Οι παραγωγοί της νέας δραματικής σειράς με τίτλο Mrs. America (FX/Hulu), κατάφεραν να δημιουργήσουν κάτι πιο βαθύ και ιντριγκαδόρικο από μια συμβατική ιστορική βιογραφία. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η Phyllis Schlafly, μια από τις πιο αμφιλεγόμενες και μισητές προσωπικότητες στον προοδευτικό κόσμο της σύγχρονης Αμερικής. Η ίδια η Schlafly υπήρξε δραστήρια, με διχαστικό δημόσιο λόγο από τα τέλη της δεκαετίας του '50 κιόλας, όταν πρωτοστατούσε στην ευρεία αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Παρά τις αποτυχημένες της προσπάθειες να εκλεγεί στην αμερικάνικη γερουσία και να επηρεάσει το Κογκρέσο, η Phyllis Schlafly έμεινε στην ιστορία για την επιθετική αντιφεμινιστική της δράση, κυρίως στη δεκαετία του '70. Αυτά τα σκληρά χρόνια καλύπτουν τα επεισόδια αυτής της ζωηρής σειράς. Όχι πολύ καιρό μετά το «καλοκαίρι της αγάπης», την εποχή δηλαδή που αναβίωσαν έντονα τα αιτήματα για ατομικές ελευθερίες, η Phyllis Schlafly εξέφραζε τον συντηρητικό αντίλογο απέναντι στη φεμινιστική πάλη και τις γυναίκες που μάχονταν την ασφυκτική πατριαρχία. Η ρητορική της Schlafly αποτέλεσε τη μήτρα της μετέπειτα alt-right που αναβίωσε με τα tea parties των Ρεπουμπλικάνων πριν από περίπου μια δεκαετία, που έφεραν στο προσκήνιο πρόσωπα όπως η Michele Bachmann και η Sarah Palin.
Η αισθητική της σειράς πατάει και με τα δύο πόδια στην ζωηρή αναπαράσταση των groovy στερεοτύπων και των γοητευτικών χρωματισμών που χαρακτηρίζουν την ατμόσφαιρα των πρώιμων 70s στην Δυτική Ακτή. Ορισμένες σκηνές μοιάζουν με ψηφιακά αναπαλαιωμένα ντοκουμέντα που έμειναν σε κάποιο ντουλάπι και αναπαλαιώθηκαν σε digital κόπιες. Ο βασικός δημιουργός Dahvi Waller, έχει στο βιογραφικό του τη συμμετοχή του στο Mad Men ενώ το δίδυμο Anna Bowden και Ryan Fleck που υπογράφει τα κρισιμότερα επεισόδια, έχει σκηνοθετήσει το indie αριστούργημα Half Nelson (αν δεν το γνωρίζεις, το ψάχνεις και το βλέπεις άμεσα).
Το μεγάλο ατού της σειράς, ωστόσο, είναι η σπουδαία Cate Blanchett. Η βραβευμένη ηθοποιός ερμηνεύει με αφοσίωση και εμμονή στη λεπτομέρεια την Phyllis Schlafly. Φυσικά, η Blanchett δεν θα είχε εμπλακεί σε μια σειρά που το κεντρικό πρόσωπο θα προσεγγίζονταν μονοδιάστατα, μόνο και μόνο για να ποντάρει στο εύκολο συναίσθημα του hate viewing. Αυτή είναι μια τακτική στην οποία καταφεύγουν πιο λαϊκές σειρές όπως το When They See Us, που προκειμένου να προωθήσουν την (δίκαιη) κοινωνική ατζέντα τους, επενδύουν στο ευθύβολο μίσος του θεατή προς χαρακτήρες που κάνουν απάνθρωπες πράξεις -ή αντίστοιχα στην all-american ηρωοποίηση χαρακτήρων που κάνουν υπερβάσεις για το γενικότερο καλό.
https://www.youtube.com/watch?v=U4bUcOb-vbo
\Η έμπειρη Blanchett πλησιάζει με προσοχή την ιέρεια του αντι-φεμινισμού και δίνει βάθος σε μια γυναίκα που πορεύτηκε στη ζωή της, υψώνοντας ακραία ρητορική. Οι σιωπηλές στιγμές και οι εκρήξεις της, φωτίζουν τους προσωπικούς της δαίμονες και τις ματαιώσεις μιας δυναμικής προσωπικότητας που είχε την πεποίθηση πως η έκτρωση είναι πράξη προσβλητική προς τον Θεό και την πατρίδα και ότι η ύψιστη τιμή για μια γυναίκα είναι να εξελιχθεί σε χρήσιμη νοικοκυρά που μεγαλώνει τα παιδιά του συζύγου της και που συντηρεί ένα παραδοσιακό σπιτικό.
