Αφού γέμισα μπαταρίες, και προμηθευμένος με νερό αυτή τη φορά, μιας και οι χαζό-Γερμανοί μας παρείχαν μόνο ανθρακούχο, με αποτέλεσμα ο λάρυγγας να γευτεί μόνο μπύρα όλη τη μέρα (...καλά δεν έχω και ιδιαίτερο παράπονο), οδεύουμε προς το χώρο του festival. Λόγω ασυνεννοησίας έχασα τους SIGN OF THE JACKAL. Κρίμας μιας και μου είχαν κάνει καλή εντύπωση μερικά κομμάτια που είχα ακούσει. Μικρό το κακό όμως αφού η μέρα προμηνύει πολλές συγκινήσεις, μια μέρα στην οποία είχε πέσει εκ των πραγμάτων περισσότερο βάρος σε σχέση με την προηγούμενη.
Για τους ENFORCER τα ξέρουμε, αλλά θα τα ξαναπούμε. Πολύ ελπιδοφόρα μπάντα, με δύο υπέροχους δίσκους και live εμφανίσεις που τσακίζουν κόκκαλα. Ενεργητικότατοι λοιπόν και σε αυτή τους την εμφάνιση, δίνοντας ελαφρώς περισσότερη βαρύτητα στο ντεμπούτο τους. Κανένα πρόβλημα, εξ’ άλλου δεν έχουν κομμάτια fillers. Ο σάλος πάντως που έχει προκαλέσει το όνομά τους στους underground (και όχι μόνο) κύκλους φάνηκε από το γεγονός ότι παρ’ ότι ήταν το δεύτερο μόλις όνομα που ανέβαινε στη σκηνή, ο κόσμος που μάζεψαν από κάτω ήταν εμφανώς περισσότερος από αρκετά συγκροτήματα που τους διαδέχτηκαν. Ο ήχος αν και καλύτερος από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους που έχω παρακολουθήσει, ήταν ο χειρότερος από κάθε άλλο συγκρότημα, κάτι για το οποίο ευθύνεται το ίδιο το συγκρότημα (όπως και στις συναυλίες που έδωσαν στη χώρα μας), αφού αφήνουν τον νεανικό τους ενθουσιασμό να τους παρασύρει σε δυσανάλογα υπερβολική χρήση του volume σε σχέση με τον εξοπλισμό τους αλλά και το χώρο που εμφανίζονται…
Video: ENFORCER – “High Roller”
Και ενώ για ένα συνηθισμένο συγκρότημα θα ήταν δύσκολο να μας κάνει να ξεχάσουμε την εμφάνιση των ENFORCER, οι SARACEN όχι μόνο τους έστειλαν στη λήθη αλλά εξαφάνισαν και τη γη κάτω από τα πόδια μου, στέλνοντάς με σε έναν κόσμο πλασμένο μονάχα γι’ αυτούς. Μια πραγματικά μεγαλειώδης εμφάνιση, πέρα των προσδοκιών, από αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ και τις έχεις να στέκουν κολλημένες στο κεφάλι σου σαν σημείο αναφοράς για ο,τιδήποτε θα δεις από δω και πέρα. Έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο το “Heroes, Saints and Fools” (ανατριχίλα) καθώς και τα “For the Pipper” και “Μeet Me At Midnight”. Δύο κομματάρες που δεν είχα ακούσει, έχοντας παρατήσει τους SARACEN στον δεύτερο δίσκο τους (“Change of Heart”) θεωρώντας ότι άλλαξαν στυλ οριστικά. Μέγιστο λάθος και θα επανορθώσω σίγουρα.
