάθεση τους δεν θα προλάβαιναν με τίποτα να εκθέσουν την τρέλα τους σε όλο της το μεγαλείο, όμως σίγουρα είδαμε ένα κομμάτι της τη στιγμή που ο τραγουδιστής κατέβηκε στο κοινό, τους έβαλε όλους να καθίσουν στα γόνατα και όλοι μαζί κάναμε κουπί σαν να βρισκόμαστε σε γαλέρα. Ανάμεσα στα λίγα κομμάτια που έπαιξαν εμείς 
ξεχωρίσαμε το ‘’Sleeper Awakes’’ από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους και με ικανοποιητικές δόσεις μούρλας οδεύουμε προς την Terrorizer Tent και την επόμενη μπάντα της ημέρας, τους Σουηδούς IN SOLITUDE. Για πολλούς είναι το ανερχόμενο όνομα της doom-heavy metal σκηνής και με αυτές τις κριτικές πήγαμε να τους παρακολουθήσουμε. Αυτό που είδαμε σίγουρα δεν ήταν ότι θα διαδεχόταν τους BLACK SABBATH ή τους CANDLEMASS, αλλά ένα πολύ δεμένο group με προοπτικές εξέλιξης, το απαραίτητο cult στοιχείο (βλέπε γούνα αλεπούς γύρω από το λαιμό του τραγουδιστή) και συνθέσεις τουλάχιστον αξιόλογες. Μοίρασαν το set τους μεταξύ των δύο album που έχουν κυκλοφορήσει, τα οποία είναι εξ’ ίσου καλά, και μας έδωσαν και αυτοί ένα δυνατό μισάωρο για να θυμόμαστε. Αυτό είναι και ένα από τα μειονεκτήματα ενός festival. Τα set των μικρότερων συγκροτημάτων πολλές φορές δεν ξεπερνούν τα 25-30 λεπτά με αποτέλεσμα να μην μπορεί κάποιος εύκολα να σχηματίσει εικόνα, καθώς δεν προλαβαίνουν καν να ιδρώσουν τη φανέλα και κατεβαίνουν από τη σκηνή πριν καν ζεσταθούν.
Ένα σύντομο πέρασμα από τους επίσης punkers THE DWARVES, που παίζουν δυνατά και με διάθεση που συνδέει τους RAMONES με μπινελίκια τύπου American gangster, μας φέρνει να περιμένουμε την εμφάνιση των THE ANSWER που είναι το συγκρότημα το οποίο προστέθηκε την τελευταία στιγμή για να γλυκάνει την πίκρα για την ακύρωση των DISTURBED. Θα θέλαμε πολύ να δούμε το group του κυρίου Draiman, αλλά δυστυχώς η ακύρωση σχεδόν όλου του Ευρωπαϊκού τους tour μας στέρησε αυτή τη χαρά. Οι Ιρλανδοί πάντως είναι αρκετά ξεσηκωτικοί και προσπαθούν με κάθε τρόπο να καλύψουν το κενό. Οι κινήσεις του front man Cormac Neeson είναι εμφανώς επηρεασμένες από τον Robert Plant και τα κομμάτια δεν θα μπορούσαν να
στερούνται μιας κάποιας χροιάς από LED ZEPPELIN. Αφού έκλεισαν με την μεγαλύτερή τους επιτυχία, το ‘’Under The Sky’’, έβγαλα το συμπέρασμα ότι αξίζουν παραπάνω προσοχή από όση θεώρησα πριν από δύο χρόνια όταν αναγκάστηκα δις να τους ακούσω περιμένοντας ισάριθμες εμφανίσεις των AC DC. Ενώ ο ήλιος σιγά σιγά υποχωρεί ηττημένος από τα σύννεφα και το ψιλόβροχο, βρισκόμαστε και πάλι στην Main Stage 1 για να πάρουμε μια γεύση από το συγκρότημα του Miles Kennedy, τους ALTER BRIDGE. Όλοι σχεδόν παραδέχονται ότι ο 
