Αν τα Εξάρχεια ήταν συναυλία, θα ηχούσε και θα έμοιαζε κάπως σαν την κοινή εμφάνιση των Last Drive και των Nightstalker το βράδυ μιας Παρασκευής του Σεπτέμβρη στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Cool, casual και αθεράπευτα ηλεκτρικές, δύο αδελφοποιτές συντροφιές γκαζιάρηδων μουσικών συναντήθηκαν κάτω από το Φουγάρο στο Γκάζι για μια συναυλιακή βραδιά-επιτομή στο δικό τους ροκ. Το ελληνικό και ορθόδοξο.
Στον ρόλο του opening act, οι Black Hat Bones σήκωσαν τίμια στους ώμους τους το βάρος του πρώτου μέρους μιας βραδιάς που επιφύλασσε δύο ονόματα τα οποία απολαμβάνουν σχεδόν θρυλικών διαστάσεων στις τάξεις των ορκισμένων ροκάδων της Ίντριγκας και του An Club.
Οι Last Drive εμφανίστηκαν πρώτοι, με όλον τον αέρα του παλιού που είναι αλλιώς, με όλη την τεχνογνωσία της garage κουλτούρας, με όλη την άνεση που τους χαρίζει το γεγονός ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν ύστερα και από τον φετινό τους δίσκο. Η ιστορία και αξία τους αδιαμφισβήτητες, όπως και οι συναυλιακές ικανότητές τους, οι οποίες διατηρούν αξιοσημείωτη ικμάδα παρά τα 35+ χρόνια της ηλικίας του γκρουπ.
Όλο αυτό το πακέτο χειροκροτήθηκε αδιαλείπτως στην Τεχνόπολη από το πάσης ροκ φύσεως κοινό, έστω και αν η παρέα του Αλέξη Καλοφωλιά δεν βρέθηκε και στην καλύτερη συναυλιακή της μέρα: κάποια προβλήματα στον ήχο και μερικές αστάθειες στα φωνητικά, δεν πέρασαν απαρατήρητα. Ωστόσο οι Last Drive έχουν πάντα στο τσεπάκι τους την αύρα που χρειάζεται για να σε πάρει μαζί της, κάνοντάς σε να ομολογήσεις στο διπλανό σου «κοίτα ρε συ όμως τι καλοί που είναι, ακόμα».
Οι Nightstalker μετά, ήταν άλλου παπά ευαγγέλιο· σωστό μουσικό αλφάδι. Σε μία ακόμα υποδειγματική εμφάνιση, οι αμετανόητοι μαλλιάδες της πλατείας έδωσαν και στους πιο δύσπιστους ή αδαείς περί τον ήχο του heavy rock πολλούς λόγους για να αναγνωρίσουν τη δημιουργική αξία που μπορεί να κρυφτεί στις σκληρές κιθάρες.
Σε ένα ιδίωμα τόσο δημοφιλές στο ελληνικό ροκ κοινό όσο αυτό του stoner rock –σε σημείο ώστε πολλές μπάντες με χρόνια στο κουρμπέτι του να το πληρώνουν, με τα στενά περιθώρια που τους αφήνει να ξεχωρίσουν– οι Nightstalker αφήνουν μέχρι και σήμερα δυναμικά το προσωπικό τους στίγμα. Ένα στίγμα που χρωστάει πολλά στη γκρούβα η οποία εγκιβωτίζεται στις περισσότερες από τις συνθέσεις τους και φυσικά στην απολαυστική φωνή και περσόνα του frontman τους. Ο Αργύρης «Argy» Γαλιατσάτος αποθεώθηκε πολλάκις για τις πωρωτικές του ερμηνείες, αλλά και τις παραινέσεις του σε κακές συνήθειες, τη γλύκα των οποίων γνωρίζουν καλά τα παιδιά του ήλιου και των δρόμων. Τα καπνογόνα που άναψαν στην πρώτη πενιά του "Children Οf Τhe Sun" απλώς υπογράμμισαν την αδιαπραγμάτευτη υπεροχή και κυριαρχία των Nightstalker στον παλμό της βραδιάς.
Όχι ότι είχε να μετρήσει κανείς νικητές και χαμένους ένα βράδυ σαν αυτό, κάτι που έγινε ξεκάθαρο σε ένα encore από εκείνα που σπάνια έχεις την ευκαιρία να δεις, με δύο από τις πιο ιστορικές και –πολύ σημαντικό– ακόμα ενεργές ροκ μπάντες της εγχώριας μουσικής ιστορίας να ανταμώνουν πάνω στη σκηνή «για να παίξουν μερικά τραγούδια μαζί». Διπλά μπάσα, διπλές κιθάρες, διπλές μπότες και η γοητευτικά ατελής φωνή του Καλοφωλιά να σμίγει με τον γρανίτη του λαρυγγιού του Argy. Και να σκορπάνε απλόχερα την ελπίδα ότι το ροκ δεν έχει πεθάνει.
{youtube}W23kiCovj68{/youtube}
