Από σαράντα κύματα έχει περάσει στο παρελθόν το Dune του Frank Herbert όπως και οι εκατομμύρια fans της επικής sci-fi λογοτεχνικής saga, μιας που οι μέχρι τώρα κινηματογραφικές διασκευές του, δια χειρός David Lynch, αλλά και Alejandro Jodorowsky, ήταν πέρα για πέρα απογοητευτικές ή και, αν θέλετε, κωμικοτραγικές. Να όμως που αυτή τη φορά το Dune απέκτησε επιτέλους την κινηματογραφική μεταφορά που του αρμόζει, υπενθυμίζοντας στο σινεφίλ κοινό μετά από καιρό την μαγεία της παρακολούθησης μιας πραγματικά επικής κινηματογραφικής στιγμής. Το πρώτο μέρος του Dune από τον Denis Villeneuve είναι γεγονός και εμείς δεν θα μπορούσαμε να έχουμε εξέλθει από τη σκοτεινή αίθουσα του σινεμά με εντονότερα συναισθήματα ενθουσιασμού και πληρότητας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Βασισμένο στη sci-fi λογοτεχνική σειρά του Frank Herbert από το μακρινό 1965, το Dune μας μεταφέρει σε μια μελλοντική διαστημική κοινωνία, όπου πανίσχυροι οικογενειακοί οίκοι εξουσιάζουν ολόκληρους πλανήτες, βρισκόμενοι διαρκώς σε κατάσταση εμμέσου ή άμεσου πολέμου για την απόκτηση και διαχείριση των αποθεμάτων ενός πανάκριβου μπαχαρικού, που χρησιμοποιείται ως βασική πηγή ενέργειας για τις διαπλανητικές μετακινήσεις και όχι μόνο. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, παρακολουθούμε τη μεσσιανική πορεία ενός νεαρού άνδρα, του Paul Atreides, προς το πεπρωμένο του που δεν είναι άλλο από το να σώσει τον οίκο των Ατρειδών, όσο αυτός εξαναγκάζεται ουσιαστικά στο να εμπλακεί σε έναν πόλεμο για τον ερημικό πλανήτη Αrakis, που διεξάγεται ανάμεσα στους γηγενείς Άραβες του διαστήματος, Fremen, και τον οίκο Harkonnen.
Παιχνίδια εξουσίας ανάμεσα σε παιχνίδια της μοίρας, σαφής κριτική της αποικιοκρατίας και της γεωπολιτικής της Δύσης του σήμερα και του χθες μέσα από μια εντυπωσιακή αλληγορία, ο αιώνιος πόλεμος των φύλων και οι οικολογικές ανησυχίες, σε μια ταινία οι χαρακτήρες της οποίας εμφανίζονται βαθύτατα επηρεασμένοι ως προς την διαμόρφωσή τους τόσο από την Αρχαία Ελληνική τραγωδία, όσο και από την σαιξπηρική λογοτεχνική παράδοση (και με έναν Timothée Chalamet να αποδεικνύει συνεχώς την υποκριτική του αξία που έχει αμφισβητηθεί στο παρελθόν από πολλούς).
Ο Denis Villeneuve καταφέρνει στη δική του εκδοχή του Dune να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τα καλύτερα στοιχεία του έπους του Frank Herbert, παραμένοντας πιστός στο εμβληματικό πρωτότυπο και διατηρώντας μια ώριμη στάση ως προς τη διαχείριση του υλικού του, επιλέγοντας τη δραματική και πιο αργή προσέγγιση, έναντι της έντονης, καταιγιστικής αφήγησης που επιλέγεται κατά βάση στις ταινίες του είδους. Και το γεγονός αυτό του επιτρέπει ένα μαεστρικό character development κατά τη διάρκεια της ταινίας, τη δημιουργία εικόνων που κόβουν την ανάσα και που έλειψαν από την παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή εδώ και αρκετά χρόνια και φυσικά τη σημασία στη λεπτομέρεια. Λεπτομέρεια που δεν είναι άλλη από τις άμεσες αναφορές του original Dune στο Ισλάμ και τον κόσμο της Ανατολής, που αποδίδονται μεταξύ άλλων μέσα από τη μουσική δια χειρός Hans Zimmer, όσο και από μικροστοιχεία όπως η ίδια η προφορά του πλανήτη Arakis ως Irakis. (Ο Villeneuve αποφεύγει βέβαια να ονοματίσει ως “jihad” τον πόλεμο που διεξάγεται στο Dune, που είναι και η λέξη που χρησιμοποιείται από τον πολύ καλό γνώστη του μουσουλμανικού κόσμου, Herbert, επιλέγοντας τον όρο “crusade”. Του το συγχωρούμε.)
Το Dune είναι μια ταινία κατασκευασμένη να ιδωθεί αποκλειστικά στη μεγάλη οθόνη, και μάλιστα μια σύγχρονη μεγάλη οθόνη, μιας που οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα επέφερε τη συντριβή της μυσταγωγίας που ένας θεατής μπορεί να βιώσει κατά την παρακολούθησή της. Η ταινία μας θυμίζει ένδοξες κινηματογραφικές στιγμές του παρελθόντος, διατηρώντας όμως το βλέμμα της σταθερά στο μέλλον και εμείς δεν θα μπορούσαμε από το να την προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Δείτε το trailer του Dune:
