Η μικρή Kat Elliot, χάνει τους γονείς της μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και κουβαλώντας διαρκώς στη συνείδησή της το τραγικό συμβάν, αλλάζει συνεχώς ορφανοτροφεία ανά την χώρα. Όταν τελικά θα καταλήξει σε εκείνο της πόλης όπου γεννήθηκε, μέσω κάποιων παράδοξων συγκυριών, θα γνωρίσει δύο δαίμονες, οι οποίοι επιθυμούν διακαώς να δραπετεύουν από τη Κόλαση και να εγκατασταθούν στην Γη. Η συμφωνία είναι απλή: Η απελευθέρωση τους από την Kat ισοδυναμεί με την νεκρανάσταση των γονιών της.
Δεν είναι κάποιο φοβερό μυστικό πως οι Hayao Miyazaki και Henry Selick έχουν λείψει -υπερβολικά- πολύ από τον σύγχρονο κινηματογραφικό χάρτη των animated ταινιών. Και αν ο πρώτος αποφάσισε πως η καρέκλα του συνταξιούχου δεν του ταιριάζει, καθώς μετά το The Wind Rises του 2013 στρώθηκε ξανά στη δουλειά για το επερχόμενο How Do You Live, ο Selick μετά το Coraline του 2009, βρισκόταν μπροστά σε ένα, κάπως άδοξο, αδιέξοδο καριέρας: η συνεργασία που σύναψε με την Pixar και την Disney το 2010 -μετά την αποχώρησή του από το Studio Laika- δεν εξελίχθηκε ομαλά, καταλήγοντας σε μια παρατεταμένη δημιουργική απραγία, εν μέσω διαφόρων ακυρωμένων projects και αρκετών προστριβών μεταξύ του ιδίου και του John Lasseter της Pixar. Εν πάση περιπτώσει όμως, ο σκηνοθέτης του Nightmare Before Christmas, του James and the Giant Peach και του Coraline -ίσως ο σημαντικότερος δημιουργός stop-motion animated ταινιών των τελευταίων 30 ετών- με την βοήθεια του Jordan Peele, του MonkeyPaw Productions studio του τελευταίου και του Netflix, επανέρχεται σε ένα χώρο, ο οποίος έχει πάντα ανάγκη από οραματιστές δημιουργούς και δη πρωτοπόρους του κλάδου τους.
Το Wendell and Wild έρχεται ως μια σύμπραξη των δύο αυτών πολύ σημαντικών δημιουργών, όχι μόνο σε επίπεδο παραγωγής αλλά και σε επίπεδο σεναρίου, καθώς η πρωτότυπη ιστορία που αρχικά συνέλαβε ο Selick μετατράπηκε σε σενάριο με την βοήθεια του Peele. Ο δεύτερος μάλιστα, έκανε αυτό που κάνει πάντα στις ταινίες που εμπλέκετε δημιουργικά, μπολιάζοντας το σενάριο με προβληματικές πάνω σε κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα των καιρών, φροντίζοντας, όμως, παράλληλα να διατηρεί την απόκοσμη νοσηρή φαντασία του Selick σε πρώτο πλάνο.
Το Wendell and Wild σε πρώτo επίπεδο, εντυπωσιάζει με την τεχνική αρτιότητα του. Αν κάτι διακρίνει -και ξεχωρίζει αυτομάτως- τον Selick από τον μέσο δημιουργό animated ταινιών, είναι η εξωφρενική του φαντασία ως προς την σύλληψη και υλοποίηση των κόσμων που σκαρφίζεται, καθώς και ο σχεδιασμός των πρωταγωνιστών-κατοίκων τους. Από τους κατοίκους του Town of Halloween, μέχρι το εσωτερικό του γιγάντιου ροδάκινου του James και της παρέας του ή τον ανάποδο κόσμο της Coraline Jones, η παράδοση συνεχίζεται επάξια με το σύμπαν του Wendell and Wild και τις σαρδόνιες φιγούρες που κατοικούν σε αυτό! Ο τρόπος που κινηματογραφεί αυτή την παρέλαση του παράδοξου και του φανταστικού, κάνει τον θεατή να νιώσει αυτομάτως οικεία με το περιβάλλον, να θέλει να περπατήσει μέσα σε αυτό και να συνομιλήσει με τους χαρακτήρες του. Είναι κάτι συναρπαστικό για τον αμφιβληστροειδή και παράλληλα αρκούντως πρωτότυπο, διαφοροποιώντας σε σημεία την, γνωστή πλέον, αισθητική του Selick, ώστε να περιέχει μια επιθυμητή αίσθηση φρεσκάδας και αναζωογόνησης.
