Διανύουμε μια περίοδο τηλεοπτικής υπερπροσφοράς περιεχομένου από πολλές ανταγωνιστικές πλατφόρμες και τηλεοπτικά δίκτυα που ανταγωνίζονται για τη μακροημέρευση του δαπανηρού προϊόντος τους. Οι υποψηφιότητες σε διάφορα ετήσια βραβεία ποιότητας δίνουν έναν μπούσουλα στον θεατή, που συχνά βρίσκεται μουδιασμένος απέναντι σε έναν ωκεανό επιλογών ψυχαγωγίας. Στατιστικά μιλώντας, οι mini σειρές μυθοπλασίας είναι περισσότερο ποιοτικές και προσεγγίζουν την κινηματογραφική απόλαυση. Τα βραβεία BAFTA που θα δοθούν στα τέλη του μήνα, είναι τα πιο αξιόπιστα σε επίπεδο επιλογών. Επομένως, μια ματιά στις υποψηφιότητες της κατηγορίας μίνι σειρών στα φετινά BAFTA, προσφέρει λύσεις στο αέναο ερώτημα «Τι καλό να δω τώρα;».
Πρώτο και καλύτερο στη λίστα των υποψηφιοτήτων είναι το σπαρακτικό The Virtues. Πρόκειται για ένα ανθρωποκεντρικό δράμα σε τέσσερα επεισόδια, σκηνοθετημένα από τον Shane Meadows (γνωστός από το This Is England). Ο ηθοποιός Stephen Graham, σε ένα αδιανόητο tour de force, υποδύεται έναν αλκοολικό, καλόκαρδο άνθρωπο που σταδιακά βυθίζεται στην απελπισία. Τον Stephen Graham τον έχουμε συνηθίσει σε «σκληρούς» ρόλους, κυρίως στο Boardwalk Empire όπου έπαιζε πειστικά τον νεαρό Al Capone ή στο The Irishman του Martin Scorsese. Εδώ, όμως, ερμηνεύει με διακριτικότητα και ανθρωπιά έναν διαζευγμένο πατέρα ενός μικρού παιδιού, ο οποίος επιστρέφει στην Ιρλανδία για να συναντήσει ξανά τη χαμένη αδελφή του. Αυτή η αυθόρμητη επιστροφή θα ξυπνήσει τα παιδικά του τραύματα και θα τον αναγκάσει να αντιμετωπίσει τις σκληρές αλήθειες της νιότης του. Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, ο τρόπος που ο Stephen Graham σε μια σκηνή μεθάει σε μια παρακμιακή pub και φέρνει την καταστροφή είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, σε επίπεδο ανδρικής ερμηνείας. Αδιανόητη ερμηνευτική κορύφωση, σε μια ρεαλιστική σειρά που έχει πολλά να προσφέρει και που προδίδεται μόνο στο τελευταίο επεισόδιο από την παράλληλη δράση και τους σχηματικούς μελοδραματισμούς. Λίγο το κακό. Ο Graham είναι θαύμα.
Δεύτερο στις υποψηφιότητες είναι το A Confession. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη και απρόβλεπτη σειρά καθώς στην έναρξη όλα δείχνουν ότι πρόκειται για ένα (ακόμη) αστυνομικό δράμα που εκτυλίσσεται γύρω από έναν φόνο ενός κοριτσιού σε μια μικρή πόλη. Ο Martin Freeman που υποδύεται τον επικεφαλής της έρευνας για την αγνοούμενη κοπέλα, χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά έξοχα το ανθρώπινο βλέμμα του και το συγκρατημένα νευρωτικό στυλ του. Όσο η ιστορία εξελίσσεται, το ενδιαφέρον φεύγει από τον μυστήριο φόνο και μετατοπίζεται στις ευθύνες των κρατικών υπαλλήλων κατά τη διάρκεια της έρευνας, στο αυστηρό πρωτόκολλο των υπηρεσιών και στις λάθος επιλογές που μπορεί να χαντακώσουν την έρευνα. Μια αυθόρμητη επιλογή του αστυνομικού όταν ακούει την «εξομολόγηση» του φερόμενου ως δολοφόνου, θα ξετυλίξει ένα νέο αδιέξοδο δράμα που θα λυθεί δικαστικά, με ολέθριες συνέπειες για όλους. Στιβαρό δράμα, με έξυπνα πισωγυρίσματα στο χρόνο και σενάριο που αντλεί υλικό από αληθινά γεγονότα.
https://www.youtube.com/watch?v=1VjN0uZzu-c
Φυσικά και δεν λείπει το Chernobyl από τις υποψηφιότητες. Μια από τις πιο πετυχημένες εμπορικά μίνι σειρές της χρονιάς που συγκλόνισε εκατομμύρια θεατές και δίκαια. Βέβαια, είμαι ένας από αυτούς που δεν εντυπωσιάστηκαν από το σκληρόπετσο δράμα της σειράς και βρήκα αφόρητη την disaster porn προσέγγιση του καταθλιπτικού υλικού. Ακόμη και αν προσπεράσουμε τον γλωσσικό συμβιβασμό με τους ρώσους ήρωες που μιλάνε αγγλικά με προφορά (δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε θα είναι η τελευταία) το σενάριο δεν εμβαθύνει στην ουσία του φρικτού ατυχήματος που είχε συγκλονίσει τον κόσμο στη δεκαετία του '80. Βέβαια, η αναπαράσταση εποχής, η καλλιτεχνική διεύθυνση και η οργάνωση παραγωγής είναι υποδειγματικά και οι θεατές που θέλουν να βιώσουν έντονα συναισθήματα θα πάρουν αυτό που θέλουν. Το χρονικό της καταστροφής εκτυλίσσεται μέσα από ένα καλοκουρδισμένο μοντάζ που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα και ο προδιαγεγραμμένος, φρικτός θάνατος όσων έρχονται σε επαφή με το ραδιενεργό περιβάλλον θα προκαλέσει τα έντονα (λίγο εύκολα) συναισθήματα. Η προσωπική μου ένσταση είναι ότι το Chernobyl θα ενθουσιάσει τους φαν του σινεμά του Alejandro González Iñárritu, ειδικά των πνιγηρών αδιέξοδων ιστοριών καταστροφής που του έγραφε ο Guillermo Arriaga και αυτό δεν το λέω για καλό. Ένα καλό ντοκιμαντέρ για το θέμα θα ήταν πολύ πιο ευπρόσδεκτο.
Τελευταίο στη λίστα βρίσκουμε το The Victim, ένα μάλλον τυπικό βρετανικό δράμα που δεν προσπαθεί και πολύ να αποτινάξει την «τηλεοπτική» αισθητική από πάνω του. Η ιστορία αφορά μια μητέρα που μαθαίνει ότι ο άνθρωπος που έχει καταδικαστεί για τον φόνο του παιδιού της έχει αποφυλακιστεί. Οι πληροφορίες που θα φτάσουν στα αυτιά της μαρτυρούν ότι ζει με καινούριο όνομα κοντά στο σπίτι της. Ένα βαθύ αίσθημα αδικαίωτου θα την κάνει να αναζητήσει την ταυτότητά του δολοφόνου και οι σκόρπιες μνήμες θα αναζωπυρώσουν την έρευνα για όσα πραγματικά συνέβησαν γύρω από το έγκλημα. Η Kelly Macdonald είναι ικανοποιητική στον πρωταγωνιστικό ρόλο και οι χαρακτήρες είναι σάρκινοι και με αληθινές αγωνίες, σε μια σειρά με αρετές, χωρίς βέβαια να μιλάμε για σπουδαία καλλιτεχνική δουλειά.
