Το Λονδίνο εκείνη την Τρίτη βρισκόταν για ακόμη μια μέρα σε συναυλιακό οργασμό. Από τη μία ο άρχοντας της πίστας και πάλε ποτέ μουντιαλιακό είδωλο, RICKY MARTIN και από την άλλη η πιο αποστειρωμένη μπάντα στο rock ουρανό, οι FOO FIGHTERS, γεμίζουν μεγάλους συναυλιακούς χώρους. Για λάθος λόγους και οι δύο. Μέσα σε αυτήν την γκλαμουριά, το New York Yankees καπελάκι του Chris Spenser μοιάζει με ένα λίτρο κρυστάλλινο Lipton Ice Tea λεμόνι, μετά από ώρες περιπλάνησης στο Αθηναϊκό κέντρο με καύσωνα.
Ξεκινώντας για τη συναυλία μετά τη δουλειά, ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα χάσω την πρώτη μπάντα, τους ντόπιους THE PATH IS CLEAR. Παρόλα αυτά, προλαβαίνω να ακούσω τα τελευταία τρία τους κομμάτια που μου αφήνουν άκρως θετική εντύπωση. H μπάντα παίζει προοδευτικό metal με έντονο το επικό στοιχείο και εμφανείς post metal επιρροές. Θα έλεγα ότι βρίσκονται κάπου ανάμεσα στους NEUROSIS και τους WHILE HEAVEN WEPT, θυμίζοντας μπάντες όπως οι THE GHOST MOVEMENT και οι CARONTTE. Όσοι δηλαδή θέλουν το post τους λίγο πιο true ή το metal τους λίγο πιο σύγχρονο, πρέπει να τους δώσουν μια ευκαιρία. Μπείτε στο myspace και κατεβάστε το demo τους, αξίζει.
Στην συνέχεια ήρθα αντιμέτωπος με μία μπάντα από αυτές που συνηθίζω να τους κερνάω απλόχερα διαπλανητικά μηδενικά σε κριτικές. Παρόλο που είχα προνοήσει να τσεκάρω τις μπάντες πριν το live και γνώριζα τι βασανιστικό, επρόκειτο να βιώσω από τους άκυρους NEBUKADNEZZA, η πραγματικότητα ξεπέρασε τη πιο νοσηρή φαντασία. Το δίδυμο, κιθάρα-τύμπανα, είναι αυτοκτονικά αδιάφορο και ακούγεται λες και βαράει στη τύχη, ενώ τα φωνητικά είναι απαράδεκτα. Στο πρώτο τους τραγούδι έγινε σαφές το πόσο “extreme” μπάντα είναι, αλλά η παραμόρφωση στη κιθάρα, που βρισκόταν στο θεό, και η μπότα-κομπρεσέρ δεν μπορούσαν να κρύψουν τον πάτο των “συνθέσεων” που κολυμπάνε σε ένα κουβά γεμάτο με έλλειψη ταλέντου. Μετά το πρώτο κομμάτι μέχρι και η κεφαλή του ενισχυτή απηύδησε και παρέδωσε πνεύμα. Θεία δίκη και εξασφάλιση επιστροφής σπίτι με το μετρό!
Γενικά η επιλογή των support σχημάτων, πέρα από την ποιότητα αυτών, έπασχε. Έχεις τους θεούς UNSANE σαν headliners που ξεπερνούν τα όποια όρια του metal, γιατί δεν επιλέγεις πιο προσεκτικά τις μπάντες; Γιατί μπορεί το κοινό τους να αποτελείται από μεταλάδες κατά πλειοψηφία, αλλά η μπάντα είναι πιο κοντά στους SONIC YOUTH ή τους MELT-BANANA, παρά στους IRON MAIDEN ή του EMPEROR, όπως και να το κάνουμε.