άνθρωπος που επέλεξε μέχρι και ο Slash να κάνει φωνητικά στο group του, διαθέτει μία πολύ καλή και ιδιαίτερη φωνή, όμως το είδος που αντιπροσωπεύει με τους ALTER BRIDGE δεν είναι και το αγαπημένο μας. Έχουν σίγουρα κάποια ενδιαφέροντα κομμάτια, αλλά κανένα από αυτά δεν μας τραβάει την προσοχή, η οποία είναι στραμμένη στα τερτίπια του καιρού και στο πως θα προστατευτούμε από τη μανία της βροχής που όλο και δυναμώνει. Η αλήθεια είναι πως χαρήκαμε όσο ήταν δυνατόν τον κύριο Kennedy (καμία σχέση με τον αείμνηστο), όμως νωρίτερα από το προγραμματισμένο αναγκαζόμαστε να τρέξουμε στην κλειστή Terrorizer Tent, όπου και θα παρακολουθήσουμε τους THE DAMNED THINGS. Αυτή η μπάντα αποτελεί ένα project των Scott Ian και Rob Caggiano από τους ANTHRAX, που μαζί με μέλη από τους FALL OUT BOY και EVERY TIME I DIE σχημάτισαν ένα άκρως ενδιαφέρον σύνολο και κυκλοφόρησαν έναν επίσης αξιόλογο δίσκο που τιτλοφορείται ‘’Ironiclast’’. Βέβαια με την έναρξη μία δυσάρεστη έκπληξη μας περίμενε, αφού ο Scott Ian δεν βρισκόταν πάνω στη σκηνή για να παρευρεθεί, όπως μάθαμε αργότερα δια στόματος συγκροτήματος, δίπλα στη γυναίκα του που έφερε στη ζωή το πρώτο τους παιδί. Σαφώς κατανοητό και σεβαστό, αλλά μια μικρή απογοήτευση δεν θα μπορούσαμε να μην τη νιώσουμε. Έπαιξαν σχεδόν όλο το δίσκο που έβγαλαν, συν μία διασκευή σε μία μπάντα ονόματι QUICKSAND, εκτός από το προσωπικό μου αγαπημένο ‘’Bad Blood’’. Δηλαδή τι να πω; Πόσες πιθανότητες υπάρχουν την ημέρα που θα τους βλέπαμε να απουσίαζε ο Scott Ian και να μην παίξουν ένα μόνο κομμάτι από το δίσκο και να είναι το πιο ωραίο κατ’ εμέ; Πάντως περάσαμε πολύ καλά τα 45 λεπτά περίπου που βρίσκονταν στη σκηνή και το σίγουρο είναι πως στο μέλλον θα επιδιώξουμε να τους ξαναδούμε, ελπίζοντας ότι οι παραπάνω ελλείψεις θα απουσιάζουν.
Η ώρα όμως είχε φτάσει για έναν από τους βασικότερους λόγους που είχα έρθει στο Hellfest. Μιας και δεν βρισκόμουν στην Αθήνα στις 5/6, η μοναδική μου ευκαιρία να δω τους THE CULT ήταν εδώ. Χρόνια κυνηγάω να τους πετύχω κάπου και έφτανε η στιγμή που θα εκπλήρωνα ένα ακόμα συναυλιακό απωθημένο. Ο καιρός φαινόταν να μου κάνει το χατίρι και ο ήλιος συνόδευσε το συγκρότημα σε σχεδόν όλη την εμφάνισή του. Ακούσαμε κομμάτια από όλες τις περιόδους της δισκογραφίας τους με αρκετά ωστόσο να μένουν απ’ έξω και αναφέρομαι και σε κομμάτια που τα περίμεναν οι περισσότεροι, όπως τα ‘’Fire Woman’’ και ‘’Edie (Ciao Baby)’’. Με τον μεγαλύτερο χαμό να γίνεται στα ‘’Sweet Soul Sister’’ και ‘’Wild Flower’’ ο κόσμος γύρω μου φαινόταν να το χαίρεται στο έπακρο, κάνοντας έτσι ακόμα πιο ωραία την εκπλήρωση του απωθημένου μου σε θέμα ατμόσφαιρας, ενώ είχαμε και κάποιους πρώην άπιστους στην παρέα που αγκαλιά με δίλιτρες μπύρες δήλωσαν κατενθουσιασμένοι με την εμφάνιση και τον παλμό των Βρετανών. Λέτε να μίλαγε το ποτό; Το σίγουρο είναι πως σε μία μόλις ώρα set έλειψαν πάρα πολλά κομμάτια, τα οποία και ελπίζω να ακούσουμε στο μέλλον σε μία ακόμα συνάντηση με τους Ian Astbury και Billy Duffy, σε δικό τους live αυτή τη φορά. Πάντως τα χοντρά έφυγαν, αφού τους είδαμε και αυτούς.
