Με την ολοένα και αυξανόμενη ανάγκη του σύγχρονου Hollywood να μετατρέπει αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές σε κινηματογραφικές παραγωγές – συνήθως αμφιβόλου ποιότητας- είπαμε να αντιστρέψουμε λίγο τα ταμπλό και να βρούμε 5 αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές, οι οποίες βασίστηκαν σε όχι τόσο πετυχημένες κινηματογραφικές παραγωγές.
Το πρόσφατο παράδειγμα του Mr. and Mrs. Smith άνοιξε τον δρόμο της εν λόγω αναζήτησης, οπότε ακολουθούν σε τυχαία σειρά οι 5 αυτές τηλεοπτικές σειρές που όχι μόνο δεν γνώρισαν την αρχική μοίρα των ταινιών στις οποίες βασίστηκαν, αλλά κάποιες από εκείνες τις ξεπέρασαν κιόλας σε δημοτικότητα ή επιρροή – βάζοντας το όνομά τους στις καλύτερες σειρές της σύγχρονης παγκόσμιας τηλεόρασης:
1. Mr. and Mrs. Smith (2024)
H ταινία που έδωσε στην pop κουλτούρα τον όρο Brangelina -και εν συνεχεία ξεχάστηκε, καθώς υπήρξε μια ομολογουμένως αδιάφορη κωμική κατασκοπευτική περιπέτεια, από εκείνες που τα 00s παρήγαγαν διαρκώς και στον αυτόματο- στα χέρια των Francesca Sloane, Donald Glover και των λοιπών συντελεστών της φήμης του Atlanta μετατράπηκε σε ένα έξυπνο και άκρως διασκεδαστικό Prizzi’s Honor meets True Lies, βάζοντας στο επίκεντρο τον έγγαμο βίο ως το “πεδίο των μαχών” του πρωταγωνιστικού ζευγαριού της σειράς (Donald Glover και Maya Erskine με εξαιρετική χημεία μεταξύ τους). Δια-ποτισμένο με ένα μαύρο σουρεαλιστικό χιούμορ -σήμα κατατεθέν του Atlanta- και με μια διαρκώς εμβόλιμη διακριτική κοινωνική κριτική του συγχρόνου τρόπου ζωής, το Mr. and Mrs. Smith ικανοποίησε με το παραπάνω τους θαυμαστές του Donald Glover – ο οποίος απέδειξε ότι η προσωπική του σφραγίδα δεν χωρούσε μόνο στο πλαίσιο που είχε ορίσει σαν καλλιτέχνης μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά προσαρμόστηκε εξαιρετικά πάνω σε ένα project αρκετά παράταιρο από το σουρεαλιστικό σύμπαν των περιπετειών του Earn, του Alfred, του Darius και της Vanessa.
2. The Clone Wars (2008 – 2020)
To franchise του Star Wars έχει περάσει πολλά κύματα ανά τις δεκαετίες, με την περίοδο πριν το 1999 να χαρακτηρίζεται ως η πιο υγιής για το δημιούργημα του George Lucas – καθώς κανένας δεν ήταν έτοιμος για το τι θα επακολουθούσε μετά την προβολή των τριών prequel επεισοδίων της σειράς. Μπορεί τα Episodes I-II-III να έσπασαν ταμεία και να έβαλαν το λιθαράκι τους στην νέα ψηφιακή εποχή, όμως η ιστορία έχει γράψει πως η Prequel Trilogy του Πολέμου των Άστρων αποτέλεσε την απαρχή όλων των δεινών για το franchise -αναγκάζοντας τον Lucas αρκετά χρόνια αργότερα να πουλήσει το “παιδί” του στην Disney και να αποστασιοποιηθεί οριστικά από εκείνο. Αν όμως σήμερα η εικόνα αυτών των ταινιών έχει ελαφρώς βελτιωθεί και αποκτήσει μια νοσταλγική αύρα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο τηλεοπτικό Clone Wars του Dave Filoni: μια τηλεοπτική saga κινουμένων σχεδίων 7 season, η οποία διαδραματίζεται μεταξύ των Επεισοδίων ΙΙ και ΙΙΙ και διορθώνει όλα τα κακώς κείμενα της prequel τριλογίας – διευρύνοντας το σύμπαν της σειράς σε βαθμό που ίσως και η φαντασία του πρώιμου Lucas θα χώλαινε να μεταβεί. Στα εκατοντάδες επεισόδια της σειράς, οι κεντρικοί χαρακτήρες της prequel τριλογίας αποκτούν σάρκα και οστά, νέοι ενδιαφέροντες ήρωες και ανταγωνιστές προστίθενται στη πορεία και πιο ενήλικες θεματικές κάνουν σταδιακά την εμφάνισή τους, ενώ το επίπεδο του CGI εξελίσσεται ανά season σε κάτι που καταλήγει εφάμιλλο της ποιότητας των ταινιών της Pixar. Το τηλεοπτικό Clone Wars είναι ο κύριος λόγος που το franchise του Star Wars έμεινε επίκαιρο μέχρι και σήμερα, ενώ ακόμα και η αδέξια πορεία του επί Disney επιβιώνει ακόμα, εξαιτίας του δρόμου που χάραξε το σπουδαίο δημιούργημα του Dave Filoni το μακρινό 2008.
