Αν σας κάνει εντύπωση το όνομα της δισκογραφικής, είναι πολύ απλά επειδή πρόκειται ουσιαστικά για τον (γνωστότατο) εκδοτικό οίκο Γαβριηλίδη –ως εκ τούτου, το πακετάρισμα του ηχητικού υλικού έρχεται ως ένθετο μέσα σε ένα μικρού σχήματος και έκτασης βιβλίου. Αυτό που πρέπει να σημειώσουμε, άμεσα, είναι ότι ο αριθμός 7 ο οποίος φιγουράρει στον τίτλο αφορά και τους άλλους δύο συνδαιτυμόνες του Θάνου Μικρούτσικου σε τούτη την έκδοση, που συνεισφέρουν κάτω από την ίδια συμβολική αριθμητική οντότητα. Τουτέστιν, η έκδοση συνοδεύεται από 7 πίνακες του γνωστού εικαστικού Γιώργου Λαζόγκα και ισάριθμα ποιήματα του (επί μακράν σειρά ετών συνεργάτη του Μικρούτσικου) Γιώργου Κακουλίδη. Kαι οι δυο αναφέρονται ευκρινέστατα στο εξώφυλλο, αλλά, ένεκα οικονομίας χώρου δεν μπορούσαμε να τους επιγράψουμε κι εμείς. Πάντως όλοι μπαίνουν κάτω από το όνομα «Μικρούτσικος», οπότε με τη μεθοδολογία της κατάταξης ηχογραφημάτων είμαστε εντάξει σε τυπικό (αλλά και ουσιαστικό) επίπεδο…
Επίσης πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ηχογραφήσεις είναι όλες (εκτός της τελευταίας, που έχει γίνει το 1981) αποτέλεσμα μουσικών διεργασιών του 1987. Στο καθαρά μουσικό γαιόγραμμα του άλμπουμ θα συναντήσουμε 4 μουσικούς συνολικά, οι οποίοι αρμολογούν διάφορους συνδυασμούς μεταξύ τους, αλλά και με τον Μικρούτσικο. Πασίγνωστες φιγούρες όπως ο Γιώργος Φακανάς, ο David Lynch, ο Τάκης Φαραζής και ο Νίκος Τουλιάτος (που έτσι κι αλλιώς υπήρχαν εκείνη την περίοδο και σαν ομάδα, κάτω από τους ιστορικούς Iskra) –ουδόλως τυχαίως όλοι από τα χαρακώματα της τότε δημιουργικής jazz και αυτοσχεδιαστικής σχολής. Γνωστή η κολύμβηση του Θάνου Μικρούτσικου προς τις Δυτικές σχολές ήχου, πορεία που ειδικότερα τη δεκαετία του 1980 πάτησε με σαφήνεια και με ποικίλα αλλά πάντα ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει κι εδώ. Να θυμίσω σε αυτό το σημείο και το “Ντούο Για Άλτο Σαξόφωνο Και Ηλεκτρικό Μπάσο” (με David Lynch και Γιώργο Φακανά), το οποίο είχαμε συναντήσει στη μία πλευρά του (κατά το ήμισυ ομώνυμου) δίσκου του Μικρούτσικου (ΕΝΜ/1986).
Καταρχήν, το 7 του Θάνου Μικρούτσικου διακρίνει η πολύ καλή ηχοληψία –και όχι μόνο με τα δεδομένα της εποχής εκείνης (αν και πληροφορούμαστε ότι έχει υπάρξει εκ νέου ηχητική επεξεργασία, σε επίπεδο mastering). Η σύγχρονη και διαχρονική έκφραση της κυκλοφορίας ευτυχώς ενυπάρχει και στα ηχογραφήματα, αφαιρώντας βιαστικά από το μυαλό του ακροατή τη σκέψη περί αρχειακής χρήσης του υλικού. Για παράδειγμα το “Persistance” είναι μία σύνθεση όπου ο μινιμαλιστικός δρόμος του πιάνου βρίσκει όχι μόνο θαυμάσιο συνοδοιπόρο στα ντραμς του Νίκου Τουλιάτου, μα υποβοηθείται και με ένα πολύ καλό κεντητό μπάσο από τον Φακανά, ο οποίος και ανταλλάσσει φράσεις με τον Lynch. Η εκδοχή του Μικρούτσικου πάνω στη χατζιδακική “Τζοκόντα” δεν θα αφήσει αδιάφορο τον ακροατή και αυτό όχι μόνο ένεκα της χρήσης του τσέμπαλου εκ μέρους του συνθέτη. Το “Memories” αποτελεί επίσης ένα όμορφο ντουέτο του Μικρούτσικου με τον Τουλιάτο και θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μία διαφορετική εκδοχή του soundtrack που εποίησε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου για το Blade Runner –εξαιτίας μίας σοφής χρήσης πλήκτρων και ηχοπεδίων από τον Πατρινό συνθέτη και μουσικό.
Η μοναδική διαφορετικής χρονολογίας ηχογράφηση είναι αυτή που συναντάμε στο κλείσιμο του δίσκου (η μοναδική από το 1981), ένα τρίο μεταξύ Φαραζή, Φακανά και Τουλιάτου. Η απουσία του Μικρούτσικου στα όργανα είναι φανερή, μιας και ακούμε τους προαναφερθέντες να βαδίζουν περισσότερο πάνω σε απότοκα του fusion, παρά στους συνήθεις ευρωπαϊκής ατονάλ και ελλειπτικούς δρόμους τους οποίους επιλέγει ο Μικρούτσικος –ειδικότερα αυτούς της γερμανικής και γαλλικής σχολής (στα μινόρε της τελευταίας). Τα ποιήματα και τα έργα Κακουλίδη και Λαζόγκα, αντιστοίχως, συμπληρώνουν κατά επιλογή την ηχητική απόλαυση και καθίσταται φανερή (σε μένα τουλάχιστον) η πρόθεση του Μικρούτσικου να αφήσει την κυκλοφορία να λειτουργήσει με τον τρόπο που θα διαλέξει ο αγοραστής. Εννοείται επίσης ότι υπάρχουν εκτενή βιογραφικά σημειώματα των συντελεστών, όπως κι ένα κείμενο του Γιώργου Χαρωνίτη εν είδη προλόγου.
Κυκλοφορία που χρειάζεται τους χρόνους της, ακριβώς ένεκα της πληθώρας υλικού που εμπεριέχει. Κάτι τέτοιο πάντως εξασφαλίζει στον ενσκύπτοντα στο 7 του Θάνου Μικρούτσικου μία ικανοποίηση: ακριβώς επειδή μόνο έτσι νιώθει όχι μόνο ο δημιουργός, αλλά και ο ακροατής πλήρης και σεβαστός.
