Είναι Δευτέρα απόγευμα, έχω ήδη επισκεφτεί μια καταπληκτική Έκθεση Χειρογράφων στην British Library και κάνω την βόλτα μου κατά μήκος του Τάμεση κοντά στην Millenium Bridge. Oι σύμβουλοι του αξιότιμου Κύριου Δήμαρχου Κεν Λιβινγκστον είχαν την ιδέα να τοποθετήσουν έναν μηχανισμό τεχνητής ομίχλης στα πλακόστρωτα που διατρέχουν κατά μήκος το ποτάμι έτσι ώστε να δημιουργείται η εντύπωση ενός Βικτοριανού τοπίου, βγαλμένου από τις ένδοξες μέρες του Whitechapel όπου θέριζε ο Jack The Ripper. Στα δέντρα κρέμονταν μεγάφωνα που έπαιζαν διαρκώς μια «απειλητική» μουσική, μια μουσική που να ταιριάζει στο concept αυτό που ήθελαν να δημιουργήσουν. Κατέβηκα από το OXO, έναν πολυχωρο -γκαλερί, κάτι σαν την δική μας Τεχνοπολη στο Γκάζι και στα αυτιά μου έφτασαν οι νότες του θέματος του Dr.Who. Προχωρώντας και φτάνοντας μέχρι την London Bridge έφτιαχνα με το μυαλό μου το ιδανικό soundtrack της Βικτοριανής Περιόδου: σίγουρα οι Van Der Graaf Generator άξιζαν μια θέση μέσα σε αυτό με το Killer, το In The Court Of The Crimson King θα εκπροσωπείται από το 21th Century Schizoid Man και ασφαλώς δικαιωματικά κάτι από το Split των Groundhogs. Οι σύμβουλοι του Δημάρχου επί των μουσικών πραγμάτων όμως μου ετοίμαζαν μια έκπληξη μεγαλύτερου βεληνεκούς: το ορχηστικά εκτελεσμένο Heroes εκχέεται εν είδη αμβροσίας για τα αυτάκια μου. Έχω πια βεβαιωθεί: το Λονδίνο κινείται στους ρυθμούς του David Jones.
Aν η πατρίδα μας περνάει διαμέσου ενός Παπακαλιατικου τηλεοπτικού status quo, η αγγλική πρωτεύουσα δείχνει να συμμετέχει σύσσωμη στις εκδηλώσεις για τα 40 χρόνια καριέρας του σημαντικότερου τέκνου της μετά τον Οράτιο Νέλσονα, του ήρωα του Τραφαλγκαρ: το περιοδικό Mοjo αφιερώνει ένα ολόκληρο τεύχος-ρετροσπεκτιβα στην πιο σημαντική Σαύρα της Μουσικής του Εικοστού Αιώνα και ανακηρύσσει all time best song του τους Ήρωες του και πολύ χαίρομαι διαβάζοντας το γιατί λίγες μέρες πριν στα γραφεία του Αβοπολις και στα πλαίσια μιας κουβέντας σχετικά με τα αγαπημένα μας Bowie-ικα τραγούδια προσπαθούσα να πείσω τον Ακατονόμαστο Μάρκετινγκ Μάνατζερ μας να βάλει το εν λόγω κομμάτι στο cd player. Αφίσες στους δρόμους πιο πολλές από τις αντίστοιχες που το 1975 προανήγγειλαν την παρθενική άφιξη του Springsteen στην Πόλη Που Δεν Κοιμάται Ποτέ, που έλεγαν και οι Catatonia. Το ραδιόφωνο παίζει ακόμη και τις πιο σπάνιες εκτελέσεις των τραγουδιών του, ο ίδιος φιλοξενείται σε δυο εκπομπές και στο Σόχο τα μικρά δισκάδικα έχουν αναρτημένα στις βιτρίνες τους memorabilia του Δούκα και λοιπά Bowie-ικα gadgets. Στην ίδια περιοχή και συγκεκριμένα στην Heddon Street στο Νο 23 όπου έλαβε χώρα η φωτογράφηση που κοσμεί το εξώφυλλο του Ziggy Stardust, ξόδεψα μερικές πόζες με την φωτογραφική μου μηχανή, όπως είχα κάνει κάποια χρόνια νωρίτερα και σε άλλα κομβικά σημεία της ροκ μυθολογίας, το Battersea Station και το Abbey Road στην Αγγλική πρωτεύουσα και το Strawberry Fields στο Λιβερπουλ.