Video: SARACEN – “Heroes, Saints & Fools”
Video: SARACEN – “Rock of Ages”
Στα ίδια υψηλά επίπεδα κινήθηκε και η εμφάνιση των METALUCIFER, αν και η μουσική τους δεν έχει τη δυνατότητα να ακουμπήσει τις ευαίσθητες χορδές που στοχεύουν οι SARACEN (και τελικά όχι απλά ακούμπησαν αλλά κατακρεούργησαν). Όντας όμως σαν συγκρότημα ο ορισμός του HEAVY METAL (διαποτισμένο όμως με μπόλικους τόνους χιούμορ, ελπίζω τουλάχιστον) μας ξεσήκωσαν σε βαθμό κακουργήματος. Το συγκρότημα που μπορεί να τραγουδήσει τη φράση Heavy Metal με 100 διαφορετικούς τρόπους, στην εμφάνισή τους έπραξαν τα ανάλογα ερμηνεύοντας σχεδόν αποκλειστικά κομμάτια που στο τίτλο τους εμπεριείχαν το H.M., με εξαίρεση το ίσως καλύτερό τους κομμάτι “Warriors Ride on the Chariots”. Χαμός. Μπορεί στους δίσκους να είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς τραγουδάει ο Γιαπωνέζος, αλλά live χάσαμε τη μπάλα, και σε φάσεις οι λέξεις έμοιαζαν με αλαλαγμούς με αποκορύφωμα την αναγγελία του “Heavy Metal Adarill” (...κοινώς Drill). Κάτι πάντως που δεν με χάλασε στο ελάχιστο, με τα επίπεδα της cult-ίλας να χτυπάνε κόκκινο όταν στη σκηνή ανέβηκε ο άνθρωπος-μασκότ του συγκροτήματος, Tanaka, αρχικά κρατώντας ένα αλυσοπρίονο και στη συνέχεια αναλαμβάνοντας τον τελετουργικό διαμελισμό του nu-μεταλλά (σαν το κάψιμο του καρνάβαλου ένα πράμα)!! Αν ήθελες να περιγράψεις το K.I.T. αναφέροντας μονάχα ένα συγκρότημα, αυτό θα ήταν σίγουρα οι METALUCIFER. Επικά μεγαλειώδεις με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο…
Video: METALUCIFER – “Heavy Metal Samurai”
Video: METALUCIFER – “Heavy Metal Chainsaw”
Μετά από τέτοια θανατηφόρα τριπλέτα είπα να παρακολουθήσω τους DEATH DEALER λίγο πιο χαλαρά, θεωρώντας δύσκολο να μπορέσουν να πιάσουν την ατμόσφαιρα κομματιών που έχουν να ακουμπήσουν αρκετές δεκαετίες. Ακόμα και αυτοί όμως βάλθηκαν να με διαψεύσουν και με έκαναν να «κουνηθώ» από τη θέση μου, αποδίδοντας ωραιότατα τα κομμάτια τους, και μάλιστα με καλύτερο ήχο από τα demos (αυτό μας έλειπε να ήταν χειρότερος), αν και η φωνή κάπου έχανε. Μπορεί γενικότερα να μην είναι τίποτα το συγκλονιστικό οι συνθέσεις τους, είχαν όμως κάτι να πουν τότε, και το «διατύπωσαν» ωραία και τώρα. Έπαιξαν και ένα νέο κομμάτι (“Nothing To Hide”) από το οποίο δεν θυμάμαι τίποτα, για να κλείσουν με το εξαιρετικό “Coercion To Kill”. Τίποτα το εξαιρετικό, αλλά αρκούντως ικανοποιητικοί.
Video: DEATH DEALER – “Cross My Way”
Οι SLEDGE LEATHER, όπως γίνεται αντιληπτό, είναι το νεοσύστατο προσωπικό σχήμα της Leather Leone (πρώην CHASTAIN). Ακόμη δεν έχουν κυκλοφορήσει κάποιο δίσκο, έχουν όμως έτοιμα αρκετά νέα κομμάτια, δυστυχώς. Και λέω δυστυχώς γιατί αυτό σήμαινε ότι σίγουρα θα ακούγαμε κάποια από αυτά στη θέση των επιθυμητών από την περίοδο που τραγουδούσε στους CHASTAIN. Έτσι και έγινε τελικά με τα νέα τραγούδια να καταλαμβάνουν αρκετά μεγάλο μέρος του set-list με αποτέλεσμα να με κουράσουν, δεδομένου και της μετριότητας που τα χαρακτήριζε. Η φωνή της πάντως παραμένει ανατριχιαστική και αναλλοίωτη, ικανή να χαρίσει μεγάλες συγκινήσεις, όπως άλλωστε έκανε με τους ύμνους “Angel of Mercy”, “The Voice of the Cult” και “For Those Who Dare”. Περίμενα παραπάνω από την εμφάνισή της, και αυτό κυρίως λόγω επιλογής τραγουδιών και όχι εξ’αιτίας της όχι και τόσο καλής μπάντας που τη συνόδευε.
