Η ταινία αφηγείται τα περίεργα γεγονότα που έπληξαν το καταραμένο πλήρωμα όσο προσπαθούσαν να επιβιώσουν στο ωκεάνιο ταξίδι τους, κυνηγημένοι κάθε νύχτα από μια τρομακτική παρουσία. Όταν το πλοίο έφτασε τελικά στον προορισμό του ήταν ρημαγμένο χωρίς ίχνος του πληρώματος.
Ένας Θρύλος Γεννιέται
Ο Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ γοητεύει το κοινό, βιβλίων και ταινιών, περισσότερο από έναν αιώνα. Δημοσιευμένο το 1897, το μυθιστόρημα δεν ήταν δομημένο με την παραδοσιακή αφηγηματική δομή, αλλά εξιστορούσε την ιστορία ως έναν μη-αφηγηματικό θρύλο, μέσα από αποσπάσματα ημερολογίων, ιστορικά ντοκουμέντα, άρθρα: το πορτραίτο ενός κυνηγού ιδωμένο μέσα από έναν θραυσμένο καθρέφτη. Τα θραύσματα αυτού του καθρέφτη επέτρεψαν σε διάφορους σκηνοθέτες να ερμηνεύσουν τον χαρακτήρα με μυριάδες τρόπους∙ ως νάρκισσο, εραστή, δολοφόνο. Όμως, πίσω από όλες αυτές τις ερμηνείες, όλες αυτές τις δεκαετίες διασκευών, κρύβεται η ανείπωτη ιστορία του πιο δημοφιλούς πλάσματος του Χόλυγουντ, για το πώς ο Δράκουλας έφτασε στην Αγγλία για να τρομοκρατήσει έναν νέο κόσμο. Αυτή είναι η ιστορία του τελευταίου απόπλου του Ντιμίτερ.
Το Ντιμίτερ απέπλευσε για τελευταία φορά πριν από περίπου 125 χρόνια. Στο θρυλικό μυθιστόρημα του Στόκερ, ο τερατόμορφος αριστοκράτης Κόμης Δράκουλας ταξιδεύει από τα Καρπάθια Όρη στην Ανατολική Ευρώπη στην Βικτωριανή Αγγλία. Στην Τρανσυλβανία, ο Δράκουλας παγιδεύτηκε από τον ίδιο του τον θρύλο. Οι χωριανοί τον φοβόντουσαν και αρνούνταν να πλησιάσουν το κάστρο του. Απομονωμένος και μόνος, προσέλαβε έναν Άγγλο, τον Τζόναθαν Χάρκερ, να του εξασφαλίσει μία έπαυλη στο Λονδίνο.
Παρακινούμενος από την ακόρεστη δίψα του για αίμα, ο Δράκουλας θα ξεχυθεί στους δρόμους του Λονδίνου για να σκορπίσει τον θάνατο, προστατευμένος από την ανωνυμία που προσφέρει η πόλη. Πρώτα όμως, πρέπει να φτάσει εκεί. Προκειμένου να επανακτήσει τις δυνάμεις του, ο Δράκουλας πρέπει να κοιμηθεί στο καταραμένο χώμα που θάφτηκε. Επομένως, κρύβεται σε ένα μπαούλο, ανάμεσα σε πολλά άλλα, έχοντας κανονίσει να μεταφερθεί στο Λονδίνο με τη βοήθεια ενός πλοίου: του Ντιμίτερ.
Στην καθηλωτική ιστορία του Στόκερ, το τελευταίο ταξίδι του Ντιμίτερ αποτυπώνεται στο έβδομο κεφάλαιο με την μορφή ενός άρθρου της εφημερίδας The Dailygraph, δημοσιευμένου στις 8 Αυγούστου του 1897. Το άρθρο περιγράφει το απότομο ξέσπασμα μιας καταιγίδας στο λιμάνι της πόλης Γουίτμπι, ξεβράζοντας στην ακτή το πτώμα ενός άντρα. Στην τσέπη του βρέθηκε ένα μπουκάλι και εντός του ένα κομμάτι τυλιγμένου χαρτιού.