3. Buffy the Vampire Slayer (1997 – 2003)
Το 1991 ο Josh Whedon πούλησε το σενάριό του για μια νεαρή μαθήτρια Λυκείου – κυνηγό βρικολάκων στην Sandollar Productions και παρακολούθησε το studio να καταστρέφει την αρχική του ιδέα -με τον ίδιο να αποχωρεί πριν το τέλος των γυρισμάτων από το project, ενώ η ταινία Buffy the Vampire Slayer (1993) με πρωταγωνιστές τους Luke Perry και Kristy Swanson στον ομότιτλο ρόλο, πάτωσε στα ταμεία και συν-θλίφτηκε από την κριτική. Πέντε χρόνια μετά, η τηλεοπτική Buffy με το φωτογενές πρόσωπο της Sarah Michelle Gellar φτάνει στο ηλιόλουστο προάστειο το Sunnydale για να εγγραφεί στο τοπικό Λύκειο. Από εκεί και μετά, η Αμερικανική τηλεόραση δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια, καθώς η φαινομενικά στερεοτυπική ξανθιά bimbo δεν θα ερωτευτεί τον αθλητή του σχολείου, δεν θα στεφθεί Βασίλισσα του Χορού και δεν θα πεθάνει πρώτη από όλους – αντιθέτως θα σώσει τον κόσμο εκατοντάδες φορές, θα τσαλακωθεί, θα ερωτευτεί, θα θρηνήσει και στο τέλος θα ενηλικιωθεί. Πηγαίνοντας κάθε σεζόν θεματικά ένα βήμα παραπέρα, το Buffy the Vampire Slayer δοκίμασε τα αφηγηματικά όρια της μικρής οθόνης ουκ ο λίγες φορές, έπαιξε με τα ταμπού της Αμερικανικής κοινωνίας και τόλμησε όσα λίγες σειρές της εποχής της τόλμησαν, σηματοδοτώντας μαζί με μερικές ακόμα μεγάλες σειρές της εποχής την έναρξη της Golden Age της Αμερικανικής τηλεόρασης. Από το 2003 που ολοκληρώθηκε μέχρι και σήμερα, η σημαντικότερη δουλειά της καριέρας του πολυπράγμονα Whedon συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά και επιδραστικά τηλεοπτικά shows της σύγχρονης τηλεοπτικής εποχής.
