Αθήνα, 12 Ιουλίου 2011
Πως θα ερχόσασταν σε ένα πάρτι όπου είστε καλεσμένοι; Τι θα φοράγατε; Ποια θα ήταν η διάθεση σας; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα οι απαντήσεις μπορεί να είναι μακροσκελείς ή να έχουν να κάνουν με ολόκληρες αναλύσεις περί dress code και του εκλεπτυσμού που επιβάλλει το savoir vivre. Μπούρδες. Αυτά ίσως λάμβαναν χώρα λίγο παρακάτω στην Ιερά Οδό και στα υπόλοιπα σκυλομάγαζα. Στο πάρτι των TWISTED SISTER μπορείτε να έρθετε ντυμένοι όπως θέλετε ή ακόμα και… καθόλου και όσο για το κέφι και τη διάθεση, μην ανησυχείτε. Ο Dee Snider και η παρέα του θα φροντίσουν γι’ αυτό εφαρμόζοντας την καλύτερη έννοια του kafroir vivre.
Η αλήθεια είναι πως είχα απογοητευτεί λίγο με την αλλαγή του χώρου διεξαγωγής την τελευταία στιγμή, αλλά αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν το ότι το κέντρο της Ιεράς Οδού φιλοξενεί πολύ συχνά τους καλύτερους αθλητές στη… ρίψη γαρυφάλλου και με τα λεφτά που αφήνουν δεν θα μπορούσε να μην είναι προσεγμένο και με πολύ καλό ήχο. Ευτυχώς δεν σκάσαμε στη ζέστη, αλλά το ύψος της σκηνής ήταν ένα πρόβλημα. Με μισό μέτρο ύψος σκηνής οι άνω του 1.70 τεντώναμε λαιμούς μπας και καταφέρουμε να δούμε κάτι καθαρά και οι πιο κοντοί απλά κλάφ’ τα. Αν θέλει κάποιος να διοργανώσει συναυλία ξανά εκεί, πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του αυτό τον παράγοντα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα.
Κατά την είσοδο μας οι OUTLOUD έχουν ήδη ξεκινήσει και αρκετός κόσμος δείχνει να γουστάρει και να νιώθει οικεία με τα κομμάτια τους. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για μένα, αφού δεν έχω ασχοληθεί και πολύ με το συγκεκριμένο group. Ένα-δυο ακούσματα του πρώτου δίσκου και καθόλου από τον δεύτερο δεν το λες και σοβαρή ενασχόληση. Ενέργεια πάντως είχαν και δεν στερούνται άνεσης πάνω στη σκηνή, αφού κάποια από τα μέλη τους έχουν χρόνια εμπειρία από συναυλίες και σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, αλλά 1-2 κομματάκια μου άρεσαν αρκετά και το σβέρκο άρχισε να κάνει μία ελαφριά προθέρμανση. Ίσως τους τσεκάρω περισσότερο στο μέλλον, όμως ο λόγος που έχουμε έρθει είναι άλλος και όσο πέρναγε η μία περίπου ώρα που έπαιξαν οι OUTLOUD όλο και πλησίαζε.
