Εάν έχει πέσει το μάτι σου στο Bridgerton, τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά της πλατφόρμας του Netflix, καταλαβαίνεις ότι αυτό που βλέπεις είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα, που ωστόσο παρουσιάζονται με έναν κάπως διαφορετικό τρόπο. Ορμώμενη απ’ τις ρομαντικές νουβέλες της Julia Quinn, η σειρά παρουσιάζει τη ζωή των βασιλικών οικογενειών κι αριστοκρατών στην Αγγλία του 19ου αιώνα, την εποχή της Αντιβασιλείας, με κάθε σεζόν εστιάζει σε ένα από τα μέλη της οικογένειας Bridgerton.
Η πρώτη σεζόν πραγματεύεται τον αγνό έρωτα της Daphne Bridgeton (Phoebe Dynever), της νεότερης κόρης της οικογένειας Bridgerton και του Δούκα του Hastings, Simon Bassett τον οποίο υποδύεται ο Regé-Jean Paige. Ένας έρωτας που εξελίσσεται, μέσα από λεκτικές αψιμαχίες και υπαινιγμούς, από μια αρχική συμφωνία για κοινές επιδιώξεις, σε ένα έντονο ειδύλλιο που οδηγεί στο πλέον αναμενόμενο happy ending, αφού οι δυο τους παντρεύονται κι αποκτούν οικογένεια. Στη δεύτερη σεζόν, παρακολουθούμε την πικάντικη ερωτική ζωή του ανάρπαστου εργένη και καρδιοκατακτητή μεγαλύτερου αδερφό της Daphne, Anthony (Jonathan Bailey), καθώς ο ίδιος βρίσκεται μπλεγμένος σε μια θυελλώδη ερωτική σχέση με την Kate στο ρόλο της οποίας βρίσκουμε τη γοητευτική Simone Ashley την οποία γνωρίσαμε μέσα από το Sex Education, ενώ ο ίδιος - στο πλαίσιο εύρεσης της κατάλληλης συζύγου έχει αρχικώς προσεγγίσει με σκοπό να την παντρευτεί, την αδερφή της Edwina (Charithra Chandran). Σε παράλληλη δράση, όλα τα γεγονότα περνούν από το επικριτικό μάτι της Lady Whistledown, η οποία αντιπροσωπεύει τον σκανδαλοθηρικό τύπο της εποχής, σχολιάζοντας καυστικά όλα τα νέα της υψηλής κοινωνίας, καθώς τα μέλη των βασιλικών οικογενειών, «παρακαλούν» να μην τους πιάσει στο στόμα της. Πώς όμως αυτή η σειρά κατορθώνει να παρουσιάσει εύστοχα την ιντριγκαδόρικη πλευρά της καθημερινότητας της υψηλής, καθεστηκυίας τάξης;
Οι έντονοι διάλογοι, το έξυπνο χιούμορ και η αναπάντεχη σύνδεση προσώπων και γεγονότων ουσιαστικά εγείρει το ενδιαφέρον και διατηρεί ελκυστική την εξέλιξη της πλοκής. Tαυτόχρονα, η σειρά απεικονίζει νεαρές γυναίκες που μιλούν για τις πεποιθήσεις τους, αναδεικνύοντας έτσι σύγχρονα φυλετικά ζητήματα, μέσα από την προβολή ισχυρών έγχρωμων οικογενειών που μάχονται για να διατηρήσουν τη δύναμή τους, ενώ αμφισβητεί τη συμβατικότητα και την ανάγκη του γάμου για μια κοινωνική τάξη που δεν επιτρέπει σε ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά ο ένας τον άλλον να είναι μαζί δίχως επισημότητες και δεσμεύσεις. Αυτός ο συνδυασμός στοιχείων φαίνεται να είναι αρκετά επιδραστικός και ενδιαφέρων, αυξάνοντας όλο και ταχύτερα τους fans της σειράς. Ακόμη και οι διφορούμενες κριτικές σχετικά με τον τρόπο με τον οποίον το Bridgerton αναλύει θέματα που αγγίζουν τις φυλετικές διακρίσεις και το ρατσισμό, κάνουν τη θέαση του ακόμα πιο δελεαστική.