Μπαίνοντας στο Wembey Arena, έναν αχανή χώρο, όπου οι καθήμενοι στις πίσω θέσεις βλέπουν τα τεκταινόμενα στη σκηνή μόνο χάρη στα τεράστια ματριξ που είναι αναρτημένα στην οροφή του κτιρίου, έπρεπε να περάσω από ένα σωρό επίπονες γραφειοκρατικές διαδικασίες σχετικά με το photo pass γιατί, όπως μας ειπε ο Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων του Thin White Duke «είστε τυχεροί γιατί είστε οι πρώτοι μετά από 2 χρόνια που επιτρέπει να τον φωτογραφίσετε ζωντανά στη σκηνή». Μεταξύ μας, δεν τον πολυπιστεψα, γιατί όλα αυτά είναι θέματα που τα κανονίζουν οι εκάστοτε δισκογραφικές οι οποίες δεν μπορούν να αρνηθούν ένα τέτοιο αίτημα, αλλά επειδή ο Μπαουι είναι…Μπαουι, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Οι Εγγλέζοι αν μη τι άλλο έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν περισσή ευαισθησία σε κάποια θέματα λεπτής σημασίας για αυτούς και πιθανά λιγότερο λεπτά για εμάς τους «ζεστούς, μεσογειακούς και φιλόξενους Έλληνες», μη χέσω...
Περιμένοντας λοιπόν να περάσω από εξονυχιστικό έλεγχο, δίπλα μου από την είσοδο των Επισήμων εισέρχονταν στον χώρο παιδιά με νοητική καθυστέρηση, ανάπηροι, παραπληγικοί και μάλιστα –απ’ότι έμαθα αργότερα- δωρεάν. Έξω από τον χώρο δεκάδες μαυραγορίτες με ύποπτες φάτσες κι ακόμη πιο ύποπτες προσφορές (“yeah, I’ll buy your ticket for 10 pounds. Not a quid less” σε ένα εισιτήριο που θα είχες αγοράσει 50 λίρες) προσπαθούσαν μέχρι την ύστατη ώρα να κερδίσουν μερικά quids παραπάνω πουλώντας όσα εναπομείναντα εισιτήρια υπήρχαν σε αμετανόητους φανς (ερώτηση Χρυσάνθης, της φίλης που με συνόδεψε: «Μα είναι όλοι τους μαύροι ή μελαμψοί ! Γι’αυτό τους λένε μαυραγορίτες;»)
Το αγγλικό punctuality λειτούργησε άψογα και στις 8 ακριβώς βγήκαν στη σκηνή οι Dandy Warhols. Η επιλογή της εν λόγω μπάντας δεν ήταν καθόλου τυχαία. Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μπαουι απαίτησε να ανοίξουν τις συναυλίες του, μοιράστηκαν για ένα φεγγάρι τον ίδιο παραγωγό, τον Τόνι Βισκοντι και επιπροσθέτως αποτίουν τον δικό τους φόρο τιμής στο glam rock της δεκαετίας του ’70 διασκευάζοντας το Jean Genie και βάζοντας το ως b-side στο You Were The Last High. Στα 45 λεπτά που έπαιξαν δυστυχώς είδα μόνο τις πέντε μπροστινές σειρές να κουνιούνται ρυθμικά στο εξαιρετικά μεστό και σπιντατο σετ τους. Οι υπόλοιποι 59.850 θεατές απλά κάθονταν απαθείς λες κι είχαν πάει να δουν τον Βιολιστή Στη Στέγη, πράγμα δικαιολογημένο εν μέρει, τόσο εξαιτίας του αχανούς χώρου που δεν προσφερόταν για τέτοιου είδους συγκροτήματα, όσο και της σύνθεσης του κοινού, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου ήταν ηλικίας 35+. Το σετ τους τελείωσε με το ... «Τραγούδι της Vodaphone» στο οποίο το κοινό συμμετείχε δεόντως και το χειροκρότησε ακόμη περισσότερο.
