Όταν άκουσα ότι οι DEF LEPPARD θα έκαναν έστω και 3 συναυλίες στην Ευρώπη για το 2011, δεν το σκέφτηκα και πολύ. Αλλάξαμε ολόκληρο πρόγραμμα διακοπών και τουρισμού μόνο και μόνο για να βρεθούμε στις 7 Ιουνίου στο Belfast. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι δεν είχα ξαναδεί τους Βρετανούς ξανά στο παρελθόν, πράγμα το οποίο ήθελα πολύ και ο δεύτερος, ότι την ίδια μέρα θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε και τον πάντα θεαματικό ALICE COOPER, καθώς και τους THIN LIZZY. Σε ποιο άλλο μέρος, αν όχι στο Νησί, θα συναντούσαμε αυτή την τριάδα μαζί, με την normal τιμή των 50 ευρώ περίπου; Σίγουρα όχι στην Ελλάδα.
Η Odyssey Arena που φιλοξενούσε την εν λόγω συναυλία, πρέπει να είναι κάποιο γήπεδο ice hockey με αρκετά μεγάλο ύψος και αυτό μάλλον δικαιολογεί μια κάποια ηχώ στο συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα, κυρίως στην αρχή των THIN LIZZY. Όσο όμως περνούσε η ώρα ο ήχος γινόταν όλο και πιο κρυστάλλινος με συνέπεια να μην έχουμε να εκφράσουμε κανένα παράπονο γι’ αυτόν. Με τα μπουφάν ανά χείρας, αφού απουσίαζε η έννοια ‘’γκαρνταρόμπα’’, παίρνουμε τις θέσεις μας όσο πιο κοντά γίνεται στη σκηνή και στο διάδρομο που εξέχει από αυτήν, έτοιμοι να δούμε το ‘’2011 THIN LIZZY line-up’’, για το οποίο έχουμε ακούσει τα καλύτερα.
Για να προλάβω τους βιαστικούς που θα με πουν ιερόσυλο, να πω ότι ούτε για μένα υπάρχουν THIN LIZZY χωρίς τον μεγάλο Phil Lynott. Παρ’ όλα αυτά το να δημιουργείται ένα απόλυτα αξιοπρεπές συγκρότημα με κλασικά και νέα μέλη του μεγάλου αυτού συγκροτήματος και να παίζουν τα κομμάτια που όλοι αγαπήσαμε, δεν είναι καθόλου κατακριτέο. Το σίγουρο είναι πως ονόματα όπως των Ricky Warwick, Marco Mendoza, Vivian Campbell (αντικαταστάθηκε από τον Richard Fortus των GUNS N’ ROSES αφού θα έπαιζε αργότερα με τους Lep’s) δίπλα στους Brian Downey, Scott Gorham και Darren Wharton που έχουν συνδέσει το όνομά τους με το group, μόνο απαρατήρητα και αμελητέα δεν μπορούν να θεωρηθούν. Όλοι αυτοί μαζί κράτησαν για 45 λεπτά το όνομα THIN LIZZY ψηλά εκεί που του αξίζει και ήταν σαφώς καλύτεροι από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί να τους παρακολουθώ σε εκείνη την τραγελαφική αρπαχτή στην Ελλάδα πριν κάποια χρόνια με τον John Sykes. Είμαι σίγουρος πως αν ο θείος Phil τους έβλεπε από εκεί πάνω, θα χαιρόταν που κάποιος παίζει ακόμα τα κομμάτια του με τόσο πάθος. Συνθέσεις σαν τα ‘’Whiskey In The Jar’’, ‘’Jailbreak’’ και ‘’The Boys Are Back In Town’’ που έκανε τον κόσμο πραγματικά να ξεσηκωθεί, δόνησαν την Odyssey Arena για να κορυφωθούν στο τελείωμα με το ‘’Black Rose’’ το οποίο και αφιέρωσαν στον μαυριδερό μουστάκια με το φαρμακερό μπάσο που μας άφησε νωρίς. Η εμφάνιση αυτή πέρασε καλύτερα από ότι περίμενα με ενέργεια και κέφι από όλα τα μέλη, με κομμάτια που γουστάρουμε και με τον απαραίτητο σεβασμό στον άνθρωπο που δημιούργησε και απογείωσε τους THIN LIZZY. Μπράβο, μπράβο και ξανά μπράβο!