Το να δω τους TWISTED SISTER χωρίς το προσφιλές τους make-up αποτελούσε πόλο έλξης και περιέργειας, αφού ήθελα να διαπιστώσω αν μπορούν ακόμα και έτσι να μεταδώσουν την θεατρικότητα και το show που μετέδιδαν και βαμμένοι. Ευτυχώς από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο του ‘’What You Don’t Know (Sure Can Hurt You)’’ δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία. Βγήκαν με τόσο πάθος και φόρα που απλά τα ισοπέδωσαν όλα πριν καν αρχίσουν. Από εκείνη τη στιγμή και για τα επόμενα 100 λεπτά περίπου το πράγμα κυλούσε από μόνο του στην αποθέωση. Όλες οι μεγάλες επιτυχίες η μία μετά την άλλη και να μην μπορείς να ξεκουραστείς ούτε μια στιγμή. Άλλωστε πιστεύω πως αν σταματούσες να χτυπιέσαι ο Dee Snider θα σε κυνηγούσε να σου ζητήσει το λόγο. Ένας Dee Snider από άλλο πλανήτη το εν λόγω βράδυ. Η φωνή του είχε πιάσει πολύ υψηλά επίπεδα και όλα ακούγονταν απολύτως άρτια και καθαρά. Τελικά το ότι κάνουν πιο αραιά live τα τελευταία δύο χρόνια έχει μάλλον βοηθήσει πολύ στο να διατηρείται σε καλά επίπεδα. Όχι ότι οι υπόλοιποι υστέρησαν, αλλά όπως και να το κάνουμε το θέμα φωνή γίνεται όλο και πιο ευαίσθητο όσο περνούν τα χρόνια. Άλλωστε οι J.J. French, Eddie Ojeda, A.J. Pero και Mark ‘The Animal’ Mendoza αποτελούσαν, αποτελούν και θα αποτελούν τον καλύτερο σύμμαχο και καθοδηγητή για αυτό που λέμε με δύο λέξεις ‘’metal party’’.
Η συμμετοχή του κοινού ήταν υπερβολικά έντονη σε σημείο που ο Dee αναφέρθηκε σε αυτήν πολλές μα πολλές φορές. Όλοι σχεδόν τραγουδούσαν κάθε κομμάτι και κανείς δεν στεκόταν ακίνητος. Δεν μπορείς άλλωστε να το κάνεις. Σε παρασέρνει η μπάντα με το παίξιμο και την υπερκινητικότητά της. Περιττό να πω ότι στα ‘’We’re Not Gonna Take It’’ και ‘’I Wanna Rock’’ έγινε ο κακός χαμός, ενώ ακούσαμε και μία πολύ ωραία διασκευή στο ‘’Whole Lotta Rosie’’ των AC DC. Τελικά του πάνε πολύ αυτά τα κομμάτια του ξανθομάλλη με τις μπούκλες. Καθώς το κέφι άναβε όλο και περισσότερο τόσο περισσότεροι ύμνοι ακούγονταν ζωντανά και προκαλούσαν τις πιο αβίαστες και ξεφαντωτικές εκδηλώσεις χαράς και πώρωσης. Από τα ‘’Under The Blade’’ και ‘’Shoot ‘Em Down’’ του πρώτου δίσκου, μέχρι το ‘’The Fire Still Burns’’ και τα καταπληκτικά ‘’The Price’’ και ‘’Burn In Hell’’ από το έπος που ακούει στον τίτλο ‘’Stay Hungry’’. Δεν υπήρξε κάτι να παραπονεθούμε σε αυτό το θέμα, αλλά αν κάτσω να σκεφτώ θα αραδιάσω καμιά 25αριά κομμάτια που θα ήθελα ακόμα να ακούσω.
Τα σφυριά είχαν αρχίσει να βαράνε πριν το encore και ήδη οι κραυγές ‘’TWISTED SISTER, come out and play’’ του κόσμου υπερκάλυπταν το προηχογραφημένο αυτό intro και το ίδιο το συγκρότημα δεν μπορούσε να αρνηθεί μία κολασμένη εκτέλεση του ‘’Come Out And Play’’ για να κλείσουν στη συνέχεια με την απόλυτη αφιέρωση σε κάθε έναν από εμάς που έχουμε κάτι διεστραμμένο στο μυαλό μας ή έτυχε να έχουμε κάποια στιγμή. Τι, εσύ δεν είχες ποτέ; Δεν είναι καλό να λες ψέματα Sick Mother Fucker. Καιρός να το παραδεχτείς. You’re an ‘’S.M.F.’’!!
