Αφού συγχαρούμε τους διοργανωτές για μια ακόμα άψογη συναυλιακή υπερπαραγωγή, όπως είναι το SONISPHERE FESTIVAL, το Avopolis.Metal οφείλει να ζητήσει συγνώμη από τα ελληνικά groups που άνοιξαν το fest. Οι TOTAL RIOT και οι NEED χαίρουν της εκτίμησης μας, αλλά το αξεπέραστο γεγονός ότι οι συντάκτες του webzine μας είναι κατά συντριπτικό ποσοστό εργαζόμενοι, ίσως να δικαιολογεί την δυσάρεστη κατάσταση. Κατά τ' άλλα το SONISPHERE αποτελεί ένα τεράστιο μουσικό γεγονός, που πρέπει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού. Ιερά τέρατα και ελπιδοφόρες μπάντες έδωσαν την ξεχωριστή παράσταση τους, με κερδισμένο το ελληνικό μεταλλικό κοινό (να επισημάνουμε ότι υπήρχαν αρκετοί Βούλγαροι metallheads που δυστυχώς ακυρώθηκε η δική τους Sonisphere μέρα).
VIRUS
Την εμφάνιση των Νορβηγών avant-garde rockers/metalers VIRUS, την ανέμενα με περισσό ενδιαφέρον και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, για μια μπάντα της οποίας ηγείται ο ένας εκ των δύο χαρισματικότερων μουσικών της νορβηγικής σκηνής (Τι ποιος είναι ο άλλος; Τον Ινδονορβηγό εννοώ βρε συ…) και αποτελεί τη φυσική συνέχεια των υπέρτατων VED BUENS ENDE. Πέραν του Carl-Michael Eide (κιθάρα, φωνή) και του συνοδοιπόρου του Einar Sjurso (drums), την μπάντα πλαισίωναν ένας μπασίστας και δύο ακόμα κιθαρίστες. Όπως καταλαβαίνετε, εξαρχής ο ήχος ήταν “μπόμπα” και οι τρείς κιθάρες συνέβαλαν τα μάλα στη δημιουργία ενός ογκώδη “δυσαρμονικού τοίχου”, που έπεσε να καταπλακώσει το όχι πολυπληθές κοινό, που είχε καταφτάσει μέχρι εκείνη την ώρα στο Terra Vibe. Κακά τα ψέματα, όσο και να αγαπώ τη μουσική των Νορβηγών, όντας πειραματική και διόλου εύπεπτη, δεν είναι ότι καλύτερο για να παιχτεί σε ένα φεστιβάλ και κατά πόσο να παίζεται ντάλα μεσημέρι, με τον ήλιο πάνω από τα κεφάλια μας, να ζεματάει. Παρόλα αυτά, τα πνευματικά τέκνα των VOIVOD, απέδωσαν υποδειγματικά, τραγούδια και από τα τρία albums που έχουν κυκλοφορήσει, ενθουσιάζοντας τα “αρρωστάκια” που είχαν μαζευτεί για να τους παρακολουθήσουν. Ενδεικτικά, μερικά από τα κομμάτια που έπαιξαν, ήταν τα “Road”, “Carheart”, “As Virulent As You”, “The Agent That Shapes The Desert” και “Continental Drift”. Εν τέλει, έκαναν μια καταπληκτική εμφάνιση και ανυπομονώ να τους ξαναδώ, αλλά σε κλειστό χώρο την επόμενη φορά…
Θανάσης Μπόγρης
NIGHTFALL
“Άγγλοι” στην ώρα τους οι δικοί μας NIGHTFALL, ξεκίνησαν το live τους στις 14.00, μέσα στην καρδιά του μεσημεριού, με πολύ ήλιο και ζέστη φυσικά. Παρόλα αυτά ήταν αρκετά ενεργητικοί, αλλά με κακό ήχο. Έπαιξαν τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους, τιμώντας και το πιο πρόσφατο τους δίσκο, όπως είχαν υποσχεθεί μετά το live support στους Cradle Of Filth, στο Fuzz τον Απρίλιο. Εκεί είχαν παίξει ολόκληρο το “Astron Black and the Thirty Tyrants” με σκοπό να το προωθήσουν βεβαίως. Κορυφαίες στιγμές του live ήταν το “Lesbian Show” και το “Diva”. Ο κόσμος, αν και σχετικά λίγος (η είσοδος προς τη μεγάλη σκηνή άνοιξε 5 λεπτά πριν εμφανιστούν), ήταν αρκετά ζωηρός, ήξερε τα κομμάτια και έδειχνε να απολαμβάνει την εμφάνιση της μπάντας. Ευχή όλων η συνέχιση της δημιουργίας νέων δίσκων αλλά και η πραγματοποίηση live, διότι ο Ευθύμης Καραδήμας (αυτός είναι οι Nightfall πλέον), είναι ένα ιδιαίτερο ταλέντο που έχει προσφέρει και μπορεί να προσφέρει ακόμη περισσότερα στην μουσική σκηνή.