Την ώρα που περίμενα με τους υπόλοιπους φωτογράφους να πάρουμε τα πάσα μας, από δίπλα μου πέρασαν ο Peter Holstroem, η Θεά-που-έπεσε-από-τον-ουρανό κοπέλα του και η Zia. Συστήθηκα όσο πιο αγενώς μπορούσα – είναι γνωστό ότι δεν έχουν και τις πιο αγαστές σχέσεις με πάσης φύσεως τυπικότητες κι ευγένειες – και εκμεταλλευόμενοι το κενό που θα μεσολαβούσε για τις ετοιμασίες της σκηνής καθίσαμε για μια σύντομη μπύρα, όπου μεταξύ 1ου και 2ου pint τους ρώτησα αν είναι ευχαριστημένοι με το σημερινό gig. Η διπλωματικοτατη απάντηση τους ήταν «ακόμη και το πιο άσχημο live δίπλα στον Μπαουι είναι η συναρπαστικότερη εμπειρία της ζωής σου». Η Ζια είπε ότι φέτος θα ξαναέρθει για διακοπές στην Ελλάδα με τον άντρα της και ότι σκέφτεται πολύ σοβαρά «να χωρίσουμε για λίγο έτσι ώστε να έχουμε την ευκαιρία να ξαναπαντρευτούμε σε εκείνο το υπέροχο εκκλησάκι» και μου εκμυστηρεύτηκαν off the record ότι έχουν σχεδόν κλείσει να ξαναπαίξουν τον Αύγουστο στην χώρα μας ενόψει Ολυμπιακών (ουπς, μου ξέφυγε, σορι Peter…). Το μόνο που τους μένει είναι να πολιτογραφηθούν Έλληνες και να τους απονεμηθεί και το Κλειδί της Πόλης της Θεσσαλονίκης (γιατί αυτό της Αθήνας ανήκει από κοινού στον Steve Wynn και τους Puressence).
Βγαίνοντας στις 9 ακριβώς στην σκηνή, διαμέσου μιας γιγαντοοθόνης που έδειχνε animation, τα οποία είχε επιμεληθεί η ίδια εταιρεία που 6 χρόνια πριν ήταν υπεύθυνη για τα graphics της Pop Mart Tour των U2, ο Μπαουι απέδειξε αυτό που ήταν ήδη γνωστό τοις πασοι: ότι υπάρχει η μουσική ροκ, η μεταλ, η alternative, η τζαζ και υπάρχει και η “Κατηγορία Bowie”. Στις δυο ώρες που έπαιξε ανέβηκαν μαζί του στη σκηνή ο Επαναστάτης Αστός του Rebel Rebel, ο εξωγήινος τoυ Starman (στο ρεφρέν του οποίου μου ήρθε η Ανατριχίλα Νο1 βλέποντας τις 60 χιλιάδες να τραγουδάνε έναν έναν τους στίχους του), το Κορίτσι που Βρίσκει Κατάλυμα σε έναν Κινηματογράφο για να Αποφύγει την Ξαφνική Φήμη Και την Δημοσιότητα στο Life On Mars; (Ανατριχίλα Part 2: The Sequel), ο πρώτος μεγάλος Έκπτωτος Άγγελος της αχαλίνωτης φαντασίας του, ο Man Who Sold The World, η καυλιάρα Jean Genie, ο γκέι Αρειανός Ziggy Stardyst, η γκέισα του China Girl, το ζευγάρι που προσπαθεί να ανταλλάξει ένα απεγνωσμένο φιλί πάνω στον Βερολινέζικο Τείχο του Heroes (δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμό, ο Κωνσταντίνος είναι στα πρόθυρα συναισθηματικής κατάρρευσης), ο μακαρίτης Freddie Μercury στο Under Pressure, το Κορίτσι που Πίνει Κρύα Μιλκσεικ στο Five Years, η Γυναίκα –Δηλητήριο του Be My Wife, ο Lou Reed του Queen Bitch, ο Aρλεκίνος του Ashes To Ashes, o Mick Jager και η Twiggie του Drive In Saturday, η Εμιλυ Πανκχερστ και οι υπόλοιπες φεμινίστριες του Suffraggette City (οι Mott The Hoople χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο του Brittania Row Studios επειδή απέρριψαν την πρόσφορα του Μπαουι να τους χαρίσει το κομμάτι αυτό ένα χρόνο πριν το κυκλοφορήσει ο ίδιος στο magnum opus του) και φυσικά όλο το νέο άλμπουμ του, Reality, το οποίο δεν έχουμε ακόμη ακούσει στο Αβοπολις, αλλά προσωπικά τουλάχιστον ανυπομονώ να το ακούσω γιατί μου φάνηκε σπιντατο και δυνατό.
