Flashback στο 2013 και το Αμερικανικό NBC αγοράζει τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Premier League. Ενώ το “soccer” έχει ήδη αρχίσει να μπαίνει για τα καλά κάτω από το δύστροπο πετσί του αμερικάνικου φίλαθλου κοινού, το NBC προσπαθεί να βρει ευφάνταστους τρόπους για να «χωρέσει» το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του κόσμου στο τηλεοπτικό καλεντάρι των Αμερικανών -όσο ήταν αυτό εφικτό τέλος πάντων, απέναντι στα all-time αγαπημένα τους baseball, American football και basketball. Κάπως έτσι προέκυψε η μυστακοφόρος χαμογελαστή φιγούρα του Ted Lasso: δημιούργημα του Jason Sudeikis -o οποίος επηρεάστηκε από έναν προπονητή του στο Λύκειο- και άμεσος απόγονος ενός από τους αγαπημένους χαρακτήρες που ενσάρκωνε στο SNL της περιόδου εκείνης (έναν νευρικό προπονητή American football, το ακριβώς ανάποδο δηλαδή) ο χαρακτήρας του Ted Lasso άρχισε να πρωταγωνιστεί σε μια σειρά σπαρταριστών διαφημιστικών ως προπονητής της Tottenham. Το πείραμα πέτυχε και επαναλήφθηκε για 2η χρονιά σερί, με τον χαρακτήρα του Ted Lasso να κερδίζει διαρκώς πόντους αναγνωρισιμότητας και δημοφιλίας.
Κάπου εκεί λοιπόν, το 2020 o Sudeikis μαζί με τους Brendon Hunt (ο τηλεοπτικός Beard) και Joe Kelly θα ενώσουν δυνάμεις με τον Bill Lawrence του Scrubs (και του Spin City για τους παλαιότερους) και θα φέρουν στο Apple TV+ τον πιλότο και την πρώτη σεζόν του Ted Lasso, μιας σειράς βασισμένης στον χαρακτήρα των διαφημίσεων του NBC – η οποία στο τέλος της θα μαζέψει 7 Emmy και κάθε ρεκόρ τηλεθέασης που είχε η πλατφόρμα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η 2η επιστροφή του Ted Lasso έφερε ακόμα 4 Emmy στη σειρά, μαζί με ακόμα πιο αποθεωτικές κριτικές, γεγονότα τα οποία εκτόξευσαν για τα καλά το άστρο του πρωταγωνιστή της στη στρατόσφαιρα των σημαντικότερων σύγχρονων τηλεοπτικών ηρώων. Η 3η και τελευταία σεζόν της σειράς έκανε πρόσφατα πρεμιέρα στο Apple TV+, επικυρώνοντας οριστικά και αμετάκλητα την ανάγκη των σημερινών θεατών «να πιστέψουν», όπως διαρκώς διατυμπανίζει ο καλοκάγαθος και αξιαγάπητος Ted -ακόμα και αν όλα γύρω μοιάζουν χαμένα.
Στη σειρά λοιπόν, η φανταστική AFC Richmond της Premier League αλλάζει ιδιοκτησιακά χέρια και πηγαίνει στη Rebecca Welton, μετά από μια δικαστική μάχη με τον πρώην σύζυγό της και μέχρι πρότινος ιδιοκτήτη της ομάδας, Richard -ο οποίος την απατούσε διαρκώς και την ντρόπιαζε με τη συμπεριφορά του σε κάθε ευκαιρία που του εμφανιζόταν. Το σχέδιο της είναι απλό: o Richard λατρεύει την ομάδα, οπότε εκείνη θα φροντίσει να την καταστρέψει ολοσχερώς. Πως; Με την πρόσληψη ενός προπονητή Αμερικάνικου football και παντελώς ασχέτου με το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ώστε να προπονήσει την ομάδα στη δύσκολη προσπάθεια επιβίωσής της στην Premier League. Έτσι ο Ted Lasso, ένας καλοκάγαθος, φαινομενικά αφελής και εκνευριστικά καλοσυνάτος τύπος που περνάει επίσης κρίση στον γάμο του, θα αφήσει την Αμερική για τη Μεγάλη Βρετανία και τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του.