Video: SLEDGE LEATHER – “Angel of Mercy”
Με τους SACRIFICE, το μόνο Thrash συγκρότημα του διημέρου, δεν έχω ασχοληθεί όσο θα ήθελα (και θα έπρεπε), αλλά ό,τι έχω ακούσει, δίσκο ή μεμονωμένα κομμάτια, είναι εξαιρετικά. Επειδή όμως είχα άμεση ανάγκη από οξυγόνο, αποφάσισα να δω 2-3 κομμάτια και να βγω έξω για ανάσες και ξεκούραση γι’ αυτό που θα ακολουθούσε… Τελικά δεν κατάφερα να τηρήσω το πρόγραμμά μου αφού η πρώτη τους εμφάνιση επί ευρωπαϊκού εδάφους, όπως μας πληροφόρησαν, ήταν με μια λέξη, ισοπεδωτική! Πραγματικός οδοστρωτήρας επί σκηνής, δεν άφησαν τίποτα όρθιο, έχοντας μόνο καλά κομμάτια να επιδείξουν και άψογες εκτελεστικές ικανότητες. 2-3 κομμάτια πριν το τέλος όμως δεν άντεξα και κατευθύνθηκα προς καθαρό ουρανό. Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να τους παρακολουθήσω, ολοκληρωμένα, κάποια άλλη φορά.
Video: SACRIFICE – “In Defiance”
SATAN, άλλος ένας από τους κύριους λόγους για να κάνω το ταξίδι. Και από αυτούς περίμενα μια καλή εμφάνιση, αλλά τέτοια συγκλονιστική εμφάνιση δεν περίμενα. Και πως θα μπορούσα άλλωστε, αφού βάζοντας τόσο ψηλά τον πήχη, η απογοήτευση στις περισσότερες των περιπτώσεων φαντάζει σχεδόν σίγουρη. Εκπληκτική η ενέργεια που έβγαζαν στη σκηνή, όπως φυσικά και μια από τις καλύτερες N.W.O.B.H.M. φωνές που έχουμε ακούσει, να μην χάνει νότα. Είναι δεδομένο βέβαια πως όσο καλά και να στέκεται μια μπάντα στη σκηνή, όσο καλή και να είναι η φωνή που τη συνοδεύει, αν τα τραγούδια που ακούς χωλαίνουν συνθετικά, χαλάει η συνταγή. Όταν όμως ακούμε ζωντανά ολόκληρο το “Court In The Act” (νομίζω ολόκληρο, άντε να άφησαν έξω ένα κομμάτι) καθώς και αρκετά από τα demos τους, με το “Pull The Trigger” να επισφραγίζει μια εμφάνιση που σπάνια βιώνεις, τότε δεν μιλάμε για συναυλία, μιλάμε για εμπειρία.
Video: SATAN - “Break Free”
Video: SATAN – “Blades of Steel”
Εάν ήθελα να περιγράψω τους MALICE σε κάποιον που δεν έχει έρθει σε επαφή με το συγκρότημα, θα τους χαρακτήριζα σαν τους JUDAS PRIESTτου φτωχού. Για να μην παρεξηγηθώ όμως, πόσο «φτωχό» μπορεί να είναι ένα συγκρότημα που το παρομοιάζεις με τους PRIEST; Καθόλου θα έλεγα, απλά τις περισσότερες φορές που εγκωμιάζω τη μουσική τους, ένα «αλλά» ακολουθεί, με το «τίποτα το ιδιαίτερο» να συμπληρώνει συνήθως τη φράση. Όπως καλοί λοιπόν είναι οι δίσκοι τους, εξίσου καλή ήταν και η εμφάνισή τους, χωρίς να εντυπωσιάζει. Εμφανίστηκαν εκτάκτως με τον Rivera στα φωνητικά, ο οποίος είχε στη διάθεση του μόλις 4 μέρες για να προετοιμαστεί. Ως εκ τούτου, φυσικό ήταν κάπου να αλλάξει τις φωνητικές γραμμές, από κάποια άλλα κομμάτια να θέλαμε το κάτι παραπάνω, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν, το λιγότερο, ικανοποιητικός και ξεσηκωτικός. Ευχάριστα πέρασε η ώρα, δεν λέω, απλά όταν παίζεις σε μια μέρα γεμάτη τόσες πολλές και τόσο καλές εμφανίσεις, κάπου επισκιάζεσαι.
