Η συνάντηση μιας μοναχικής ακαδημαϊκού ονόματι Alitheia και ενός τζίνι στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στην Κωνσταντινούπολη θα πάρει υπαρξιακές διαστάσεις, όταν το τζίνι της ζητήσει να πραγματοποιήσει 3 ευχές, προκειμένου το ίδιο να ελευθερωθεί από τα δεσμά του - και εκείνη το ίδιο.
Πριν προσπαθήσει κανείς να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του και να διατυπώσει με… κάποιο τρόπο, τις εντυπώσεις που του άφησε το νέο αυτό σκηνοθετικό επίτευγμα του 77χρονου George Miller, καλό είναι να αναλογιστεί πρώτα για ποιον σκηνοθέτη μιλάμε: Από τις ερήμους της Αυστραλίας και τη με-σπασμένα-τα-φρένα δυστοπία του Mad Max, μέχρι το μικρό γουρουνάκι Babe, τις μάγισσες του Eastwick και τα πιγκουινάκια του Happy Feet, ο Αυστραλός με ελληνικές ρίζες καταξιωμένος δημιουργός, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση οραματιστή σκηνοθέτη, που διαρκώς αψηφά τα όρια του, χτίζοντας σταδιακά μια φιλμογραφία, όμοια της οποίας δύσκολα συναντάει κανείς σε παρόμοιου βεληνεκούς κινηματογραφιστή σήμερα. Στην νέα του δουλειά, η οποία γυρίστηκε εν μέσω πανδημίας και λίγο πριν ‘’πατήσει το γκάζι’’ εκ νέου για το spin-off του Fury Road ονoμάτι Furiosa, ο Miller καταπιάνεται με ένα εντελώς διαφορετικού μεγέθους και ύφους ‘’υπερθέαμα’’, ταξιδεύοντας τον θεατή στις δικές του ‘’Χίλιες και Μία Νύκτες’’, αντλώντας έμπνευση από την συλλογή διηγημάτων ‘’The Djinn in the Nightingale's Eye’’ της A. S. Byatt.
Αρχικά, ως φεμινιστής που είναι, ο Miller θα καταδείξει την ανά τους αιώνες συστηματική υποβάθμιση της γυναίκας από την εκάστοτε ανδροκρατούμενη κοινωνία: Θεά σε μυθολογικές ιστορίες αλλά και έρμαιο των ορέξεων ισχυρών αρσενικών, ρομαντική παλλακίδα του Σουλτάνου, η οποία αντιμετωπίζεται ως μια αλαφροΐσκιωτη απειλή για την εξουσία, φέρελπις επιστήμονας που καταδικάζεται σε οικόσιτη ζωή και έναν γάμο συμφερόντων και κοινωνικών προσταγών. Τέλος, στην περίπτωση της Alitheia, μια μοναχική και γεμάτη φαντασία μεσήλικας, παθιασμένη με την δουλειά της, η οποία μετά το διαζύγιο της χαρακτηρίζεται ως μια ανέραστη γεροντοκόρη.
Η δύσκαμπτη και ορθολογική όμως Alitheia θα δοκιμάσει τα όρια της τετράγωνης λογικής της, όταν θα μπει για τα καλά σε ένα διαλεκτικό debate με τον Djinn, καθώς ο τελευταίος θα ξεκινήσει την εξιστόρηση των περιπετειών του στους αιώνες. Όσο η αφήγηση προχωράει και οι ιστορίες του Djinn ακουμπούν ολοένα και βαθύτερες συναισθηματικές της χορδές, η αφήγηση των ‘’παραμυθιών’’ του Djinn θα απαιτήσει από την Alitheia να ξεχάσει τον κυνισμό της και να αποδεχθεί μια διαφορετική ‘’αλήθεια’’: Η αφήγηση μπορεί να αλλάζει ανά τα έτη ή τους αιώνες, όμως οι καλές ιστορίες μένουν, μιλούν στον καθένα μας ξεχωριστά και στη γλώσσα που εκείνος επιθυμεί μέχρι να γίνουν μέρος της προσωπικότητάς μας, γιατί είναι φτιαγμένες να ‘’χτυπούν’’ εκεί που πραγματικά πονάει. Η ‘’αλήθεια’’ κάποιας ιστορίας, μπορεί κάλλιστα να είναι ένα ψέμα, το οποίο όμως όσο γλυκόπικρο μπορεί να αποδειχθεί για κάποιον, άλλο τόσο μπορεί να τον κάνει να ανακαλύψει συναισθήματα τα οποία… αναζητούσε διακαώς, μέσα στα 3000 χρόνια μοναξιάς του. Και αυτές οι ιστορίες, οι αλήθειες ή τα ψέματά τους δεν χρειάζονται καμία επιστημονική αιτιολόγηση για να γίνουν πιστευτά ή αποδεκτά.
