Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα ένα σταυροδρόμι ιδεών, ένα χωνευτήρι ετερόκλητων στοιχείων που μπολιάζονταν όλα σε μια ιδιαίτερη αισθητική. Από τη νύμφη του Θερμαϊκού ξεπρόβαλαν δεκάδες καλλιτέχνες που άλλαξαν για πάντα την πορεία της εγχώριας μουσικής κληρονομιάς. Το ντοκιμαντέρ «Τα Ντεσιμπέλ του Λευκού Πύργου» που προβλήθηκε στο AGORA Doc Market, σε συγκεκριμένη δημοσιογραφική προβολή, που φιλοξένησε το φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι μια μνεία και μια συγκεντρωτική απόπειρα να αναφερθούν κάποιες από τις καταβολές της πόλης που δημιούργησε τόσες σκηνές. Συχνά πυκνά, η λάμψη της Θεσσαλονίκης ξεπερνούσε ακόμα και της Αθήνας.
Ο Δήμος Βοσινάκης που υπογράφει τη σκηνοθεσία και το σενάριο, επιχειρεί, λοιπόν, ένα ταξίδι στον χωροχρόνο και μια οπτική από διάφορα σημεία. Με DIY αισθητική, το ντοκιμαντέρ χαράζει την πορεία του παρασκηνίου στη συμπρωτεύουσα, τα όσα συνέβαιναν πέρα από τα φώτα και τις οθόνες. Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στο ρεμπέτικο, το ροκ, το πανκ, το μέταλ, το χιπ χοπ και την ηλεκτρονική μουσική.
Ξεκάθαρα, μια σκηνή δεν μπορεί να σταθεί μόνη της. Αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι έχουν ανά καιρούς καταπιαστεί με τις πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Μια σκηνή απαρτίζεται από καλλιτέχνες, παραγωγούς, τεχνικούς, ιδιοκτήτες bar και club, event manager, ιδιοκτήτες δισκοπωλείων, βιβλιοπωλείων και κινηματογράφων και φυσικά από χιλιάδες ακολούθους που κάνουν τα πάντα για να γίνουν μέρος μιας ιστορίας όταν αυτή τους εκφράζει ως το μεδούλι. Το τραπέζι είναι μεγάλο και χωράει τους πάντες και εν τέλει τα είδη μουσικής πολύ περισσότερο μοιάζουν μεταξύ τους παρά διαφέρουν. Αυτό το ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους συνδαιτυμόνες.
Το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, συναντιούνται με φόντο τους δρόμους και τα διάφορα σποτ της πόλης και στην κάμερα εξομολογούνται τις αναμνήσεις τους πολλά ονόματα που έχουν ασχοληθεί με τα προαναφερθέντα είδη μουσικής, όπως οι Γιαγκίνηδες, οι Άγγελοι του Τσιτσάνη, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Ασκληπιός Ζαμπέτας (που πριν από τις Τρύπες ήταν μέλος των θρυλικών Mushrooms), ο Ηλίας Ζάικος των Blues Wire, η Λαμπρινή Γρηγοριάδου των Million Hollers (που παίζει και με τον Γιάννη Αγγελάκα), οι Paranoir, ο 12ος Πίθηκος, ο ΛΕΞ, ο Τζαμάλ, ο Νίκος Μπιζένης των Mikro, ο DJ Doc κ.α. Φυσικά, αναφέρονται συχνά και καλλιτέχνες που δεν μιλούν στην κάμερα όπως ο Παύλος Παυλίδης, ο Γιάννης Νάστας των Xaxakes, ο Σαλβαδόρ των Μωρών στη Φωτιά αλλά και άλλοι καλλιτέχνες που δεν υπάρχουν πια στο καλλιτεχνικό στερέωμα όπως ο Νίκος Παπάζογλου, οι Πίσσα και Πούπουλα, οι Μωβ, οι Γκρόβερ κ.α.
H Θεσσαλονίκη έχει κάτι πολύ ξεχωριστό, με τη θετική και την αρνητική έννοια. Ενώ δεν παύει να είναι ένα μεγάλο αστικό κέντρο, με πολλά βαλκανικά γνωρίσματα, όπου λάμβαναν πάντα μέρος ατελειώτες ζυμώσεις, που οδηγούσαν στην εμφάνιση καινοτόμων ρευμάτων, δε λείπει ποτέ η αύρα του μικροαστισμού από την πλειοψηφία. Όπως ισχυρίζονται και οι ίδιοι, παρά τον συντηρητισμό της πόλης και τη νοοτροπία χωριού (με την αρνητική έννοια), υπήρχε πάντοτε μια ροπή από διάφορες μειοψηφίες προς το πρωτοποριακό και το περιθωριακό. Ο καθένας από αυτούς όμως έχει βάλει το δικό του πετραδάκι στο πολιτιστικό άγαλμα που έχει κτιστεί εκεί. Αυτό το άγαλμα, ακόμα και αν φθείρεται κάποιες φορές, ξαναφτιάχνεται και παραμένει αγέρωχο. Φαίνεται πως το μονοπάτι που βάδισαν κάποιοι πριν από πολλά χρόνια, συνεχίζει να έχει ταξιδευτές. Έχει κτιστεί ένας γερός πυλώνας όπου βρίσκουν στήριγμα πολλοί νεοσύλλεκτοι και θα βρίσκουν πάντα.