Η συνέχεια άνηκε στον άνθρωπο που έχει ταυτίσει το όνομα του με την έννοια ‘’θεατρικό horror show’’ και όλο αυτό μετά μουσικής. Τον πιο άξιο συνεχιστή, κατ’ εμέ, της κληρονομιάς που άφησε και αφήνει ο Arthur Brown. Τον ένα και μοναδικό ALICE COOPER. Κάθε φορά που έχουμε την δυνατότητα να τον δούμε ζωντανά είναι και ακόμα μία φορά που θα μας εντυπωσιάσει και θα μας 
εκπλήξει. Και κάθε φορά με αρκετές αλλαγές σε ένα show που μοιάζει πιο πολύ με θεατρική παράσταση παρά με συναυλία. Ο άνθρωπος είναι μάστορας στο είδος και ξέρει να διασκεδάζει το κοινό του, χωρίς πολλές φανφάρες και περιττά λόγια. Και έτσι για μία ακόμη φορά μας είπε την ιστορία του μέσα από ένα σύνολο κομματιών που συνθέτουν μία από τις πιο φαντασμαγορικές και ευφάνταστες συναυλίες που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Την έναρξη με το ‘’Black Widow’’ και τον Alice πάνω στο βάθρο του σαν αράχνη; Τον τεράστιο Frankenstein που βγήκε στο ‘’Feed My Frankenstein’’; Την γκιλοτίνα, τα δολάρια ή μήπως τα μπαλόνια στο ‘’School’s Out’’; Ότι και να σκαρφιστεί ο ALICE COOPER για να εμπλουτίσει το show του, θα είναι απόλυτα επιτυχημένο. Η ιδιαίτερη έμφαση που έδωσε στο album ‘’Brutal Planet’’, το οποίο αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου, με δύο κομμάτια να το αντιπροσωπεύουν, με χαροποίησε ιδιαίτερα. Εκεί όμως που προσκύνησα πραγματικά την φαντασία του, ήταν στην παρουσίαση του νέου κομματιού με τίτλο ‘’I’ll Bite Your Face Off’’. Οποιοσδήποτε άλλος καλλιτέχνης θα είχε απλά προλογίσει το κομμάτι με όσο καλύτερα και πειστικά λόγια μπορούσε 
και θα ήλπιζε να αρέσει στο κοινό. Αυτά όμως είναι πολύ τυπικά για τον ALICE COOPER, ο οποίος θεώρησε πως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και έτσι αρκέστηκε στο να φορέσει ένα σακάκι και ένα πουκάμισο με τους τίτλους ‘’New Song’’ και ‘’I’ll Bite Your Face Off’’ αντίστοιχα, τα οποία και έβγαζε διαδοχικά. Απίστευτος! Το τελείωμα με το ‘’Elected’’ απλά επιβεβαίωσε την κυριαρχία του και ήταν θέμα χρόνου να ‘’εκλεγεί’’ από το αλαλάζων κοινό.
Εξακολουθεί να απαρνείται στις συναυλίες τις δύο μεγάλες επιτυχίες του ‘’Trash’’ και ‘’Hey Stoopid’’, αλλά ότι και να επιλέξει να παρουσιάσει το κάνει με το δικό του μοναδικό τρόπο και δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο. Εύχομαι στο μέλλον να τιμήσει και αυτούς τους δύο δίσκους και να έχω την ευκαιρία να τον ξαναδώ, γιατί πραγματικά κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά.