Γιώργος Κατσαΐτης
MOONSPELL
Μετά την εμφάνιση των δικών μας NIGHTFALL, είχε φτάσει η ώρα για να πατήσουν το σανίδι οι Πορτογάλοι gothic/extreme metalers 
(ώρες ώρες παθαίνω αναφυλαξία με αυτές τις ταμπέλες, αλλά τι να κάνεις…), MOONSPELL. Ορεξάτοι και παρά τον ήλιο που έκαιγε, μας άρπαξαν από τα μούτρα και μας χάρισαν ένα όμορφο σετ, το οποίο βασίστηκε κυρίως στο ντεμπούτο τους, από το οποίο ακούστηκαν πέντε από τα οχτώ κομμάτια και διανθίστηκε και από πιο καινούργια τραγούδια. Έτσι, τα “Trebaruna”, “Alma Mater”, “Vampiria”, “Wolfshade”, “… Of Dream and Drama”, “Opium” από τα παλιά κομμάτια και “Night Eternal”, “Scorpion Flower”, “Finisterra”, από τα νεότερα, “σκοτείνιασαν” για περίπου μια ώρα τον ουρανό της Μαλακάσας και επιβεβαίωσαν την αγάπη και το σεβασμό που τρέφει το ελληνικό κοινό για το “κουιντέτο” από τη Λισσαβώνα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τον frontman των Πορτογάλων, Fernando Ribeiro, ο οποίος μας χάρισε γέλιο με τα άριστα μπινελίκια του στα ελληνικά, όταν τα πλήκτρα δεν τους έκαναν το χατίρι κατά τη διάρκεια του live και επίσης για την αλληλεγγύη του προς τους Έλληνες ως συμπάσχων, όσον αφορά την οικονομική κρίση που βιώνουν και οι δύο λαοί. Μετά από καμιά ωρίτσα όλοι οι MOONSPELL μας αποχαιρέτησαν εν μέσω χειροκροτημάτων, εκτός από έναν…
Θανάσης Μπόγρης
GOJIRA
Πάρε ένα σφυρί και βάρα το στο κεφάλι σου 2-3 φορές!
Κάπως έτσι ένιωσα μετά την εμφάνιση των GOJIRA. Ίσως η πιο “ζωντανή” μπάντα της μέρας. Ηχητικός οδοστρωτήρας πέρασε πάνω από την μισή Μαλακάσα (...δυστυχώς είχαν αρκετά μεγάλη επικάλυψη από MOONSPELL και MASTODON με αποτέλεσμα ο κόσμος να χωριστεί...) και άφησε πίσω του διαλυμένα κρανία. Το πρώτο και με διαφορά το μεγαλύτερο mosh-pit του festival άνοιξε εάν θυμάμαι ορθώς στο “The Heaviest Matter Of The Universe”. Θυμάμαι όμως πολύ καλά όλους τους μπροστινούς λαιμούς, όταν ακούστηκε το “Vacuity”. Μαζί και τον δικό μου...
