Αν υπάρχει ένα φιλμ που αξίζει ένα ολοστρόγγυλο «μηδέν» φέτος, τότε αυτό είναι το πολυδιαφημισμένο και δαπανηρό Army of the Dead. Βέβαια, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις κυνικές και ανέγγιχτες από ανθρώπινα χέρια δημιουργίες του Zack Snyder, ερχόμαστε συγχρόνως αντιμέτωποι με σφυροκοπήματα από εικόνες που φλερτάρουν με το «μηδενικό» σε επίπεδο ποιότητας.
Με τούτη την ταινία του, νιώθεις κανείς ότι συμμετέχει σε μια εμπειρία εντυπώσεων απ’ την οποία δεν έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχει ένας χαρακτήρας, μια σκηνή, ένα στοιχείο της ιστορίας, κάτι που να προσφέρει μια λαβή για να κρατηθεί κανείς. Δεν έχει ο ίδιος ο σκηνοθέτης τίποτα να μοιραστεί και γι’ αυτό πετάει στις οθόνες τόσο θόρυβο, με τρόπο που κάνει τον Michael Bay των Transformers να μοιάζει με Coppola και τον Roland Emmerich να μοιάζει με Scorsese. Ο σκηνοθέτης που έχει ούτως ή άλλως τον ασυμμάζευτο, φέτος εμφανίζεται πιο αυτάρεσκος από ποτέ. Είναι πολύ περήφανος για τα παχύσαρκα, υπερ-στυλιζαρισμένα πλάνα του και γι’ αυτό μας τα προσφέρει σε αργή κίνηση, τα διογκώνει με μεσσιανικές θυσίες χάρτινων ηρώων, τα εμπλουτίζει με φτηνιάρικη αλλά πανάκριβη CGI τεχνολογία, τους προσθέτει μιλιταριστική ματσίλα, τους δίνει πατριωτικές διαστάσεις και όλα αυτά με ήρωες πιο χαζούς από ραδίκι που για κάποιο λόγο πρέπει να δείχνουν μεγαλύτεροι από τη ζωή. Ψυχοεκβιαστικά λοιπόν, μας πετάει στα μούτρα ένα μιλιταριστικό τσαντίρι από κολοβές φαντασιώσεις για να πουλήσει εύκολο θέαμα και πόζα σε δυόμιση αχρείαστες ώρες.
Η ιδέα μιας ληστείας σε ένα ερειπωμένο Λας Βέγκας που έχει κατακτηθεί από αιμοδιψή ζόμπι θα μπορούσε να είναι η αφορμή για ένα απολαυστικό b-movie, έστω καλογυαλισμένο και στη διαπασών, αλλά τουλάχιστον ας πατούσε στην παράδοση ταινιών όπως το Escape from New York. Όμως ο συμπλεγματικός Snyder πάσχει από έλλειψη γούστου και μέτρου, με αποτέλεσμα το Army of the Dead να είναι ένα ογκώδες ανοσιούργημα. Το Netflix έδωσε απόλυτη ελευθερία και έναν τεράστιο προϋπολογισμό για να κάνει ο Snyder τις μονταζιακές του περατζάδες σε ένα συνθετικό περιβάλλον, τσιτώνοντας τις εντάσεις σε ταχύτητα και ένταση, ώστε να υποστούμε, ντε και καλά με γουρλωμένα μάτια και τεντωμένα αυτιά, την αυτιστική του αντίληψη περί ηρωικής βίας.
Το μυαλό του Snyder είναι ταγμένο στην διόγκωση των πάντων, επομένως δεν υπάρχει χώρος για κανένα στοιχείο λογικής, συνέπειας ή για οποιαδήποτε κανονική ιδέα. Το "red white & blue" σινεμά του έχει ρίζες στο τεχνοκρατικό σινεμά των action heroes της δεκαετίας του '80, ωστόσο ο ήρωας που υποδύεται ο τραγικά ατάλαντος Dave Bautista κάνει τον Rambo να μοιάζει με ήρωα σε art house υπαρξιακό δράμα από ευρωπαϊκό φεστιβάλ. Το Army of the Dead αντλεί και από την παράδοση των heist movies, με το πολυφορεμένο πλαίσιο δράσης μιας «ομάδας σε αποστολή». Η ειδοποιός διαφορά είναι πως ο Snyder δεν είναι σκηνοθέτης αξιώσεων, αλλά ένας ξεσαλωμένος βιντεογράφος που δεν μπορεί να σκηνοθετήσει ούτε δυο αράδες διαλόγου. Απορρίπτει λοιπόν την αφετηρία οποιουδήποτε σεναρίου, ξερνάει όταν ακούει για συνοχή και storyboard και ρέπει στην οικοδόμηση ασπόνδυλων πλάνων που συρράπτουν στην τύχη πιστολίδι, ξύλο, τρέξιμο και βλακώδεις ατάκες από τριτοκλασάτους ηθοποιούς που δεν ξέρουν που βρίσκονται.
Η καριέρα του Snyder είναι μια πληγή για το σινεμά, ακόμη και αν έχει ταχθεί πλέον στο streaming. Δεν είναι μόνο ότι σκοτώνει την τέχνη των ταινιών δράσης– σκοτώνει και τη «χαρά» των ταινιών δράσης. Αλλά τι να πεις για τον άνθρωπο που τερμάτισε την «εντεροντροπή» του θεατή, τη στιγμή που σε μια ταινία με ζόμπι έβαλε να ακούγεται το "Zombie" των Cranberries. Τον φαντάζομαι να νιώθει πολύ περήφανος για την τόσο «έξυπνη» επιλογή του.
.jpg)
