Όσο μεγαλώνει, η φωνή της Lucinda Williams ακούγεται όλο και περισσότερο σαν να έχει νοτίσει από μπέρμπον. Όμως, αντί να την χρησιμοποιεί σαν τουριστική ατραξιόν αυθεντικότητας σε α λα Tom Waits γρυλίσματα, την κάνει το εισιτήριο για την αμεσότητα, σε ένα ηχητικό περιβάλλον που, άρα, το παίρνει να είναι και λίγο πιο ροκ. Όπως στην 15η της δουλειά, Good Souls Better Angels, που αμβλύνει τις αιχμές και κερνάει μερακλίδικα blues (στο πολύ δυνατό “Can’t Rule Me”), για να τα ισορροπήσει σε σημεία με πιο απαλές country μελωδίες (“Big Black Train”), με μια εσωτερική, όμως, ένταση που πάντα σε περιμένει στη γωνία για να ξεσπάσει. Πότε με κομμάτια που θα μπορούσαν να προέρχονται από τις καλύτερες roots στιγμές των Stones (“Shadows & Doubts”), πότε με τραγούδια που άνετα γίνονται τα μικρά αδερφάκια του “State Trooper” του «Αφεντικού» (“Pray the Devil Back to Hell”). Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο εδώ -ακόμη κι η σημειολογία, συχνά τραβάει δεκαετίες πίσω στις ρίζες της americana, επιστρατεύοντας διάβολους και τρένα. Υπάρχει, ωστόσο, μια γενναία δόση ειλικρίνειας, αφενός γιατί ο δίσκος ηχογραφήθηκε ζωντανά, αφετέρου (ή και γιατί) η επαναληπτικότητα των στροφών προσδίδει μια έξτρα σωματικότητα που κορυφώνεται με το γκάζι που αποκτά ο δίσκος στην γραμμή του τερματισμού. Κι όσο κι αν η Lucinda Williams επιμένει “Keep me with the good souls / With the better angels” (“Good Souls”), ξέρουμε πολύ καλά πως έχει πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο, γι’ αυτό και θέλουμε να την ακούμε ακόμα.
Άκου κι αυτό: Emmylou Harris - Quarter Moon in a Ten Cent Town (1978), Loretta Lynn - Van Lear Rose (2004), Pistol Annies - Hell on Heels (2011)
