"Hello Europe" λέγεται το νέο τραγούδι του Πάνου Κατσιμίχα, ο οποίος υπογράφει τόσο τη μουσική, όσο και τους στίχους -έχοντας στο πλάι του το μπουζούκι του Μανώλη Καραντίνη και τον Γιάννη Τσέρο στο τραγούδι, για τους αγγλικούς στίχους. Μπορείτε να το ακούσετε στον σύνδεσμο παρακάτω.
Ο ίδιος έγραψε και τα εξής στην επίσημη σελίδα των Κατσιμιχαίων στο Facebook:
«Φίλες και φίλοι καλησπέρα!
Πέντε λόγια, πριν ακούσετε το καινούριο τραγουδάκι..
Ηταν αρχές της δεκαετίας του '60,τότε που η Ελλάδα πενθούσε ακόμα μπροστά στα χαλάσματα του εμφύλιου πόλεμου, όταν ξαφνικά, μέσα απ'τον ασπρόμαυρο κινηματογράφο της εποχής, ξεπήδησαν (σχεδόν ταυτόχρονα), δυο"πολύχρωμες" φιγούρες, που είχαν το χούι να χορεύουν πάνω στα ερείπια της ζωής τους.
Ήταν ο "Zorba the Greek"-Anthony Quinn και η Μελίνα του "Ποτέ την Κυριακή".
Oταν τα πράγματα αγριεύανε, αυτοί το 'ριχναν στο συρτάκι.
Ο μεν Ζορμπάς, πάνω σε μουσική του Μ.Θεοδωράκη, η δε Μελίνα πάνω στο μοτίβο των "Παιδιών του Πειραιά" του Χατζιδάκι [Oscar καλύτερου πρωτοτύπου τραγουδιού, το 1960, στην America]. Εξαίσια μουσικά έργα και τα δύο, το καθένα φυσικά με τον τρόπο του.
Τότε ήταν που το μπουζούκι έγινε σήμα κατατεθέν και άτυπα, ο "επίσημος ήχος" της Ελλάδας, αφού και τα δύo soundtracks, όπως και οι ταινίες, κάνανε παγκόσμια επιτυχία.
Αυτόν λοιπόν ακριβώς τον "ήχο" επέλεξε να αρπάξει η χούντα, για να ντύσει μουσικά το άθλιο ντοκιμαντέρ της επταετίας της,ευτελίζοντάς τον τελικά.
Τι να χρησιμοποιούσαν άλλωστε.. κλαρίνα και εμβατήρια;
Άρπαξαν το συρτάκι, που εκείνη την εποχή ήταν παγκόσμια μόδα και του δώσανε και κατάλαβε.
Κι έτσι το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» μεταλλάχτηκε σε «Συρτάκι-τζατζίκι -φίκι,φίκι», με μουσική υπόκρουση τον Ζορμπά και τα "Παιδιά του Πειραιά".
Γι'αυτό και ο Μ.Χατζιδάκις (μέχρι το τέλος της ζωής του) γινόταν έξαλλος κάθε φορά που κάποιος προσπαθούσε να του ανοίξει συζήτηση για τα "Παιδιά του Πειραιά".
Εν πάσει περιπτώσει, πέρσι, ένα βράδυ (λίγο μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου), σημείωσα κάποιες σκόρπιες σκέψεις-φράσεις και τις ξέχασα στο συρτάρι.
Όταν μετά από 2-3 μήνες έπιασα την κιθάρα και έβαλα τους στίχους μπροστά μου, παραδόξως, χωρίς καν προσπάθεια για δεύτερες-τρίτες επιλογές, έγραψα κατ'ευθείαν ένα συρτάκι, δίχως όμως «κρασί, θάλασσα και τ' αγόρι μου».
Γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς, ήμουν πάντα μουσικά ανεξίθρησκος.
Εννοείται βέβαια ότι αυτό που "λέει" το τραγούδι, δεν είναι κάτι"θέσφατο".
Μια γνώμη είναι μόνο και ας την πάρει το ποτάμι.
Εξάλλου όλοι έχουμε το δικαίωμα σε μια γνώμη. Ή όχι;
Όλα σ'αυτό το τραγούδι είναι συμβολικά και το ξέρω (δεν πειράζει όμως) ότι κινδυνεύω να "παρεξηγηθώ", όπως ο Γιάννης Βόγλης στα Κορίτσια στον Ήλιο.
Εκεί όπου ενώ αυτός ο δυστυχής πιλάλαγε για να προσφέρει «μύγδαλα», η ξανθομπάμπουρη τουρίστρια έτρεχε έξαλλη σκούζοντας «βοήθεια», διότι νόμιζε ότι ο Βόγλης,ήθελε να την κουτουπώσει.
Τέλος πάντων.
Ο Θεός βοηθός και καλή ακρόαση».
{youtube}nQ8RcRFM7wg{/youtube}