“A palace made out of crystal seems mighty fragile to me” θα αναρωτηθεί δυνατά ο Ted, λίγο πριν από έναν από τους πρώτους αγώνες της χρονιάς με την Crystal Palace και το αρνητικό κλίμα της ομάδας δεν θα αργήσει να ανατραπεί, καθώς θα κερδίσει γρήγορα τα αποδυτήρια με την αφοπλιστική του ειλικρίνεια και καλοσύνη. Ούτε η Rebecca θα αργήσει να συμπαθήσει τον Ted και τα πλάνα της για τη Richmond θα πάρουν μια εντελώς διαφορετική τροπή.
Τι ήταν αυτό που έλειπε εν τέλει από τον κόσμο το 2020; Ήταν περισσότερο σκοτάδι και ακόμα πιο αμφίσημοι αντί-ήρωες; Περισσότερη και πιο ανελέητη σάτιρα των σύγχρονων καπιταλιστικών δομών και των συμπεριφορών που αυτές εκκολάπτουν; Περισσότερη βία, αίμα και μεσαιωνική δολοπλοκία; Ή μήπως ένας ακόμα τηλεοπτικός υπέρ-ήρωας που θα σώσει τον κόσμο από ένα αρχέγονο κακό; Μάλλον τίποτα από αυτά – ούτως ή άλλως υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σε αφθονία.
Όχι, ο κόσμος που ζούσε το lockdown του ’20 και βυθιζόταν κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο στη μιζέρια του καναπέ του, είχε ανάγκη από ελπίδα. Αυθεντική ελπίδα και καλοσύνη, προερχόμενη στη δεδομένη στιγμή από έναν πρωταγωνιστή αγνά θετικό στον πυρήνα του -σε ένα επίπεδο σχεδόν μη ρεαλιστικό και μη πρακτικό στον «πραγματικό» κόσμο. Και αυτό ήρθε και έδωσε ο Ted Lasso του Jason Sudeikis, κάνοντας παράλληλα και όλους τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές της σειράς (τον οξύθυμο Roy Kent που δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι βρίσκεται στη δύση της καριέρας του, τον εγωκεντρικό νεαρό ανερχόμενο αστέρα Jamie Tart ή την άπειρη marketing manager της ομάδας μεταξύ άλλων) να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους και να κάνουν την αυτοκριτική τους, με σκοπό τη γνήσια αυτό-βελτίωση και όχι μια τυχόν πρόσκαιρη και επιφανειακή αντιμετώπιση των προβλημάτων τους.
Το ζήτημα με τον Ted Lasso είναι ότι η αισιοδοξία με την οποία αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα που τριγυρνάνε τον ίδιο και την AFC Richmond, μοιάζει να λειτουργεί ως αντίβαρο μιας ιδιαίτερα επίπονης για τον ίδιο προσωπικής διαδρομής: το διαφαινόμενο διαζύγιό του τον έχει καταρρακώσει, όχι μόνο γιατί κινδυνεύει να χάσει τη γυναίκα και τον γιό του, αλλά διότι έχει φέρει στην επιφάνεια πτυχές του χαρακτήρα του που δείχνουν να χρειάζονται πολύ δουλειά ακόμα – όσο και αν εκείνος έχει κάθε καλή πρόθεση να βελτιωθεί. Η δουλειά που του έχει ανατεθεί φαντάζει μη ρεαλιστικός άθλος -ιδίως όταν για παραπάνω από μια σεζόν δεν μπορεί να συλλάβει καν την έννοια του offside. Η προσπάθεια προσαρμογής του σε μια χώρα που αδυνατεί -αρχικά τουλάχιστον- να ανοιχτεί απέναντί του, δημιουργεί διαρκώς καθημερινά προβλήματα και η μοναξιά χτυπάει την πόρτα του ουκ ο λίγες φορές. Έτσι, η διαρκής προσπάθεια του Ted να ανταπεξέλθει σε ότι τον βασανίζει με γλυκύτητα και θετική διάθεση, αν μη τι άλλο και παρά τις όποιες κωμικές της υπερβολές φαντάζει αυθεντικά κερδισμένη, μια αυθεντική στάση ζωής που κρίνεται άκρως απαραίτητη.
