Μέσα σ’ ένα μήνα Sonisphere, Rockwave, ROGER WATERS, JUDAS PRIEST, BON JOVI και ένας σωρός ακόμα από «μεγάλα» live. Με τα φεστιβάλ τους, τα φώτα τους, τον πολύ τον κόσμο, τη διαφήμιση, το hype. Και συ που πας μες στον ιουλιάτικο καύσωνα στην υπόγα του An Club θα ρωτήσει ο φαινομενικά σώφρων «ροκάς»? Μα πάω εκεί που χτυπά πραγματικά η καρδιά αυτής της μουσικής, εκεί που η νοτιαμερικάνικη μαγκιά συναντά την απωανατολίτικη μούρλα αλλά και την νεοελληνική απόγνωση.
Ξεκινώντας με την τελευταία, οι δικοί μας GOMGOMA έβαλαν ένα ακόμα λιθαράκι στην ολοένα αυξανόμενη εντύπωση ότι το πάλαι ποτέ «ντόπιο support» σε πλείστες περιπτώσεις πλέον είναι -γιατί όχι;- μια ισότιμη μπάντα με όλες τις άλλες της βραδιάς. Απαρτιζόμενοι από εξαίρετα μέλη της εγχώριας σκηνής (βλέπε και ROUTES, BAG A HEAD, ISM OF CARAWAN) και με το “Sick Theories” demo φρέσκο στις αποσκευές τους (διαθέσιμο και για δωρεάν downloading από το http://gom-goma.blogspot.com/), απέδειξαν ότι το post metal/sludge στην Ελλάδα δεν σταματά απαραίτητα στους SUN OF NOTHING.
Μπροστά σε ανέλπιστα ευρύ (για τα δεδομένα της πρώτης μπάντας ενός billing και μάλιστα καθημερινή) κοινό, oι doom riff-άρες δημιoύργησαν το κατάλληλο κλίμα για τη βραδιά, ο Μίλτος απέδειξε ότι η έννοια frontman παραμένει καταλυτική και η υπερσάπια διασκευή στο “Wolverine Blues” ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα.
Η σειρά των γιαπωνέζων CHURCH OF MISERY είχε φτάσει και ήδη οι θερμοκρασίες στο club άγγιζαν τροπικά κλίματα. Με πρώτη ύλη ασφαλώς τον αρχετυπικό SABBATH ήχο και αρκετές doom/stoner/southern και εν τέλει αγνές rock’n’roll προσμίξεις, οι σχιστομάτηδες, όσο περνούσε η ώρα, εξέπεμπαν όλο και περισσότερα vibes, με το κοινό να ανταποκρίνεται ανάλογα στις (ημι-)βουτιές του τραγουδιστή Yoshiaki.
Αναμένομενος ο χαμός στο “Born To Raise Hell” όπου πλέον η όλη οικογενειακή ατμόσφαιρα εν μέσω άφθονου ιδρώτα ήταν εμφανής και στον πλέον ασυγκίνητο (αν υπήρχε τέτοιος). Για όποιον ήθελε πάντως να πάρει μια ανάσα βγαίνοντας έξω από το κλαμπ, τα μέλη των EHG που άραζαν εκεί πριν το set τους ήταν εκεί για να κάνουν χαβαλέ με τους fans. Μα πού πήγε το «ροκσταριλίκι» επιτέλους;
Στο διάολο πήγε, στην κόλαση (κυριολεκτικά!) του ΑN, όπου η πεντάδα από τη NOLA άφηνε την ψυχή της στη σκηνή σα μην υπάρχει αύριο. Με τον Mike Williams κομμάτια αλλά αγέρωχο, τον Bower να στάζει ιδρώτα και καβλωμένα riffs, τον Patton να είναι «εκνευριστικά» cool και τους LaCaze, Mader να κράτανε γκέμια και ρυθμό. Θες “Dixie Whiskey”, θες “Blank”, “Story Of The Eye” ή μπήπως “Sister Fucker” με τους CHURCH OF MISERY να τζαμάρουν παρέα στη σκηνή;
Ήχοι με βάρος αμωνιού ένωσαν την κατατρεγμένη Νέα Ορλεάνη με τη (διαφορετικά) κατατρεγμένη Αθήνα, αυτό είναι το sludge στ’ αλήθεια –η αθέατη, μισοφωτισμένη πλευρά της πόλης. Εκεί που κοντοστέκεσαι μπροστά στο πρεζάκι που χτυπάει τη δόση του, για λίγο αναλογίζεσαι και συνεχίζεις τον δρόμο σου, ίσως λίγο λιγότερο άνθρωπος απ’ ότι πριν. Στο κλείσιμο πια, με το “Serving Time In The Middle Of Nowhere” μπάντα και κοινό ήταν πλέον Ένα και το τέλος μας βρήκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και λίγα δάκρυα ικανοποίησης.
Λίγο αργότερα βγαίνοντας έξω, στη Σολωμού, εμείς ευχαριστούσαμε τους EYEHATEGOD γιατί χάραξαν ένα μικρό, αλλά πολύτιμο σημάδι στις αναμνήσεις μας, εκείνοι ευχαριστούσαν εμάς για την υποστήριξη και όλοι μαζί ατενίζαμε το μέλλον, έστω πρόσκαιρα, με λίγη παραπάνω αισιοδοξία.
Αν θέλετε τη γνώμη μου αυτό ήταν το live της χρονιάς μέχρι τώρα και πολλά μπράβο αξίζουν εξίσου στην διοργάνωση. Όσο για τα φώτα των μεγάλων φεστιβάλ, μπορούν να περιμένουν λίγο ακόμα. Άλλωστε εκεί δεν θά 'ρθουν ο LaCaze με τον Bower να σας βάλουν μέσα επειδή ξεμείνατε από λεφτά...
