Joe Satriani - What Happens Next

Τον είχα χάσει για χρόνια τον Joe Satriani. Αλλά, τώρα που τον ξαναβρήκα, διαπιστώνω ότι σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τρόπο δουλειάς του: συνεχίζει να ηχογραφεί οργανικούς δίσκους, να οργώνει την υφήλιο –είτε σόλο, είτε με το project των G3– και να παραδίδει μαθήματα μέσω workshops. Ως μοναδική λοξοδρόμηση μπορεί κανείς να αναφέρει τη συγγραφή της αυτοβιογραφίας του (Strange Beautiful Music, 2014).

Η ρουτίνα αυτή δεν ενόχλησε ενδεχομένως ποτέ την πλειονότητα των οπαδών του. Όμως, όπως μαρτυρά ο τίτλος του 16ου άλμπουμ του, ο ίδιος ο Satriani φαίνεται πως κάποια στιγμή προβληματίστηκε: «τι γίνεται τώρα, πού πάω μετά από εδώ;» Τα 'βαλε λοιπόν κάτω και απεφάνθη ότι δεν ήθελε να συνεχίσει στο μονοπάτι της προοδευτικής/πυροτεχνικής λογικής που ακολουθούσε αδιαλείπτως τα τελευταία κάμποσα χρόνια· ότι είχε ανάγκη μια πιο εξανθρωπισμένη εκφραστική δομή. Και εγένετο What Happens Next –έτσι, χωρίς ερωτηματικό, ως απάντηση στις εσωτερικές αναζητήσεις του.

Μας τελείωσε, που λέτε (προς το παρόν τουλάχιστον), ο εξωγήινος εξτρεμιστής Satriani, για χάρη του ευάλωτου και ευαίσθητου εαυτού του, εκείνου με τα γήινα συναισθήματα και τους προβληματισμούς. Και πήγαν περίπατο (σχεδόν) τα φουτουριστικά κόλπα, δίνοντας τη θέση τους σε μια πιο προσγειωμένη προσέγγιση, με εκ νέου ασπασμό της hard rock ντιρεκτίβας. Κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην επιλογή των συνεργατών: Glenn Hughes (των Deep Purple) στο μπάσο και Chad Smith (των Red Hot Chili Peppers, παλιός γνώριμος του Satriani από τα χρόνια των Chickenfoot) στα ντραμς.

Είναι ψυχωμένη η δουλειά του τρίο στα 12 ετούτα κομμάτια. Το καταλαβαίνεις από τις πρώτες ριφιές του “Energy”, το οποίο ανοίγει το άλμπουμ, όντως ενεργητικότατα. Το πιάνεις όμως κι από την όλη διαπλοκή τους, από το πώς λειτουργούν στις εναλλαγές των δυναμικών και το πόσο ομόψυχα κλειδώνουν πάνω στα γκρουβ. Και όταν, αναμενόμενα, περνάνε με άνεση και αέρα από κάθε πρόκληση που τους θέτει η ποικιλία διαθέσεων των συνθέσεων: θέλετε ζοριλίκι, το 'χουμε· θέλετε λυρισμό, τον έχουμε κι αυτόν, για πλάκα. Υπάρχει μια αυτοπεποίθηση και μια μαεστρική ρέγουλα στη ροή, στοιχεία, όμως, που δεν έχουν να κάνουν με ευκολία, αλλά μάλλον με έμπνευση –χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι όλα δουλεύουν το ίδιο καλά.

Το σημείο που κρίνει τελικά την επιτυχία του What Happens Next είναι, νομίζω, το ότι καταφέρνει να ξεπεράσει τον σκόπελο της υπερβολικής οικειότητας. Παρότι δηλαδή ο Satriani είναι πια πολύ δύσκολο να βρει περιοχές εντός του ευρύτερου rock χώρου που να μην τις έχει καλύψει σε εξαντλητικό βαθμό –οπότε αναγκαστικά δεν μπορεί να αποφύγει την επανάληψη– δεν πέφτει χαμηλά· και, σε ό,τι αφορά το επίπεδο των συνθέσεων, δεν ξεχνάει να εισάγει μελωδικά άγκιστρα, τα οποία θα βοηθήσουν την ακρόαση να έρθει σε πέρας. Μάλιστα, μιας και το θέμα του είναι ο άνθρωπος και τα συναισθήματά του, δεν αμελεί τη μνήμη και τη νοσταλγία, βγάζοντας το καπέλο στον Jimmy Page (“Energy”), στον Eric Clapton και στον Carlos Santana (“Smooth Soul”) και, φυσικά, στον Jimi Hendrix (“Forever And Ever”). Κι αφού θυμηθεί τις αρχές του, ξαναβρίσκει το μονοπάτι προς την ουσία (“Super Funky Badass”) και τη συγκίνηση (“Cherry Blossoms”).

Εν έτει 2018, ο Joe Satriani παραμένει ένας Θεός της Κιθάρας σε μια εποχή που μοιάζει να μην χρειάζεται τέτοιους. Εκείνος, πάντως, συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει και αγαπά. Όταν το πετυχαίνει με τον τρόπο που απολαμβάνουμε εδώ, είναι παραπάνω από αρκετό.

{youtube}8mmuFjBJjzI{/youtube