Το χαρτί είχε πάνω του καταγεγραμμένα τα αλλόκοτα γεγονότα που έλαβαν χώρα εντός του πλοίου από τις 6 Ιουλίου μέχρι και τις 4 Αυγούστου. Ύστερα από το φόρτωμα κιβωτίων γεμάτα με χώμα, οι ανησυχίες του πληρώματος κλιμακώθηκαν, οδηγώντας στη διαδοχική εξαφάνισή τους. Η ατμόσφαιρα βαραίνει όλο και περισσότερο και το Ντιμίτερ πλέει προς την καταδίκη του. Δίχως να έχει γίνει αντιληπτή από το πλήρωμα, η απειλή που ελλοχεύει στο αμπάρι πρόκειται για έναν μυστικό επιβάτη που ταξιδεύει για την Αγγλία.
Παρ’ ότι το βιβλίο του Στόκερ έχει διασκευασθεί αμέτρητες φορές στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θεατρικό σανίδι, οι εφιαλτικές εμπειρίες του πληρώματος του Ντιμίτερ δεν αποτυπώθηκαν ποτέ. Για τους παραγωγούς της ταινίας, Μπράντλεϊ Τζ. Φίσερ, Μάικ Μίνταβοϊ και Άρνολντ Γ. Μέσερ, αυτό το κενό αποτέλεσε μια χρυσή ευκαιρία για την εξερεύνηση της απόλυτης βαμπιρικής ιστορίας μέσα από μια νέα, συναρπαστική ματιά.
Βέβαια, η παραγωγή της ταινίας πέρασε από χίλια κύματα μέχρι να πραγματοποιηθεί. Το στάδιο της ανάπτυξης διήρκησε δύο δεκαετίες με ένα μεγάλο εύρος σκηνοθετών να αναλαμβάνουν το φιλόδοξο εγχείρημα, αλλά τελικά να φεύγουν. «Πλησιάσαμε αρκετές φορές», θυμάται ο Φίσερ. «Οι σκηνοθέτες πάντοτε γοητεύονταν από το υλικό», συμπληρώνει.
Ανάμεσα στους υποψήφιους σκηνοθέτες ήταν και ο βραβευμένος με Όσκαρ Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, ο οποίος τελικά δεν ανέλαβε την σκηνοθεσία εξαιτίας του προγραμματισμού του. Ωστόσο, πρότεινε ως αντικαταστάτη του τον Νορβηγό σκηνοθέτη Αντρέ Έβρενταλ, ο οποίος είχε κλέψει τις εντυπώσεις χάρη στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο «Trollhunter», ένα ψευδο-ντοκιμαντέρ για ομάδα φοιτητών που εξερευνούν επιθέσεις από αρκούδες για να διαπιστώσουν τελικά πώς από πίσω κρύβεται κάτι πολύ πιο απειλητικό. Η φήμη του Έβρενταλ ως ένας οραματιστής σκηνοθέτης εφευρετικών ταινιών τρόμου εδραιώθηκε με την κυκλοφορία των ταινιών «The Autopsy of Jane Doe» (2016) και «Scary Stories to Tell in the Dark» (2019), την κινηματογραφική διασκευή των ομώνυμων παιδικών βιβλίων σε παραγωγή του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο.
