The outsider

“Τα τέρατα είναι αληθινά. Kαι τα φαντάσματα είναι αληθινά. Ζουν μέσα μας και πολλές φορές νικούν.” Αυτή του την πίστη έχει εκφράσει στα περισσότερα βιβλία του ο πολυμεταφερμένος σε σινεμά και τηλεόραση, συγγραφέας Στίβεν Κίνγκ.

Η πίστη, όχι τόσο η θρησκευτική, όσο η πεποίθηση ή η αποδοχή ότι το «κάτι άλλο» υπάρχει, αποτελεί το βασικό θέμα που διατρέχει την δραματατουργική ραχοκοκκαλιά της σειράς του HBO The Outsider.

Η καθαρή πρόθεση των δημιουργών είναι να φέρουν τον θεατή όσο το δυνατόν κοντύτερα στην ψυχολογία των χαρακτήρων, που βρίσκονται αντιμέτωποι με «μεγαλύτερα» της ανθρώπινης λογικής ερωτήματα. «Πως θα αντιδρούσες εσύ αν άνθρωποι με σεβαστή αντίληψη μιλούσαν για την ύπαρξη του τέρατος El Couco που κλέβει μορφές, τρέφεται με μικρά παιδιά και συντηρείται από την θλίψη;»

Πρόκειται για μεταφορά στην μικρή οθόνη του ομώνυμου βιβλίου του Κίνγκ. O Richard Price ( The Wire, The Deuce) διασκευάζει και υπογράφει το σενάριο και ο Jason Bateman (Ozark) εκτελεί χρέη παραγωγού ενώ σκηνοθετεί και τα πρώτα δύο ανατριχιαστικά επεισόδια.

Η ιστορία έχει ως εξής: O Ralph Anderson (Ben Mendelsohn) είναι ντετέκτιβ της αστυνομίας σε μία επαρχιακή πόλη του Αμερικανικού Νότου που αναλαμβάνει να ερευνήσει την αποτρόπαιη δολοφονία ενός ανήλικου αγοριού . Τα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει από πολύ νωρίς καταδεικνύουν ως δράστη τον Terry Maitland (Jason Bateman), έναν αγαπητό στη κοινότητα προπονητή ποδοσφαίρου και πατέρα δύο κοριτσιών. Η πιθανή ενοχή του προπονητή σοκάρει τις αρχές λόγω της καλής του φήμης. Ο Ralph όμως παρά την δική του καλή σχέση με τον Maitland, είναι σίγουρος ότι ο δράστης βρέθηκε. Κυριευμένος από το αίσθημα αδικίας του πρόσφατου θανάτου -από καρκίνο- του δικού του γιού, φαίνεται να ζητά δικαίωση και για τα δικά του βάσανα, κι έτσι φορτισμένος προχωρά σε μία σύλληψη-συμβάν εν μέσω ποδοσφαιρικού αγώνα με την οικογένεια και όλους τους γνωστούς του δημοφιλούς προπονητή Terry να παρακολουθούν αποσβολωμένοι.. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης κι επαγγελματίας να είναι το τέρας που τεμάχισε ένα μικρό αγόρι; Υπάρχουν δακτυλικά αποτυπώματα, δείγματα DNA και μαρτυρίες που σφραγίζουν το ναι. Ο Ralph ξέρει να πιστεύει τις στέρεες αποδείξεις. Ο Terry Maitland θεάθηκε την κρίσιμη ώρα στο κρίσιμο μέρος με το πρόσωπο μες το αίμα.. Ξαφνικά ανακαλύπτεται ένα βίντεο που δείχνει τον Maitland να δίνει δημόσια ομιλία σε άλλη πόλη αρκετά χιλιόμετρα μακριά, την ίδια ώρα που έγινε η δολοφονία. Ο Ralph δεν ξέρει τι να πιστέψει πια..



Κι από εκεί το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει περισσότερο.

Αυτό που ξεκίνησε ως αστυνομικό θρίλερ αρχίζει να θολώνει από την σκιά του μεταφυσικού και οι ντετεκτιβίστικες πρακτικές αποδεικνύονται λίγες μπροστά σε μία άγνωστη εξωκόσμια απειλή.

Κατευθείαν η πεποίθηση του θεατή ότι πάνω κάτω ξέρει τι να περιμένει μετά τα τόσα χρόνια θριλεροφαγίας, κλονίζεται. Κι αυτό γιατί ό,τι παρουσιάζεται ως αναγνωρίσιμη πραγματικότητα στα πρώτα επεισόδια παραμορφώνεται από μικρές αλλά ισχυρές δόσεις ανεξήγητου: o υποφαινόμενος ως δράστης βρίσκεται σε δύο διαφορετικά μέρη την ίδια στιγμή, ένας περίεργος κουκουλοφόρος παρακολουθεί τα όσα γίνονται κι έπειτα χάνεται στις σκιές και το πρόσωπο του κουκουλοφόρου αυτού, όταν φευγαλέα αποκαλύπτεται στο φως, μοιάζει παραμορφωμένο υπονοώντας δαιμονική γκροτεσκιά. Το απόκοσμο της υπόθεσης υποστηρίζεται από την διεύθυνση φωτογραφίας που χαμηλώνει τόσο τον φωτισμό, ώστε να βυθίσει στην απειλή την, συνήθως ηλιόλουστη, Georgia. Κάτι παραμονεύει στα τυφλά σημεία και παρακολουθεί από το απέναντι πεζοδρόμιο, ή χωμένο στη βλάστηση, ή από το δίπλα σκοτεινό δωμάτιο, τους χαρακτήρες της σειράς όσο επεξεργάζονται τα στοιχεία της αποτρόπαιης δολοφονίας, μέχρι να οδηγηθούν στο δυσκολοχώνευτο συμπέρασμα : ο ένοχος δεν είναι ανθρώπινο πλάσμα.



Κάθε ηθοποιός καλείται εδώ να υπηρετήσει και μία διαφορετική πιθανή αντίδραση. Στα άκρα του φάσματος των αντιδράσεων αυτών βρίσκονται από τη μία ο Ralph Anderson του Mendelsohn, ένας άντρας καθημερινός , που δηλώνει απλά ότι αρνείται να δεχτεί οτιδήποτε «ανεξήγητο», και από την άλλη η Holly Gibney της Cynthia Erivo μία ιδιωτική ερευνήτρια, της οποίας το μυαλό τρέχει σε ασυνήθιστα μεγάλες ταχύτητες, η οποία πρώτη πείθεται για την εξωανθρώπινη φύση του φονιά και αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο να μιλήσει για μυθικά τέρατα σε πραγματιστές αστυνομικούς και δικηγόρους και να τους πείσει ότι είναι αληθινά.

Αληθινό θεωρούμε αυτό που είναι αντιληπτό. Έτσι όσο πιο κοντά είχε βρεθεί καθένας απ΄ τους πρωταγωνιστές στο «αλλόκοτο» τόσο πιο εύκολα αφήνεται να πιστέψει «εναλλακτικές» θεωρίες.

Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται οικείοι με επιτυχία κι ειδικά η Erivo κάνει πολύ καλή δουλειά να κρατήσει την Holly γειωμένη, έναν ρόλο με τόσα σεναριακά τερτίπια που θα μπορούσε εύκολα να στερηθεί ανθρωπιάς και να καταλήξει μία υπερπαιγμένη εκκεντρικότητα. Ο στόχος για όλο το κόνσεπτ ήταν ξεκάθαρα να μείνει όσο το δυνατόν το πράγμα γειωμένο, ρεαλιστικό.

Τέρατα δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνη. Ο υπερφυσικός τρόμος αιωρείται μόνο ως απειλή. Η ανατριχίλα που έφερε η υπόνοια του «άλλου» στα πρώτα επεισόδια με δυσκολία συντηρείται στο υπόλοιπο της σειράς αφού ο στιβαρός ρυθμός αρνείται τα ξεσπάσματα. Παρακολουθείς όμως υπνωτισμένος, κι ας σου έχουν ξεγράψει τις εκπλήξεις, ανυπομονώντας για τις απαντήσεις που φέρνει το φινάλε.

Και να τι έφερε:

Η ιδέα να μπολιάσεις αστυνομικό δράμα μυστηρίου με φανταστικό τρόμο είναι καλή κι αν πετύχει η δοσολογία στο σερβίρισμα, εκπλήσσει ευχάριστα.

Ο ρυθμός θέλει εναλλαγές αλλιώς μπορεί να κουράσει. Λίγη ταχυπαλμική δράση δεν απειλεί την σοβαρότητα του εγχειρήματος.

Οι ερμηνείες αν είναι πολύ καλές αυτό είναι πάντα πολύ καλό.

Όταν σου τάζουν μπαμπούλα μετά θέλεις μπαμπούλα..

Αλλιώς όταν μιλάς για ένα τέρας που κλέβει την όψη όποιου γδάρει με το νύχι, βρίσκει την παιδική σάρκα ντελίσιους , τρέφεται από το ψυχολογικό τραύμα και δείχνεις μόνο ανθρώπους , πως θα τρομάξουμε ότι τα τέρατα είναι αληθινά;

Ή θες να πεις πως οι άνθρωποι είναι το τέρας;

Αυτό θες να πεις ..

Αλλά στο True Detective το είπανε καλύτερα.

Κείμενο: Θεοδόσης Κώνστας