4. Hannibal (2013 – 2015)
To Hannibal είναι εν μέρει κάπως παράδοξο να βρίσκεται σε μια τέτοια λίστα, καθώς δεν βασίζεται αμιγώς σε καμία από τις ταινίες του κινηματογραφικού σύμπαντος των βιβλίων του Thomas Harris, αλλά απευθείας στα βιβλία αυτά καθ’ αυτά -και πιο συγκεκριμένα στα Red Dragon, Hannibal και Hannibal Rising. Όμως στη συνείδηση των περισσοτέρων, το Hannibal λειτούργησε σαν ένα εναλλακτικό prequel του κινηματογραφικού μετριότατου Red Dragon (2002) με διάσπαρτα στοιχεία από τις υπόλοιπες νουβέλες του Harris εδώ και εκεί ώστε να συμπληρώνουν τα όποια αφηγηματικά κενά της κεντρικής ιστορίας (διόλου τυχαίο το γεγονός ότι το 2ο μισό του τελευταίου κύκλου της σειράς είναι ουσιαστικά η κατά γράμμα μεταφορά του Red Dragon στη μικρή οθόνη). Έτσι, η σειρά απέφυγε συγκρίσεις και συνδέσεις με το αριστουργηματικό Manhunter του 1986, όπως και με το μνημειώδες The Silence of the Lambs του 1991 (τις δύο καλύτερες κινηματογραφικές μεταφορές των Red Dragon και The Silence of the Lambs αντίστοιχα). Η τηλεοπτική σειρά των τριών σεζόν του Bryan Fuller υπήρξε μια αναγέννηση στην καριέρα του διασημότερου ψυχιάτρου - κανίβαλου στην ιστορία της pop κουλτούρας, αφού εστίασε στη δυναμική της σχέσης του με τον ειδικό αναλυτή του FBI -και ψυχολογικά ασταθή- Will Graham και με μια ιδιαίτερα πλούσια οπτική εξτραβαγκάνζα έδωσε μορφή στον ταραγμένο ψυχολογικό σύμπαν των πρωταγωνιστών της. Ο Mads Mikkelsen άρπαξε την ευκαιρία και έπλασε ένα πορτρέτο του Hannibal Lecter που άνετα στέκεται δίπλα σε εκείνο του Antony Hopkins και εν τέλει, η σειρά έγραψε τη δική της ιστορία στη μικρή οθόνη – αφήνοντας πολύ πίσω της τις άσχημες αναμνήσεις των κινηματογραφικών Red Dragon, Hannibal και Hannibal Rising.
5. Stargate: SG-1 (1997 - 2007)
Η τηλεοπτική σειρά των 10 σεζόν και των 214 επεισοδίων ξεκίνησε το 1997 και μέσα σε μια δεκαετία κατάφερε να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα τηλεοπτικά franchises επιστημονικής φαντασίας των 00s. Οι περιπέτειες της επίλεκτης ομάδας SG–1 της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας, η οποία ταξιδεύει σε όλο τον γαλαξία μέσω της Stargate (μιας άγνωστης εξωγήινης συσκευής σε μορφή πύλης) και προστατεύει τη Γη από διάφορες εξωγήινες απειλές, έγιναν ιδιαιτέρως αγαπητές στο κοινό της εποχής χάριν της άρρηκτης σύνδεσής τους με τη μυθολογία και Ιστορία του πλανήτη Γη. Το Stargate: SG-1 όμως δεν αποτέλεσε πρωτότυπη δημιουργία των Brad Wright και Jonathan Glassner, αλλά βασίστηκε στην περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας Stargate (1994) του maître των Αμερικανικών ταινιών καταστροφής Roland Emmerich (Independence Day, The Day After Tomorrow) με τους Kurt Russell και James Spader. Αν και το original Stargate σήμερα αντιμετωπίζεται ως ένα, κατά κύριο λόγο, cult δημιούργημα της δεκαετίας του ’90 και ενώ η ταμειακή του υποδοχή υπήρξε ιδιαιτέρως θετική (ήταν η ταινία με το υψηλότερο σαββατοκύριακο εισπράξεων για τον μήνα Οκτώβριο όλων των εποχών, μέχρι να χάσει τον τίτλο της από το Antz του 1998) η κριτική δεν αντιμετώπισε θερμά το κατασκεύασμα του Emmerich -με κάποιους από τους κριτικούς της εποχής να δίνουν τα απαραίτητα εύσημα μόνο στην κεντρική ιδέα και το world-built της ταινίας, αναφέροντας ότι μια τηλεοπτική σειρά ίσως θα ήταν καλύτερη λύση για τη συνέχιση του σαν franchise. Τελικά το Stargate: SG-1 συνέβη μερικά χρόνια αργότερα και όλα πήραν τον -διαστρικό- δρόμο τους.
