Σε τέτοιους καιρούς, ότι πάρεις επί 3. Τα πακετάκια των τριών έχουν γίνει πλέον συναυλιακή μόδα και προσελκύουν αρκετό κόσμο που πάει για να δει έστω και ένα από τα τρία. Έτσι επωφελούνται και οι άλλοι δύο και είναι όλοι χαρούμενοι. Η ανάγκη λοιπόν έσπρωξε τους JOURNEY, FOREIGNER και STYX να σχηματίσουν ένα ωραιότατο πακετάκι και να πραγματοποιήσουν μία mini tour, που αλλού, στη Βρετανία. Σε άλλες, όχι και τόσο μακρινές, εποχές το καθένα από τα παραπάνω συγκροτήματα γέμιζε αρένα για πλάκα, όμως αυτά συνέβαιναν κατά κύριο λόγο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τα χρόνια έχουν περάσει. Για εμάς τους Ευρωπαίους ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να δούμε τους τρεις αυτούς θρύλους του AOR μαζί και δεν την αφήσαμε να πάει χαμένη. Έτσι η εκνευριστικά ελληνική μούρη μας ταξίδεψε μέχρι το Λονδίνο και την Wembley Arena για να παρευρεθεί στην πρώτη συναυλία αυτού του mini tour.
Το ότι η πρωτεύουσα της Αγγλίας είναι ο επόμενος διοργανωτής των Ολυμπιακών Αγώνων, επέδρασε σημαντικά στο να φτάσουμε αρκετά αργά στο χώρο και να χάσουμε σχεδόν το μισό set των STYX. Τα έργα σε metro, δρόμους και πλατείες δεν έχουν σταματημό και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα Σαββατοκύριακα οι συγκοινωνίες να είναι αρκετά έως πολύ ελλιπείς. Έτσι μία απόσταση 30 λεπτών καταλήγει να διαρκέσει 90 λεπτά με τετραπλάσιες αλλαγές μέσων από το κανονικό και ενώ υπολογίζαμε να φτάσουμε άνετοι, αντ’ αυτού μπαίνουμε στο Wembley αγχωμένοι στο τελείωμα του ‘’Miss America’’ και παίρνουμε τις θέσεις μας στην αρχή του ‘’Blue Collar Man (Long Nights)’’. Ναι καλά καταλάβατε, είχε καθίσματα. Αρκετή ξενέρα στην αρχή, αλλά μετά που σηκώθηκαν όλοι, ξεπεράστηκε. Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω το προαναφερθέν κομμάτι, που αποτελούσε διακαή πόθο και ακόμη τα ‘’Come Sail Away’’ και ‘’Renegade’’. Όσο μπόρεσα να παρακολουθήσω μέχρι να φύγει το άγχος, είδα μία εμφάνιση βγαλμένη από τις καλύτερες μέρες τους. Με τον Chuck Panozzo στο μπάσο (συμμετέχει πλέον σπάνια σε ζωντανές εμφανίσεις) είναι σίγουρα ένα σκαλί πάνω και το αποδεικνύουν με κάθε κομμάτι που επιλέγουν να αποδώσουν live. Η ενέργεια και το κέφι δεν τους λείπει, παρά την ηλικία τους και σίγουρα στο μέλλον θα ήθελα να παρακολουθήσω ένα γεμάτο, κανονικό set. Τουλάχιστον ο Tommy Shaw είπε να μου απαλύνει λίγο τον πόνο και έστειλε την πένα του συστημένη ακριβώς πάνω μου. Ούτε σημάδι να με είχε από τα 20-25 μέτρα που βρισκόταν.
Με συνοπτικές διαδικασίες η σκηνή μεταμορφώνεται και είναι ώρα για να ξανανταμώσουμε με τους FOREIGNER του Mick Jones και του Kelly Hansen (λέγε με τέλειο αντικαταστάτη του Lou Gramm). Δεν ξέρω από πού αντλούν τόση δύναμη, αλλά πάνω στη σκηνή σκοτώνουν. Ο Mick Jones κοντεύει τα 70 και δεν λέει να γεράσει. Ο δε Hansen σαν παιδαρέλι πάνω κάτω και ας έχει καβατζάρει και αυτός τα 50. Δεν είχαν παρά μόνο 55 λεπτά στη διάθεσή τους, αλλά έκαναν ότι μπορούσαν για να γεμίσουν το playlist μόνο με επιτυχίες. Και καθώς αυτές διαδέχονταν η μία την άλλη, ο κόσμος στεκόταν όρθιος και ολοένα και περισσότεροι τους επευφημούσαν και χειροκροτούσαν για να συμμετάσχουν όλοι ανεξαιρέτως στο σήμα κατατεθέν κομμάτι ‘’I Want To Know What Love Is’’ που πάντα σε συγκινεί. Έκλεισαν το κανονικό set με το ‘’Hot Blooded’’ και επανήλθαν δριμύτεροι για το encore με το ‘’Juke Box Hero’’ σε κλίμα αποθέωσης ακόμα και από τους κρυόκωλους Λονδρέζους. Κάθε φορά που τους βλέπω τους ευχαριστιέμαι στο μέγιστο, πρώτον γιατί μου αρέσουν πολύ και δεύτερον γιατί ξέρουν πώς να σε ανεβάσουν, να σε συγκινήσουν και να σε πωρώσουν σε μία συναυλία, ακόμα και αν αυτή διαρκέσει για 5 λεπτά.