Video: MALICE – “Hellrider”
Οι headliners της δεύτερης μέρας CRIMSON GLORY αποτέλεσαν αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο όνομα του φεστιβάλ, με τον εκλιπόντα Midnight να αντικαθιστά στη φωνή ο άγνωστος (σε μένα, τουλάχιστον) Todd La Torre. Να πω την αλήθεια οι προσδοκίες μου ήταν ιδιαίτερα χαμηλές έχοντας στο μυαλό την απαράδεκτη εμφάνιση τους στο Rockwave και φυσικά μια φωνή ερωτηματικό να τους συνοδεύει. Με το που εμφανίστηκαν όμως, οι όποιες αμφιβολίες που είχα πήγαν περίπατο, με τον Torre να δίνει ερμηνείες απίστευτα πιστές στα πρωτότυπα. Είναι γεγονός βέβαια ότι για να έχουν αυτό το αποτέλεσμα που ακούγαμε χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν υπερβολικά το echo στο μικρόφωνο, καθώς και τη φωνητική συμβολή του πληκτρά τους στις ψιλές νότες. Αυτό βέβαια δεν μειώνει στο ελάχιστο το τελικό αποτέλεσμα, αφού στο κάτω κάτω ακόμα και στους δίσκους η φωνή που ακούμε δεν είναι εξ’ ολοκλήρου του Midnight. Και ενώ έχοντας ένα ονειρικό set-list αποτελούμενο μόνο από τα δύο πρώτα τους αριστουργήματα, με τον ένα ύμνο να ακολουθεί τον άλλο, και μάλιστα στην αρχή έπαιξαν σχεδόν αυτούσιο τον πρώτο δίσκο (και με την ίδια σειρά των κομματιών, κάπως ξενέρωτο αυτό), ένοιωθα ότι κάτι έλειπε και τους κρατούσε λίγο πίσω από την απόλυτη απογείωση. Αυτό το κάτι όμως εξαφανίστηκε εντελώς όταν βίωσα, γιατί βίωμα ήταν, την θεατρικότατη ερμηνεία του Torre στο “Lost Reflection” οπού κατάφερε να πιάσει αυτό το συναίσθημα παράνοιας με το οποίο είναι διαποτισμένο το τραγούδι. Ανατριχίλα… Με τέτοια συναισθήματα να συνοδεύουν και την υπόλοιπη εμφάνιση τους, μπορώ να πω με τα βεβαιότητας ότι αυτή ήταν η καλύτερη δυνατή εμφάνιση που θα μπορούσαμε να πάρουμε, και θα πάρουμε από το συγκρότημα από δω και στο εξής.
Video: CRIMSON GLORY - “Where Dragons Rule”
Video: CRIMSON GLORY – “Red Sharks”
Video: CRIMSON GLORY – “Masque of the Red Death”
Video: CRIMSON GLORY – “Angels of War”
Κάπου εδώ λοιπόν τελείωσε ένα πραγματικά μεγάλο φεστιβάλ, το οποίο μου προσέφερε πολλές μεγάλες συγκινήσεις που ευτυχώς επισκίασαν τις όποιες μικρές απογοητεύσεις. Ένα διήμερο που μάλλον σημαδεύτηκε από τους πολλούς και ιδιαίτερα μεγάλους «απόντες» τραγουδιστάδες και τους κατά κύριο λόγο άξιους (όσο είναι αυτό δυνατό) αντικαταστάτες τους. Αυτός όμως που αναφέρθηκε περισσότερο από όλους, παρ’ ότι δεν αποτελούσε μέρος κάποιας μπάντας, με πολλά από τα τραγούδια του να διασκευάζονται, ήταν ο πολυπολυπολυπολυπολυ (και πολυπολυπολυ λίγα λέω) αγαπημένος μας DIO. Πολλά R.I.P. λοιπόν, και μερικά «γιατί δεν ήρθες να τραγουδήσεις ρε αλήτη;» ήταν οι σκέψεις μου όταν άφηνα πίσω μου ένα κολασμένο διήμερο.
