Υπάρχει μια γενική παραδοχή ότι τα μουσικά hit singles των ‘80s, με τα οποία μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να ακούμε κατά καιρούς στα ερτζιανά και σε ξέφρενα πάρτι, είναι η επιτομή αυτού που λέμε «τόσο κακό, που καταντά καλό». Κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε ίσως να πούμε και για το τελευταίο κινηματογραφικό πόνημα του μεγάλου Ridley Scott, ο οποίος στο House Of Gucci επιχειρεί να εξιστορήσει την άκρως ενδιαφέρουσα και αληθινή saga της οικογένειας Gucci. Μια saga γεμάτη φυσικά από ίντριγκες, πάθη, φιλοδοξίες, αλλά και έναν φόνο που συγκλόνισε στα μέσα των ‘90s τον κόσμο της μόδας όσο αυτός του Gianni Versace. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ο δημιουργός ιστορικών ταινιών όπως τα Blade Runner, Alien, αλλά και της πρόσφατης Τελευταίας Μονομαχίας, αφηγείται στην τελευταία του ταινία την πραγματική ιστορία της δυναστείας των Gucci, το μεγάλο κεφάλαιο της οποίας έκλεισε με τη δολοφονία του Mauricio Gucci, μεγάλου κληρονόμου της, όταν η αποξενωμένη σύζυγός του, Patrizia Reggiani, πλήρωσε έναν δολοφόνο για να τον βγάλει από τη μέση. Η ιστορία ξεκινά στα τέλη των ’70s, όταν ο Mauricio Gucci γνωρίζει τη Reggiani σε ένα κοσμικό πάρτι, το οποίο η ίδια έχει crash-άρει δίχως να γνωρίζει καν την οικοδέσποινα. Η ίδια, ως γνήσια gold-digger, θα επιδιώξει με κάθε τρόπο να γνωρίσει και να αποπλανήσει τον Gucci, ο οποίος θα την ερωτευτεί και σύντομα θα την παντρευτεί. Καθώς όμως η οικογένειά του, και κυριότερα ο πατέρας του, δεν θα αποδεχθούν εύκολα την παρακατιανή Reggiani, ο πατέρας της οποίας διαθέτει μόλις μια μικρή εταιρία φορτηγών αυτοκινήτων, ο Mauricio Gucci θα αποξενωθεί με εκείνον και θα επιδιώξει να συνεχίσει την καριέρα του ως δικηγόρος, μακριά από τις υποχρεώσεις της οικογενειακής επιχείρησης-κολοσσού.
Η Patrizia Reggiani θα έχει φυσικά άλλη άποψη για τον ρόλο του Mauricio στην Gucci, γι’ αυτό με την ιδιαίτερα χειριστική της συμπεριφορά, όχι απλά θα επανατοποθετήσει τον ίδιο σε κομβικό πόστο για την επιχείρηση, αλλά θα τον αποξενώσει από όλα τα μέλη της οικογένειάς του, από τα οποία θα αρπάξει τις μετοχές της εταιρίας με τους πλέον ανήθικους τρόπους. Και μέχρι εδώ όλα καλά, θα έλεγε κανείς, όμως ο Mauricio σύντομα θα καταλάβει τις προθέσεις της συζύγου του, με την οποία στο μεταξύ έχει αποκτήσει την κόρη του, Alessandra, και όχι απλά θα την χωρίσει, αλλά σύντομα θα αποκτήσει μια νέα σύντροφο, κάνοντας την Patrizia Reggiani να βγει τόσο εκτός εαυτού, που θα ενορχηστρώσει τελικά τη δολοφονία του.