The Cult set list:Το μεγάλο κενό 3 ωρών που ακολουθούσε για τον γράφοντα θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να εξερευνήσει τις αγορές του festival, όμως ο ουρανός είπε να ρίξει ότι μου φύλαγε για να δω ήσυχος τους THE CULT και έτσι, αντί να κάνω shopping, βρέθηκα στο αυτοκίνητο για αρκετή ώρα να στεγνώνω τα ρούχα μου και να προμηθεύομαι καταλληλότερη αμφίεση για τη βροχή. Βέβαια οι νόμοι του Murphy μπήκαν και πάλι σε λειτουργία και η βροχή σταμάτησε τελείως τη στιγμή που επέστρεψα στο χώρο του festival ντυμένος σαν αστακός. Μετά από αυτή τη μάχη με τα στοιχεία της φύσης, μόνο ένας άνθρωπος με το συγκρότημα του θα μπορούσε να ξαναφέρει τη διάθεση μου στα ύψη και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους IGGY AND THE STOOGES. Οι αρχιερείς του punk και ο τρελάρας Iggy Pop από την πρώτη στιγμή που πατάνε το πόδι τους στη σκηνή, παρασέρνουν τον κόσμο σε ένα ξέφρενο πάρτι που δεν θα είχε τελειωμό αν δεν το σταματούσαν οι συνθήκες και η ώρα. Δεν βρισκόμαστε τόσο κοντά στη σκηνή, αλλά από τα video wall μπορώ να δω πως στις μπροστινές σειρές γίνεται ο κακός χαμός σε κάθε κίνηση που μόνο ο Iggy μπορεί να κάνει με αυτό τον τρόπο. Ακούσαμε πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες τους, είδαμε να ανεβάζουν ένα τσούρμο κόσμο στο ‘’Shake Appeal’’ και φυσικά τον αεικίνητο Iggy Pop σε ρόλο σκύλου στο ‘’I Wanna Be Your Dog’’. Ο τρελός είχε πέσει στα τέσσερα μέσα στη λάσπη μπροστά από τη σκηνή με 
το μικρόφωνο στο στόμα σαν κόκκαλο και γρύλιζε σαν τον τελευταίο κόπρο στο πάρκο της γειτονιάς σου. Με το ‘’No Fun’’ κλείνουν το set τους και μας στέλνουν με super κέφι να δούμε, ακριβώς δίπλα, death metal από τους MORBID ANGEL. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με το εν λόγω συγκρότημα, παρά μόνο κάποια μεμονωμένα κομμάτια. Πριν όμως από το festival είχα αφιερώσει κάποιο χρόνο να ακούσω περισσότερο τους Αμερικανούς για να δω καθαρότερα τι καπνό φουμάρουν. Η αλήθεια είναι πως είχα απογοητευτεί πλήρως από τις τελευταίες δισκογραφικές τους προσπάθειες και ιδίως από την πιο πρόσφατη. Μετά όμως από μία ώρα set, που δυστυχώς δεν περιείχε το αγαπημένο μου ‘’Dawn Of The Angry’’, ένα έχω να πω σαν απλός φίλος του συγκροτήματος και γνωρίζοντας πολύ λίγα σε σχέση με τους μυημένους: Σε ζωντανές εμφανίσεις σκοτώνουν! Μπορεί να φταίει το ότι τους έβλεπα πρώτη φορά, αλλά μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και σίγουρα, αν έχω την ευκαιρία στο μέλλον, θα τους παρακολουθήσω ξανά.