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Observer, αναφέρεται πως τη μερίδα του λέοντος στο casting αλλά και στους διαλόγους της σειράς, καταλαμβάνουν οι λευκοί ηθοποιοί, γεγονός που συγκρούεται με το τελικό αντίκτυπο περί φυλετικών ανισοτήτων, που η σειρά προσπαθεί να αποδώσει. Επιπλέον, ενώ οι ιστορικές αναδρομές δεσπόζουν, καμία από αυτές δεν συναντά ακριβώς την πραγματική της εκδοχή -όπως για παράδειγμα η αλήθεια για το αν η βασίλισσα Charlotte ήταν μαύρη γυναίκα που αγωνιζόταν σθεναρά για τα δικαιώματα των μαύρων γυναικών σε υψηλές θέσεις στην κοινωνία του Λονδίνου ή όχι, βρίσκεται κάπου στη μέση. Πολλοί ιστορικοί αναλυτές εκείνης της περιόδου ισχυρίζονται ότι όντως η βασίλισσα ήταν και στην πραγματικότητα μαύρη, ενώ άλλοι υποστηρίζουν πως κάτι τέτοιο δε είναι αληθές. Κάπως έτσι, φαίνεται ότι απώτερος στόχος της παραγωγής είναι να αφήνει το θεατή να φαντάζεται την ιδανική εκδοχή.
Άλλωστε καθώς είναι λίγες οι πληροφορίες που μας είναι γνωστές για τη ρομαντικοποίηση του έρωτα εκείνης της εποχής, οποιαδήποτε προβολή ερωτικών δεσμών του τότε στις οθόνες μας, μπορεί να φτάσει τη φαντασία μας πολύ μακριά. Ταυτόχρονα ερχόμαστε σε επαφή με μια εποχή γεμάτη περιορισμούς για το γυναικείο φύλο, από απλές καθημερινές αποφάσεις μέχρι ουσιώδεις θέσεις για τη ζωή. O τρόπος που η σεξουαλικότητα αναδύεται και παρουσιάζεται επίσης στη συγκεκριμένη σειρά αποτελεί κομβικό σημείο ενδιαφέροντος για τον θεατή. Το Bridgerton πλαισιώνει τη σεξουαλική σύγκρουση κι επιθυμία με τρόπους που αντικατοπτρίζουν την τεράστια πίεση στις αριστοκράτισσες γυναίκες να παραμείνουν αγνές, ένα βάρος που εμφανίστηκε ξεκάθαρα στην εποχή της Αντιβασιλείας, ενώ ταυτόχρονα οι αριστοκράτες προβάλλονται ως ισχυρά πρότυπα ανδρείας, ικανοί να επιτάξουν την άποψή τους αλλά και να έχουν πολλές ερωτικές συντρόφους, δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για τις επιλογές τους.
Όλες αυτές οι ισχυρές αντιθέσεις που απεικονίζονται σχεδόν σε κάθε επεισόδιο μπορούν εύκολα να συσχετιστούν με διάφορα υπολείμματα της πατριαρχίας στη σύγχρονη πραγματικότητα και να τραβήξουν το ενδιαφέρον ενώ και το άγγιγμα της ποπ κουλτούρας μέσα από τη διασκευή γνωστών κομματιών pop artists όπως των Harry Styles, Madonna και Rihanna κάνουν τη σειρά να μοιάζει έξυπνα επίκαιρη. Με την εμφάνιση του #MeToo, τη συνεχή επιφώνηση για ίση αντιμετώπιση των φύλων, τη σοβαρή κοινωνική κατακραυγή έναντι ρατσιστικών απόψεων και συμπεριφορών, το Bridgerton θέτει στο τραπέζι σημαντικά ερωτήματα σχετικά με το ποιοι θέλουμε πράγματι να είμαστε και παρέχει μια γρήγορη απόδραση από την πραγματικότητα, με εστίαση -παρά την κατ' αρχήν ελαφρότητα του concept του- σε κάποια από τα πιο σημαντικά διαχρονικά κοινωνικά θέματα (φυλή, ισότητα φύλων, κοινωνική θέση) που δημιουργούν την ταύτιση που δικαιολογεί, σε μεγάλο βαθμό, τη δημοφιλία του.
https://www.youtube.com/watch?v=qYNCws-a6CQ