Δεν νομίζω ότι χωράνε πολλά λόγια για το πως περάσαμε οι, λίγοι είναι η αλήθεια, παρευρισκόμενοι τυχεροί. Γίναμε μάρτυρες ενός καθαρά μεταλλικού και συνάμα Rock N’ Roll πάρτι και φωνάξαμε με την ψυχή μας κάθε στίχο, ακόμα και κάθε solo των κομματιών που κάνουν αυτή τη δουλειά τόσα χρόνια και απολύτως επιτυχημένα. Είναι λίγο αποκαρδιωτικό να βλέπεις τους TWISTED SISTER να παίζουν μπροστά σε 1000-1500 άτομα, αλλά αυτό δεν νομίζω να ενδιαφέρει και πολύ τους ίδιους. Έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και απέδειξαν για μία ακόμη φορά ότι το όνομά τους συνδέεται άμεσα με τις έννοιες ‘’καλοπέραση’’, ‘’ευδιαθεσία’’ και ‘’ξεφάντωμα’’. Κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία θα τους παρακολουθώ, αλλά ακόμα και να μην μου δίνεται θα την παίρνω μόνος μου γιατί απλά αυτά δεν χάνονται. I Can’t Stop Rock N’ Roll!!!
Θεσσαλονίκη, 13 Ιουλίου 2011
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2011… Πολύ περίεργα… Εν μέσω οικονομικής κρίσης, μνημονίου, μεσοπρόθεσμου, Πάγκαλου, Βενιζέλου κλπ. όμορφα, ζούμε ίσως το πιο έντονο και γεμάτο συναυλιακό καλοκαίρι που θυμάμαι. Βέβαια, η αίσθηση ότι έχουμε εξευρωπαϊστεί, αφορά μόνο την ποσότητα και όχι την ποιότητα των διοργανώσεων. Δεν ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο (αν και θα ήθελα πολύ να μάθω…) οι διοργανωτές μετέφεραν τους TWISTED SISTER από την πολύ όμορφη Βαβυλωνία του Μύλου, στο κλειστό Principal, αλλά σαν κίνηση φανερώνει τουλάχιστον έλλειψη σεβασμού προς το κοινό. Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε, όσοι και όσες δεν το ζήσατε φυσικά, τι συνθήκες επικρατούν όταν την πιο θερμή εποχή του χρόνου, στοιβάζεις περίπου 1000 άτομα σε έναν κλειστό χώρο με μέτριο κλιματισμό και με πολύ καπνό για μια συναυλία που από τη φύση της απαιτεί χορό και ξεφάντωμα… Τραγικές συνθήκες… Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτό λίγο επηρέασε όσους βρεθήκαμε στο Principal για να ξεχαστούμε από τα περίεργα που συντελούνται γύρω μας και να διασκεδάσουμε. Και ο Dee Snider με την παρέα του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να μας βοηθήσουν!
Την βραδιά άνοιξαν ο Γιώργος Γάκης (θέλω να γίνω Coverdale στη θέση του Coverdale) με τους TROUBLEMAKERS. Μας παρουσίασαν τραγούδια και από τις δυο δισκογραφικές δουλειές τους - στην φετινή σημειωτέων συμμετέχουν οι διόλου αμελητέοι Kip Winger, Bobby Rondinelli, James Kottak, Greg Smith και ο Joe Leen Turner στο τραγούδι που λέγεται “Street Of Broken Dreams” (Τυχαίο; Δε νομίζω…) - και γενικά έτυχαν θερμής υποδοχής από τον κόσμο. Το σετ τους διανθίστηκε με αρκετές διασκευές, όπως τα “The Wall”, “Perfect Strangers”, “Big City Nights”, ''Fool For Your Lovin'' και οφείλω να ομολογήσω πως ο Γάκης είναι το λιγότερο διασκεδαστικός. Δύσκολα θα καταφέρει να κάνει μεγάλη καριέρα με τον δρόμο που έχει επιλέξει, αλλά είναι αυθεντικός και δείχνει να το διασκεδάζει, οπότε ουδέν μεμπτόν. Θα μπορούσε απλά να αποφύγει τη διασκευή στο Ηπειρώτικο με την οποία έκλεισε τον χρόνο που του αναλογούσε.