Το πρώτο σινγκλ, το Waterloo Sunset (Ray Davies με ακούς;), είναι εξαιρετικό. Και ο ίδιος ο Μπαουι άλλοτε να τραγουδάει με το γνωστό ύφος crooning του Anthony Newley κι άλλοτε η σχιζοειδής απόληξη της σαυρισιας του γλώσσας να εκτραχύνεται σε λεκτικά σκέρτσα με το κοινό (“I’ve done some great a lot of study about this song»ή “ cammon, sing if there’s any breath left inside you, don’t let me down now») δημιουργώντας την εντύπωση ή μάλλον την σιγουριά ότι ο 56χρονος άντρας εκεί πάνω δεν ήταν ο γεννημένος στο Κent, David Robert Jones,αλλά ο Ziggy Stardust αυτοπροσώπως που πραγματικά απολάμβανε την στιγμή making love with his ego.
Ο κατάλογος εκείνων που δεν μας τίμησαν με την παρουσία τους χθες βράδυ μεγάλος και σημαντικός: το διαστημόπλοιο του Major Tom κόλλησε μάλλον στην κίνηση, κάπου μεταξύ Άρη και Δια, η Σωτήρια Μηχανή χρειαζόταν γρασάρισμα, οι Καβαλιστικές αναφορές του Station To Station έμειναν στα συρτάρια, η Λίστα των Εθισμών του Sound And Vision αντικαταστήθηκε από την ζωή δίπλα στην γυναίκα του Iman και την κόρη του, η δική του sui generis κοσμοθεωρία του Changes έμεινε κι αυτή στο 1971, η Lady Stardust πέθανε εκείνη τη μέρα του Σεπτεμβρίου του 1977 που το Mini του Mark Bolan ασέλγησε παρά φύση πάνω σε ένα δέντρο και οι Άνθρωποι Γάτες εξαφανίστηκαν στην λήθη της disco. “I am something I had never wanted to be: a well accepted artist», είχε πει πριν λίγα χρόνια σε μια συνέντευξη του ο ίδιος. Ναι, δυστυχώς γι’αυτόν τα κατάφερε.
Και τώρα εγώ πρέπει κλασικά να κλείσω την ανταπόκριση αυτή λέγοντας αν μου άρεσε ή όχι; Θα το θέσω αλλιώς λοιπόν, αλά –High Fidelity: Αυτές είναι οι 5 καλύτερες συναυλίες της ζωής μου: U2, Pink Floyd, James, AC / DC, Stones. Όμως στην 5η θέση, εκτοπίζοντας τους Rolling Stones, έχουμε νέα είσοδο από….. (ταραμ ταραμ…τύμπανα….) τον David Bowie! Φάε το καπέλο σου Mick ….
Υ.Γ: Τις πιο θερμές μου ευχαριστίες στην Μαριλενα Παπακωστα της Sony Music Greece για την αμέριστη και σημαντική βοήθεια της. Αν δεν ήταν αυτή, δεν θα είχαν αποτυπωθεί ποτέ οι σκέψεις αυτές σε οθόνη pc. Ευχαριστώ και τον άνθρωπο εκείνο που είχε την ιδέα να χτίσει τα γραφεία της Sony στο Λονδίνο τόσο κοντά στο κέντρο και με έβγαλε από την απεχθή διαδικασία να γυρίζω όλη την πόλη με Underground μέχρι να τα βρω.