Καλοί οι THIN LIZZY, καταπληκτικός και πάλι ο ALICE COOPER, αλλά ο λόγος για τον οποίο έχουμε βρεθεί εκεί είναι οι DEF LEPPARD και έχει έρθει η ώρα που θα εμφανιστούν στη σκηνή. Οι προσδοκίες μου ήταν ελαφρώς συγκρατημένες ως προς το σε τι κατάσταση θα βρίσκονταν, αφού ήταν η πρώτη τους συναυλία μετά από σχεδόν δύο χρόνια. Μετά την χλιαρή έναρξη με το ‘’Undefeated’’ από το φρέσκο ‘’Mirrorball’’, πήρα την απάντηση μου με την video-clip-ική παρουσίαση του ‘’Action’’. Εκεί είναι που ξεφύγαμε τελείως, καθώς για κάποιες στιγμές νομίζαμε ότι βλέπαμε το συγκρότημα όπως ήταν πίσω στο 1993 και στο video του κομματιού. Το σύνθημα είχε δοθεί και το ‘’Let’s Get Rocked’’ που ακολούθησε, απλά το εξέφρασε. Για το επόμενο δίωρο παρακολουθούσαμε ένα συγκρότημα δεμένο και ικανό να ικανοποιήσει κάθε αίτημα, είτε αυτό αφορούσε μπαλάντα, είτε δυνατό κομμάτι.
Και ο Phil Collen αλλά και ο Vivian Campbell έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στις κιθάρες, πλαισιωμένοι από τον πάντα σταθερό και χαβαλετζή Rick Savage στο μπάσο και τον άνθρωπο που του αξίζουν χίλια συγχαρητήρια που συνεχίζει και παίζει ακόμα, τον Rick Allen πίσω από τα drums. Στο κέντρο όλων αυτών ο Joe Elliott δεν χρειάζεται να κάνει και πάρα πολύ έντονα πράγματα για να βγει καλό το τελικό αποτέλεσμα. Δεν είναι ο front man που θα κάνει 40 φορές πάνω κάτω τη σκηνή τρέχοντας, αλλά σου εμπνέει τέτοια σιγουριά και αρχοντιά που πραγματικά κολλάς ώρες ώρες τα μάτια σου πάνω του. Δεν ξέρω αν φταίει που τους έβλεπα για πρώτη φορά, αλλά πιστεύω πως και οι 5 έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους και έκαναν κάτι που τους είχε λείψει και που σε καμία περίπτωση δεν ήταν αγγαρεία.
Η εμφάνιση είχε και ακουστικό section με τους 4 (εκτός του Rick Allen) να αποδίδουν το ‘’Two Steps Behind’’ και να ξαναμπαίνουν ηλεκτρικά στη μέση του ‘’Bringin’ On The Heartbreak’’, σημείο εξαιρετικά πωρωτικό. Όσο και να ψάξω δύσκολα θα βρω κενό που μου άφησαν καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Σχεδόν όλα τα κομμάτια που ήθελα να ακούσω, παίχτηκαν και τα είδα ζωντανά συνοδευόμενος από αρκετό κόσμο που γούσταρε και χόρευε. Κλασικά κομμάτια όπως τα 
‘’Hysteria’’, ‘’Pour Some Sugar On Me’’ και ‘’Rock Of Ages’’ έκαναν το κοινό να φωνάξει και να τραγουδήσει, ενώ στο encore της μπάντας από το Sheffield τιμήθηκε και το πρώτο τους album με το κομμάτι ‘’Wasted’’, καθώς και η μπαλάντα ‘’When Love And Hate Collide’’ που δεν περίμενα να παιχτεί σε καμία περίπτωση. Ήταν σίγουρα μία εμφάνιση που τα είχε όλα.
Παίρνοντας το δρόμο προς το ξενοδοχείο απολύτως ικανοποιημένοι, αλλά και κουρασμένοι, ήδη ένιωσα πως μου έλειψαν τέτοιες συναυλίες. Γεμάτες με κομμάτια που αγαπάμε, ωραία ατμόσφαιρα και εμφανίσεις και εκπλήξεις που στις χαράζουν για πάντα στη μνήμη. Δεν ξέρω πότε θα έχουμε πάλι την δυνατότητα να βρεθούμε σε ένα live με σχεδόν τέλειο ήχο, άριστη διοργάνωση και κοινό που δύσκολα εντοπίζεις ζώα και κάφρους με την κακή έννοια, αλλά στην παρούσα φάση και οι DEF LEPPARD και ο ALICE COOPER και οι THIN LIZZY συνέβαλλαν στο να έχουμε ένα ευχάριστο βράδυ και να ικανοποιήσει ο υποφαινόμενος ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα του. Και εις άλλα (απωθημένα) με υγεία!!