Με αυτά και με αυτά και με τη θερμοκρασία να έχει χτυπήσει κόκκινο οι TWISTED SISTER εφόρμησαν στη σκηνή με το “What You Don't Know (Sure Can Hurt You)”, το οποίο αποδείχτηκε εξαιρετική επιλογή για την έναρξη. Το πρώτο πράγμα που παρατηρήσαμε ήταν η απουσία του χαρακτηριστικού μακιγιάζ τους. Όπως εξήγησαν αργότερα, πετώντας ένα καρφί (δηλαδή μια πρόκα «να», με το συμπάθιο) για τους KISS, είναι ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα που έχουν πέντε στα πέντε original μέλη και δεν χρειάζεται άλλα μέλη να φοράνε τις μάσκες άλλων. Όπως και να χει αυτή η εμφάνιση ταιριάζει περισσότερο τόσο στη ηλικία τους, όσο και σε συναυλίες σε μικρούς χώρους. Το κοινό επίσης ήταν το πιο θερμό και ζωντανό που έχω δει εδώ και αρκετό καιρό και δεν ήταν διατεθειμένο να ξενερώσει από το τροπικό κλίμα. Αντίθετα ήταν εκδηλωτικότατο και τα pit στα “The Kids Are Back”, “You Can't Stop Rock N' Roll”, “Under The Blade” και στο “Whole Lotta Rosie” των AC/DC θύμιζαν κάτι από τη συναυλία των MOTORHEAD στον ίδιο χώρο, ενώ το crowd surfing δε σταμάτησε λεπτό. Η συμμετοχή στα “We're Not Gonna Take It” και “The Price” υπήρξε καθολική και ανάγκασε τον Dee Snider να αναρωτηθεί γιατί δεν έχουν ξαναπαίξει εδώ. Είχα να ζήσω τέτοιο πάρτι πολύ καιρό.
Φυσικά για ένα επιτυχημένο 
πάρτι χρειάζεται να έχουν καλή διάθεση όλοι οι εμπλεκόμενοι και σε αυτόν τον τομέα οι TWISTED SISTER αποδείχτηκαν άψογοι. Ήταν ορεξάτοι και έδειχναν να το διασκεδάζουν ειλικρινά και ο Dee Snider είναι πράγματι εκπληκτικός frontman. Όργωσε τη σκηνή, χοροπηδούσε ασταμάτητα, αστειευόταν συνέχεια και δεν παρέλειψε να πειράξει τις γυναίκες στο ακροατήριο. Για να λέμε του στραβού το δίκιο, χωρίς βέβαια αυτό να δικαιώνει σε καμία περίπτωση τους διοργανωτές, ο κλειστός χώρος βοήθησε στο να δημιουργηθεί αυτή η εντυπωσιακή αλληλεπίδραση μεταξύ της μπάντας και του κοινού. Δικαίως οι Dee Snider, Eddie Ojeda, Mark Mendoza (που είχε και τα γενέθλια του), A. J. Pero και Jay Jay French αποχώρισαν καταχειροκροτούμενοι υπό την ιαχή «TWISTED SISTER οε-οε-οε» αφήνοντάς μας πέντε κιλά ελαφρύτερους από τον ιδρώτα. Θέτοντας εκτός συναγωνισμού τον Roger Waters, οι TWISTED SISTER ανταγωνίζονται στα ίσα τους JUDAS PRIEST για τη συναυλία του καλοκαιριού, ίσως και της χρονιάς. Χίλια μπράβο και τους ευχαριστούμε! Η φωτιά τους καίει ακόμα και μάλιστα πολύ δυνατά!