Το Ted Lassο φροντίζει να συμβαδίσει και σαν σειρά αυτή καθ’ αυτή με το think positive moto του πρωταγωνιστή της, αφήνοντας εκτός σεναριακές πολυπλοκότητες και τερτίπια που θα την έκαναν ένα «ρεαλιστικότερο» ποδοσφαιρικό κωμικό μισάωρο. Τα πάντα απλοποιούνται και λειαίνονται στο σημείο αυτό που θα εξυπηρετεί τον γενικότερο χαρακτήρα της σειράς, από το κομμάτι που αφορά τη διοργάνωση της Premier League και την οπαδική της κουλτούρα, μέχρι το πιο τεχνικό της διοίκησης ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού συλλόγου δισεκατομμυρίων. Και παραδόξως - άλλος ένας θρίαμβος της σειράς- τα πάντα δουλεύουν στην εντέλεια, δίνοντας μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στους ποδοσφαιρόφιλους -και μη- να διασκεδάσουν αφάνταστα με τα άπειρα κλισέ του χώρου που διακωμωδούνται διαρκώς εδώ, καθώς και να ευχαριστηθούν με τη ψυχή τους τις εκατοντάδες αναφορές και cameos μεγάλων προσωπικοτήτων του χώρου.
Ο Jason Sudeikis είναι ο ιδανικός ηθοποιός για τον ρόλο και αυτό το ξέραμε πριν καλά-καλά ξεκινήσει η ίδια η σειρά. H κωμική και δραματική του φλέβα συνδυάζονται εξαιρετικά, με τον Ted να φαντάζει άκρως ρεαλιστικός και πολυδιάστατος μέσα στη σχεδόν παρωδιακή του εξωτερική εμφάνιση. Με μια πιο dead pan ιλαροτραγική προσέγγιση στο χαρακτήρα του, ο Brendon Hunt υποδύεται το δεξί χέρι του Ted, Beard, στον οποίο δίνεται και μάλλον το καλύτερο «αυτόνομο» επεισόδιο της σειράς, το Beard After Hours -άμεσο homage στο Scorsese-ικό αριστούργημα του 1985. Δίπλα τους λάμπει ο Brett Goldstein ως Roy Kent, το τηλεοπτικό alter ego του… Roy Keane, ο οποίος κρατάει και το πιο δυναμικό character ark της σειράς, μετά από εκείνο του Ted. Η Hannah Waddingham και η Juno Temple έχουν τους 2 κεντρικούς γυναικείους ρόλους της σειράς, οι οποίες δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες και πλάθουν -ιδιαίτερα η Waddingham, την οποία οι πιο παρατηρητικοί θα την θυμηθούν ως Septa Unella στο Game of Thrones- δύο χαρακτήρες εν δυνάμει κλασσικούς. Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθεί και ο Nick Mohammed ως Nate (ναι, με αυτή τη φωνή ήταν αδύνατον να μην γίνει ο voice actor του Piglet, στο Christopher Robin του 2018) ο οποίος ξεκινάει από φροντιστής της AFC Richmond για να διανύσει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα side-stories και των τριών σεζόν.
Εν τέλει, το Ted Lasso είναι από εκείνες τις σειρές εκεί έξω -του γενικότερου πρόσφατου “nicecore” ρεύματος σε σινεμά και μικρή οθόνη- η οποία ήρθε να δώσει ένα φιλικό πατ-πατ στην πλάτη και να υπενθυμίσει ότι χρειάζεται να πιστέψουμε στους ανθρώπους γύρω μας, αλλά και στους εαυτούς μας. Και το κάνει αυτό, με γνήσια καλή κωμωδία και μια ανάσα αισιοδοξίας που κανένας δεν πίστευε ότι έχει τόσο πολύ ανάγκη σήμερα. Καθώς η τρίτη και τελευταία του σεζόν έκανε σέντρα πρόσφατα στο Apple TV+, o Ted Lasso έχει κερδίσει ήδη από τα αποδυτήρια την υποστήριξη και τον σεβασμό μας.