«Ο Αντρέ είναι ασυμβίβαστος», σχολιάζει ο παραγωγός της ταινίας, Μπράντλεϊ Φίσερ, ενθουσιασμένος από την επιμονή του Έβρενταλ μέχρι να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. «Αυτή είναι μια τεράστια παραγωγή για ταινία είδους, και δεν ήταν πρόθυμος να παραιτηθεί έως ότου το αποτέλεσμα να μην είναι απλώς σπουδαίο, αλλά να αγγίζει αριστουργηματικά επίπεδα», προσθέτει. «Κατανόησε πλήρως πώς να δημιουργεί σασπένς στην ταινία», συμπληρώνει ο Μίνταβοϊ. «Θέλαμε να κρατήσουμε το κοινό στην άκρη του καθίσματός του μέχρι να εμφανιστεί ο Δράκουλας. Δεν είναι μόνο οι σοκαριστικές στιγμές, είναι το χτίσιμο της έντασης. Ο κόσμος λατρεύει το μυστήριο και την προσπάθεια εντοπισμού του τι κρύβεται πίσω από όλο αυτό το χάος και αυτό επιτυγχάνεται χάρι στον Αντρέ και τους σεναριογράφους της ταινίας».
Διαβάζοντας το σενάριο των Σουτ Τζ. και Ζακ Όλκεβιτς, ο Έβρενταλ έκανε παραλληλισμούς με το υποδειγματικό φιλμ του Ρίντλεϊ Σκοτ, «Alien». Το σενάριο αποτυπώνει μια αντίστοιχη ατμόσφαιρα έντονου τρόμου με ένα πλήρωμα που έρχεται αντιμέτωπο με μια μυστηριώδη απειλή. «Πραγματικά, ήταν μια ιστορία στη λογική του “Alien”, τοποθετημένη στη μέση του ωκεανού, με τον Δράκουλα αντί για κάποιο εξωγήινο πλάσμα», αναφέρει ο Έβρενταλ. «Γοητεύτηκα από τους χαρακτήρες. Φάνταζαν με αληθινό πλήρωμα που είναι εκεί για να κάνει τη δουλειά του και το μυστήριο μεγαλώνει όσο ξετυλίγεται η ιστορία. Λάτρεψα την περιοριστική φύση της ταινίας, βρίσκονται μεσοπέλαγα σε ένα πλοίο κι έρχονται αντιμέτωποι με έναν εχθρό που δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται».
«Οι ταινίες τρόμου στοχεύουν να μεταφέρουν το κοινό σε ένα σκοτεινό και τρομακτικό μέρος», αναφέρει ο Φίσερ, «αλλά πιστεύω πως οι σπουδαίες ταινίες τρόμου φέρνουν τους πρωταγωνιστές τους αντιμέτωπους με μια μοίρα χειρότερη από τον θάνατο». Λίγο αργότερα συμπληρώνει: «Το πλήρωμα δεν αντιμετωπίζει μόνο το ίδιο το τέρας, αλλά χάνουν κάθε αίσθηση ελπίδας, κάθε τι που αγαπούν και ονειρεύονται, ό, τι δίνει νόημα στη ζωή τους. Τελικά, καταλήγουν στον θάνατο. Αλλά αυτός έρχεται τελευταίος, ποτέ πρώτος. Μόνο ο θάνατος θα ήταν εξαιρετικά λυτρωτικός εκ μέρους αυτού του Δράκουλα, του Δράκουλα που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ».
Σκηνοθεσία: Αντρέ Έβρενταλ
Ηθοποιοί: Ντέιβιντ Νταστμάλτσιαν, Κόρεϊ Χόκινς, Έιλινγκ Φραντσιόζι, Λίαμ Κάνινγκχαμ
«Απόλαυσα τόσο πολύ The Last Voyage of the Demeter: πανέμορφο, γενναιόδωρο και βάναυσο!» Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
«Ήμουν επιφυλακτικός για το The Last Voyage of the Demeter, αλλά είναι μια αιματηρή απόλαυση. Μου θύμισε τις καλύτερες στιγμές της Hammer από τα ‘60s και τα ‘70s» Στίβεν Κινγκ
Ακολουθήστε το Roxx για να μαθαίνετε πρώτοι για μουσική, σειρές και ταινίες.