”Unleash the Kraken”…
Αλέξανδρος Τοπιντζής
MASTODON
Η ιστορία και οι ατάκες που ακούγονται σε open air εμφανίσεις των MASTODON στην Ελλάδα είναι λίγο πολύ γνωστές… ”Φέρτε τους σε κλειστό χώρο”, “Δεν μπορούν τα παιδιά”, “Είχαν κακό ήχο” και λοιπά ωραία. Στο Rockwave του 2009 τους είχα δει αρκετά κουρασμένος, λόγω του ήδη είχα χτυπηθεί στους Down και τους Saxon. O κακός ήχος που είχαν τότε είχε λίγο έως πολύ αμαυρώσει την εμφάνισή τους, όπως και στο Rockwave του 2007, αλλά και στην support εμφάνισή τους στο parking αεροπλάνων (γιατί τέτοιος ήταν ο χώρος που έπαιξαν), μαζί με τους Tool το 2006. Το best of setlist που παρουσίασαν μπροστά σε περίπου 7000 εκείνη τη χρονική στιγμή, μπορώ να πω ότι με άφησε ευχαριστημένο (και πολλοί το άκουσαν ευχάριστα από αυτά που είδα), λόγω του ότι έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στο προ-“Crack The Skye” υλικό τους, που για μένα ήταν και το πιο εύπεπτο (αν μπορεί να πει κανείς αυτή τη λέξη όταν μιλάει για δαύτους) της πορείας τους. Οι αντιδράσεις όμως, ήταν ποικίλες, από τους ξενερωμένους μέχρι και τους πωρωμένους, και γενικά λιγάκι χλιαρές για τρίτο όνομα. Άσχημο επίσης έδειξε και το ότι ο περισσότερος κόσμος ήταν συνωστισμένος μπροστά στο δεύτερο κάγκελο, την ώρα που
ο περιφραγμένος χώρος μπροστά από τη σκηνή ήταν μισοάδειος. Μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά καλύτεροι από το 2009, αλλά όχι τόσο καλοί ώστε να κλέψουν την παράσταση και σίγουρα οι περισσότεροι θα περιμένουν την επόμενη φορά, σε ένα κλειστό χώρο, σωστών προδιαγραφών για να τους δουν με πλήρη προσοχή. Θετικά; Το γεγονός ότι το setlist τους ήταν ένα καλό best of της μέχρι τώρα πορείας τους, με μόνο το ομώνυμο από το “Crack The Skye” να συμμετέχει σε αυτό. Αρνητικά; η άβολη θέση στην οποία βρίσκονται σχεδόν κάθε φορά οι MASTODON όταν έρχονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ευτυχώς, ο ήχος αλλά και η διάθεσή τους (και η δική μας), “έφτιαξε” κάπως μετά το “Sleeping Giant”, ωστόσο η μπάντα είχε πετάξει ένα ολόκληρο ημίχρονο στα σκουπίδια. Κάποια άλλη φορά ίσως να σπείρουν, γιατί στη Μαλακάσα, έκαναν μια "συμπαθή" και καλή εμφάνιση που περιμένει κανείς από μια support μπάντα και όχι από μια μπάντα που κουβαλάει μαζί της μερικούς από τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας.
Χρήστος Ζαρκαδάκης
SLIPKNOT
Λίγο πριν της 19:00 είχε έρθει η ώρα να δούμε ζωντανά τη μπάντα που είχε αναδειχθεί ως το μεγάλο αίνιγμα του φεστιβάλ, και που ανάγκασε πολύ κόσμο και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο, να στρέψει εκείνη τη μέρα ,την προσοχή του στο ελληνικό Sonisphere*. Αυτοί οι κύριοι δεν ήταν άλλοι από τους οχτώ, πλέον, μασκοφόρους από την Iowa των Η.Π.Α., τους SLIPKNOT. Και λέω οχτώ, αν και οι στολές επί σκηνής ήταν εννέα, διότι μετά το θάνατο του Paul Gray, μπορεί η θέση του μπασίστα να καλύφτηκε από τον Donnie Steele, παλιό μέλος της μπάντας, αλλά ουδέποτε ανέβηκε επί σκηνής να παίξει παρέα με την υπόλοιπη μπάντα. Όντας η πρώτη συναυλία από τον θάνατο του #2 των μασκοφόρων, ο Steele περιορίστηκε στο να παίξει εκτός σκηνής, με την άδεια στολή του εκλιπόντα να βρίσκεται δίπλα στο drumkit, μαζί με τη μάσκα και το μπάσο του. Αυτό που κάνει εντύπωση σε πρώτη φάση ήταν πως η “συμμορία” φορούσε τις κόκκινες φόρμες και τις μάσκες που χρησιμοποίησε στο ντεμπούτο της. Έτσι λοιπόν η έναρξη δόθηκε με το 742617000027 (intro) και τη βουτιά του Wilson στο κοινό, ενώ η τριπλέτα 