Το σενάριο του Wendell and Wild εστιάζει στις περιπέτειες της Kat, η οποία έχει να αναμετρηθεί με τους -κυριολεκτικά- προσωπικούς της δαίμονες, ανακαλύπτοντας στην πορεία ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα στην Γη, από μερικούς δαίμονες και την Κόλαση -όπως εκείνοι που επωφελούνται από τη μιζέρια των υπολοίπων, ή η συστημική διαιώνιση της ταξικής ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Και εάν μερικά ψήγματα πολιτικής ή κοινωνικής κριτικής δείχνουν παράταιρα εκ πρώτης όψεως, η ταινία τα εντάσσει με πολύ όμορφο και οργανικό τρόπο στην πλοκή της, μη χάνοντας ποτέ την ταυτότητά της ως ένα εναλλακτικό σκοτεινό παραμύθι ενηλικίωσης για όλες τις ηλικίες.
Εκεί όμως που παρουσιάζεται το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας, τοποθετώντας τη αυτομάτως ένα σκαλάκι χαμηλότερα από τις προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη, είναι η υπέρ-φόρτωση του σεναρίου με χαρακτήρες και υπό-πλοκές, που αγκομαχούν μέσα στη δίωρη διάρκειά της. Η οπτική αφήγηση του Selick και ο punk χαρακτήρας που επιχειρεί να προσδώσει στη ταινία, μοιάζει να ‘’συγκρούεται’’ διαρκώς με το βαρύ σενάριο, τους πολλούς του κανόνες και τους αμέτρητους χαρακτήρες, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα κάπως άνισο και ‘’ασθμαίνον’’, όσο πλησιάζει προς το μεγάλο του φινάλε. Πιθανότατα η υπέρμετρη φιλοδοξία του Peele -την οποία επιδεικνύει σε κάθε του ταινία- να χρειαζόταν ένα μικρό φρένο στην προκειμένη περίπτωση, ή εναλλακτικά ο Selick θα έπρεπε να ενεργήσει με τον ίδιο αφαιρετικό χαρακτήρα που επέδειξε στο παραμυθένιο, γαρ αρκούντως ενήλικο Coraline. Το τελικό αποτέλεσμα δεν δικαιώνει απόλυτα τους δύο σεναριογράφους – χωρίς όμως και να ρίχνει ιδιαίτερα και την συνολική ποιότητα της ταινίας. Είναι παρ’ όλα αυτά κρίμα, που ένα οπτικό ντελίριο σαν αυτό του Wendel and Wild και μερικές -ή πολλές- πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες και χαρακτήρες, δεν αγγίζουν εντελώς τα αρχικά τους standards ή τις πλήρεις δυνατότητές τους.
Σε επίπεδο ερμηνειών, ο Jordan Peele και ο -επί ετών φίλος και στενός του συνεργάτης από την SNL εποχή και των δύο- Keegan-Michael Key, είναι απολαυστικοί στους ρόλους του πρωταγωνιστικού δίδυμου, πλαισιωμένοι από έναν παραδοσιακά στιβαρό και αυτό-παρωδικό Vig Rhames. Η Angela Bassett, o James Hong και η μικρή Lyric Ross συμπληρώνουν το πρωταγωνιστικό cast, με ολόκληρο το συνεργείο ηθοποιών να δίνει τον καλύτερο του εαυτό, όπως άλλωστε και κάθε ηθοποιός που κλήθηκε ποτέ από τον Selick να πρωταγωνιστήσει σε οποιαδήποτε ταινία του.
Ο Bruno Coulais στο κομμάτι της μουσικής, αν και θα μπορούσε να φορέσει το καλύτερό του Danny Elfman κουστούμι, πατάει γερά στα δικά του πόδια και την προ διετίας καταπληκτική του δουλειά στο Wolfwalkers, παραδίδοντας ένα εξαίσια σκοτεινό και ευφάνταστο soundtrack, με afro-punk διαθέσεις.
Εν κατακλείδι, η επιστροφή του Henry Selick στον χώρο του stop-motion animation, ήταν κάτι που χρειαζόταν η βιομηχανία για να σπάσει ελαφρώς η μονοτονία της φορμαλιστικής παραγωγής CGI animated ταινιών από τα studio της Disney, της Warner και της Pixar. Όσο studios όπως εκείνα των Aardman (Chicken Run, Wallace and Gromit), Ghibli (Spirited Away, Princess Mononoke), LAIKA (Coraline), ή Cartoon Saloon (Secret of the Celts, Wolfwalkers) μεταξύ άλλων, προσπαθούν να κρατήσουν ψηλά την σημαία του παραδοσιακού animation, είναι καλό δημιουργοί που όρισαν με την δουλειά τους μια ολόκληρη γενιά animators, να πλαισιώνουν επαρκώς αυτή τη προσπάθεια. Μπορεί το Wendell and Wild να συναντάει μερικές αναποδιές στην υλοποίηση λόγω ενός υπερβολικά ‘’γεμάτου’’ σεναρίου, όμως παραμένει ένα απολαυστικό stop-motion animation από την αρχή έως το τέλος του, γεμάτο φαντασία και μαγευτικές εικόνες, ιδανικό συμπλήρωμα πλάι στις κλασσικές ταινίες του χώρου.