Ο Miller, σε σκηνοθετικό επίπεδο, δημιουργεί ξανά μια εικαστική εξτραβαγκάνζα, η οποία δεν υπολείπεται σε καμία περίπτωση την εικονοκλαστική επιδεξιότητα του σκηνοθέτη του Fury Road: Στην δεύτερη περίπτωση, υπήρξε ένας Ιερώνυμος Μπος on cocaine, ένας ενορχηστρωτής ενός πανέμορφου χάους υψηλών οκτανίων. Εδώ, χρησιμοποιώντας το ίδιο τεχνικό team, ενορχηστρώνει ένα διαφορετικού είδους οπτικό ντελίριο, το οποίο εμπνέεται από την oriental μυθολογία της Μέσης Ανατολής και τις πανέμορφες εικόνες της. Μπορεί να μην αγγίζει το οπτικό μεγαλείο του The Fall του Tarsem, ούτε να διαθέτει την συμμετρία ή την δύναμη των κάδρων του, όμως αν μη τι άλλο προσφέρει ένα ξεχωριστό θέαμα που ολοένα και σπανιότερα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στη μεγάλη οθόνη σήμερα.
Η Tilda Swinton είναι συγκρατημένη στην ερμηνεία της ως Alitheia, ένας ρόλος που σε πρώτη ανάγνωση εύκολα φλερτάρει με την καρικατούρα. Η Swinton γνωρίζει όσο κανείς άλλος τις ιδιαιτερότητες τέτοιων χαρακτήρων -έχοντας υποδυθεί πολλές φορές στο παρελθόν ‘’ιδιαίτερους’’ και ‘’πειραγμένους’’ αντίστοιχους ρόλους- και με την καθοδήγηση του Miller δίνει κάτι το ανθρώπινο και συμπονετικό στην ηρωίδα της, καθώς αυτή προσπαθεί να καταπολεμήσει την μοναξιά και τα δεσμά που την δένουν σε αυτή. Όμως, ο Idris Elba είναι που κλέβει την παράσταση, σε μια ασυνήθιστη για αυτόν ερμηνεία χαμηλών τόνων, η οποία κρύβει άλλοτε μια γλυκύτητα και καλοσύνη, άλλοτε μια δυσβάσταχτη μελαγχολία, καθώς στωικά και με υπομονή διηγείται και αναβιώνει παράλληλα τις αιώνιες ιστορίες του.
Αν το οικοδόμημα του Miller κάπου δείχνει τις αδυναμίες του, είναι στο τελευταίο μισάωρο που περνάει οριστικά στη σφαίρα του πραγματικού. Χωρίς να είναι άστοχο ή αναποτελεσματικό, το -γλυκόπικρο- φινάλε δεν αποφεύγει κάποια κλισέ και αγγίζει ελαφρώς τον διδακτισμό, χάνοντας ένα μέρος της μαγείας που είχε χτίσει την προηγούμενη μιάμιση ώρα. Σε δεύτερο τόνο, η κατακερματισμένη αφήγηση της ταινίας προκαλεί μερικά αναμενόμενα προβλήματα ροής, ενώ σίγουρα η γενικότερη φύση της ταινίας δεν είναι απαραίτητο ότι θα αγγίξει εύκολα τον μέσο θεατή -και δη εκείνον που περιμένει κάτι αντίστοιχα ‘’παρανοϊκό’’ με το Fury Road.
Αυτό που μένει από το- άνισο ανά διαστήματα- νέο δημιούργημα του George Miller, είναι η αυθεντική μαγεία που κουβαλάει, η σουρεαλιστική του διάθεση, η γλυκιά μελαγχολία καθώς και η δημιουργική τρέλα, σήμα κατατεθέν ενός ανήσυχου και αεικίνητου δημιουργού, ο οποίος ένα βήμα πριν την όγδοη δεκαετία της ζωής του, δείχνει ακόμα να μη χωράει σε κανένα καλούπι και νόρμα. Μπορεί το 3000 years of longing να μην είναι επιτυχημένο στον απόλυτο βαθμό ενός Road Warrior ή Fury Road, είναι όμως μια κινηματογραφική εμπειρία που χαίρεσαι που υπάρχει εν έτει 2022 και εφόσον σε ‘’πιάσει’’, δύσκολα θα σε απογοητεύσει.