των “(Sic)”, “Eyeless” και “Wait And Bleed” που ακολούθησε, έφτασε την πλειοψηφία του κοινού στα όρια του παροξυσμού. Μέσα στο επόμενο σαραντάλεπτο “παρέλασαν” από τα αυτιά μας, κλασσικά κομμάτια των Αμερικάνων όπως τα “The Blister Exists”, “Disasterpiece” και “The Heretic Anthem”, ώσπου έφτασε η ώρα για το “Duality”, το οποίο η μπάντα φανερά συγκινημένη, το αφιέρωσε στη μνήμη του Paul Gray. “Spit It Out” στα καπάκια και το κοινό παίζει το γνώριμο παιχνίδι της μπάντας και κάθεται κάτω έως ότου να ακουστεί το περίφημο “Jumpdafuckup”, όπου γίνεται ο χαμός ο ίδιος. Τα “People=Shit” και “Surfacing” κλείνουν ιδανικά το set των μασκοφόρων, μετά από μια ώρα και κάτι ψιλά. Επιτέλους τα χαμόγελα επιστρέφουν στα πρόσωπα των οπαδών της μπάντας, η οποία είχε καταφέρει να τα κάνει σαλάτα σε επικοινωνιακό επίπεδο, πριν αποφασίσουν ότι θα ξαναβγούν στο δρόμο και δίχως αμφισβήτηση ανακηρύσσονται αυτόματα ως η μπάντα του φεστιβάλ… Υποκλίνομαι!!!
*Ο ίδιος ο Corey Taylor σχολίασε επί σκηνής τη σημαντικότητα αυτής της εμφάνισης, μιας και ήταν η πρώτη παγκοσμίως μετά το θάνατο του Gray και ενός χρόνου αποχής από τα μουσικά δρώμενα. Αυτολεξεί είπε: “As you know, tonight is very emotional show for us but it is not, NOT, a negative day. It is a positive day. A day for celebration. This is our first show — with you. Are you having a good time and will you celebrate with us today?” Λίγο αργότερα πρόσθεσε προλογίζοντας το “Duality”: “This is very hard for us but he would have wanted us to come out with you all and celebrate his life. So will you all help me sing a song for my brother? Can you do that, Athens? Sing so loud so he can hear us because he is here with us tonight. Can you feel it?”
Θανάσης Μπόγρης
ROTTING CHRIST
Οι ROTTING CHRIST είχαν την τιμή να είναι το συγκρότημα που έπαιξε τελευταίο πριν τους IRON MAIDEN. Το live τους θα γινόταν στην μικρή σκηνή με το που τελείωνε το show των SLIPKNOT. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια της εισαγωγής, που παίζει πριν την έναρξη κάθε εμφάνισης τους, ο κόσμος να μεταφέρεται εσπευσμένα εκεί από την κεντρική σκηνή. Οι οπαδοί τους και όχι μόνο αυτοί, τους υποδέχθηκαν με τρελό ενθουσιασμό, αποδεικνύοντας έτσι τον σταθερό πυρήνα οπαδών που έχουν και εντός της χώρας. Περνώντας στο μουσικό κομμάτι της βραδιάς, ειδικό βάρος έδωσαν στο τελευταίο δίσκο τους “AEALO” (όπως είχαν κάνει και στο live τους τον χειμώνα, στο Fuzz). Έκπληξη το ανέβασμα στη σκηνή του Fernando Ribeiro, των MOONSPELL, 
έτσι ώστε να τραγουδήσει το refrain του τραγουδιού “Among Two Storms”, από τον δίσκο “A Dead Poem”, όπως ακριβώς είχε κάνει και στο δίσκο το 1997. Δεν έμεινε όμως εκεί και τραγούδησε μαζί με το Σάκη και το “The Sign Of Evil Existence”, δείχνοντας έτσι την αγάπη και τη φιλία που τον δένουν με το συγκρότημα εδώ και πολλά χρόνια.