Τελικά τα τρία group δεν είχαν ίσο χρόνο εμφάνισης, όπως αρχικά περίμενα και έτσι το μοναδικό ολοκληρωμένο set θα έπαιζαν οι τρίτοι της παρέας JOURNEY, που θα έβγαιναν και τελευταίοι. Εδώ έχουμε μία ακόμη πιο πετυχημένη αντικατάσταση βασικότατου τραγουδιστή από τον Φιλιππινέζο Arnel Pineda, που γεμίζει επιτυχώς τα παπούτσια του μεγάλου Steve Perry, καθώς διαθέτει ίδια ακριβώς φωνή με τον άνθρωπο που συνέδεσε το όνομά του με τους JOURNEY όσο κανένας άλλος. Ο Steve Perry βέβαια είναι ένας, αλλά οι κύριοι Schon και Valory έκαναν μία πολύ καλή επιλογή που δίνει την κλασική εντύπωση στη φωνή και ακόμα περισσότερη ταχύτητα στη σκηνική παρουσία (αχ, άτιμα νιάτα).
Πιο ονειρικά δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν και ο AOR ύμνος των 80’s ‘’Separate Ways (Worlds Apart)’’ βρίσκει όλη την αρένα να τραγουδάει και το συγκρότημα να έχει πετύχει την εμφατική είσοδο που ίσως ήθελε να κάνει. Ακολούθησε σωρεία κλασικών επιτυχιών, καθώς και συνθέσεις από την καινούρια τους, πολύ καλή, δισκογραφική προσπάθεια με τίτλο ‘’Eclipse’’. 
Μπαλάντες σαν το ‘’Faithfully’’, δυνατά κομμάτια σαν το ‘’Wheel In The Sky’’, αλλά και έφηβα ακόμη τραγούδια όπως το ‘’City Of Hope’’, κούνησαν για τα καλά τα θεμέλια και οι καρέκλες είχαν πάει περίπατο. Όλοι ήταν όρθιοι. Και φυσικά δεν έκατσαν ούτε και στην εισαγωγή του ‘’Don’t Stop Believin’’ που αποδόθηκε από χιλιάδες κόσμο, καλύπτοντας τη φωνή του μικρόσωμου σχιστομάτη. Το τελείωμα με τα ‘’Any Way You Want It’’ και ‘’Lovin’, Touchin’, Squeezin’’ έφερε πλήθος χειροκροτημάτων και σφυριγμάτων, αφού όλοι είχαν μείνει ικανοποιημένοι, συμπεριλαμβανομένων και των τεσσάρων Ελλήνων που βρισκόμασταν εκεί.
Γενικότερα τέτοια πακετάκια είναι πολύ δύσκολο να έρθουν στην Ελλάδα, γι’ αυτό όσοι επιθυμείτε να τα δείτε καλό θα ήταν να κοιτάξετε τη λύση του εξωτερικού. Εδώ ούτε κόσμο έχουν, ούτε με φθηνό εισιτήριο θα ήταν και η διοργάνωση και ο ήχος φαντάζομαι θα κυμαινόταν στα γνωστά μέτρια έως κακά επίπεδα. Στον ήχο και στην τήρηση των ωραρίων φυσικά δεν έκανα αναφορά παραπάνω γιατί είναι αυτονόητο ότι ήταν κρύσταλλο και ακριβέστατα αντίστοιχα. Για τα τρία αυτά συγκροτήματα ξεκίνησε έτσι μια mini περιοδεία στη Μεγάλη Βρετανία. Για εμάς ξεκίνησε ένα tour διακοπών στην ίδια περιοχή. Και ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο!