Πάντως οι DAM που ακολούθησαν δεν ήταν κακοί. Το “λαϊκό” death/black τους, είναι δουλεμένο και συμπαγές, οπότε ακούγεται ευχάριστα. Έχει εξάλλου όλα τα στοιχεία που το κάνει αρεστό. Γρήγορες ταχύτητες, καλά riffs και έναν τσαχπίνη majestic χαρακτήρα. Αν δε, αφήσουν τις κάποιες σκηνικές ποζεριές, π.χ. συνεχές βλέμμα δυσκοίλιου από τον τραγουδιστή-κιθαρίστα ή προτροπή για παλαμάκια και αποθέωση μετά από αδιάφορα “progressive” παιχνίδια με τις πεταλιέρες , ίσως προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα. Δίσκο τους για να πω τη μαύρη αλήθεια δεν θα αγόραζα, αλλά για μπύρες με τη παρέα μια χαρά είναι.
Στη μέση του set των DAM η μορφή που ακούει στο όνομα Chris Spencer έκανε την εμφάνισή της στο χώρο διακριτικά. Βλέποντας τον, σκεφτόμουν πόσο αστοιχείωτος είναι ο κόσμος που ζούμε. Λίγα χιλιόμετρα μακριά ο Ricky κουνάει τον πισινό του και γεμίζει τεράστια venues και οι UNSANE παίζουν στη τρύπα του Underworld. Τουλάχιστον ένας μπαμπάς, με t-shirt NAILBOMB, με τα δύο του πιτσιρίκα, αμφότερα με t-shirts UNSANE, που βρίσκονταν στο χώρο δείχνουν ότι υπάρχει ελπίδα.
Βέβαια με το που ξεκινάει η UNSANE εμπειρία, όλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ξεκινώντας με το “Against the grain” είναι σαφές ότι όλες οι μπάντες που έχω δει στο παρελθόν, όλοι οι βαθυστόχαστοι διθύραμβοι που έχω γράψει κατά καιρούς, δεν μετράνε πια. Αυτή η μπάντα έχει τον καλύτερο ήχο που έχω ακούσει ποτέ, ακόμα και σε club μπουντρούμι, και βγάζει μια αίσθηση που δεν περιγράφεται με τίποτα, κάτι σαν έκρηξη τεστοστερόνης made in U.S.A.. Στο τέλος του κομματιού, η άλλη μορφή, ο πολύς David Curran είπε και την ατάκα σταθμό της βραδιάς, “Hey London, how are things? Everything fucked up, nice and proper?” και προλόγισε ένα νέο κομμάτι που συνεχίζει τον ήχο του “Visqueen”. Αυτή ίσως ήταν και η μόνη ατάκα που ακούστηκε πέρα από τα “ευχαριστώ”. Γενικά η μπάντα όσο ενέργεια βγάζει όταν παίζει, όπου κατά ανεξήγητο τρόπο παράγει μια αλλόκοτη αύρα ενός serial killer, τόσο χαμηλό προφίλ κρατά εκεί που άλλοι αναλώνονται σε κηρύγματα ή άδεια λόγια. Άλλα ποιος χρειάζεται λόγια όταν έχει τους UNSANE στη σκηνή;
Η παρέλαση από κομματάρες συνεχίστηκε με τα “Κilling Time”, “Only Pain” και το τρομερό “Alleged”, στο οποίο η φυσαρμόνικα είχε την τιμητική της, να καρφώνονται στο μυαλό και όλο το club να κουνιέται ρυθμικά πάνω κάτω. Ανάμεσα στα κομμάτια η μπάντα δεν σταμάτησε να ευχαριστεί τον κόσμο, που αν και καθημερινή έκανε αισθητή τη παρουσία του. Βέβαια το σημείο κλειδί είναι ότι στα μάτια όλων έβλεπες την προσμονή και το σεβασμό για αυτή τη μπάντα ορόσημο. Έτσι με ένα κοινό να δοξάζει τους UNSANE, o καταιγισμός από “hits” συνεχίστηκε με τα “Can’t See”, “ Empty Cartridge” ενώ στα “Body Bomb”, “Over me” και “Streetsweeper” είχαμε πλέον καρδιακές προσβολές. Το τέλος της εμφάνισης ήρθε με encore από τα “Sick” και “Scrape” και ένα κοινό να δοξάζει αυτήν την πάρα πολύ σημαντική μπάντα της σύγχρονης μουσικής. Αν ποτέ βρεθούν στο δρόμο σας, μην κάνετε το λάθος και τους αψηφήσετε!
