Όταν σκεφτόμαστε/διαβάζουμε/ακούμε για τριαδικές, ερωτικές σχέσεις, το μυαλό συνήθως πηγαίνει στο φαντασιακό, το πρόστυχο, το καθαρά σεξουαλικό κομμάτι. Τα ερωτικά τρίγωνα αποτελούν για πολλούς μία απόκρυφη, ανεκπλήρωτη φαντασίωση που είναι συσχετισμένη με την σεξουαλική έξαψη, το ερωτικό παιχνίδι και την απόλυτη ηδονή. Η εξαιρετική μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων του BBC με τίτλο Trigonometry εμπεριέχει σε μικρές δόσεις όλα τα παραπάνω, αλλά είναι πολλά περισσότερα από αυτά.
Μπορεί να ήρθε στη προσοχή μας γιατί πίσω από τη κοφτή, λιτή και περιεκτική σκηνοθεσία των 5 από των 8 επεισοδίων βρίσκεται η «δική μας» Αθηνά-Ραχήλ Τσαγκάρη (Attenberg, Chevalier), αλλά θα ήταν κρίμα, σε κάθε περίπτωση, να είχε χαθεί κάπου ανάμεσα στο χάος των αμέτρητων, τηλεοπτικών παραγωγών της εποχής μας. Γιατί η σειρά αποτυπώνει με τρόπο αληθινό, ουσιαστικό, (ενίοτε) ρεαλιστικό και βαθιά ανθρώπινο την τριγωνική, πολυερωτική σχέση που χτίζεται μεταξύ των τριών πρωταγωνιστών, δείχνοντας πόσο ταμπού εξακολουθεί να θεωρείται αυτό το είδος σχέσεων ακόμη και σε προοδευτικές, δυτικές κοινωνίες. Το σενάριο είναι απλό: με φόντο ένα Λονδίνο το οποίο συνεχώς ακριβαίνει, εξευγενίζεται και γίνεται αφιλόξενο προς τους κατοίκους του, το ζευγάρι των Gemma (Thalissa Teixeira) και Kieran (Garry Car) προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, νοικιάζοντας ένα δωμάτιο του σπιτιού τους. Σε αυτό βρίσκει θέση η Ray (Ariane Labed - η γαλλίδα σύζυγος του Γιώργου Λάνθιμου), μία πρώην πρωταθλήτρια συγχρονισμένης κολύμβησης, η οποία μετά τον σοβαρό τραυματισμό της, αποφασίζει να απαγκιστρωθεί από τη γονεϊκή ασφάλεια και να αυτονομηθεί, μετακομίζοντας στο Λονδίνο. Γρήγορα και αρμονικά, θα γίνει το «τρίτο πρόσωπο» στην δυαδική σχέση του πρωταγωνιστικού ζευγαριού ή, όπως ονομάζεται το τρίτο άτομο σε μία πολυερωτική σχέση, ο «μονόκερώς» τους.
Η σκηνοθετική ματιά εστιάζει ελάχιστα στις σεξουαλικές σκηνές, και όσες υπάρχουν, μοιάζουν ως φυσική προέκταση της χημείας μεταξύ των τριών. Αυτό που εξερευνάται, κυρίως, είναι ο τρόπος που η σύνδεση μεταξύ τους δοκιμάζεται από τα συναισθηματικά όρια, τις κοινωνικές αγκυλώσεις και τις πρακτικές δυσκολίες που μπορεί να έχει αυτή η μορφή ερωτικής σχέσης. Είναι φοβερό το πώς κάποιες κοινωνικές συμβάσεις έχουν ποτιστεί βαθιά μέσα μας, δημιουργώντας μας ενοχές για ένα από τα πιο λογικά, πρωταρχικά και ζωτικά αιτήματα του ανθρώπου, αυτό του να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ανεξάρτητα αν η ροή αυτής της αγάπης έχει ταυτόχρονα δύο κατευθύνσεις, ή στην απόλυτη της μορφή, μία κυκλική που αφορά την ιερή ένωση τριών, διαφορετικών ατόμων σε ένα. Όλη αυτή εύθραυστη, τριγωνομετρική ισορροπία που τεστάρεται τόσο από τα φυτεμένα, κοινωνικά μας αντανακλαστικά, όσο και από τη πολύπλοκη φύση της ίδιας της σχέσης, εξετάζεται νηφάλια και ειλικρινά, φέρνοντας στο μυαλό μία φράση που χρησιμοποίησε η ίδια η σκηνοθέτιδα σε μία συνέντευξη της, νωρίτερα μέσα στη χρονιά, ότι σε αυτή την εποχή «είμαστε όλοι μόνοι/μαζί». Πόσω μάλλον, στην καρδιά μιας τέτοιας σχέσης, θα προσθέσω.
«Το τρίγωνο είναι το πιο δυνατό σχήμα», αναφέρεται κάπου προς το τέλος της σειράς. Ένα τρίγωνο μπορεί να είναι ισόπλευρο, μπορεί να είναι ισοσκελές, μπορεί να είναι και εντελώς τυχαίο, ακανόνιστο στη μορφή του. Αλλά πάντα το άθροισμα των μοιρών του μας κάνει 180. Συνεχίζοντας την αναλογία, αυτό που μας φανερώνει το Trigonometry, είναι πως σε τέτοιου είδους σχέσεις, σημασία δεν έχει ποια μορφή θα δοθεί στο τρίγωνο, γιατί το σχήμα του είναι εύπλαστο και αλλάζει συνεχώς. Το θέμα είναι να μην καταρρεύσει ποτέ και το άθροισμα να παραμένει πάντα 180, διαφορετικά η ισορροπία θα διαλυθεί για πάντα.
Επιπλέον, μας υπενθυμίζει πως η ικανότητα να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε πραγματικά είναι μία δύσκολη υπόθεση και συχνά ανέφικτη για πολλούς ανθρώπους των ναρκισσιστικών, σύγχρονων κοινωνιών. Ειδικά όταν αυτή αφορά τρία άτομα, όπου πρέπει να διαιρέσεις το είναι σου σε μεγαλύτερα κομμάτια. Στο Trigonometry αυτός ο πολυερωτισμός, υπό τη μορφή μιας σχέσης ανιδιοτελούς, μιας τριαδικής αγάπης, χημείας και σύνδεσης, μου φάνηκε ως μία γενναία πράξη αληθινής αντίστασης και βαθιάς ανθρωπιάς, σε μία εποχή που οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να γίνονται διάφανοι και να επικοινωνούν με τα συναισθήματα τους.