Με ένα σενάριο σαν κι αυτό θα περίμενε κανείς ο Ridley Scott να επενδύσει στη δημιουργία μια ταινίας με έντονο το δραματικό στοιχείο, γεγονός όμως που από τις πρώτες κιόλας σκηνές της καταρρίπτεται. Στην πραγματικότητα το House Of Gucci δεν είναι άλλο από ένα απολύτως camp δημιούργημα, που αντλεί όλη του την κινηματογραφική αξία από το ίδιο του το campiness. Σε αυτό συμβάλει χωρίς αμφιβολία το μωσαϊκό χαρακτήρων ενός πολυποίκιλου ερμηνευτικού ύφους που έχει επιλέξει ο Scott για την παραγωγή του: από έναν χαμηλών τόνων Adam Driver στον ρόλο του Maurizio Gucci, στον εντελώς παρανοϊκό ρόλο του Jared Leto, μεταμορφωμένου κυριολεκτικά σε Paolo Gucci, αλλά και στον πατριαρχικό και αρχοντικό Jeremy Irons ως Rodolfo Gucci και στον Al Pacino, που πετυχαίνοντας απολύτως την αναπαράσταση αυτού που ονομάζουμε ιταλικό ταπεραμέντο, ερμηνεύει τον Aldo Gucci. Την παράσταση κλέβει ωστόσο η Lady Gaga, με ολόκληρη την ταινία να βασίζεται θα λέγαμε πάνω στην ίδια και τον χαρακτήρα της Patrizia Reggiani που ερμηνεύει, ακόμη και με μια προφορά που μάλλον παραπέμπει σε γυναίκα ρωσικής καταγωγής που προσπαθεί να μιλήσει στα αγγλικά, παρά σε Ιταλίδα.
Κάθε ένας από τους χαρακτήρες του House Of Gucci φαντάζει σαν να παίζει σε διαφορετική ταινία και όλοι μαζί τους δημιουργούν ένα απροσδιόριστο συνονθύλευμα που ούτε είναι δραματικό, ούτε ακριβώς κωμικό, με έντονο το στοιχείο του κυνισμού και με τους χαρακτήρες να φαντάζουν στο τέλος της ημέρας σαν καρικατούρες. Ίσως άλλωστε αυτή να είναι και η πρόθεση του Scott, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ σε όλη την έκταση της φιλμογραφίας του το μίσος για τους ισχυρούς αυτού του κόσμου, με την κοινωνική του κριτική ωστόσο στην προκειμένη να παραμένει σε τόσο επιφανειακό επίπεδο, που τελικά να ισοπεδώνεται.
Εν τέλει, το House Of Gucci περιορίζεται σε μια απολύτως εύπεπτη και γρήγορη (παρά τα 158 λεπτά της) αφήγηση, που παρά το γεγονός ότι αναμφίβολα είναι στυλάτη, χάνει πολύ στο βάθος που θα όφειλε και σίγουρα θα μπορούσε να διαθέτει. Η ίδια η μουσική της ταινίας αποτυπώνει θα λέγαμε τη σύγχυση του Scott ως προς το τι θα ήθελε στην πραγματικότητα να κάνει με το House Of Gucci: από τη μια έχουμε ατμοσφαιρικές άριες που ντύνουν μουσικά σκηνές γυρισμένες σε παλιά ιταλικά αρχοντικά και από την άλλη έχουμε την επιτομή των mainstream ‘80s ύμνων των Eurythmics, George Michael, Blondie και άλλων.
Αυτό που ωστόσο είναι εντυπωσιακό με το House Of Gucci δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι παρά το ότι αυτό κρίνεται από μέτρια έως και εντυπωσιακά κακή ταινία, τελικά αυτήν την απολαμβάνουμε με περίσσια όρεξη, σαν μια εθιστική τηλεοπτική σαπουνόπερα της δεκαετίας στην οποία ο Maurizio Gucci συνάντησε την Patrizia Reggiani. Και αυτό είναι κάτι που μόνο ένας σκηνοθέτης σαν τον Ridley Scott θα μπορούσε να πετύχει.
Δείτε εδώ το trailer για το House Of Gucci:
