Οι Art Donaldson και Patrick Zweig υπήρξαν οι καλύτεροι φίλοι από την ηλικία των 12, δύο ανερχόμενα ταλέντα του Αμερικανικού tennis, των οποίων όμως οι δρόμοι χώρισαν καθώς ερωτεύτηκαν την ίδια γυναίκα -ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Στο λυκόφως της καριέρας τους θα έρθουν αντιμέτωποι στον τελικό ενός δευτεροκλασάτου Αμερικάνικου τουρνουά tennis και τότε το παρελθόν θα αρχίσει να έρχεται σπασμωδικά στο παρόν, για να ξεδιπλώσει μια ιστορία απόλυτα συνυφασμένη με τον βαθύτερο πυρήνα της ανθρώπινης φύσης.
O Luca Guadagnino επιστρέφει -αν και στην πραγματικότητα, μάλλον δεν έφυγε ποτέ- στην κινηματογραφική ελεγεία του σώματος ως πομπό και αποδέκτη των βαθύτερων ανθρωπίνων επιθυμιών, καθώς εκείνες έρχονται σε σύγκρουση με άτυπα θεσμοθετημένες κοινωνικές νόρμες και τη στενή, ψυχρή λογική που υπονομεύει την πηγαία παρόρμηση. Το άθλημα του tennis γίνεται ένα sport, του οποίου κάθε τεχνικός όρος αντανακλά στην πολύπλοκη ανθρώπινη κατάσταση των πρωταγωνιστών, ενώ όσο εκείνο θεριεύει -αγγίζοντας σε ακόμα βαθύτερο προσωπικό επίπεδο τους συμμετέχοντες- τόσο πιο σύνθετος μετατρέπεται ο ψυχαναλυτικός λεπτό-γραμμένος συμβολισμός του.
Οι Αντίπαλοι του Guadagnino είναι ένα τρίο που ζέχνει αισθησιασμό και πάθος, το οποίο το σενάριο του Justin Kuritzkes (συζύγου της Celine Song του φετινού Past Lives) φέρνει αντιμέτωπο με φόντο την απατηλή λάμψη του επαγγελματικού αθλητισμού -με όλες τις ακραίες εκφάνσεις που εκείνος κρύβει πίσω από το ψεύτικο προσωπείο της ευγενούς άμιλλας. H δυναμική κάμερα του Guadagnino και το νευρώδες μοντάζ του Marco Costa μετατρέπουν κάθε ματς και κάθε κίνηση των φωτογενών, ιδρωμένων πρωταγωνιστών του, σε μια δυναμική εξωτερίκευση συναισθημάτων, γεμάτων ορμή και ερωτισμό. Το ηλεκτροφόρο soundtrack των Trent Reznor και Atticus Ross (η πρώτη σίγουρη υποψηφιότητα των επόμενων Oscar στην αντίστοιχη κατηγορία) ντύνει κάθε συναισθηματική έκφανση των πρωταγωνιστών -από μια σύνθετη ερωτική σκηνή μέχρι αγωνιώδεις αγωνιστικές σεκάνς και ένα φαινομενικά απλό διαλογικό ιντερλούδιο- με μια ένταση που ενώνει τα πάντα σε ένα ενιαίο, γαρ ετερόκλητο ενδοσκοπικό puzzle - κατά το οποίο η ανθρώπινη ματαιοδοξία και τα διάφορα παιχνίδια εξουσίας μεταξύ φίλων, εραστών και επαγγελματιών έρχονται σε απόλυτη ευθυγράμμιση.
Αν και η κάμερα του Guadagnino και ο φωτογραφικός φακός του σταθερού του συνεργάτη Sayombhu Mukdeeprom μοιάζουν σε στιγμές υπερβολικά ερωτευμένοι με τη φωτογένεια των λαμπερών τους πρωταγωνιστών, το μέτρο ποτέ δεν χάνεται και το The Challengers έχει πλήρη αίσθηση του ρυθμού – χωρίς να μένει ποτέ από ανάσες. Η νεαρή τριπλέτα των Zendaya, Josh O'Connor και Mike Faist είναι μαγνητική, απορρέει μια καλοδεχούμενη όσο και τα μάλα επιθυμητή φρεσκάδα, ενώ ερμηνευτικά θέτει εξαρχής ψηλά τον πήχη -με τους δύο τελευταίους να σταθεροποιούνται ως τα νέα next best things του Αγγλόφωνου σινεμά και η Zednaya του πελώριου star power, να αποδεικνύει πως με το κατάλληλο σενάριο και τον κατάλληλο σκηνοθέτη είναι ικανή για πολύ πιο μεστές και δυναμικές ερμηνείες από εκείνες που το mainstream κοινό την έχει συνδέσει.
Ο Guadagnino ξεκίνησε την καριέρα του στο σινεμά ως ένας θιασώτης του Lucio Visconti (στο Io sono l'amore του 2009 εδραίωσε στο σινεμά του πολλές από τις αρετές του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη) και στη συνέχεια εξέλιξε το προσωπικό του ύφος ενσωματώνοντας επιρροές από το giallo, τον Alfred Hitchcock, το Γαλλικό Νέο Κύμα και φυσικά τους υπόλοιπους σπουδαίους Ιταλούς δημιουργούς του 21ου αιώνα. Πλέον, με τις τελευταίες του ταινίες δείχνει ότι μπορεί να ακροβατεί χωρίς κίνδυνο ανάμεσα σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, μπορεί να επεξεργάζεται σύνθετες θεματικές με τρόπο συναρπαστικό και έχει την ικανότητα να δημιουργεί συν τοις άλλοις μεγάλες εικόνες. Το The Challengers φαντάζει μια απόλυτα φυσική προσθήκη στη φιλμογραφία του σινεμά, μια ταινία που συγγενεύει αισθητά με τα Call me By your Name, Bones and All -ακόμα και το αμφιλεγόμενο remake του Suspiria- αλλά παράλληλα είναι μια δική της οντότητα, ένας ξεχωριστός οργανισμός. Σαν τέτοιος, πάλλεται διαρκώς από επιθυμίες, συναισθήματα και ορμές, τα οποία αγωνίζεται να χαλιναγωγήσει σε έναν σύνθετο κόσμο γεμάτο πάσης φύσεως και μορφής κανόνες. Και όταν σπάει αυτούς τους κανόνες, το συναίσθημα γίνεται αυθεντικά αυθάδες και σαρωτικά συναρπαστικό.