Ένα απολύτως industrial σκηνικό στήνεται στην Main Stage 1 και γίνεται κατανοητό πως η σκηνή που θα φιλοξενήσει το show του ROB ZOMBIE δεν μπορεί να είναι απλοϊκά διακοσμημένη. Το όνομα αυτού του ανθρώπου είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την έννοια του εντυπωσιασμού και των οπτικών effects. Μας τα χάλασε λίγο στη διάρκεια, αφού έπαιξε λιγότερο από ότι προέβλεπε το πρόγραμμα, αλλά όσο διήρκησε αυτό έδωσε τον καλύτερο εαυτό του και απέδωσε εξ’ ίσου καλά τόσο κομμάτια από την περίοδο που ήταν στους WHITE ZOMBIE, όσο και από την προσωπική του δισκογραφία. Φυσικά στο ύστατο ‘’Dragula’’ μπορούσαμε να δούμε αρκετές χιλιάδες κόσμο να συμμετέχει, δίνοντας έτσι τον παλμό που χρειαζόταν. Σε γενικές γραμμές είδαμε ένα πολύ καλό show, με ωραίες μουσικές επιλογές να το πλαισιώνουν, άρα η επιλογή μας να τον παρακολουθήσουμε κρίνεται επιτυχής, αν και θα μπορούσε να πει 1-2 κομματάκια ακόμα.
Αρκετά κουρασμένα πόδια κινούνται προς την Terrorizer Tent για να παρακολουθήσουν τους MONSTER MAGNET και ανάμεσα τους βρισκόμαστε και εμείς. Σε διαφορετική περίπτωση θα ήμασταν ήδη στο δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο, αλλά ακόμα και κατάκοπος δεν θα έχανα με τίποτα ακόμα ένα συγκρότημα που μου αρέσει πολύ και τυχαίνει να βλέπω για πρώτη φορά. Δεν μπορέσαμε να το ευχαριστηθούμε όσο θα θέλαμε, αλλά ο εμφανώς πιο παχύς χρόνο με το χρόνο Dave Wyndorf και η παρέα του έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν για να μας κάνουν να χοροπηδήσουμε, αλλά τις περισσότερες φορές μάταια οφείλω να πω. Ο παράγοντας κούραση είχε φτάσει να μας επηρεάζει πολύ και το σώμα δεν ανταποκρινόταν στις επιθυμίες του μυαλού. Πάντως στα ‘’Powertrip’’ και ‘’Space Lord’’, που έκλεισαν και την εμφάνιση των MONSTER MAGNET, μάζεψα όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και αφιέρωσα φωνάζοντας το πρώτο στη δουλειά μου και το δεύτερο σε στιγμές χαλάρωσης και ονείρων με παρέα.
Κάπως έτσι κλείνει η πρώτη μέρα του φετινού Hellfest, που μας έδωσε πολλές ενδιαφέρουσες εμφανίσεις και εμπειρίες, αλλά που με τίποτα δεν συγκρίνονται με αυτά που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δύο. Ένας καλός ύπνος για να επανέλθει το σώμα σε normal κατάσταση, όσο αυτό είναι εφικτό, κρίνεται απαραίτητος και προς αυτή την κατεύθυνση οδεύουν 5 Έλληνες γύρω στις 3 η ώρα το βράδυ στους κατασκότεινους γαλλικούς δρόμους της περιοχής.