Την χαρισματική Blanchett πλαισιώνει η Rose Byrne στον ρόλο της ακτιβίστριας Gloria Steinem, η Uzo Aduba στον ρόλο της επιδραστικής αφροαμερικανής Shirley Chisholm και η Tracy Ullman στον ρόλο της διάσημης φεμινίστριας Betty Friedan. Οι δημιουργοί της σειράς δεν ακολουθούν τον δρόμο που ακολούθησε ο Gus Van Sant με το Milk (2008) καθώς δεν στοχεύουν σε φόρο τιμής προς κάποιο icon, αλλά ούτε και επιλέγουν τον αχρείαστο «απολιτίκ» εξανθρωπισμό μιας αμφιλεγόμενης πολιτικού που ακολούθησε το The Iron Lady με την Meryl Streep στον ρόλο της Margaret Thatcher. Αντιθέτως, ρίχνουν έξυπνα το δραματικό βάρος σε αθέατες στιγμές της ιστορίας, όπως την περιφρόνηση της προοδευτικής ελίτ προς τον λευκό συντηρητισμό, την εσωτερική διάσπαση των φιλελεύθερων κινημάτων και τις εντάσεις στα τηλεοπτικά debate σε μια εποχή που αυτά καθόριζαν συνειδήσεις από τη μια μέρα στην άλλη. Άλλωστε, ο φλογερός ιδεαλισμός του '70 βρίσκονταν τότε στο απόγειό του, πολύ πριν οδηγήσει στον τεχνοκρατικό ναρκισσισμό της ριγκανικής δεκαετίας του 80 που ακολούθησε.
Το Mrs. America καταφέρνει να κρατάει ψηλά τον δείκτη ψυχαγωγίας χάρη στο funky soundtrack, ταυτόχρονα να αποσπά δυνατές ερμηνείες (η Blanchett έχει το Εmmy στο τσεπάκι), αλλά και να εξετάζει μια ταραγμένη εποχή. Πραγματικά, τα επεισόδια της σειράς υπογραμμίζουν τις συνθήκες στις οποίες διαμορφώνεται μέχρι και σήμερα η σύγχρονη ρεπουμπλικανική, χριστιανική ηθική, κυρίως μέσα από συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, για τη μάχη με εχθρούς όπως η «πρόοδος» και η σεξουαλική ελευθερία. Η Cate Blanchett είναι στα πιο γοητευτικά και πιο λαμπερά της, αντί να «ασχημύνει» στην όψη και την έκφραση για να ενσαρκώσει τον «κακό» ψυχισμό της ηρωίδας. Κι αυτό αποτελεί μια σωστή σκηνοθετική επιλογή για τη σκιαγράφηση μιας τόσο δογματικής και σκληροτράχηλης γυναίκας, η οποία υποστήριζε ότι οι φτωχοί «δεν προσπάθησαν αρκετά». Που ξεκινούσε τις ομιλίες της ευχαριστώντας τον σύζυγό της που «της το επέτρεψε» και που δήλωνε δημόσια ότι «οι γυναίκες θέλουν τριαντάφυλλα, όχι δικαιώματα».
Αν και πιστεύω ότι κάπου μέσα στα επεισόδια της μίνι σειράς, πιθανότατα ένας καλός μοντέρ να έβρισκε μια καλή δίωρη ταινία, το Mrs. America τελικά κερδίζει το στοίχημα.
Η σειρά Mrs. America έκανε πρεμιέρα στις 4/5 στο FOX Greece. Τα νέα επεισόδια προβάλλονται κάθα Δευτέρα στις 21.50.
.jpg)