Η μπάντα έδειχνε να είναι σε τρελά κέφια, έχοντας όμως προβλήματα στον ήχο, όσον αφορά την κιθάρα του Μπόκου. Δεν ξέρω αν έφταιγε το σημείο που καθόμουν, αλλά ειλικρινά μετά τα μισά του live η κιθάρα του άρχισε να ανεβαίνει. Παρόλα αυτά το κοινό χτυπιόταν σε φρενήρεις ρυθμούς, με αποκορύφωμα το γεγονός, που τείνει να καθιερωθεί στα live των ROTTING CHRIST, το ανέβασμα στην σκηνή πολλών οπαδών τους, με σκοπό να τραγουδήσουν το θρυλικό πλέον “Non Serviam”. Κάπου εκεί έπρεπε να τελειώσει αυτή η νιοστή συνάντηση του γράφοντος με το συγκρότημα αλλά και όλων γενικότερα, ούτως ώστε να αρχίσουμε σιγά σιγά να μαζευόμαστε στην κεντρική σκηνή για τους headliners του μεγάλου αυτού συναυλιακού γεγονότος…
Γιώργος Κατσαΐτης
IRON MAIDEN
Πριν αρκετούτσικα χρόνια κανείς δεν θα πίστευε ότι θα ερχόταν η μέρα που, χαλαρά, θα συγκρίναμε τις συναυλίες των IRON MAIDEN στην χώρα μας. Οι παχιές αγελάδες αδυνάτισαν και σχεδόν όλα τα metal μεγαθήρια έχουν περάσει από την Ελλαδίτσα μεταφέροντας σε αρκετές των περιπτώσεων και το show τους.
Στο φετινό, ελληνικό Sonisphere οι MAIDEN ήταν headliners και στα πλαίσια προώθησης του “The Final Frontier” album τους, ξέραμε πάνω κάτω τι θα ακούσουμε. Και κάπου εδώ ξεκινούν οι δικές μου ενστάσεις. Καταρχήν για ποιον λόγο να υπάρχει setlist καρμπον σε όλη την περιοδεία; Γιατί οι επιλογές κομματιών από τα τελευταία albums τους να είναι σχεδόν πάντα οι χειρότερες; Γιατί πάντα ο κόσμος να προσπαθεί να ξενερώσει τον πιο χαρισματικό των metal frontmen; Γιατί ο Dickinson να ξενερώνει τόσο εύκολα με την πάρτη μας; Πόσο μαλακία είναι να κόβεις έναν χώρο σε διαζώματα και να ξενερώνεις όσους δεν έχουν ξενερώσει από όλα τα προαναφερθέντα;
Έγινε και ένα live, όμως, που θα πρέπει να περιγραφεί με λεπτομέρειες. Δίπλα μας καθόταν ένας τυπάκος, κόκκαλο. Παίρνει αγκαλιά τον Μπόγρη, κάπου στο δεύτερο λεπτό του “Coming Home” και του λέει με πώρωση: “Πάμε μπροστά ρε, SLIPKNOT ρε φιλάρα…”
Στο τέταρτο λεπτό του “Dance of Death”, ανοίξαμε και συζήτηση με τον Κατσαΐτη για το πόσο άθλιο ήταν το εξώφυλλο του album. Είπαμε να κάνουμε και ένα αφιερωματάκι για τα χειρότερα εξώφυλλα ever. Καλή ιδέα, είπαμε και κανά 2-3, αλλά ευτυχώς άρχισε το “The Trooper”.
Κάπως έτσι χαλαρά κύλησε η βραδιά μέχρι και το 
“When The Wild Wind Blows”, φωτογραφιούλες, κουβεντούλα, πλακίτσα στον Θεοφανόπουλο που στις φλέβες του κυλάει το αίμα του Eddie και όχι το δικό του κ.τ.λ. κ.τ.λ. Όπως πολύ καταλάβετε το μεγαλύτερο μέρος του set ήταν κομμένο και ραμμένο για αυτούς που γνώρισαν το group την τελευταία δεκαετία.
Η κλασική επιδρομή με “The Evil That Men Do”, “Fear Of The Dark”, “Iron Maiden”, “Hallowed Be Thy Name”, “The Number of the Beast”, “Running Free” μας άφησε μια πικρόγλυκη γεύση σε μια νερόβραστη βραδιά. Κακό setlist, καλός ήχος, τυπικό performance από το group και προβληματική επικοινωνία του Bruce με το κοινό (μέσα στο κοινό υπάρχουν και οι κάφροι…sorry man). Η προηγούμενη επίσκεψη των Βρετανών θεών του metal ήταν ονειρική, αλλά δυστυχώς η φετινή δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια τυπική διαδικασία.
Αλέξανδρος Τοπιντζής
MORE PHOTOS:
NIGHTFALL
MOONSPELL
GOJIRA
MASTODON
SLIPKNOT
ROTTING CHRIST
IRON MAIDEN
